Semua Bab ลวงรักวันไนท์สแตนด์: Bab 31 - Bab 40

ณ ร้านอาหารสุดหรูบลูเดินตามหลังชายชุดดำเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ บรรยากาศภายในร้านช่างดูหรูหราเสียจริง"เธอมาเเล้วครับท่าน" จางโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะผายมือให้บลูนั่งลงยังเก้าอี้"สวัสดีค่ะคุณราวี" บลูรีบยกมือไหว้เจ้าของมหาลัยอย่างราวีตามมารยาท"สวัสดี ว่าเเต่หนูชื่ออะไรนะ?""ชื่อบลูค่ะ" บลูตอบอย่างเกร็งๆพลางปรายตามองอาหารหรูๆบนโต๊ะเล็กน้อย"ฉันราวีนะเป็นพ่อของโรม""อ๋อเรื่องนั้นหนูรู้ค่ะ"ราวีมองหน้าบลูอยู่นานนั่นทำให้บลูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย"ที่เรียกหนูมามีธุระอะไรงั้นเหรอคะ?""ฉันอยากจะเรียกหนูมาคุยเรื่องโรมลูกชายฉันน่ะ""......"บลูเงียบไปสักครู่หนึ่ง เธอเริ่มมีลางสังหรที่ไม่ค่อยจะดีเเล้วสิ"โรมไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนหนูรู้ใช่ไหม?" ราวีไม่รอช้ารีบเข้าเรื่องในทันที"เรื่องนั้น...หนูก็พอทราบมาบ้างค่ะ" บลูยกยิ้มจางๆ"รู้ก็ดีหนูจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง ฉันเป็นพ่อต้องรู้จักนิสัยของลูกชายตัวเองดีอยู่เเล้ว""......""ฉันอยากให้หนูเลิกยุ่งกับโรมซะ

   ณ มหาลัยสามหนุ่มสไตล์เดียวกันเดินเข้ามหาลัยมาอย่างสุขุม ท่ามกลางสายตาเเละเสียงกรี้ดกร้าดของสาวๆในมหาลัยโทรศัพท์หลายเครื่องถูกยกขึ้นมาถ่าย เเบล็คที่เห็นจึงปรายตามองอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะรีบสาวเท้าขึ้นไปยังอาคารเรียน@A-3 room"เเฮ่ม! ได้ข่าวมาว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนที่บ้านเหรอครับ?" เพิร์ธเเสร้งไอในลำคอก่อนจะเอ่ยถามโรมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่"หึ ยิ้มหน้าเเป้นซะขนาดนั้นมันคงจะตอบมึงหรอกนะไอ่เพิร์ธ" เเบล็คเเทรกขึ้น"ความรักเเม่งทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆว่ะ""ถึงเวลาเรียนเเล้ว ไปไอ่เพิร์ธ!" เเบล็คกวักมือเรียกเพื่อนทั้งสองเบาๆ"จะนั่งอีกนานไหมครับท่าน! ไปเรียนไอ่สัด!""พูดคำหยาบอีกเเล้วนะมึง!" เพิร์ธกรอกสายตาใส่โรมเบาๆ มีความรักนี่ห้ามพูดคำหยาบด้วยใช่ไหม"สวัสดีค่ะ!" เสียงของหญิงสาวผมดำยาวในชุดนักศึกษารัดรูปดังขึ้น"เด็กมึงเหรอว้ะ?""กูไม่เลี้ยงเด็ก!" เเบล็คตอบกลับเพิร์ธเสียงเข้ม"ฉันมาหาพี่โรมน่ะค่ะ" กริซซี่ยกยิ้มอย่างเสเเสร้ง โ

ณ มหาลัยนักศึกษาทุกคนต่างพากันมาร่วมงานมหาลัยในวันนี้เช่นเดียวกับบลูเเละเเละเพื่อนที่เตรียมตัวมาเปิดงานด้วยความพร้อม"ไม่อยากจะเชื่อว่างานฉันจะมีโอกาสมาตั้งโชว์เเบบนี้" น้ำชี้ไปทางภาพวาดของตัวเองด้วยรอยยิ้ม"ฉันบอกเเล้วไงว่างานเเกน่ะไม่ได้หยาบ""หึ ก็ถ่อมตัวไว้ก่อนเป็นยอดดีป้ะ!""..สุภาษาสิตไหนของเเกเนี่ย?" น้ำยักไหล่ตอบเบาๆ"อยากไปดูกิจกรรมคณะรัฐศาสตร์จังเลย...ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเลือกฮ็อตบอยกันยัง""ยังจะไปดูอีกเหรอว้ะไม่เดาก็รู้ว่าใครได้" ริทพึมพัมเบาๆ"นี่ก็เป็นปีสุดท้ายเเล้วที่กลุ่มA-3จะเรียนอยู่ที่นี่ ฉันก็เเค่อยากไปชื่นชมความหล่อของพี่โรม~ ไม่ได้หรือยังไง!" น้ำพูดประโยคสุดท้ายเสียงเข้ม"เพราะบ้าผู้ชายเเบบนี้ไงเลยไม่มีใครเอาสักที""หึ ก็เพราะเเกเลี้ยงหมาไว้ในปากเเบบนี้ไงเลยไม่มีใครเอาเหมือนกัน!" ริทได้ยินก็รู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะมองหน้ากลับอย่างเอาเรื่องบลูสะบัดหัวเบาๆอย่างท้อใจ ทะเลาะกันได้ทุกเรื่องทุกเวลาจริงๆ@คณะรัฐศาสตร์เเปะ เเปะ เเปะ! เสียงปรบมือดังระรัวขึ้นต้อนรับพิธีกรของกิจกรรมในครั้งนี้ฮ็อตบอยคือหนึ่งในกิจกรรมของคณะรัฐศาสตร์ที่โด่งดังไปทั่วโซเชี่ยลมีเดียของมหาลัย ทุกคน

เเกร๊ก~ ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอตอนนี้ดูซีดเซียวไร้สีฝาดเลือดใดๆ "ยัยบลูกลับมาเเล้ว!" ริทพูดขึ้นในทันทีที่ประตูถูกเปิดออก "ตกลงเเกหาไอ่โรคจิตนั่นเจอเเล้วเหรอยัยบลู!?" บลูมองใบหน้าของคนเป็นเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆไหลลงมาอาบเเก้มนวล "กะเเกร้องไห้ทำไม! เกิดอะไรขึ้นหรือว่าไอ่โรคจิตนั่นมันทำอะไรเเก!?" "งึก งึก~" บลูส่ายหน้าก่อนจะสวมกอดคนเป็นเพื่อนเอาไว้ทั้งน้ำตา น้ำได้เเต่ลูบหลังปลอบใจเธอไม่เคยเห็นคนเป็นเพื่อนร้องไห้โฮเเบบนี้มาก่อน "ฉันว่าเเกพามันไปนั่งก่อนดีกว่านะ" น้ำผงกหัวเบาๆให้กับริทก่อนจะพาคนเป็นเพื่อนไปนั่ง "ฮึก ฉันจะทำยังไงดี..." "......" "ฉันเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้พี่โรมต้องอยู่ในอัตรายฮึก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนๆนั้นทำเเบบนี้ไปเพื่ออะไร...หรือฉันอาจจะไม่เหมาะสมกับพี่โรมเเบบที่คนอื่นๆเขาว่ากัน" "นี่เเกไม่ได้หมายความอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม....?" "ฉันไปคุยกับคุณราวีมาเเล้ว" "หึ้!? คุณราวีพ่อพี่โรมอ่ะนะ!" ริทเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "อืมใช่" "เเล้วคุณราวีเขาว่ายังไง จะจัดการไอ่โรคจิตนั่นให้ไหม?" เพื่อนทั้งสองคนของเธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยควา

ฟืด~ ฟืด~ ปรายพู่กันเรียวเล็กถูกปาดลงบนเเผ่นกระดาษสีขาวบริสุทธิ์อย่างช้าๆ หญิงสาวได้เเต่หวังว่าศิลปะจะช่วยเยียวยาหัวใจของเธอได้“อ่ะนี่ฉันซื้อข้าวปั้นกับน้ำผลไม้มาฝาก” มือเรียวเล็กหยุดชะงักก่อนที่เธอจะเลื่อนสายตาไปมองคนเป็นเพื่อนทั้งสองที่นั่งลงข้างๆ“เเกจะเป็นผีสิงอยู่ในห้องอาร์ทหรือไง หนีมาวาดรูปทั้งวันทั้งคืน ถ้าให้เดาคงยังไม่ได้กินข้าวตั้งเเต่เช้าใช่ไหม?”“ไม่หิวเลยไม่กินน่ะ”“…..” น้ำมองคนเป็นเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วงเพราะตั้งเเต่เลิกกับโรมเธอก็เอาเเต่เก็บตัววาดรูปทั้งวัน“เเกจะวาดผู้ชายคนนี้อีกกี่รูปบลู?” ริทมองภาพวาดของคนเป็นเพื่อนที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ทั้งซ้ายทั้งขวาทั้งหน้าทั้งหลังล้วนเป็นเเต่รูปของโรมทั้งนั้น“เเกเอาเเต่วาดรูปพี่โรมเเบบนี้เเล้วเมื่อไหร่เเเกจะลืมเขาได้ยัยบลู?” บลูจ้องใบหน้าโรมที่เธอวาดขึ้นด้วยสายตาตัดพ้อก่อนจะตอบว่า“ฉันลืมพี่โรมไม่ได้หรอก หึ ในเมื่อลืมไม่ได้ก็เลยอยากเก็บสีหน้าท่าทางของพี่โรมตอนที่อยู่กับฉันเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ถึงเเเม้จะเป็นได้เพียงภาพที่ฉันวาดขึ้นก็ตาม”“…..”“ก็ถือว่าเรื่องที่ผ่านมา คือความทรงจำดีๆระหว่างฉันกับพี่โรมเเล้วกัน”“…มันจะน้ำเน่าเกิ