Semua Bab หวานนักรักของซาตาน: Bab 151 - Bab 160

ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู

ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม

ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า

ตอนที่ 157. “แกเก่งมากคอบร้า แกรู้ไหมว่าเจ้าลิลลี่กับลูกๆ ของมันก็รอแกอยู่ตลอดเลยนะ มันมาเฝ้าหน้าห้องแกทุกๆ วันเลย รีบๆ หายนะ ฉันมีช็อกโกแลตเนยถั่วของโปรดแกเต็มไปหมด ถ้าแกไม่รีบหายนะ จะยกให้เจ้ากุ้งแก้วให้หมดเลยคอยดู” อรุณนารีพูดกับมันเบาๆ ด้วยดวงตาที่รื้นหยาดน้ำตา ด้วยความตื้นตันใจที่เห็นมันยังมีชีวิตอยู่ และเหมือนมันจะรับรู้การมาของเธอและชื่อของของโปรดของมัน และชื่อเจ้าลิลลี่ หมาแสนสวยที่มันตกหลุมรักทันทีเมื่อแรกเจอ กับเจ้ากุ้งแก้วจอมแสบนั้นทำให้มันรู้สึกว่าชีวิตของมันมีค่ายิ่งนัก เจ้าคอบร้าทำเสียงงี้ดๆ ในลำคอ ซึ่งทำให้อรุณนารีดีใจมากก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างสดใสน่ารักจนเขาอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มนวลเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหวกับความน่ารักของเธอและเธอเองก็อดไม่ได้ที่จะบิดเนื้อแข็งๆ ที่เอวหนาของเขาเป็นการตอบแทนจนชายหนุ่มถึงกับสูดปากด้วยความเจ็บจากมือเล็กๆ นั้น “คนทะลึ่งคนเขากำลังซึ้งๆ” “ก็แมงปออยากน่ารักทำไมล่ะ พี่มาร์คก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ” “ถ้ารักมากขนาดนั้นก็รีบๆ ให้แม่ไปขอเขาสิคนบ้า” อรุณนารีพูดอุบอิบ ก่อนจะเดินหนีไปปล่อยให้คนตัวโ

ตอนที่ 159. “นายหัวระวัง!” เสียงเด่นดังร้องขึ้นพร้อมกับเสียงปืนที่ดังกัมปนาท ปังๆ !!! “กรี๊ดดด! พี่ดัง! พี่มาร์ค!” สิ้นเสียงปืนที่ดังก้องไปทั่วทั้งดาดฟ้า ร่างของเด่นดังที่โถมทับร่างสูงใหญ่ของเหมันต์ทรุดฮวบลงแทบเท้าชายหนุ่มในลักษณะที่เขาโอบร่างของนายหัวซึ่งเขารักและเคารพสุดหัวใจ โดยไม่คำนึงชีวิตของตนเอง ใบหน้าทะเล้นนั้นฉายแววเจ็บปวดเพียงนิดแต่ริมฝีปากหนาห้อยกลับแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มพร้อมกับคำกระซิบถามอย่างห่วงใยที่มีเพียงเหมันต์ได้ยิน“นายหัวปลอดภัยไหมครับ” เด่นดังยังมีแก่ใจถามในขณะที่เหมันต์ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปจ้องมองใบหน้าที่เริ่มซีดลงๆ ของเด่นดังด้วยความรู้สึกหลากหลายในขณะเด่นดังถูกยิงจนทรุดลง ชลเขตเองก็ถูกยิงเช่นกันโดยกระสุนนั้นออกมาจากรังเพลิงของปืนกระบอกเล็กจากมือเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งขึ้นมาถึงพอดี และเมื่อเห็นผู้ร้ายมีอาวุธและเป็นภัยร้ายแรงต่อผู้อื่น เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่อาจรอช้าจึงตัดสินใจลั่นไกทันทีเมื่อเห็นว่าชลเขตลุกขึ้นและคว้าปืนซึ่งตกอยู่ไม่ห่างจากร่างของตนนั้นยิงใส่ร่างชายหนุ่มสองคนที่กำลังประคองกันลุกขึ้นกระสุนนัดนั้นของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็แม่นร