บรรณาการไม่หาญรัก

“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแค้วนฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎรและทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”

ร่างสูงชลูดในอาภรณืตามแบบแม่ทัพใหญ่ก้าวขายาวๆยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี

“นำเขากลับ แคว้นเว่ยในฐานะเชลย”ส่งเสียงดังออกคำสั่ง

“เจ้าคนใจร้าย จะเอาพ่อข้าไปไหน”

สาวน้อยต้วนหลินฮวากอดแข้งกอดขาบิดาไว้มั่น ปฏิญาณไว้ว่าแม้ตายก็ไม่ยอมปล่อยบิดาไป เพราะตอนนี้ตลอดมาเหลือเพียงบิดาผู้เดียว แม้กระทั่งยามรบยังติดตามดั่งรองแม่ทัพของแค้วนฉีก็ไม่ปาน คนผู้นั้นใบหน้าหมดจดงดงามไฉนใจคอถึงได้โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ชนะศึกแต่กลับจะฆ่าแกงล้างผลาญ

“หลินฮวา เจ้าไปเสีย”

ส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสด้วยวัยเพียง 15ปี

“ท่านพ่อ หลินฮวาจะไปกับท่านเป็นตายไม่ยอมหนีไปไหน”บุรุษหนุ่มรูปงามท่านอ๋องเจิ้งจินเทาส่ายหน้าไปมาคล้ายเบื่อระอาเสียเต็มประดา

“ดี เช่นนั้นนำนางตามติดไปด้วย เชลยหนึ่งได้ถึงสองนับว่ากำไรโดยแท้”ต้วนหลินฮวา มองบุรุษรูปงามผู้นั้นด้วยสายตาเกลียดชัง

 หลินฮวากอด แขนบิดาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจะพลัดพรากจากกัน

“บัดนี้ดินแดนทางเหนือของแคว้นฉีเป็นของเราโดยสิ้นแล้ว เคลื่อนทัพกลับแคว้นเว่ย นำข่าวน่ายินดีกลับวังหลวงโดยเร็ว”

เสียงโห่ร้องยินดี ดังกึกก้อง หลินฮวาซบหน้าลงกับท่อนแขนของบิดาที่หันมายิ้มบางๆก่อนจะลูบหัวด้วยความรัก

“นับว่าดีแค่ไหนแล้วที่ทัพของแคว้นเว่ยยอมถอนกำลังจากไปโดยดี ฝ่าบาทต่อจากนี้คงได้ไตร่ตรองเรื่องต่างๆมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องการศึกบางครั้งวู่วามเกินไปมักไม่ส่งผลดี”

หลินฮวาหาเข้าใจไม่ว่าเหตุใดบิดาถึงพูดแบบนั้นคล้ายจะชื่นชมศัตรูทั้งๆที่ถูกจับตัวมาเป็นเชลย

วังหลวงแค้วนเว่ย

เจิ้งลี่เฉิงก้าวขาลงมาจากบัลลังก์ เมื่อเจิ้งจินเทาประสานมือคุกเข่าตรงหน้า พยุงให้จินเทาอ๋องลุกขึ้นยืนเคียงข้าง

“ทำได้ดี ทำได้ดี การศึกครั้งนี้สูญเสียเพียงส่วนน้อย สมกับค่ำร่ำลืออ๋องแปดของเราช่างเกรียงไกร นำทัพแต่ละครั้งล้วนได้รับชัยชนะอยู่ร่ำไป”

“ฝ่าบาท กล่าวเกินไปแล้ว ครั้งนี้เป็นเพราะพระบารมีและแคว้นฉีไม่มีการเตรียมความพร้อมที่ดี ฮ่องเต้ล้วนเอาใจใส่แต่เรื่องในวังหลังจนลืมเลือนกองทัพทำให้ทุกอย่างง่ายดาย”

“ข้าได้ข่าวว่าเจ้าจับตัวแม่ทัพของแคว้นฉี มาเป็นเชลยศึกครั้งนี้ด้วย”

“ทูลฝ่าบาทคนผู้นี้เก่งกาจห้าวหาญ เสียดายหากจะถูกประหารเพราะนำทัพมาพ่ายแพ้แก่ทัพเว่ยของเรา อีกทั้งเขายอมแลกชีวิตตัวเองกับราษฎรและเหล่าทหารที่ เหลือรอด ข้าจึงคิดว่าคนผู้นี้น่ายกย่องยิ่งแล้ว”เจิ้งลี่เฉิงพยักหน้ายิ้มๆ

“ จะเปลี่ยนใจเขาให้ภักดีต่อแคว้นเว่ยคงยากไม่น้อย ขุนนางที่ภักดี ล้วนยอมตายเพื่อราชสำนัก แม่ทัพที่ดีย่อมยอมตายเพื่อบ้านเมือง”

“กระหม่อม จะลองพูดกับเขาดู”

"คงเสียดายแย่หากเขาต้องตายอย่างที่เจ้าบอก จัดงานเลี้ยงฉลอง ชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ อ๋องแปดเจิ้งจินเทาให้รั้งตำแหน่งต้าหวัง ต่อจากนี้เป็นการปูนบำเน็จที่เหน็ดเหนื่อยจากการกรำศึกมานาน” 

เจิ้งจินเทาคุกเข่าลงกับพื้นประสานมือทำความเคารพ

จวนอ๋อง

“ท่านอ๋อง เชลยศึกจองจำอยู่ในคุกหลวงเรียบร้อยแล้ว” องครักษ์คู่กาย ประสานมือตรงหน้า

“จัดที่พัก และเรือนรับรอง ดั่งเช่นแขกเมือง”หานห้าวตง ขมวดคิ้วงุนงง

“ท่านอ๋องไม่เกรงว่าจะถูกครหาหรือไร”

เจิ้งจินเทา ยิ้มบางๆคล้ายจะบอกว่าไม่แยแสเรื่องครหาจากคนรอบข้าง

“จัดองครักษ์ดูแลแค่ไม่ให้เขาคิดหนีจากวังหลวงก็พอ แต่ปฏิบัติดังเช่นแขกเมือง”

ตำหนักฮ่องเต้

“จินเทา ปีนี้ก็ยี่สิบแล้วเป็นน้องเล็กที่ข้าห่วงใยเสด็จพ่อกำชับว่าให้ดูแลเขาอย่างดี ข้าเองกังวลว่าเขาจะไร้ชายาเหมือนกับอ๋องคนอื่น”

ฮองเฮายิ้มบีบนวดแข้งขาให้เจิ้งลี่เฉิงฮ่องเต้

“บุตรีใต้เท้าปิง งดงามโดดเด่นฝ่าบาทประทานสมรสให้ในโอกาสที่นำทัพได้รับชัยชนะ เกรงว่าท่านอ่องจะไม่ปฏิเสธ อีกทั้งอ๋องน้อยอ๋องใหญ่ ในวังหลวงก็คงไม่มีใครกล้าขัด”เจิ้งลี่เฉิงพยักหน้า

“แม่ทัพของแคว้นฉีผู้นั้น ทำเช่นไรถึงจะรั้งให้อยู่ที่แคว้นเว่ย ทำประโยชน์ให้กับแคว้นเว่ยอย่างที่ตั้งใจ คนดีดีเช่นนี้ข้าไม่อยากเห็น ต้องตายด้วยน้ำมือของฮ่องเต้ผู้มัวเมาของแคว้นฉี"

“อิงอิง ได้ข่าวว่าเขาพาบุตรสาวมาด้วยคนหนึ่ง ฝ่าบาททรงแต่งชายารองให้จินเทาอ๋องด้วยจะยิ่งเป็นการดี เมื่อบุตตรีเป็นคนของท่านอ๋องแล้วเกรงว่าเขาจะต้องซาบซึ้งในสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการแสดงความจริงใจและยอมภักดีต่อฝ่าบาท ไม่เสื่อมคลาย”

“ฮองเฮาเจ้านี่ช่างมีความคิดดีดีที่ข้าคาดไม่ถึงเสมอ เช่นนั้นเอาตามนี้ ข้าจะประทานสมรสในวันเดียวกันทั้งชายาเอกและชายารอง”

“อิงอิงขอดูหน้านาง แล้วก็คงต้องบ่มนิสัยกันเสียหน่อย นางกำนัลตำหนักชิงหนิงกงเล่าว่านางอายุเพิ่งจะผ่านวัยเด็กหน้าตาผุดผาดอ่อนหวาน แต่จินเทาอ๋องกลับไม่แม้แต่จะชายตามองนาง ปฏิบัติต่อนางเยี่ยงเชลยคนหนึ่ง ทั้งๆที่เดินทางรอนแรมยากลำบากแต่ก็ไม่เคยจะให้สิทธิพิเศษกับนางแม้แต่น้อย"

“เฮ้อ...อ๋องแปดใครๆก็รู้ว่าเขาไม่นิยมหญิงงามอีกทั้งยังไม่เคยเกี้ยวพาราศีใครมาก่อน ตั้งแต่เติบโตมาข้าก็เห็นแต่เขาคว้ากระบี่ซ้อมรบ กับควบม้ายิงธนู”

ฮองเฮายิ้ม

“อิงอิงอาสา ขลัดเกลานางจนเป็นชายารองที่ปรนนิบัติ ท่านอ๋องอย่างดีทีเดียว”