บททั้งหมดของ นภัทรตามรัก (จบเรื่อง): บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 41เจ้าโฉมงามที่คล้อยหลับไปตั้งแต่ครึ่งแรกของการเดินทางตื่นมาในช่วงพระอาทิตย์ตกของวันนั้น นักเขียนสาวมองแสงสีส้มสดสวยที่ส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง เรียกสายตาให้เจ้าของเนตรกลมผินมองไปทั่ว ที่นี้...โรงแรม ไม่สิบ้านเหรอ...อ่า จริงด้วยนภัทรชวนเรามาบ้านพักตากอากาศของแม่เขานี่น่า...เนตรกลมกวาดมองสำรวจสไตล์การตกแต่งของห้องเป็นครั้งแรก ทั่วทั้งห้องล้วนตกแต่งด้วยกระจกใส ทำให้มองเห็นวิวได้รอบทิศทาง เครื่องเรือนเป็นประเภทไม้สีน้ำตาลอ่อน เข้ากับบรรยากาศบ้านริมชายทะเลทั่วไป มู้ดและโทนของบ้านเน้นไปทางขาว น้ำตาล และดำที่เข้ากันอย่างลงตัวร่างเพรียวค่อย ๆ ลงจากเตียงแล้วเดินทั่วบ้านพัก ด้วยความสนใจอกสนใจปนสงสัย เพราะตั้งแต่รู้จักแพรไหมมา ยัยเพื่อนตัวแสบของเธอไม่ใคร่จะชอบการตกแต่งด้วยโทนขาวดำน้ำตาลแบบนี้เท่าใดนักนักเขียนสาวที่วันนี้ดูจะซุกซนมากกว่าปกติ ก้าวย่างเดินสำรวจไปทั่ว ตั้งแต่ห้องนอนที่เธออยู่ ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ ห้องครัว ส่วนกลางที่ทำเอาไว้เป็นโซนนั่งเล่น สระน้ำ ไปจนถึงสวนด้านหลังของบ้านเธอมาจนถึงสวนหินด้านหลังที่จัดและตกแต่งด้วยหินกรวดสีขาวและแผ่นหินที่กว้างพอให้คนเดินเหยียบ

ตอนที่ 43โชคชะตาไม่เข้าข้าง NCในขณะที่ทางมานัสและรัตตะกำลังวุ่นวายเพราะการปรากฎตัวของใครบ้างคน ทางด้านนภัทรและปีย์วรากำลังเร่าร้อนสู้กับความร้อนของพระอาทิตย์สองร่างเกี่ยวกระหวัดนัวเนียคลอเคลียในห้องใต้เรืออย่างมีความสุข ใบหน้าคมคายซุกไซ้ไปทั่วทั้งเรือนร่างก่อนจะสนกลับมาที่เนินอกอวบเต็มมือของหญิงสาวอีกครั้งเข้าก้มลงฟัดมันจนเนินนิ่มล้นทะลักออกมาจากบิกินี่ตัวน้อยและเกยทับบนใบหน้าของเขาเข้าอย่างจัง สบโอกาสให้เด็กวัย(เลย)คันฟันอย่างเขาได้ดูดเล่น“อื้ออ ซี๊ดด ทำไมชอบดูดนมปริม อ๊ะ!”เสียงโวยวายที่ตามมาด้วยเสียงคางวามสาเหตุมาจากมามือหนาที่เลื่อนลงไปลูบไล้ร่องสวาทของเธออย่างจงใจ นภัทรขยับมือระรัวหยอกล้อกับดอกไม้สีสวยผ่านเนื้อผ้าก่อนจะปลดเอาชั้นในตัวน้อยแสนเกะกะออกไปให้พ้นทาง แล้วสอดนิ้วหนาทั้งสองนิ้วเข้าไปในนั้น ทั้งที่ใบหน้าและริมฝีปากยังซุกไซ้ดูดเม้มเนินอกหอมไม่ยอมละออก“อื้ออ อ๊ะ ภัทรตรงนั้น”เสียงหวานหวีดร้องดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องเมื่อนิ้วเรียวที่แทรกสอดเข้ามาในกายเธอกดโดนจุดกระสันภายในอย่างพอดิบพอดี ใบหน้าคมคายละออกจากอกอวบ พลางเอ่ยแซวแม่วิฬารตัวน้อยที่นับวันยิ่งทำตัวเหมือนก

ตอนที่ 43สิ่งที่เหลืออยู่หลังรัตตะกลับไปแล้ว ปริมก็คล้อยหลับไปทั้งคืนจนตินมาเคาะประตู ที่ฝ่ายพี่ชายหอบหิ้วเอาแฟนสาวคนสวยมาด้วย ข้ออ้างการพามาคือช่วยเก็บสองคือน่าจะเอามาอวดกันแน่ “น้องปริมม”“ซ้อขาาาา”สองร่างเพรียวโผเข้าหากันในทันทีที่พบหน้า หญิงสาวเมินเฉยพี่ชายแท้ ๆ ของเธออย่างสิ้นเชิง แก้มนิ่มนัวเนียคลอเคลียพี่สะใภ้คนสวยของตัวเองไม่ห่าง เพราะเธอและสโนว์รู้จักกันมานานจนนับนิ้วไม่ไหวว่ารู้จักกันมากี่ปี “เราเนาะ ตั้วเฮียเธออยู่นี้ แกอกหักมา แกควรกอดพี่แกมั้ย ไม่ใช่กอดซ้อ!!”เสียงทุ้มดุโวยวายขึ้นเสียงดังลั่นทางเดิน เมื่อน้องสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวโผเข้ากอดแฟนสาวแทนที่จะเป็นตัวเอง แขนแกร่งที่มีลอนกล้ามอย่างคนที่ต้องทำงานยอกของหนักอยู่เสมอยกขึ้นกอดอกอย่างเกี่ยงงอน ร้อนถึงปริมต้องผละจากสโนว์เข้าไปกอดหอมตินอย่างออดอ้อน“โอ๋ ๆ ไม่งอนนะคะ ปริมขอโทษน้า ตั้วเฮียไม่งอนปริมนะ”สรรพนามตามชนชาติกำเนิดของฝั่งบิดาที่เธอไม่ได้ใช้มานานถูกนำกลับมาใช้กับคนในครอบครัวเพียงสองคนที่ยังเหลืออยู่พวงแก้มนุ่มเอนซบแขนแกร่งจนก้อนแก้มนุ้ยขึ้นเป็นก้อน มีหรือที่ตินคนติดน้องจะทนใจแข็งได้ไหว ใครจะคิด

บังเอิญเจอกว่าห้าเดือนแล้วที่นภัทรหาปริมไม่เจอ ไม่ว่าเขาจะลองไปหาที่ไหนก็ไม่เจอเลยแม้แต่เงาของหญิงสาว ครั้นเอ่ยปากถามรัตตะ คนที่ไปส่งหญิงสาววันนั้นก็ไม่มีใครบอกข้อมูลเข้าได้เลยแม้แต่คนเดียวรถซีดานคันงามขับแล่นเข้ามาจอดในโรงจอด ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของคุณชายเพียงคนเดียวของบ้านจเดนิลงมาจากรถ“คุณนภัทร มีอะไรให้ขิมช่วยถือไหมคะ”ร่างเพรียวของขิมสาวใช้ที่ดูแลนภัทรมาตลอดที่อยู่ที่บ้านออกมาต้อนรับ มือขาวรับเอากระเป๋าทำงานของชายหนุ่มไปถือไว้ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเมื่อนภัทรแจ้งแกเธอว่าไม่มีอะไรให้เธอต้องเอาเข้าไปเก็บนภัทรเดินเข้าบ้านจัดแจ้งชำระกายให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องของปิ่นเพื่อคุยกับเธอเป็นปกติ“ภัทรคะ พรุ่งนี้รบกวนพาปิ่นกับลูกไปหาหมอหน่อยนะ”ยังไม่ทันได้เอ่ยทักหญิงสาวในความดูแลของเขาก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน ร่างสูงเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียง พลางปรายตามองอดีตแฟนสาวที่กำลังท้องด้วยสายตาเย็นชาแม้จะดูแลเธอมาได้ห้าเดือน แต่ความรักก็ไม่ได้ก่อเกิดขึ้นเลยแม้แต่วันเดียว หัวใจเขายังคงเป็นของปีย์วราไม่เสื่อมคลาย หนักกว่านั้นไม่ว่ายามใดที่มองใบหน้าของปิ่นเขาก็อดโกรธที่หญิงสาวทำกับเขาแบบน

ความจริงร่างสูงโปร่งของชายวัย 43 ปี พุ่งตัวออกมาจากรถซีดานคันงามที่ขับมา เขาตรงไปยังERอย่างรีบร้อนเมื่อมาถึงก็ถามหาเคสฉุกเฉินที่ต้องบริจาคเลือดทันทีอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง“ญาติคุณปิ่นฤทัยนะคะ รบกวนตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ”เปรมเดินตามนางพยาบาลสาวไปยังห้องบริจาคเลือดที่ถูกจัดไว้เป็นพิเศษ เลือดหนึ่งลอดถูกเจาะออกไปจากแขนเขาก่อนที่พยามจะกลับมาเจาะแขนเขาและเอาไปเพิ่มอีก กว่าจะรู้สึกตัวเวลาก็ผ่านไปนานมากแล้ว ตัวชายหนุ่มเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเขานั้นเสียเลือดไปเท่าไร แต่สิ่งที่เขาจำได้ไม่ลืมคือตัวเองมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับปิ่นชายหนุ่มชันตัวขึ้นนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน จากการเสียเลือดจำนวนมากและความเจ็บปวดในใจที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ตั้งใจตามหาหญิงสาวมากกว่านี้ ความเจ็บปวดและเหนื่อยล้าเพียงเท่านี้มันเล็กน้อยกว่าสิ่งที่คนรักของเขาต้องเจอหลังพักฟื้นจากการให้เลือดจนดีขึ้นแล้วเปรมก็รีบเดินไปยังห้องรับรองญาติที่มีคนคนหนึ่งรอเขาอยู่บานประตูแบบเลื่อนถูกเปิดออกทำให้ชายสองคนที่มานั่งรอผู้หญิงคนเดียวกันได้พบหน้ากันเสียที“สวัสดีครับ ลุงเปรม”“สวัสดี นภัทร ไม่ได้เจอกันนาน...มีลูกแล้วเหรอ”เปร