All Chapters of อสุราแพ้รัก: Chapter 71 - Chapter 80

ช่วงสายของวันถัดมาเป็นวันที่พนิตาและเหล่าแก๊งเพื่อนสาวของเธอได้มาปาร์ตีฉลองบ้านใหม่ของหญิงสาวตามที่ได้นัดกันไว้ เจ้าของบ้านคนสวยตื่นจัดเตรียมบ้านให้พร้อม เพราะเริงใจพี่ใหญ่ของแก๊งไลน์เข้ามาบอกว่าอาหารกลางวันไม่ต้องเตรียมเดี๋ยวจะซื้อเข้าไปเอง รอให้พนิตาทำให้ทานตอนเย็นทีเดียวจะได้คุยกันนาน ๆ หน่อย อีกอย่างวันนี่เป็นวันหยุดจะได้ไม่ต้องรีบร้อนอะไร แต่ยังไงก็ตามเถอะต่อให้บอกว่าไม่ต้องทำของคาวก็ไม่เป็นไรเธออยากจะทำของหวานให้เพื่อนลองชิม เพราะการทำอาหารหรือทำขนมมันเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของเธอ เพื่อนของพนิตารู้ว่าเธอชอบทำอาหารแต่คงไม่รู้ว่าทำขนมได้ด้วย "ทำอะไรให้กินเล่นดีนะ" คนตัวเล็กขบคิดถึงเมนูที่ตนกำลังจะทำให้เพื่อนได้ลิ้มลอง “บราวนีเนี่ยแหละเหมาะสมที่สุด” พนิตาพูดออกมาอย่างดีใจเมื่อตนเลือกเมนูขนมได้แล้ว บ่นพึมพำไปพลางเปิดหารายการขนมผ่านยูทูบไปเรื่อย ๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ 'บราวนีมินิ' ชิ้นเล็กพอดีคำ แต่ตอนทำเธอต้อง ลดน้ำตาลลงเสียหน่อย หากหวานไปเพื่อนสาวเธอไม่กินแน่นอน อะไรที่มีน้ำตาล ไขมันเยอะ จะไม่มีทางอยู่ในกระเพาะของพวกเขาได้&nbs

 หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พนิตายังคงอยู่ห้องที่ตัวเองซื้อเช่นเดิมเพิ่มเติมคือสามีสุดหล่ออย่างชลธรมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย อาจเป็นเพราะเขาชวนเธอกลับไปอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเขาด้วยกันแต่หญิงสาวปฏิเสธ จึงได้พาตัวเองมาอยู่กับเธอที่นี่แทน ทั้งนี้ก็เพราะว่าเขารอให้บ้านหลังใหม่ที่กำลังเร่งสร้างให้เสร็จสมบูรณ์ เตรียมพร้อมที่พวกเขาจะย้ายเข้าไปอยู่ในปีหน้าและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นที่นั่นด้วย ที่พนิตาเรียกเขาว่าสามีได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้ก็ด้วยเหตุผลที่ว่า เมื่อสามวันก่อนชายหนุ่มรอไม่ไหวที่จะให้ถึงวันแต่งงานที่ยังไม่ได้ฤกษ์งามยามดี ด้วยความใจร้อนจึงพาเธอไปจดทะเบียนสมรสเสียก่อน ครั้นถ้าเธอไม่ยอมชลธรก็หาวิธีและคำพูดมาโน้มน้าวให้คล้อยตามจนได้"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณสามีขาตื่นแล้วเหรอคะ" พนิตาทักทายสามีเสียงหวาน มือบางจับตะหลิวและด้ามของกระทะเทฟล่อนเตรียมอาหารเช้าให้เขาได้ทานก่อนออกไปทำงานหญิงสาวตักอาหารเช้าที่เธอทำได้ในตอนนี้มีเพียงข้าวผัดธรรมดาที่ง่ายแสนง่ายเท่านั้น หากทำเมนูอื่นคงต้องวิ่งอาเจียนอีกเป็นแน่"ตื่นแล้วจ้าเมียจ๋า" ว่าแล้วก็รีบเดินมาสวมกอดภรรยา

บทที่ 1 “ยัยนิลเอาอีกแล้วนะแก”“ขอโทษทีนะ ช้าไปหน่อย”เสียงหวานใสยังคงเป็นแบบฉบับของ สริตาบอกเพื่อนอย่างรู้สึกผิดที่ให้อีกฝ่ายรอนาน เกินควรเพราะเธอดันลืมของสำคัญก่อนจะเอามาประชุมเสียอย่างนั้น จึงต้องเสียเวลาย้อนกลับไปเอาอีกครั้ง ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปหาเพื่อนร่วมงานที่กำลังรออยู่นั้นกลับพบชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ที่เพียงเดินผ่านเธอก็ยังจำเขาได้ คนที่เธอรักหมดใจ“เป็นอะไรไป เจอคนรู้จักเหรอ” เพื่อนร่วมงานถามด้วยความเป็นห่วงและสงสัย เมื่อคนที่เดินมาใบหน้าเครียดราวกับเจออะไรที่ไม่สบายใจเสียอย่างนั้น“เปล่าหรอกไม่มีอะไร เราไปเถอะ”หญิงสาวบอกปัดออกไปเพื่อไม่ให้เพื่อนสนใจเรื่องของตน ก่อนจะผลักเพื่อนให้เดินไปข้างหน้า  พลางสอดส่ายสายตาของเธอหันหลังกลับไปมองเพราะคิดว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ที่เดิม แต่กลับไม่พบชายหนุ่มคนนั้น“นี่ยัยนิล เมื่อกี้นี้เจออะไรมาเหรอ สายตาดูกลัว ๆ” เพื่อนร่วมงานยังคงสงสัยในท่าทางที่แปลกไปของเพื่อน“เปล่าหรอกไม่มีอะไร ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาประชุมแล้ว” สริตาบอกพลางวางกระเป๋าลงบนโ

 บทที่ 3 เวลาล่วงเลยไปพักใหญ่จากการที่เธอนั่งนิ่งหลับคิดทบทวนและหาทางออกจากที่นี่ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะรู้สึกหิวขึ้นมา เพราะเธอยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น จนตอนนี้ก็ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว แต่อยู่ ๆ สายตาเธอเริ่มปรับให้คุ้นชินกับความมืดพอจะเห็นสภาพแววล้อมภานในห้องราง ๆ เท่านั้นทว่าดวงตาหวานที่ซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ เมื่อมองไปยังประตูห้องที่อยู่เยื้องกับเตียงที่เธอนั่งอยู่และพยายามแกะเชื่อกที่ผูกข้อมือเอาไว้ สายตาเธอจับจ้องประตูบานนั้นอย่างไม่วางตาเพราะเหมือนคนข้างนอกจะมีการไขกุญแจเพื่อที่จะเข้ามาภายในเสียอย่างนั้น“สวัสดีครับนายหัว”อยู่เสียงหน้าประตูก็เงียบลงและถูกแทนที่ด้วยเสียงบทสนทนาของใครก็ไม่อาจรู้ได้“จะทำอะไร”“ผมจะเอาข้าวเช้าไปให้คนที่จับมาน่ะครับ”“ไม่ต้องเอามานี่แล้วไปพักซะ แล้วอย่าให้ใครมายุ่งวุ่นวายแถมนี้”หญิงสาวพยายามเอียงหูฟังได้ยินคนที่ลูกน้องเรียกว่านายหัวสั่งการก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไป ครู่หนึ่งประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของใครบางคน ทว่

บทที่ 5  เวลาผ่านไปร่วมสัปดาห์สริตายังคงอยู่ที่บ้านพักบนเกาะของอัทธ์อย่างกระวนกระวนกระวายใจเหมือนทุกครั้ง ถึงแม้วันนี้ชายหนุ่มจะสั่งให้ลูกน้องเปิดประตูให้เธอออกมาเลิกเล่นรอบ ๆ ตัวบ้านก็ตาม แต่มองไปทางไหนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยป่าทั้งนั้น กวาดสายตาพลางขบคิดเรื่องทางหนีแต่ทว่ามันแทบจะไม่มีที่ไปเลยถ้ามีก็คงต้องว่ายน้ำข้ามทะเลไป แต่ใครจะทำล่ะ“หาทางหนีอยู่หรือไง”เสียงเข้มดั่งขึ้นทำลายความเงียบและสมาธิของคนที่กำลังขบคิดอยู่ในภวังค์ของตนต้องสะดุ้งน้อง ๆ แม้ว่าไม่ได้หันหลังกลับไปมองเธอก็รู้ว่าใครแต่มันไม่ใช่ลูกน้องของอัทธ์หรอกต้องเป็นเขา“อะไรของคุณ ฉันไม่ได้หาทางหนีสักหน่อย” เธอตอบเสียงสูงพยายามกลบเกลื่อนสิ่งที่คิดอยู่ในตอนนี้“แน่ใจนะ” เขาเลิกคิ้วถามอย่างไม่เชื่อ“ไม่เชื่อใจกันเหรอคะ” เธอถามเขาเสียงเรียบมองดวงตาคู่คมที่จ้องอย่างไม่ลดละราวกับจะฆ่าเธอให้ตายเสียอย่างนั้น“ฉันไม่เชื่อเธอตั้งแต่วันนั้นแล้ว”“จะไม่ฟังนิลอธิบายจริง ๆ เหรอคะ”สริตาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนอ้อนวอนอยากจะอธิบายกับเขา ชายหน