All Chapters of อคิณ พี่ชายโคตรดุ | Brother Love: Chapter 31 - Chapter 40

“ฉัน...” คำถามนี้เขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง จะบอกว่าโกรธที่เธอคุยกับคนอื่น ส่งยิ้มให้คนอื่นแบบนี้เหรอ มันดูไม่ใช่เขาเลยสักนิด“ก่อนหน้านี้พี่คิณบอกเองว่าไม่อยากได้ปลาทูเป็นเมีย แล้วตอนนี้พี่คิณเป็นอะไร จูบปลาทูทำไม?” อยู่ ๆ ดวงตามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมา รู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงที่อก“...”“ถ้าพี่คิณไม่ชอบปลาทู ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น พี่คิณก็ควรจะอยู่ให้ห่างสิ ไม่ใช่มาทำอะไรแบบนี้งะ” ยิ่งเขาทำแบบนี้คนที่จะเป็นบ้าก็คือตัวเธอเอง“...”“ตะ ต่อไปพี่คิณอย่าทำแบบนี้กับปลาทูอีก” ว่าจบก็เปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านตัวเองการที่เขาปิดปากเงียบไม่พูด ก็เท่ากับว่าต้องการที่จะรักษาคำว่าพี่น้องระหว่างเราเอาไว้ มันเลยทำเธอรู้สึกแย่และเจ็บไม่น้อยไม่รู้ว่าเผลอพาพี่คนนั้นเข้ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาคิดอยากจะทำอะไรกับตัวเธอเขาก็ทำ แล้วเธอก็ประเคนให้เขาหมด หมดแล้ว หมดเลยจริง ๆ“ปลาทูเป็นอะไรลูก?” ดารีออกมาจากในครัวเห็นลูกสาวตัวน้อยยืนน้ำตาไหลจับหน้าอกตัวเองอยู่ตรงประตูก็ตกใจ เข้ามาดู“แม่คะ ฮึก” น้ำเสียงสิ้นหวังสั่นเครือ ขณะโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ “ปลาทูเจ็บค่ะ เจ็บตรงนี้งะ” ชี้ที่อกข้างซ้ายต

“หื้ม?”“ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า อื้ม” เสียงใสถูกกลืนกินด้วยริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาจูบกับเรียวปากนุ่มสีหวาน บดคลึงเบา ๆ ไม่รุนแรงก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปช่วงชิมความหอมหวานละมุนจากปลายลิ้นน้อยของน้อง ปลุกเร้าอารมณ์สาวที่กำลังหลับใหลให้ก่อตัวลำกายขยายใหญ่ภายใต้กางเกงยีนส์ที่สัมผัสบริเวณท้องน้อย ทำเอาคนใต้ร่างตาตื่นหัวใจสั่นไหว ความโกรธเมื่อตอนเย็นพลันหายไปอย่างน่ากลัว กลัวใจตัวเองนี่แหละ ที่มันชอบไปเป็นของเขาอุณหภูมิภายในร่างกายของปลาทูพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ตามระดับของกลีบปากหยักที่บดเคล้าลงมาอย่างดูดดื่ม จากขัดขืนเรี่ยวแรงและร่างกายก็ค่อย ๆ โอนอ่อน คล้อยตามคนช่ำชองและมากไปด้วยประสบการณ์ เผลอจูบตอบเลียนแบบ แม้จะเงอะงะแต่มันกลับกระชากอารมณ์หนุ่มอคิณสำรวจดวงหน้าละมุนด้วยสายตาหยาดเยิ้มหลังจากที่ผละจูบออก กลืนน้ำลายลงคอครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งมองก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ตัวเองเข้าไปใหญ่ ใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าเธอเอาไว้ด้วยลมหายใจที่ติดขัด ก่อนจะก้มลงประกบจูบลงมาอีกครั้งอย่างห้ามใจไม่อยู่ร่างกายหนาร้อนยิ่งกว่าไฟ ขยับบดเบียดกับจุดกึ่งกลางสาว ปลาทูถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว เผลอไผลกับรสจูบอันร้อนแรง ยากที่

ปลาทูไม่อาจห้ามความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นมาทีละนิดภายในจิตใจ ไม่สามารถมองหน้าคนกลัดมันให้เป็นดั่งพี่ชายได้เหมือนเดิม ปล่อยให้ความรู้สึกและหัวใจนำพา“จะ จูบได้ไหมคะ?”อคิณช้อนตาขึ้นสบกับดวงตาหยาดเยิ้ม มุมปากหยักผุดขึ้นชวนหลงใหล ตอบน้ำเสียงน่าฟังไม่ต่างกัน “ได้สิคะ”หากไม่ใช่เพราะเด็กน้อยใต้ร่าง คาดว่าชีวิตนี้เขาคงไม่คิดว่าตัวเองจะปากหวานได้ถึงขนาดนี้......ก็ช่วยไม่ได้อะนะ ในเมื่อเด็กมันยั่ว น่ารัก น่าฟัด น่าขย้ำไปหมดริมฝีปากหนาบรรจงจูบกับเรียวปากนุ่มด้วยความดูดดื่มสลับกับเร่าร้อน คล้ายกำลังส่งผ่านความรู้สึกที่อัดแน่นทั้งหมดให้เธอได้รับรู้ พลางใช้ฝ่ามือขย้ำความอวบอิ่มอย่างหนักมือ จนเนื้อสาวปริตามง่ามนิ้วทุกแรงขับเคลื่อนที่ดุดันและหนักหน่วง ส่วนลึกถูกจู่โจมโดยไม่เว้นระยะทำให้สมองน้อยขาวโพลน เนื้อตัวชาวาบ ลมหายใจขาดห้วงก่อนจะโอบกอดคนตัวโตแล้วกระตุกเกร็งนำไปก่อน“พี่ขอบ้างนะ” หยัดตัวขึ้น จับเรียวขาคนหมดแรงขึ้นพาดบ่า แยกขาอีกข้างให้อ้าออกแล้วกดจมลงกับเตียง ก้มมองจุดเชื่อมระหว่างเรา ที่จ้วงลึกสุดออกสุด ไม่วางตา “ซี้ด น้ำเยอะแต่โคตรแน่น”เด็กน้อยเหนื่อยหอบแต่คนร้อนแรงยังคงควบเอวใส่กันไม่ห

“พี่ไม่ได้จะทำอะไร แล้วเราล่ะเป็นอะไร? ทำไมต้องหนีพี่?” ปากบอกไม่ทำแต่สายตานี้แทบจะกลืนกิน“มะ ไม่ได้หนีค่ะ”“พูดติดขัด ลมหายใจผิดปกติ แบบนี้...มันมีพิรุธนะคะ” น้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ ทำเด็กน้อยอ้าปากพะงาบ ทำตัวไม่ถูก รู้สึกใบหน้าเห่อร้อนอย่างช่วยไม่ได้ คนมันเขี้ยวจึงโน้มลงไปจุ๊บปากจุ๊บปลาทูรีบยกมือขึ้นปิดปาก กะพริบตาปริบ ๆ เกิดอาการขวยเขินจนอยากกดหน้าลงหมอนแล้วกรี๊ดออกมาดัง ๆอะไรกันครับเนี่ย พี่คิณ...เปลี่ยนไป“เป็นอะไรครับ เขินพี่เหรอ?” ละดูน้ำเสียง แถมคนพูดยังเกลี่ยผิวแก้มกันเบา ๆ อีก อร๊าย...ตาย ๆ ใจบางแล้วค่ะคุณพี่“งะ ง่วงค่ะ” คิดอะไรไม่ออกก็บอกง่วงไปก่อน พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ทว่าเป็นต้องหวั่นใจเมื่อเขาแทรกตัวเองเข้ามาอยู่ในผ้าห่มเหมือนกัน “จะ จะทำอะไรคะ?”“อยากนอนด้วยค่ะ” แล้วกะพริบตาปริบ ๆ“...” ใจเย็นไว้ปลาทู ใจเย็นไว้ หายใจเข้าลึก ๆ หายใจออกช้า ๆ“ขอพี่นอนด้วยนะครับ”กรี๊ด!!! ไม่ไหว ไม่ไหวถึงกับต้องนอนหันหลังให้ ดาเมจพี่คิณจะแรงอะไรเบอร์นั้น นี่หน้าตาดีไม่พอ คารมก็ดีด้วยใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มจนแก้มปริ แทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเขาก็พูดจาเลี่ยน ๆ ออดอ้อน เสียงเล็กเสี

วันต่อมาจากที่ไม่เคยตื่นแต่เช้าเพื่อจัดการเรื่องอาหารการกิน เพราะส่วนใหญ่ตื่นแล้วก็อาบน้ำไปมหาวิทยาลัย แต่เช้านี้อคิณกลับเต็มใจที่จะเป็นคนเตรียมอาหารให้คนป่วยร่างสูงในชุดนักศึกษาสวมผ้ากันเปื้อนเอาไว้ เมนูง่าย ๆ ที่ทำคือต้มจืดเต้าหู้หมูสับ เขาคิดไว้แล้วว่าเด็กน้อยตื่นขึ้นมาแล้วได้ซดน้ำซุปร้อน ๆ คงจะคล่องคอน่าดู ส่วนหมูสับเขาก็ได้หมักเอาไว้กับวุ้นเส้น เวลาเอาลงในหม้อก็จะปั้นให้พอดีคำกับปากน้อย ๆ พลันนึกถึงใบหน้าหวานละมุนตอนเคี้ยวจนแก้มตุ่ยก็หุบยิ้มไม่ลงเขาคงต้องเป็นบ้าเข้าสักวันแน่ ๆ...บ้าคลั่งไคล้เมีย“บ้านเราต้องมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้แน่ ๆ” ปราณียืนพิงประตู มองลูกชายแววตาปลื้มปริ่ม“น้องยังเรียนไม่จบเลยแม่” แม่ลูกผูกจิต ถึงแม่จะไม่ได้พูดออกมาตรงอคิณก็เดาได้ไม่ยาก“กลัวอะไร มีพ่อแม่เป็นถึงเจ้าของโรงแรมศิริกวีวัฒน์ น้อยหน้าที่ไหนกัน เลี้ยงลูกเขาได้สบายเป็นชาติ”“สนับสนุนเก่ง ทีเมื่อวานยังตีแขนคิณอยู่เลย”“ก็แกทำลูกรักแม่ไม่สบาย จะให้อยู่เฉยได้หรือ”“โธ่แม่! คิณก็ลูกแม่เถอะ” ถึงกับตัดพ้อ แต่ถามว่าน้อยใจไหม ไม่เลยสักนิด ดีใจซะมากกว่าที่ทั้งพ่อและแม่รักปลาทูมากกว่าตัวเอง “แต่แม่พูดแล้วนะ ผมท