All Chapters of คุณนายที่รักของท่านผู้บัญชาการ ยุค 80: Chapter 11 - Chapter 20

กระจกบานใหญ่สะท้อนร่างของเด็กสาวรูปร่างผอมบางซ่อนรูป ที่กำลังปาดน้ำตาที่เปรอะพวงแก้มอิ่มออกไป ดวงตากลมโตที่เคยหมองหม่นของเจ้าของร่างเดิมนั้นทอประกายอย่างมีความหวัง จากผู้เป็นเจ้าของร่างคนใหม่ ฉินเจินเจินมองตัวเองในกระจกด้วยความพินิจตัวเองให้เต็มตาอีกครั้งณ ที่แห่งนี้แม้จะเป็นสถานที่ที่มอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ แต่ชีวิตก็ยังคงเป็นชีวิต ไม่มีทางที่ทุกอย่างจะเป็นไปได้อย่างราบรื่นโดยไร้ซึ่งอุปสรรค หากเธอเป็นคนเดิมที่จิตใจดีและมุ่งสร้างเพียงอนาคต ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องถูกรังแกอยู่ดี“เจินเจิน การได้เกิดใหม่นั้นไม่ง่าย เพราะฉะนั้นเธอจะใช้ชีวิตดั่งคนอ่อนแอไม่ได้อีกต่อไป รู้หรือไม่” เธอเอ่ยปากให้กำลังใจตัวเองภายในกระจกพร้อมกับการยิ้มกว้างเธอจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าเบา ๆ เพื่อปกปิดดวงตาที่บวมช้ำของตัวเอง ก่อนจะรีบลงไปนั่งรับประทานอาหารร่วมโต๊ะกับตระกูลหวังและอดีตสะใภ้คนโตของตระกูลบรรยากาศการทานอาหารเป็นไปด้วยความอึดอัดตามคำบอกของหวังซานเย่ เพราะทุกคนต่างพากันเอาอกเอาใจจ้าวจินหม่าย แม้เธอจะหย่าร้างไปนานแต่ดูเหมือนว่าคุณนายหวังยังคงต้องการที่จะพึ่งพิงอำนาจบารมีในการทำธุรกิจจากผู้เป็นพ่อบุ

ผู้บัญชาการหวังเดินออกไปจากร้านของเธอด้วยสายตาอ้อยอิ่ง ราวกับไม่ต้องการห่างกายของเธอเลยแม้แต่เสี้ยววินาที ส่วนเธอนั้นได้แต่ส่งรอยยิ้มให้กับเขาพร้อมกับโบกมือไปมา เพื่อบอกว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เจอกันอยู่ดีวันนี้เป็นวันจัดงานเลี้ยงของกองทัพ เขาในฐานะผู้บัญชาการจะไม่เข้าร่วมได้อย่างไรกัน หวังซานเย่จึงล่วงหน้าไปก่อนเพราะต้องจัดการดูแลคนในกองทัพตามหน้าที่ ส่วนเธอในฐานะว่าที่ภรรยาของเขาก็ต้องเข้าร่วมด้วยเช่นเดียวกันฉินเจินเจินรู้สึกว่างานเลี้ยงในวันนี้นั้นเปรียบเสมือนการเปิดตัวของเธอ ให้สามารถยืนข้างกายของนายทหารยศสูงได้อย่างภาคภูมิและเหมาะสมไม่ว่าจะด้วยฐานะและหน้าตาร่างระหงที่เริ่มมีน้ำมีนวลไม่ได้เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเหมือนหกเดือนก่อน ด้วยเพราะเธอนั้นไม่ต้องอดอยากและไม่ต้องตรากตรำทำงานหนักเพื่อเลี้ยงปากท้องหรือสนองความต้องการของมารดาอีกต่อไปเธอนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องประทินโฉมวางอยู่เรียงราย กระจกเงาสะท้อนใบหน้าของเด็กสาวที่เปี่ยมไปด้วยความสุขจนเอ่อล้นทะลักผ่านดวงตาคู่สวยจนเปล่งประกาย ฉินเจินเจินเริ่มลงมือแต่งหน้าด้วยความชำนาญ ใบหน้าที่ขาวซีดเริ่มมีสีสันแต่ไม่จัดจ้า

ท่ามกลางผืนป่าที่รกชัฏและมืดครึ้ม อีกทั้งยังมีสายฝนที่โปรยกระหน่ำลงมาไม่ขาดสายกับเสียงฟาดฟันของสายฟ้าที่สาดลงมาจนบรรยากาศที่มืดมิดรอบกายสว่างวาบอย่างน่ากลัวด้านหลังของฉินเจินเจินยังคงมีชายฉกรรจ์ร่างกายใหญ่โตวิ่งตามเธอมาด้วยความบ้าคลั่งราวกับซอมบี้ในซีรีส์ที่เธอเคยดู พวกมันไม่แม้แต่จะลั่นไกปืนเพราะกลัวว่าเธอจะไร้ลมหายใจ ดูเหมือนว่ารางวัลจากการไล่ล่าของพวกมันคือร่างกายของเธอ‘ใครกันที่โหดเหี้ยมกับฉันได้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้’ เธอคิดไม่ตกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอเป็นฝีมือของผู้ใดกัน ชีวิตใหม่ของฉินเจินเจินคือการได้อยู่อย่างสงบสุขกับผู้ชายดี ๆ สักคน แต่เหตุใดทุกอย่างถึงได้ดูยากเย็นไปเสียหมดอุตส่าห์ก่อตั้งธุรกิจให้เติบโตเพื่อหวังว่าสักวันจะได้ยืนเคียงข้างเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่เหตุไฉนถึงได้กลับตาลปัตรมากถึงเพียงนี้“แม่สาวน้อย เธอวิ่งนานเกินไปแล้วกระมัง เหนื่อยเปล่า ๆ น่า ไม่สู้มานอนรอรับความสนุกจากพวกเราจะดีกว่านะ” หนึ่งในคนร้ายพวกนั้นตะโกนบอกเธอด้วยน้ำเสียงป่าเถื่อน“หยุดให้โง่น่ะสิ ไอ้พวกเวร! ฉันไปทำอะไรให้แก”ฉินเจินเจินยังคงออกแรงวิ่งอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยและโชคดีที่ร่างใหม่ของเธ

แสงอาทิตย์อันแสนอบอุ่นได้ลาลับไปเมื่อหมดเวลาของการทำหน้าที่ ท้องทิวาสีส้มอมแดงได้เปลี่ยนเป็นความมืดมิดไปทั่วทั้งผืนฟ้า กลุ่มดาวน้อยใหญ่นั้นทอประกายระยิบระยับประดับท้องฟ้าให้น่าชื่นชม จันทราทรงกลมลอยเด่นหราอยู่กลางท้องฟ้า ทอแสงประกายสีทองส่องสว่างสายลมที่พัดผ่านนั้นแผ่วเบาและนุ่มนวล พอให้ละอองน้ำพัดพาความเย็นมาสู่ผิวกาย ก่อนที่ต้นไม้น้อยใหญ่บริเวณน้ำตกจะส่งเสียงเสียดสีที่ไพเราะราวกับบรรเลงเครื่องดนตรี“เป็นของฉันนะคะ ซานเย่...”ถ้อยคำของเธอสะท้อนกึกก้องอยู่ภายในศีรษะของเขา โลกทั้งใบนั้นราวกับหยุดหมุน เป็นคำพูดที่ทำให้เขาแทบจะคลั่ง และพร้อมจะสยบให้แก่เธอตลอดไปตึกตัก ตึกตักเสียงของหัวใจเต้นอย่างรุนแรง แข่งขันกับเสียงของใบไม้ที่บิดปลิว ฉินเจินเจินนั่งคร่อมตัวลงบนตัวของเขา ก่อนจะประคองใบหน้าของผู้บัญชาการด้วยมือทั้งสองข้าง สบตากับเขาด้วยความลึกซึ้ง แล้วโน้มลงมาจูบอย่างอ่อนโยนในขณะที่เขาดึงเธอเข้ามาชิด มือข้างหนึ่งโอบเอวบาง ส่วนมืออีกข้างก็จับประคองใบหน้าได้รูปเอาไว้ริมฝีปากบางนุ่มหยุ่นทาบทับลงมาบนกลีบปากหยักของเขา จนเกิดความรู้สึกที่ร้อนผ่าวไปตามอณูรูขุมขน และรู้สึกซาบซ่าน เขาไม่อาจต้

รุ่งอรุณยามเช้าที่แสงแดดสาดส่อง กับเสียงของน้ำตกที่ไหลจากที่สูง ฉินเจินเจินลืมตาขึ้นมาแต่ทว่ากลับต้องหลับตาแน่นเพื่อปรับสายตาให้รับกับแสงแดดที่เจิดจ้าอีกครั้งแพขนตาหนากระพริบถี่ กวาดมองทุกสิ่งที่กระจัดกระจายรอบกาย ก่อนจะอมยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย ข้างกายของเธอมีร่างที่เปลือยเปล่าของเขา ทำให้เธออดที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้“ซานเย่นะซานเย่ ลีลาของคุณช่างร้อนแรงเสียจริง ๆ”เธอพึมพำ และมองหน้าเขาด้วยสายตาที่จับจ้อง ยามที่เขาหลับตาพริ้มนั้นช่างดูดีเสียเหลือเกินหมับ“คุณยังไม่อิ่มหรือครับ”เธอที่ไม่ทันได้ระวังตัว กลับเป็นฝ่ายถูกคนที่แอบหลับกระชากเข้าไปโอบกอด ปลายจมูกที่โด่งเป็นสันคมซุกไซ้ไปตามลำคอระหงของเธอด้วยความคลั่งไคล้“ฉันเจ็บระบมไปหมดแล้วค่ะ โดยเฉพาะตรงนั้น”เธอก้มมองเนินสวาทของตัวเอง มันทั้งเจ็บและรวดร้าวไปเสียหมด เพราะเขาทั้งดูด ทั้งเลีย ทั้งขยี้ ทั้งกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง“ก็ตรงนั้นของคุณมันหอม มันหวาน มันอร่อยถูกใจผมนี่ครับ”เพียงแค่ชั่วข้ามคืนเขาก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง คนที่ไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกอย่างเขา กลับพูดทุกอย่างออกมาอย่างไม่อาย“พักก่อนนะคะ แล้วฉันจะให้คุณกินอี