Semua Bab เล่ห์รักคุณอาหมอ: Bab 11 - Bab 20

“ฮื่อ...อาคะ เมื่อไหร่มันจะจบสักที” ฉันหลับตาปี๋เมื่อถึงฉากที่น่ากลัว มือเล็กจิกเล็บลงฝ่ามือใหญ่อย่างลืมตัว“……” แต่อาไรเฟิลกลับเงียบ และมันก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่พ่นรดใบหน้า“อึก” เหมือนโลกมันหยุดหมุน แพขนตางอนค่อย ๆ ลืมขึ้น นั่งตัวแข็งทื่อเมื่อใบหน้าหล่อคมยื่นเข้ามาใกล้ จนหน้าเราทั้งคู่แทบจะชนกันอยู่แล้ว“อะ…อาจะทำอะไรคะ” ฉันพูดเสียงตะกุกตะกัก เผลอมองหน้าสบตาคู่นั้นเมื่อนิ้วเรียวเกลี่ยเขี่ยแก้มใส“อาแค่อยากมองหนูใกล้ ๆ ” เขาพูดเสียงทุ้มนุ่ม ก่อนจะประทับจูบ มอบจุมพิตลงหน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน“อาไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน ที่ผ่านมาอาอาจจะทำให้หนูกลัว ขอโอกาสให้อาได้แก้ตัวได้มั้ย” เรามองหน้าสบตากัน“จนกว่าหนูจะเรียนจบ ถ้าอาทำให้หนูรักไม่ได้ อาจะไม่ยุ่งกับหนูอีก” น้ำเสียงอาไรเฟิลมันจริงจังและหนักแน่น ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบคู่นั้น พร้อมหัวใจที่เต้นแรง“……..” ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย บางทีเขาก็ดูน่ากลัว บางทีก็ดูอบอุ่น และไหนจะอีกหลาย ๆ เรื่องเกี่ยวกับอาที่มันดูไม่สมเหตุสมผล เขาเป็นใครกันแน่ เพราะแค่ถ้าเป็นหมอจิตแพทย์ธรรมดา เวลาไปไหนมาไหนท

“อาถอดเสื้อทำไม” ฉันพูดเสียงตะกุกตะกัก พร้อมขยับตัวถอยหนี เมื่ออาขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ“อา...จะนอน”“นะ...นอนแล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วย”“ก็อาชอบนอนแบบไม่ใส่อะไร” อาไรเฟิลโยนเสื้อคลุมทิ้งลงพื้น“จะไปนอนเอง หรือให้อาอุ้มไป” น้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมลมหายใจร้อน ๆ ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ“มะ…ไม่ต้อง หนูเดินไปเองได้” รีบลุกขึ้นเมื่อเขาทำท่าจะอุ้มพรึบ!!“อา...หนูเดินเองได้”“ชักช้า อาง่วง” อาไรเฟิลไม่ฟังคำค้าน ช้อนอุ้มเดินตรงไปที่เตียง ก่อนตัวฉันจะถูกวางลงกับเตียงอย่างเบามือ“อย่าค่ะ” มือเล็กดันแผงอกแกร่งเมื่อ เขาทำท่าจะจูบ“แค่จูบ” อาไรเฟิลพูดเสียงกระซิบ ปลายจมูกโด่งเกลี่ยเขี่ยคลอเคลียพวงแก้มทั้งสองข้างไปมา“เชื่อใจอา แค่จูบไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น ถึงแม้ว่าใจอามันอยากจะทำมากกว่าจูบ” เขาพูดเสียงเรียบแต่หนักแน่น“แค่จูบจริง ๆ นะ” ทำไมฉันต้องยอมให้อาไรเฟิลทำแบบนี้ด้วย ถ้าพ่อแม่รู้ พ่อแม่คงผิดหวังที่ทำตัวแบบนี้“เราเป็นแฟนกันแล้วนะ ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว พ่อแม่เรารับรู้ทุกอย่าง ไม่ต้องกลัว” มือหนาลูบที่หัวอย่างอ่อนโยน พร้อมริมฝีปากอุ่น ๆ แตะลงที่หน้าผาก เลื่อนลงมาที่เปลือกตา

“ทำยังไงถึงจะออกจากที่นี่ได้นะ” ในชุดคลุมเดินครุ่นคิดออกจากห้องน้ำ เสื้อผ้าก็ไม่มีใส่ ฮื่อ ชุดนักเรียนก็ไม่รู้อาไรเฟิลเอาไปไว้ไหน“หรือจะอยู่ในตู้เสื้อผ้า” ไวเท่าความคิด สองเท้ารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าอาไรเฟิลดู“เสื้อผ้าผู้หญิงนิ” คนตัวเล็กบ่นพึมพำ เมื่อเปิดประตูตู้ออก มีแต่เสื้อผ้าผู้หญิงเต็มเลย เชอะ แล้วบอกว่าไม่มีอะไรกัน เสื้อผ้าเต็มตู้ขนาดนี้ยังจะมาหลอกเด็กอีก เสียใจค่ะคุณอาขา ภูพิงค์ของคุณอาไม่ใช่คนโง่ค่ะ!“หมั่นไส้!”ปัง!!ฉันปิดประตูตู้เสื้อผ้าอย่างแรง แล้วทำไมต้องหงุดหงิดด้วย โอ๊ย เป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ“บ่นอะไร”“เฮือก!”สะดุ้งตกใจเกือบหัวใจวาย เมื่อเสียงเข้มเอ่ยขึ้น พร้อมท่อนแขนแกร่งสวมกอดจากด้านหลัง“อะ…อามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตกใจหมดเลย” ฉันหันไปจ้องหน้าเขาตาเขียวปั๊ด ชอบทำให้ตกใจอยู่เรื่อย คนหรือผีมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง“ก็มาทันเห็นคนหัวร้อน ทะเลาะกับตู้เสื้อผ้า มันทำอะไรให้ถึงได้ทำร้ายมันแบบนี้” อาไรเฟิลจ้องอย่างเค้นเอาคำตอบ รู้หรอก ว่าห่วงตู้“ดูสิมือแดงหมดแล้ว ทำอะไรไม่ระวัง ตีสักทีดีมั้ย”ฟอด“ฮื่อ อา... อีกแล้วนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้กับหนูด้วย แล้วชุดนักเรียนหนูอยู่ไหน” คน

“........” ฉันได้แต่นอนนิ่ง มองหน้าคนตัวโตด้วยความกลัว“อารักหนูมากรู้มั้ย” เขาพูดเสียงแผ่วเบา มือหนาลูบที่หัว รักเหรอ คนรักกันเขาไม่ทำร้ายกันแบบนี้หรอก“เฮ้อ...ขอ อาอยู่แบบนี้นาน ๆ ได้มั้ย อาอยากอยู่กับหนูแบบนี้” เขาพูดยิ้ม ๆ นิ้วเรียวปากซับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มให้อย่างอ่อนโยน“อาจะไม่ทำอะไรหนูใช่มั้ย” ฉันพูดเสียงสั่นเครือ“อยากทำ แต่ทำไมได้ อาไม่อยากให้หนูเกลียดหรือกลัวอา อาอยากได้ความรักจากหนู รักที่มันออกมาจากตรงนี้” เขาชี้มาที่หน้าอกข้างซ้าย“อาจะรอจนกว่าหนูจะรักอา แต่บอกไว้ก่อนถ้าถึงวันนั้น วันที่หนูเรียนจบตามที่อาตกลงกับพ่อหนูไว้ ยอมไม่ยอมหนูก็ต้องเป็นของอาทั้งตัวและหัวใจ” เขาพูดอย่างหนักแน่นพรึบ!!คนตัวโตพลิกตัวนอนราบลงกับพื้น พร้อมกับคนตัวเล็กถูกพลิกให้ไปนอนบนร่างหนา“......อึก” แล้วดวงตากลมโตต้องเบิกกว้าง กลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ เมื่อรู้สึกว่าตรงนั้นของอาไรเฟิลมันดันตรงหว่างขา“อยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวมันก็สงบ” เขาพูดอย่างอ่อนใจ มือหนาลูบที่หัว ดันใบหน้าเล็กแนบชิดติดแผงอกอุ่น“แต่...” ตอนนี้ฉันเกร็งไปทั้งตัวแล้ว“ขออานอนกอดหนูแบบนี้ได้มั้ย” เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ ก่อนห้องทั้งห้อ

ตอนนี้บรรยากาศตึงเครียดมาก พ่อกับอาไรเฟิลเอาแต่นั่งจ้องหน้ากัน อย่างไม่มีใครยอมใคร“มึงจะเอายังไงกับกูว่ามา” พ่อเอ่ยเสียงแข็ง“ไม่เอาไง” อาไรเฟิลตอบเสียงเรียบ ท่าทางนิ่งเฉยเย็นชาสุด ๆ“แล้วมึงมีสิทธิ์อะไร พาลูกกูไปนอนด้วย” พ่อตอนนี้ดูโมโหมาก“มีสิทธิ์ทุกอย่าง เพราะอะไรพี่ก็รู้ เลิกพูด เลินบ่นแล้วกิน” แล้วอาไรเฟิลก็ไม่สนใจตักอาหารให้ฉันและแม่ไม่สนใจพ่อที่ได้แต่นั่งนิ่งกำหมัดแน่น“กินก่อนค่ะ” แม่พูดอย่างเหนื่อยใจ มองหน้าพ่อกับอาไรเฟิลอย่างเอือมระอา มันก็น่าเอือมจริงก็ตั้งแต่กลับมาพ่อกับอาก็ทะเลาะเรื่องฉันยังไม่หยุด“ขุนศึกมาแล้ว!!!!” เสียงยียวนกวนประสาทดังขึ้น ทุกสายตามองไปที่ไอ้น้องบ้า เป็นตาเดียว แน่นอนพ่อกับแม่ยังไม่รู้เรื่องที่น้องแกล้ง เพราะทุกอย่างต้องให้มันพูดออกมาเอง“ภูพิงค์!” ขุนศึกหันมาพูดกับฉัน และเหมือนในมือมันมีอะไรบางอย่างอยู่“อา คะ!!!” สองมือรีบกอดท่อนแขนแกร่งของคนตัวโตที่นั่งข้าง ๆ ไว้ทันทีด้วยความกลัว“ขุนศึก!” อาไรเฟิลเค้นเสียงดุ“อาหมอ...อย่าดุศึกสิ ศึกไม่ได้จะแกล้งภูพิงค์สักหน่อย แค่เรียกเฉย ๆ ” มันก็แบบนี้ตลอดลื่นไหลเอาตัวรอดแล้วนั่งลงข้าง ๆ แม่“แกล้งอะไรพี่เขาอี