All Chapters of TBD #2: Femme Fatale: Chapter 81 - Chapter 90

AZRAEL NIKOLAI MORDECAIJust hearing Shivani’s laugh, my heart already melted. Buong gabi itong tawa ng tawa dahil sa pinaggagawa niya sa’kin. And I don’t regret it. Seeing my girl this happy because of me makes me the happiest man in the world.Pinasayaw niya lang naman ako ng kanta ng Twice na TT. I don’t know how to dance it, but she showed me a video of it.Nilunok ko ang pride ko para lang mapasaya siya ngayong araw. It’s her birthday tomorrow. Gusto ko lang maunang makabati sa kanya, so I planned everything. Isa pa, para malayo siya sa kapahamakan.Natutulog na siya sa tabi ko. Mahimbing. Napakaamo ng mukha na para bang hindi nito kayang makapatay ng tao.Nakadapa akong inalis ang nakaharang niyang mga hibla ng buhok sa kanyang mukha. It’s already eleven at night, pero nakatulog na agad ito dahil sa pagod and maybe dahil na rin sa saya.Her eyes were beaming. Sobrang ganda ng mga mata niya lalo na’t makikitang sobrang saya nito.Yayakapin ko na sana si Shivani nang muli akong na

AZRAEL NIKOLAI MORDECAIAt kung kailangan ko pang kalabanin ang buong mundo para manatili siya sa piling ko, I will.Because even if the universe made a cruel mistake by making us fall in love—I will never regret loving her.Tumunog ang phone ko at napatingin ako. A single message flashed on the screen—galing kay Gabriel.Everything's already set up for your surprise tonight. Just a few finishing touches.The surprise. Para kay Shivani.Napapikit ako saglit at huminga nang malalim. Mamayang gabi pa naman ‘yon. Pero simula pa lang ng madaling-araw ay pinaplansta na ni Gabriel ang lahat. Since nandito rin kami ngayon sa lugar na iyon, I needed everything to be smooth.I don’t want her to notice. Matalas pa naman ang kanyang pakiramdam.Grabe ang pamimilit na ginagawa ko kay Luce para pagbigyan ang request ko. “Do you know what month is it, Niko?” he asked, bakas ang galit sa bawat salitang binitawan.“I have a calendar, Luce. Wala ka ba no’n? Pwede kitang bilhan ng sandamakmak na calen

SHIVANI IVELLE SINCLAIRPagkalabas ko ng silid ay hindi ko inaasahan na naghihintay pala si Niko sa tapat ng kwarto ko. Gaya ko ay nakaputi rin ito pero kulay itim ang maong na short na suot. Nakabukas ang dalawang butones ng kanyang polo na suot kung kaya’t kita ang kanyang maganda at matigas na dibdib.He smiled at me and reached for my hand. Pero nabigla na lamang ako nang inikot niya ako. Kasabay ng pag-ikot ko ang pagsayaw rin ng laylayan ng suot kong dress.Matapos niya akong paikutin ay agad niya ako hinila papalapit sa kanya.Inilapit niya ang mukha niya sa’kin at masuyong hinalikan ang noo ko. Nang mapalayo ay tinitigan niya ako sa mga mata.He gently smiled. “The roses envy your bloom, sweetie.”Inirapan ko si Niko dahil sa mabulaklakin niya na namang mga salita na walang ibang kun’di bolahin ako.Lumabas na kami ng hotel, umaga pa naman. Pero kahit na napakaaga pa ay makulimlim naman ang kalangitan.“Ang dami nating gagawin ngayon,” wika niya dahilan para mapataas ang kilay

SHIVANI IVELLE SINCLAIRWhen Miko said I was loved before the tragedy happened in our family—he meant it. And maybe, just maybe, I will still be loved, even after everything that might happen.Pero kahit gaano kaganda pakinggan ‘yon, may mga pagkakataong hindi ko mapigilang mapatanong sa sarili ko… Minahal ba talaga ako? O baka naman ginagamit lang? O baka minahal lang ako kasi palagi akong nandiyan para sa kanila?I tried to shake that thought away. Pinilit kong itapon sa hangin ang alinlangan at bumalik sa mga alaala—those moments when we laughed until our stomachs hurt, when we stayed up late just to talk about nonsense, or our dreams, or the pain we couldn’t say aloud.I think about those nights when I was drowning in my silence, but they pulled me out of it. Kahit minsan pakiramdam ko ay isa akong estranghero, they never made me feel like one.In the middle of the battles I’ve been fighting—against my past, against injustice—they stayed by my side. Not as saviors. But as people wh

AZRAEL NIKOLAI MORDECAIShe left me.All alone in our hotel room—kneeling, broken, still hoping she'd turn around and stay. I begged her. Pleaded with every ounce of pride I had left. I held onto her hand like it was the only thing anchoring me to this world.But she still walked away.Iniwan niya pa rin ako. Gano’n lang. Na para bang ni minsan, hindi niya ako minahal. Or maybe... maybe she did love me. Once. And I ruined it. Or maybe my love just wasn’t enough to make her stay.“Nakaalis na si Miss Shivani, Niko. Kinuha siya ni Mr. Miko Almazan gamit ang chopper,” wika ni Filo nang makapasok ito sa loob ng hotel room namin ni Shiv.At that moment, I collapsed onto the carpeted floor—naupo ako, wala na akong lakas. My hands trembled as they dropped to my lap. My lips curved into a hollow smile.At least she’s safe... right? She’s with Miko. I know he’ll protect her. He always does. He loves her. Maybe more than I ever could.“Nililigpit na ni Gabriel ang set-up sa rooftop,” he added s