All Chapters of นภัทรตามรัก (จบเรื่อง): Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 30เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงเครื่องวัดความดันดังคลอเคล้าไปกับเสียงเคาะแป้นพิมพ์ค่อย ๆ ดังกระทบโสตประสาทของปริมทีละน้อย ทีละน้อย จนเรียกสติสัมปชัญญะของเธอให้ฟื้นคืนในที่สุดกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ผิดแปลกไปจากกลิ่นก้านไม้หอมของห้องนอนเรียกปริมให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา“ฮึก...อึก ภัทร..” เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยเรียกชายหนุ่มในความดูแลเสียงแผ่ว โดยลืมไปว่ายามนภัทรเข้าสู่โหมดทำงานอีกฝ่ายจะตัดขาดจากโลกภายนอก มือเรียวทิ้งลงข้างตัว ใบหน้าหวานที่ในตอนนี้ซีดเซียวจนน่าเป็นห่วงผินหน้าหนีแสงไฟทางเดินไปมองวิวทิวทัศน์นอกกระจกบานใหญ่ หวังให้ภาพบ้านเมืองในช่วงอาทิตย์อัสดงขับกล่อมให้เธอหลับใหล“มาแล้วครับ...ปริมครับ เอาน้ำไหม เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มที่เจือด้วยความร้อนรนพร้อมร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาประชิดเตียงคนไข้อย่างรวดเร็ว เรียกปริมให้ผินหน้ากลับมามองชายหนุ่มที่มีสถานะคนรักห้อยท้ายไว้ช้า ๆ ด้วยความอ่อนแรงแค่เพียงผิดหน้ามาพบกับสีหน้าวิตกกังวลของคนอายุน้อยกว่า เธอก็เดาเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ทันที“ภัทรเป็นคนพาปริมมาโรงพยาบาลเหรอ” “อืม...” “ไม่เอา ไม่โกรธสิ ภัทรก็รู้ ปริมโดนเร่งงาน” เ

ตอนที่ 32นภัทรกัดฟันปล่อยให้ไคร์เอาขนมที่ซื้อมาไปวางไว้ที่โต๊ะใกล้กับของส่วนตัวของปริมที่ว่างไว้ แม้จะอยากเดินเข้าไปกระชากแขนลีบ ๆ ของคุณหมอแผนกอายุรกรรมมากแค่ไหนแต่สถานการณ์และสถานที่ไม่เอื้ออำนวยให้เขาทำเลยแม้แต่น้อยด้วยตอนนี้ทั้งเขาและเธอไม่ได้อยู่ในห้องพักฟื้นแต่อยู่ในโซนคลินิก IV ของโรงพยาบาลที่มีความเป็นส่วนตัวน้อยกว่าห้องพักคนไข้มากดวงเนตรคมมองมือหนาที่ช้อนประคองมือของปีย์วราขึ้นจุมพิตด้วยดวงตาวาวโรจน์ แต่ยังใจสู้มองการกระทำของไคร์อยู่แบบนั้นไม่ขยับหนีเพราะเขาต้องการจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่ไคร์ทำด้วยตาคู่นี้ เพื่อที่จะกล่อมตัวเองไม่ให้ทำรุนแรงกับปริมที่ไม่รู้เรื่องด้วยไคร์ละมือและผละตัวออกจาปริมแล้ว ทั้งยังเดินออกจากโซนของคลินิกไปแล้วด้วยเช่นกัน แต่ทว่านภัทรก็ยังยืนนิ่งมองมือของหญิงสาวที่เรียกตามภาษาทั่วไปว่าเป็น ‘เมียเขา’ อยู่แบบนั้นก้อนเนื้อที่เต็มไปด้วยรอยหยักใต้ชั้นผิวหนัง และกะโหลกหนาประมวลความเป็นเหตุเป็นผลทุกประการอย่างสุดความสามารถ ก่อนจะจบที่สั่งการให้นภัทรเคลื่อนกายไปหยิบทิชชูเปียกมาพ่นแอลกอฮอล์แล้วนำมาเช็ดที่หลังมือของปีย์วราอย่างทะนุถนอมตั้งแต่เติบโตมานอก

ตอนที่ 34ปริมตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายแต่ไร้วี่แววของชายหนุ่มเจ้าระเบียบของเธออย่างที่ควรทุก ๆ มุมของบ้านร่างเพรียวในชุดนอนสีหวานเดินเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ด้วยความวิตกก่อนที่เสียงท้องร้องจะเรียกความสนใจเธอให้เดินตรงดิ่งไปยังห้องครัวแทนประตูหน้าห้องร่างเพรียวเดินเอื้อย ๆ เข้าไปในห้องครัว กลิ่นหอมของแกงจืดสาหร่าย เมนูโปรดของเธอยิ่งเรียกความสนใจของเธอมากขึ้นไปอีก“ตัวไม่อยู่แต่ทำของโปรดไว้ให้ หึ จะง้อที่รังแกกันเมื่อเช้าหรือยังไงน้า~”เสียงหวานพึมพำกับตัวเองขณะกดเปิดเตาไฟฟ้าของตนเองเพื่ออุ่นเมนูโปรดให้ร้อนมากขึ้น ความจริงมันสามารถทานได้เลย แต่ตัวเธอชอบดื่มด่ำกับรสชาติตอนที่กำลังร้อนได้ทีมากกว่าแกงอุ่นค่อนเย็นแบบเมื่อครู่นักเขียนสาวยืนอุ่นแกงไปฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นสีส้มแสดแปะอยู่ที่กล่องทับเพอร์แวร์อีกใบมือเรียวแกะกระดาษออกมาอ่านอย่างทะนุถนอมก่อนจะยกยิ้มให้กับ ‘คนรู้มาก’ ที่ไม่ได้อยู่ในห้องด้วย[ข้อความในโน้ต: ตอนแรกว่าจะรีบคุยงานรีบขึ้นห้อง แต่คิดได้ว่า ถ้าปริมตื่นมาไม่เจอผมต้องเดินหารอบห้องจนหิวแน่ ๆ เลยทำแกงจืดไว้ให้ก่อน ถ้าเดินหาผมจนหิวแล้ว

ตอนที่ 36มือหนาจับเข้าที่ปลีน่องของเธอก่อนจะยกขาเรียวที่ถูกมัดไว้ด้วยกันขึ้นสูง เผยให้เห็นช่องทางสีหวานที่บวมแดงจากการกระทำของเขาเมื่อวานอย่างถนัดตานภัทรปลดเอากางเกงตนเองลงก่อนจะกดกายเข้าไปในกลีบดอกไม้สีหวานทันโดยไม่คิดแม้แต่จะเตรียมพร้อมหรือเล้าโลมหญิงสาวก่อนเลยแม้แต่นิดเดียว“กรี๊ดดด เจ็บ ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!! อื่ออ”“อ้า...ปากบอกเจ็บ แต่ตอดดีขนาดนี้เนี่ยนะ? หึ”“ออกไป!! ออกไปนะ!!! เธอบ้าไปแล้วหรือไง!! โกรธกันแล้วต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ! อ๊ะ ทั้ง ๆ ที อั๊ก กรี๊ดดดด เจ็บ ฮึกเจ็บ!!”คำอธิบายถูกกลืนลงคอเมื่อแกนเนื้อลำเขืองถูกดุนดันเข้ามาในช่องทางคับแคบจนมิดลำ ไม่ก้มมองปริมก็เดาได้ว่าคงมีทั้งเลือดจะน้ำหล่อลื่นไหลนองจนเปรอะเปื้อนแกนกายของนภัทรไปหมด เธอปิดปากเงียบและหวังในใจลึก ๆ ให้ชายหนุ่มมองมันแล้วได้สติ ทว่าแรงกระแทกกระทั่งที่ได้รับกลับไม่ลดลงเลย ทั้งยังรุนแรงจนปริมเจ็บท้องไปหมด “ฮึก พอ อ๊ะ พอ พอเถอะ เจ็บ ฉันเจ็บ!!”เธอไม่อยากร้อง ไม่อยากอ่อนแอ่ต่อหน้าชายหนุ่ม แต่เธอเจ็บจนต้องระบายออกมาด้วยเสียงร้อง “อึก อดทน”เสียงเนื้อกระทบกันผสานไปกับเสียงโยกคลอนของเตียงขนาดคิงไซส์ภายในห้อง

ตอนที่ 38มือหนาโยนถุงห่อผ้าอนามัยลงกับพื้นก่อนจะกระชากแขนเรียวของคนที่พยายามหนีให้เข้าไปในห้องท่ามกลางเสียงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวของปีย์วรา “ปล่อย!!!! โอยยย ภัทรปล่อยนะ!!! ปล่อย!! ฮึกก ปล่อย!!!”เสียงหวานที่ทั้งแหบแห้งและโรยแรงหวีดร้องทั้งขอทั้งตะคอกให้ชายหนุ่มที่คร่าสวาทเธอมานานหลายวันยอมปล่อยเธอไปแต่มีหรือที่คนโดนโทสะครอบงำจะยอมฟัง...“ฮึก ปล่อยปริมนะ ปริมไม่หนี ฮึก แล้ว แต่ภัทรปล่อยปริมนะ ปริมเจ็บ”“โกหกทำไม..”“ไม่ได้โกหก ผ้าอนามัยหมด ปริมเมนมา ไม่เชื่อก็ดูเอาเอง ฮึก ฮื่ออ ไม่เอา ไม่ทำนะ ฮื่ออ”เสียงร้องไห้โฮดังขึ้นเมื่อนภัทรช้อนอุ้มร่างของปีย์วรามาวางลงบนเตียง เธอไม่อยากทำ นอกจากไม่มีความสุขแล้วยังทรมานจนเหมือนจะตาย เหยื่อข่มขืนคนอื่นทรมานเช่นนี้ไหม...แต่กับเธอในตอนนี้ ไม่มีอะไรทรมานเท่ากับคนที่เธอรักขืนใจเธออีกแล้ว...“ฮึก กรี๊ดด ภัทร ปล่อย ฮึก ปล่อย ไม่ทำนะ ขอร้อง ปริมขอร้อง ฮึก ฮื่ออ”ร่างเพรียวที่ซีดเซียวด้วยอาการป่วยหวีดร้องลั่นเมื่อมือหนาเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก มือเรียวพยายามทั้งจับทั้งปัดแต่ก็ไม่สามารถหยุดฝ่ามือร้อนของคนอายุน้อยกว่าได้เลย หยา