Todos os capítulos de TBD #2: Femme Fatale: Capítulo 21 - Capítulo 30

AZRAEL NIKOLAI MORDECAIHindi ko sila kinibo, pero pinakiramdaman ang mga galaw nila. Hindi ko rin magawang makapagsalita, dahil ramdam kong nanghihina ako. Ramdam ko rin ang malalking butil ng pawis sa noo ko at pangingirot ng balikat ko. Though, I remained as if nothing happened to me.I wanted her to get worried about me. To see her reaction once she knew I was shot. Though, I couldn’t bring myself to scare her—o kung matatakot ba talaga siya.Gusto kong matawa sa mga pinag-iisip ko. Why would she get worried? Kung ilang beses na niya akong napapatumba at sinasaktan?“Do you like her, right?” Tanong ng babaeng may apat na mata. I mean, she’s wearing eyeglasses. Four eyes.Nasamid ako sa tanong niya. At hindi siya sinagot, pero muli siyang nagsalita.“Agawin mo na siya bago pa siya agawin ng iba. At ayoko ring nalalapit siya kay Miko,” asar na saad niya kaya napatingin ako

SHIVANI IVELLE SINCLAIRPinagmamasdan ko lang si Niko na mahimbing pa ring natutulog ngayon sa malaking kama. He looks like a king. Na para bang napapagalaw niya lahat ng bagay sa palad niya—well, not me.Nakaramdam ako ng antok pero hindi ko magawang makatulog at binabantayan ang lalaki. Baka kasi mamaya ay tumakas pa—pero naalala kong ako itong laging tumatakas mula sa kanya at hindi siya.Kinuha ko na lamang ang cellphone ko para mapanuod ang balita sa nangyari sa hotel. Kalat pa rin sa kahit saang social media ang nangyari sa kagabi.Mr. Black Forester is alive and so is his wife Annabeth Forester. Iyon nga lang ay hindi pa rin nahahanap si Dr. Dante Domingo, ngunit hindi na iyon ibinalita pa sa TV. Napatitig ako sa cellphone ko nang nahagilap ko ang picture sa page ng TV news center. Isang armadong lalaki. Pero ang agaw-pansin talaga ay ang logong naka-print sa t-shirt nito.It was a small blue dragon na nakapaikot sa isang mahabang espada.Mukhang pamilyar sa’kin ang iyon, per

AZRAEL NIKOLAI MORDECAIPinunasan ko ang luhang dumaloy sa kanyang pisngi matapos siyang magsisigaw sa gitna ng bangungot. I don’t know what exactly she dreamt about, but the pain in her voice… It’s haunting. I want to ask, I want to know what really happened—but I also know I’m not in the position to force anything out of her. Not now. Maybe not ever, if she doesn’t want to.Instead, I quietly ordered room service. Dinner's almost ready, and kahit papaano, gusto kong may mainit na pagkain siyang gigisingan.I avoided all her allergies and the food she doesn’t like. Kahit papaano, unti-unti ko na siyang nakikilala—at sa paraang hindi ko inakalang posible. I used to never care about what others liked or hated, but with her, it’s different. I pay attention.She hates sweets—hindi siya mahilig sa kahit anong matamis. One time I offered her a piece of chocolate, agad niyang sinabi na hindi siya mahilig sa matatamis. She’s also allergic to nuts, coconut milk, and even flowers. I remember

SHIVANI IVELLE SINCLAIRGumalaw ang panga ko sa tanong niya. I like red? It’s the otherwise. “I hate red.” Mabilis kong tugon sa kanya saka pinatong ang brush sa palette na nakapatong sa maliit na mesa. Wala na tuloy akong ganang magpinta.“Ano ba talagang ginagawa mo rito?” tanong ko sa kanya saka napatayo pero napaatras rin nang mapaharap ako sa kanya ay sobrang lapit na niya pala.Agad niyang hinuli ang likuran ko para hindi ako tuluyang makalayo sa kanya, saka niya ako hinagit papalapit kaya naipatong ko sa magkabilang balikat niya ang dalawang kamay ko.“But because of you, I fell in love with the art again—” bumaba ang tingin niya sa labi ko, “You are the masterpiece itself, Shivani Ivelle.” Halos hindi ko na naririnig ang mga pinagsasabi niya dahil sa lakas ng kabog na naririnig ko sa dibdib ko, and I bet, he could also hear it.Tila nawalan ako ng hininga

SHIVANI IVELLE SINCLAIR“Oh? Napatawag ka?” iritable kong tanong nang masagot ko ang tawag ni Iliana na ilang araw na akong iniiwasan.Napatawa siya ng mahina. Isang malungkot na tawa dahilan para matigilan ako sa pagliligpit ko ng gamit.“Spill, Lana. Hindi ko malalaman ‘yang bigat na dinadala mo kung hindi mo sasabihin sa’kin at pilit mong iniiwasan ako.”“Babalik na ako sa barko sa makalawa,” bulong niya, pero tama lang na makuha ko ang sinabi niya.“Tapos? Bakit ka malungkot? Parang hindi ka naman sanay na iwanan kami, aber?” Pagmamaldita ko. Nagtatrabaho si Lana sa isa sa mga sikat na cruise lines sa buong mundo. Pangarap niyang makapag-trabaho doon kaya nang makagraduate kami ay tinuloy ni Lana ang pangarap niya gaya ko at ni Lessi.Pero kahit na pilit kong tatagan ang sarili ko sa pagmamaldita ko sa kanya, ay nakaramdam ako ng lungkot at awa. Alam ko kapag ganito si Lana ay may mabigat siyang problemang dinadala.Pinuntahan ko si Lana sa AM Condominium dahil nandoon ang condo