พระรองตัวร้ายย่อมคู่กับตัวประกอบอย่างข้า

ขณะนี้เป็นเวลาส่งตัวเข้าหอของคู่บ่าวสาว

ยามนี้เป็นเวลาที่แสงจันทร์ทราสาดส่องลงมา บ่งบอกได้ว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยและยาวนานเหลือเกิน

หลีหนิงหนิงมองผ่านผ้าสีแดงพื้นบางทะลุออกไปข้างนอก ทว่ากับเลือนรางจนมองไม่ออกว่าใครคือผู้ใด ผู้คนมากมายที่ครึกครื้นมาห้อมล้อมด้านหน้าประตูเตรียมดูความสนุกของคู่บ่าวสาวที่ร้องคล้องแขกแลกสุราในคืนแรก

เรื่องพรรค์นี้เป็นเรื่องส่วนตัวยิ่งนัก

ผ่านมาแล้วราวสองวันแต่สำหรับหลีหนิงหนิงเวลาช่างเชื่องช้าราวกับผ่านพ้นไปแล้วสองปี

สวรรค์สติฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ!

หลีหนิงหนิงคร่ำครวญในใจ

อดีตบรรณาธิการสาวที่กำลังแปลนิยายจีนทำงานอยู่ดี ๆ แต่กับต้องตายเพียงเพราะหัวใจวาย ทว่ากับคาดไม่ถึงเธอนึกว่าจะได้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรกแล้วไปเกิดใหม่ซะอีก

แต่ความซวยดันเกิดขึ้น เมื่อเธอตายแล้วได้ทะลุมิติเข้ามาในนิยายเรื่องดังที่กำลังแปลอยู่ซ้ำยังมาตายก่อนที่จะได้รู้เนื้อเรื่องทั้งหมดและก่อนที่เธอจะได้รู้ว่าตัวเองนั้นได้รับบทตัวประกอบที่ต้องคู่กับพระรองตัวร้าย!

บัดซบเถอะ! เรื่องราวแปลกประหลาดแบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับหลีหนิงหนิงเลนด้วยซ้ำ

อะไรคือจุดเริ่มต้นของเรื่องแปลกประหลาดนี้

แล้วจุดจบตัวประกอบที่ต้องคู่กับพระตัวร้ายจะเป็นอย่างไร

หลีหนิงหนิงจะต้องเตรียมตัวรับมือกับความร้ายกาจใช่ไหม

เธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหนักอึ้ง แปลนิยายมาแล้วตั้งกี่เล่ม…เรื่องแปลกประหลาดแบบนี้มันก็เป็นเรื่องนิยายเพียงเท่านั้น

เธอจะคาดคิดได้ยังไงว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

“ถอดผ้าคลุมออกแล้วลุกออกจากเตียงไป”

!!

น้ำเสียงที่แฝงความขุ่นมัวในใจเช่นนี้ แม้หลีหนิงหนิงจะมองเห็นไม่ชัดแต่นางเดาออกว่าเขาคือสามีของนาง

พระรองผู้ร้ายกาจ!

“ไม่คล้องแขนคล้องดื่มสุรามงคลหรือ” หลีหนิงหนิงทักท้วง ยังโชคดีนางจำพอจำบทนี้ได้

ตามบทแล้วนางปฏิเสธขัดขืนไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ร่วมคล้องแขนดื่มสุราเด็ดขาดจนพระรองผู้นี้โมโหขับไล่นางออกจาห้องหอตั้งแต่วันแรกที่ตบแต่ง จากนั้นนางจึงเป็นอิสระ

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นหลีหนิงหนิงจึงเชิญชวนเสียเอง

“ไร้สาระ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับฝีเท้าที่เดินเข้าใกล้

หลีหนิงหนิงชะงัก เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้

ทันทีที่ผ้าคลุมถูกดึงให้ล่วงลงกับพื้น ดวงตากลมโตพลันพบเจอกับบุรุษหล่อเหล่าในอาภรณ์สีแดงที่ขับผิวนั้นยิ่งทำให้เขาราวกับเทพเซียนขึ้นไปอีก

แม่ดอกบัวขาวช่างโง่งมมองไม่ออกหรือว่าเขาหล่อปานนี้!

หลีหนิงหนิงสถบด่านางเอกผู้โง่งมในใจ

นางเองก็ไม่คาดคิดว่าซ่งเสวี่ยนพระรองผู้นี้จะหล่อเหล่าปานนี้ไม่แน่ว่าความหล่อนั้นอาจจะเป็นอันดับหนึ่งในแคว้นก็ว่าได้

ความงามนับไม่มี

จืดชืดไม่สมกับดรุณีน้อยแรกแย้ม

ซ่งเสวี่ยนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีที่ภรรยาของตนผู้นี้ดี “ข้าสมควรจะเก็บเจ้าไว้ข้างกายหรือฆ่าทิ้งตั้งแต่ตอนนี้ซะ”

เพียงพริบตาเดียวนางก็จะถูกฆ่าทิ้งแล้วหรือ

หลีหนิงหนิงทำอันใดไม่ถูก ความร้ายกาจของพระรองผู้นี้ใช่ว่านางจะไม่รู้แต่พอมาเจอสายตาดุดันพร้อมกับไอสังหารที่แผ่ซ่านออกมา

นางยอมกัดลิ้นตายซะดีกว่า

“แต่งภรรยายังไม่ทันข้ามวันท่านก็จะเป็นหม่ายแล้วหรือ” หลีหนิงหนิงพยายามหาทางหลุดพ้น

มุมปากหนาพลันยกยิ้มเล็กน้อย “เหตุใดข้าต้องสมควรเก็บเจ้าไว้ข้ากาย” ซ่งเสวี่ยนจำเป็นต้องสนใจนางหรือ…แค่ฆ่าทิ้งเรื่องทุกอย่างก็จบ

หลีหนิงหนิงพึงจะทะลุมิติมาเกิดใหม่ในร่างของสตรีผู้หนึ่งทว่ายังไม่ทันพ้นเดือนกับถูกจะฆ่าทิ้งให้สิ้นใจอีกแล้วหรือ

“ห้ามแตะต้องข้า!”

ซ่งเสวี่ยนปรายตา “อย่าได้ริอาจมาออกคำสั่งกับข้า ชีวิตของเจ้าอยู่ในกำมือของข้าหากข้าจะลงมือฆ่าเมื่อไหร่ย่อมได้”