All Chapters of เสน่หาสามีลวงใจ: Chapter 41 - Chapter 50

นี่หลานตัวน้อยเจออาคนใหม่แล้วก็ลืมอาคนเก่าอย่างเขาไปเลยหรือ!“อาม่านไปทำงานยังไม่กลับค่ะ มาให้แม่อ่านให้ฟังก่อนเนอะ” มธุรินพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาวตัวน้อย แต่หนูน้อยกลับงอแงไม่ยอมท่าเดียว“น้องพายจะรออาม่าน” หนูน้อยหันไปบอกคนเป็นมารดาตาแป๋ว“อีกนานเลยลูกกว่าอาม่านจะกลับมา ย่าว่าน้องพายของย่าไปนอนก่อนดีกว่านะคะ พรุ่งนี้วันหยุดค่อยให้อาม่านอ่านให้ฟังดีไหม” คุณนายสรวงสุดาปะเหลาะหลานสาวเสียงนุ่มละมุน“จริงนะคะคุณย่า” มองหนังสือนิทานในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นย่าตาแป๋ว“มาค่ะ คุณพ่อพาไปนอนนะคะ” รณวีร์อ้าแขนรับลูกสาวเตรียมพาไปขึ้นนอนเพราะเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว เจ้าตัวจ้อยกระโดดกอดคอผู้เป็นบิดาแล้วก็พากันขึ้นนอนทันที“ไม่ขึ้นนอนหรือไงตาสอง” นางถามบุตรชายที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนรณพีร์มองหน้ามารดาแล้วพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร ทำเอาคนเป็นมารดาถึงกับส่ายศีรษะให้กับความปากแข็งของบุตรชายที่อยากจะรอเมียแต่ทำเป็นขรึมไปอย่างนั้น“ขึ้นนอนเถอะ อีกสองชั่วโมงกว่าเมียแกจะเลิกงานกลับถึงบ้าน” นางบอกเพียงแค่นั้นแล้วเดินขึ้นห้องนอนทันที ทิ้

"โอ๊ย…เจ็บ!" เสียงหวานร้องออกมาเมื่อสองมือของรณพีร์เลื่อนขึ้นมากอบกุมทรวงอกอวบของตนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเคลื่อนกายใหญ่โตพร้อมกับโน้มใบหน้าคมลงมาดูดกลืนเม็ดเชอร์รีสีหวานอย่างหิวกระหาย ทั้งริมฝีปากหนา มือ และเอวสอบต่างทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี"อ้า! หวานเป็นบ้าเลยม่านทิวา"ละปากออกจากทรวงอกอวบอิ่มก่อนก้มจูบตักตวงความหวานจากริมฝีปากบางกระจับของหญิงสาวอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ก่อนจะผละออกอย่างเสียดายเพราะเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจรณพีร์กระแทกความแข็งขึงเข้ามาในกายสาวจนหน้าอกอวบใหญ่กระเพื่อมไหวไปตามแรงทำให้หญิงสาวเจ็บจุกและเสียดเสียวท้องน้อยในเวลาเดียวกันคนตัวโตถอนกายออกมาก่อนกระแทกเข้าไปอีกครั้งทำเอาหญิงสาวเกือบเสร็จเก็บเสียงครางรัญจวนเอาไว้ไม่อยู่ เขาทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาก่อนเปลี่ยนท่าทำรักใหม่ตามที่ใจเขาต้องการ ไม่สนว่าคนตัวเล็กจะเหน็ดเหนื่อยหรือไม่"คุณสอง...พอแล้ว...ฉันเหนื่อยแล้ว" เสียงหอบหายใจแรงเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน แต่มีหรือคนที่ความต้องการสูงอย่างเขาจะยอม อีกทั้งเมียยังพยายามหลบหน้ามาเกือบอาทิตย์ สิ่งที่สั่งสมในกายจึงต้องการการปลดปล่อยอย่างเ

หลบหน้า 2“โถ…หนูม่าน! แม่อยากให้หนูลาออกได้แล้ว หนูนอนดึกตื่นเช้าทุกวันร่างกายมันจะแย่เอานะ” นางลูบศีรษะทุยได้รูปของหญิงสาวด้วยความเอ็นดูระคนเป็นห่วงเป็นใย“ม่านอยากทำงานค่ะ” หญิงสาวตอบสั้น ๆสาเหตุที่เธอต้องทำงานหนักและกลับดึกทุกวันเพราะไม่อยากให้ใครมาว่าเธอได้ว่าหวังรวยทางลัด หวังเงินทองของคนในบ้านหลังนี้ เพียงแค่นามสกุลของคนในตระกูลนี้ช่วยปกป้องเธอจากแม่เลี้ยงและน้องสาวนอกไส้ได้เท่านี้ก็พอแล้ว“อาม่านมาแล้ว” หนูน้อยพาลิกาที่ถูกมารดาพาออกไปเดินเล่นข้างนอกเข้ามาเห็นม่านทิวาก็รีบวิ่งมาหาทันที“น้องพายอย่าวิ่งลูก” บอกบุตรสาวตัวน้อยก่อนเอ่ยทักทายน้องสะใภ้ด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณม่าน”“สวัสดีค่ะคุณมายด์” ทักทายเสร็จก็ย่อตัวลงมาหาเจ้าตัวน้อยที่ทำตาแป๋วใส่อย่างออดอ้อน“จ๊ะเอ๋! ว่าไงคะคนสวย”“อาม่านมาแล้ว น้องพายอยากฟังนิทานจังค่า” หนูน้อยพาลิกาบอกเสียงใส“ได้สิคะ” ม่านทิวาตอบกลับเสียงหวานตามใจหลานสาวตัวน้อยทุกอย่าง“น้องพายรอหนูม่านเล่านิทานให้ฟังตั้งแต่เมื่อวานน่ะ แม่ก็เลยบอกว่าวันนี้ค่อยให้ห

"เม้าท์ฉันอีกแล้วนะ" คนตัวเล็กมุ่ยหน้ามองเพื่อนพลางทำท่าทางแสนงอน"ช่วยไม่ได้ ก็แกอยากมีเรื่องให้พวกฉันเมาท์ทำไมล่ะยะ"“เฮ้อ!” ม่านทิวาถอนหลายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ทำไมเพื่อนเธอถึงอยากรู้อยากเห็นอะไรกันขนาดนี้น้า"ว่าแต่เรื่องของแก เป็นจริงอย่างที่ยัยวีวี่มันพูดหรือเปล่า...ที่ว่าแกมีผัวแล้วน่ะ" คำถามขอธาริกาทำเอาม่านทิวาแทบสำลักอเมริกาโนเย็นที่เพิ่งเอามาเสิร์ฟเมื่อครู่นี้แค่ก ๆ"เอาอะไรมาพูด" ม่านทิวาพยายามบ่ายเบี่ยง สายตาหวานเสมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาเพื่อนทั้งสี่คนที่จ้องเธออย่างคาดคั้น"ก็ยัยวีวี่มันเล่าให้ฟังว่าแกมีผัวแล้ว ตอนที่แกไปเที่ยวเชียงใหม่เมื่อคราวก่อน" อัญญ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับเสมองไปทางวีรพล"ใช่! อย่ามาตอแหลนะนังม่าน เพราะวันนั้นที่แกกับฉันจะไปวัดด้วยกันอะ ฉันโทร.หาแกแต่คนรับสายเป็นผู้ชาย ฉันสงสัยก็เลยรีบไปเคาะประตูที่ห้องพักของแก แต่คนที่เปิดเป็นผู้ชาย สูง ขาว หล่อล่ำ แต่หน้าดุไม่ค่อยยิ้ม พอฉันถามว่าเป็นใคร...เขาบอกว่าเป็นผัวแก" วีรพลอธิบายยาวเหยียดให้ม่านทิวาและเพื่อน ๆ ได้ฟังอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าตนพูดจริง ๆ ไม่ได้โกหก

ม่านทิวาถูกร่างสูงของสามีกึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากร้านกาแฟที่ชายหนุ่มให้ลูกน้องคนสนิทตามมาดูว่าหญิงสาวอยู่ที่ไหน หลังจากที่เขาจัดการงานของตนเองเสร็จเรียบร้อยจึงตามออกมา ในจังหวะที่เขาเข้ามาในร้านก็ได้ยินม่านทิวากำลังพูดเรื่องลับ ๆ ระหว่างเราอยู่พอดี ใจก็อยากจะเข้าไปกระชากตัวหญิงสาวออกมาจากตรงนั้นก่อนที่เรื่องนี้จะมีคนรู้มากกว่าที่ควรแต่ไม่รู้เหตุใดทำไมเขาถึงกลับใจยืนหลบมุมคอยฟังว่าสาวเจ้าจะพูดอะไรบ้าง จะรักษาคำพูดที่เคยให้ไว้หรือไม่ แต่แล้วเธอก็ทำแบบนั้นจริง ๆ บอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทเพียงนิดหนึ่งแล้วก็ปิดบังความจริงส่วนใหญ่เอาไว้ตามสัญญา"คุณสอง...ปล่อยฉันค่ะ ฉันเจ็บนะ” คนตัวเล็กอ้อนวอนและพยายามบิดข้อมือออกจากมือหนาทันทีที่เดินมาถึงรถยนต์คันหรู ชายหนุ่มเปิดประตูและผลักหญิงสาวให้เข้าไปนั่งในรถทันที พร้อมกำชับว่าหากลงมา ‘โดนดีแน่’ม่านทิวาจึงอยู่นิ่ง ๆ บนรถตามคำขู่ของคนใจร้าย และนั่งนิ่งอยู่ภายในรถด้วยความร้อนอกร้อนใจ"ทำไมเธอไม่ถอดแหวนแต่งงานออกตามที่ฉันสั่ง" ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวทันทีที่เข้ามานั่งเบาะฝั่งคนขับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้า