All Chapters of บรรณาการไม่หาญรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอย่างอ้อนวอน หลินฮวาขยับตัวแข็งขืนอีกครั้ง ต้องไม่ใช่แบบนี้ ยอมเขาง่ายเกินไปนึกโมโหตัวเองที่อ่อนไหวกับสัมผัสอ่อนโยนของเขาในเมื่อเพิ่งจะ เกลือกลัวหลับนอนมากับชายาเอก แล้วยังมักมากมาหาหลินฮวา อาศัยอ้างว่าต้องการหลินฮวาในยามไหน หลินฮวาก็ต้องยอมเป็นของเขาอย่างนั้นหรือ“ทัพพ่าย คนไม่พ่าย ข้าไม่ใช่เฉลยของท่านตอนนี้เป็นชายารอง คิดจะหักหาญน้ำใจ ยังเรียกตัวเองว่าเป็นบุรุษได้อีกหรือ ในเมื่อข้าไม่ยินยอมท่านก็ควรจะปล่อยข้าไป ไม่ใช่อาศัยที่เพราะข้าไม่อาจขัดขืน หักหาญน้ำใจ ท่านคิดว่ายังจะได้ใจข้าอย่างนั้นหรือ หากท่านได้ข้าไป ก็เพียงแต่ร่างกายก็เท่านั้น”เจิ้งจินเทายิ้มหยัน คลายอ้อมกอดลุกขึ้นนั่ง“ข้าลืมไปเสียสิ้นว่าเจ้าไม่ได้ยินยอมที่จะแต่งกับข้า ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อเอาตัวรอดก็เท่านั้น ฮ่องเต้แคว้นฉีส่งราชสาสน์มาขอยอมจำนนที่จะเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเว่ย แต่มีข้อแม้ว่าต้องส่งตัวเจ้ากับพ่อของเจ้ากลับแคว้นฉี ตอนนี้ข้าเพิ่งจะรู้ว่า ฮ่องเต้แคว้นฉีเองก็หมายมั่นที่จะแต่งตั้งเจ้าเป็นสนมอยู่เหมือนกัน เจ้าคงยินดีเป็นสนมหรือเป็นไท่จือเฟยของไท่จือมากกว่าที่จะเป็นชายารองของข้า ในเมื่อมีตัวเลื

“หลินฮวาเจ้านำมันไปเคี่ยวให้ข้า”ไล่หลินฮวาออกจากห้องไป หลินฮวาเดินเข้ามารับเอาห่อย่าจากมือของหูซื่อเย่ ที่จงใจเอื้อมคว้ามือบางของหลินฮวา หลินฮวาเงยหน้ามองหูซื่อเย่เต็มตา กลับพบสายตาโลมเลียมองอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มมุมปาก“เป็นข้าที่ต้องไปดูเวลาเจ้าเคี่ยวยาจะดีไม่น้อย” ไม่ยอมปล่อยมือหลินฮวา ยังคงยื้อไว้อย่างนั้น“หาก ท่านอ๋องมัวแต่จับมือหลินฮวาอยู่อย่างนี้ เกรงว่าหลินฮวาคงไม่ได้เคี่ยวยาให้เป็นแน่ ไม่จำเป็นต้องไปดูเพียงแค่บอกวิธีมาก็พอแล้ว หลินฮวาไม่รบกวน”หลินฮวาพุดังๆเหมือนตั้งใจตะโกน หูซื่อเย่รีบปล่อยมือกลัวว่าฮองเฺฮาจะเห็นว่าเขาจับมือหลินฮวาไว้ ฮองเฮามองหูซื่อเย่ด้วยแววตาสงสัยว่าสิ่งที่หลินฮวาพูดจริงหรือไม่“ยานี้ค่อนข้างหายากและมีราคาแพงไม่น้อย ข้ากลัวว่าเจ้าจะทำมันหลุดมือ”แก้ตัวน้ำขุ่นๆ หลินฮวายิ้ม“ข้า อยากจะสอนเจ้าให้เคี่ยวยา เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกหรือ”สายตายังคงโลมเลีย หลินฮวาถอนหายใจจะจัดการกับคนผู้นี้อย่างไรดี เฮ้อยังคิดไม่ออกและหนักใจไม่น้อยเจิ้งจินเทา ก้าวเข้ามาคว้าข้อมือของหลินฮวามากำไว้“ฮองเฮา จินเทามีเรื่องบางอย่างกำลังจะทำความเข้าใจกับชายรองเห็นทีต้องขอตัวนางสักวัน”ฮองเฮาหน้าต

ฟางหลานพยุงอิงนายืนรออยู่หน้าห้องหนังสือ หมิงต้าพยักหน้าให้อิงนาเข้าไปข้างในอิงนายิ้ม ใจดีสู้เสือ“เจี่ยฟู อิงนามาแล้ว”ส่งเสียงอ่อนหวานเข้าไปก่อนตัว น้ำเสียงออดอ้อนเหมือนที่เคยใช้ได้ผลมาตลอดกับฟางหลานและป้าถง“เข้ามา”เสียงเรียบเฉยอิงนายิ้มให้ทั้งฟลางหลานและหมิงต้าก่อนจะเข้าไปด้านใน“เจี่ยฟูเรียกอิงนา...มีเรื่องใดกัน”วางตำราในมือเสียงดัง ถอนหายใจยาว“วังหลวงล้วนมีกฎเกณฑ์ เจ้าทำผิดจนข้าไม่อาจไม่แยแส ในเมื่อเจ้าเข้ามาอยู่ในตำหนักจันทร์เคียงฟ้า ก็เปรียบเป็นคนในปกครองของข้าจะอ้างว่ายังเด็กเที่ยววิ่งเล่นซุกซนหรือเอาชื่อองค์ชายไปตั้งชื่อลูกหมาของเจ้า หรือแม้กระทั่ง...ทำตัวสนิทสนมกับองค์ชาย จนเกินงาม”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ทำไมไม่ให้สนิทกับองค์ชายแล้วแบบไหนที่เรียกว่าเกินงาม“เกินงาม อิงนา ไม่ได้คิดแบบนั้นอิงนาแค่...แค่”ปฏิเสธตะกุกตะกักก็ในเมื่อถูกจ้องด้วยสายตาคมกริบแทบจะกินเลือดกินเนื้อ“ยังกล้าเถียงข้าอีกอย่างนั้นหรือ องค์ชายแปดเป็นถึงองค์ชาย...เป็นลูกของฮ่องเต้แม้เขาจะดีกับเจ้าเพียงใดแต่หาใช่เพื่อนเล่นที่จะหยอกล้อสนุกสนานได้”ส่งเสียงดังลั่นอิงนาก้มหน้านิ่งสลดลงทันที ลืมคิดถึงข้อนี้

“ไม่ออกไป...สำรวจวังหลวงอีกแล้วหรือ”อิงนายิ้มบางๆ ใบหน้างดงามอ่อนช้อยยามฉีกยิ้มเพียงน้อยนิด“อิงนากำลังคิดว่าพี่สาวอยู่ที่นี่มีความสุขหรือไม่”ถามไม่ต้องการคำตอบแต่หาเรื่องคุยก็เท่านั้น“เจ้าเล่าอิงนา”ฟางหลานถามกลับแทนที่จะตอบคำถามยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าอิงนาถามอะไรที่ ต่างออกไปจากสิ่งที่อิงนาเคยสนใจหรือน้องสาวจะโตแล้วจริงๆ หรือว่าโตเพราะคำพูดของหมิงเซ่อที่เปลี่ยนอิงนาได้เพียงนี้“บางครั้งข้าก็คิดว่าเป็นข้าที่ทำให้ พี่สาวกับเจี่ยฟูหนักใจหากไม่ต้องทำตามคำสั่งของท่านแม่ข้าก็ควรจะไปเสีย”ฟางหลุนเดินมากุมมืออิงนา“ไม่ได้หากอิงนาไปแล้วใครจะคอยเล่าเรื่องสนุกๆให้พี่สาวฟัง แล้วใครกันจะเป็นคนสำรวจวังหลวง แทนพี่สาว”อิงนายิ้มสดใส“ต่อไปพี่เขยของเจ้า เขาไม่กล้ามายุ่งกับอิงนาอีกแล้วจะออกไปไหนหรือไปทำอะไรก็ได้ เพียงแต่อิงนาของพี่อย่าหายไป ให้พี่ใจหายเหมือนครั้งนั้นอีก”“เจี่ยฟูบอกพี่สาวอย่างนั้นหรือว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอิงนาอีกต่อไป”ใจหายจนเกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ฟางหลานพยักหน้าไม่กล้าบอกน้องสาวว่าตัวเองลงทุนขอร้อง อิงนาเองกลับคิดว่าหมิงเซ่อไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับอิงนาอีกต่อไป ใจหนอใจทำไม่รู้สึกเจ็บแปลบ

ย่อกายลงนั่งข้างๆกองไฟ ดวงตาสุกใสสะท้อนเปลวไฟไหวระริกน่ามองริมฝีปากชมพูระเรื่อน่าบดจูบเจิ้งจินเทาเผลอขบเม้มริมฝีปากตัวเอง“ต้าหวังมีเรื่องใดกันให้เบื่อหน่าย วังหลวงเป็นที่น่าอภิรมย์สำหรับต้าหวังทั้งลาภยศและผู้คนแวดล้อมล้วน ใส่ใจต้าหวังไม่น้อย”“ยามทุกข์ตรมขอเพียงได้หลบเร้นกายให้คลายหม่นหมอง จะกี่ผู้คน ก็ไม่เท่าคนรู้ใจเพียงหนึ่ง”หลินฮวาหลบสายตาคมที่จ้องมอง“ข้ามีเรื่องสำคัญจะขอเจ้า”หลินฮวาเลิกคิ้วสูง ขนตางอนงามดวงตากลมใส“ข้าอยากจะให้เจ้า เข้าใจในข้าระหว่างนี้แม้จะมีเรื่องใดที่ทำให้เราทั้งสองไม่เข้าใจกันให้เจ้าคิดถึงคำพูดของข้าในวันนี้”กุมมือหลินฮวาจ้องตากลมใสนิ่ง“หลินฮวาจะจำไว้”อยู่ๆ ก็ว่าง่ายขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นแววจริงใจในนั้นเจิ้งจินเทายิ้มกอดรวบร่างบางแนบอก จุมพิตที่หน้าผากเบาๆ อยากจะทำมากกว่านี้แต่เกรงว่าอีกคนจะตื่นตกใจไปเสีย ไม่สู้เขาค่อยๆให้เวลาหลินฮวาใกล้ชิดกันบ่อยหน่อยเมื่อทุกอย่างสุกงอม ย่อมหอมหวานถึงกระนั้นก็ไม่อาจห้ามใจ จูบไล่ลงมาที่เปลือกตาสองข้างแก้มเนียนนุ่ม และจบลงที่ริมฝีปากหวานหอมดูดกลืนซอกซอน ควานหาดื่มด่ำความหอมหวานจากสาวน้อยที่ยังไม่ประสา แม้จะจูบตอบอย่างเคอะเขิ