Semua Bab คลั่งรักนายนักฆ่า(Mpreg): Bab 31 - Bab 40

พิร์ภูณกรนัยน์ตาคู่งามไล่เหลือบมองอาวุธหลากหลายชนิดที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยกลางห้อง มือบางไล่หยิบอาวุธแต่ละชิ้นขึ้นมาตรวจทรานเช็กดู ทีละชิ้นๆเพื่อดูความเรียบร้อยในการจะใช้งาน ก่อนที่จะจัดการนำมาซุกซ่อนตามลำตัวของตัวเองแล้วหันไปมององศาที่กำลังกดเปิดห้องลับที่ใช้ในการเก็บคลังอาวุธ"หามีดที่น้ำหนักถนัดมือไม่ได้เลยวะ"ผมบ่นพึมพำออกมาไม่เบานักกับตัวเองพลางนัยน์ตาคู่คมของผมก็พยายามไล่มองหามีดเล่มใหม่มาใช้แทนเล่มโปรดของผมที่ทิ้งไว้ในช่องลับลิ้นชักข้างหัวเตียงที่ห้อง"เอาของกูไปใช้มั้ยล่ะ เพราะยังไงกูก็ไม่ค่อยได้ใช้มีดเดี๋ยวกูหาเล่มใหม่ใช้"องศามันเอ่ยถามผมขึ้นพลางสายตาของมันก็ไล่มองหาอาวุธที่จะพกไปลุยในการใหญ่ครั้งนี้มีดพกเล่มที่มันพูดว่าจะให้ผมมาใช้คือเล่มที่ทางองค์กรทำขึ้นมาและมอบให้เป็นอาวุธประจำกายของแต่ละคน เป็นมีดที่น้ำหนักเบาและใช้งานง่าย คนขององค์จะมีกันทุกคน และถือว่ามีดเล่มนี้เป็นตราสัญลักษณ์ของนักฆ่าองค์กรXD"ไม่เป็นไร กูหาเล่มที่น้ำหนักเบาคล้ายๆกันได้ล่ะ"ผมเอ่ยปฏิเสธมันไปพร้อมกับจับมีดเล่มที่น้ำหนักเบาพอๆกับมีดพกเล่มเก

รถยุโรปคันสีดำเงาวับสองคันวิ่งมาจอดสนิทเทียบที่หน้าประตูทางเขาของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มร่างสูงสองคนเปิดประตูก้าวลงมาจากรถคนละคัน ก่อนที่มังกรและภูเขาจะช้อนอุ้มร่างคนรักของตัวเองที่ไร้สติขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งตรงไปหาเหล่าบุรุษพยาบาลที่เข็นรถเตียงนอนสำหรับผู้ป่วยมารอรับที่ทางเข้ามังกรและภูเขารีบเร่งฝีเท้าอุ้มคนรักของตัวเองตรงไปหาเหล่าบุรุษพยาบาลทั้งหลายก่อนที่จะวางร่างคนทั้งสองลงบนเตียงสำหรับคนไข้คนละเตียงแล้วให้บุรุษพยาบาลเข็นรถที่มีคนรักของตัวเองตรงไปยังห้องฉุกเฉินมังกรและภูเขาที่อยู่ในสภาพเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและรอยฟกซ้ำใบหน้าหล่อคมเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อได้แต่วิ่งตามหลังบุรุษพยาบาลไปติดๆ นัยน์ตาของทั้งสองหนุ่มเหลียวมองประตูห้องฉุกเฉินที่พึ่งจะปิดลงหลังจากเหล่าพยาบาลได้เข็นคนทั้งสองเข้าไปด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล ภายในใจของพวกเขาในตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้ร่างบางทั้งสองนั้นปลอดภัย อชิตพลหลังจากที่เซทท์และองศาถูกพยาบาลเข็นหายเข้าไปในห้องฉุกเฉินผมและภูเขาก็ได้แต่นั่งเฝ้ารออยู่ภายนอกเพราะโดนเหล่าพยาบาลห้าม

เสียงเคาะบานประตูห้องดังขึ้นสองสามครั้งเรียกให้คนป่วยบนเตียงและคนตัวสูงต้องหันไปสนใจ บานประตูเปิดออกกว้างพร้อมกับการปรากฏตัวของคุณหมอชายที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวสองคนและเหล่าพยาบาลสาวผู้ติดตามอีกสามคนก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ก่อนที่หนึ่งในพยาบาลสาวผู้ติดตามจะเอื้อนเอ่ยพูดทักทายพวกเขาทั้งสองขึ้น"สวัสดีค่ะ วันนี้คุณหมอเจ้าของเคสมีเรื่องจะมาแจ้งให้ญาติและคนไข้ทราบเกี่ยวกับการผ่าตัดรักษาค่ะ"สิ่งที่พยาบาลสาวเอ่ยพูดขึ้นมาเมื่อกี้เกี่ยวกับการผ่าตัดรักษาองศานั้น เหมือนเป็นการตอกตะปูซ้ำลงที่แผลเก่าขององศาและภูเขาอยู่ย้ำๆ จนทำให้คนทั้งสองที่ได้ยินแทบกระอักเลือดออกมาอย่างไงอย่างงั้น ภูเขาเอื้อมมือไปจับมือขององศาพลางบีบเบาๆพร้อมกับหันไปคลี่ยิ้มบางๆส่งให้เป็นการให้กำลังใจ ก่อนที่จะหันกลับมามองยังคุณหมอเพื่อเผชิญหน้ากับความจริงอันแสนโหดร้ายที่เจ้าตัวก็พอจะรู้ว่าเรื่องที่คุณหมอจะแจ้งให้เขาและองศาทราบนั้นมันคือเรื่องอะไรแต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายวัยกลางคนตรงหน้าที่สวมใส่ชุดกาวน์เอ่ยพูดอธิบายออกมานั้น มันกลับทำให้องศาและภูเขานิ่งชะงักและเปิดนัยน์ตากว้างตกใจมากกว่าเดิม ก่อนที่รอบนัย

ณ.บ้านโชติฐิติเมธานนท์เวลา22.32นาที"เซทท์ พี่ทำผิดอะไร ทำไมเซทท์ถึงไม่ให้พี่เข้าใกล้"อชิตพลเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงกังวลเมื่ออยู่ๆพิร์ภูณกรก็ไม่ยอมให้แตะต้องเนื้อตัวหรือเข้าใกล้เกินสองเมตรมาสองวันแล้วอะไรกันที่ผ่านมาเซทท์ยังปกติดีทุกอย่างอยู่เลย ทำไมสองวันมานี้เด็กดื้อถึงตีตัวออกห่างเขาแบบนี้ เมื่อสองวันก่อนเขายังนอนกอดและหอมเด็กดื้อของเขาได้ปกติทุกอย่างอยู่เลยนะ แต่ทำไมสองวันมานี้อยู่ๆเด็กดื้อของเขาถึงห้ามไม่ให้เขาเข้าใกล้ล่ะ พอเขาเดินเข้าใกล้เด็กดื้อของเขาก็จะถอยห่างและมีท่าทีและสีหน้ารังเกียจเขาอย่างชัดเจน นี้มันเกิดอะไรขึ้น "บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไง"เซทท์เอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับถอยหลังหนี เมื่อมังกรก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าวเซทท์ก็จะถอยหลังหนีหนึ่งก้าว ตอนนี้เซทท์ไม่รู้ว่าตัวเขานั้นเป็นอะไร รู้แต่ว่าในตอนนี้เขานั้นไม่อยากเข้าใกล้มังกร เพราะยิ่งมังกรเข้ามาใกล้ตัวเขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเหม็น 

เวลาผ่านไป2อาทิตย์ไว้เหมือนโกหกอชิตพลตอนนี้อายุครรภ์ของพิร์ภูณกรเริ่มเข้าใกล้สู่เดือนที่5หรือก็คือประมาณ20สัปดาห์แล้ว อาการที่แพ้เหม็นกลิ่นของผมก็เริ่มดีขึ้นมากเลยทีเดียว และสองสามวันมานี้ผมยังสามารถเข้าใกล้พิร์ภูณกรได้มากขึ้นกว่าเดิม แถมตอนนี้ผมยังขอกลับเข้าไปนอนในห้องของตัวเองได้ด้วย แต่ถึงจะได้กลับเข้าไปนอนก็ยังคงได้นอนที่โซฟาเหมือนเดิม ยังไม่ได้กลับขึ้นไปนอนร่วมเตียงหรือนอนกอดเซทท์ พูดแล้วก็เซ็ง เมื่อไหร่จะได้กลับไปนอนกอดเมีย!เมื่อไหร่เมียผมจะหายแพ้กลิ่นผม! แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!มันก็ดีกว่านอนแยกห้องล่ะวะ! ถึงแม้ทุกวันนี้ที่ผ่านมาตลอดหนึ่งเดือน สภาพของผมมันแทบจะเป็นศพเดินได้แล้วก็เถอะ แต่พอได้กลับมานอนร่วมห้องกับเซทท์เหมือนเดิม ก็ถือว่าสภาพของผมดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนในตอนที่นอนแยกห้องมาก เพราะนอนหลับได้สนิทขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับหลับสนิทมาก ยังมีเผลอสะดุ้งตื่นมากลางดึกบ้างเป็นบางครั้ง แต่