Semua Bab อคิณ พี่ชายโคตรดุ | Brother Love: Bab 41 - Bab 50

อคิณย่ำเท้าเข้ามาในบ้าน ปิดประตูเสียงดังจนเจ้าของบ้านตัวเล็กเกิดอาการสะดุ้งตกใจ ก่อนจะตามมาด้วยโทนเสียงที่ดังขึ้น “ทำไมต้องนัดกันมาที่บ้านวะ”“ปลาทูไม่ได้นัด” ยังทำใจเย็น หันไปดูซีรีส์ต่อ ทว่าคนโมโหก็ยังตามมาคว้ารีโมตไปปิด ใบหน้าเริ่มปิดไม่มิดกับอารมณ์ร้อนที่แทบจะกินหัวเธอได้“ไม่ได้นัด แต่มาตอนที่พี่ไม่อยู่บ้านเนี่ยนะ?”“นัสเขาก็แค่เป็นห่วงไง ปลาทูพูดไปแล้ว พี่ไม่ฟังเลย”“จะให้พี่ฟังตรงไหน ในเมื่อหลักฐานมะ...”“ปลาทูว่าพี่คิณไปสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนดีไหม” ยิ่งพูดก็เหมือนจะเกิดสงครามขึ้นเรื่อย ๆ จึงตัดปัญหาด้วยการเดินหนี แต่มีเหรอที่คนฉุนเฉียวจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ตามมารั้งข้อมือเล็กที่อยู่ระหว่างขึ้นขั้นบันได“จะหนีไปไหน เราต้องคุยกัน”“พี่คิณอย่างี่เง่า” สะบัดออกแรงแล้ววิ่งขึ้นห้อง เริ่มเดาทางเขาไม่ออกแล้วว่าต้องการอะไรจากเธอ พูดก็พูดไปแล้ว ยังจะพูดไม่รู้เรื่องอยู่ได้ปลาทูรีบปิดประตู ทว่ามือหนาก็ยังรั้งเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะแทรกตัวเข้ามา “พอเจอหน้าผู้ชายอื่นก็บอกว่าผัวงี่เง่าเหรอวะ ปลาทู”“ปลาทูหมายถึง คือให้พี่ใจเย็น ๆ ไม่ใช่ใช้อารมณ์คุยกับปลาทูแบบนี้” “จะให้พี่ใจเย็นยังไงหา? กลับมาก็เห

พลับ พลับ พลับปลาทูหลงระเริงร่อนเอวใส่อย่างหมดอาย ขณะคนทรมานกัดปากล่าง ช้อนสายตามองคนร้อนแรงขย่มตัวเอง เลือดในกายพลุ่งพล่าน พลางเอื้อมมือบีบขย้ำเต้างามที่สั่นกระเพื่อมตามแรงพร้อมเด้งเอวสวน“อื้ออ พะ พี่คิณขา~”“อ่า ขา~ ทำไมเมียพี่ร้อนแรงจังคะ”“สะ เสียวค่ะ หนูจะ มะ ไหว” แข็งขาอ่อนแทบจะล้ม ทว่าความรัญจวนมันก่อตัววาบหวามยิ่งกว่าพายุ มันดีจนหยุดไม่ได้ อคิณเองก็รับรู้ว่าร่างบางจะไม่ไหวจึงรั้งแผ่นหลังเล็กให้มาซบกับตัวเองแล้วพลิกให้เธออยู่ใต้ร่าง สอดแขนเข้าใต้ข้อพับทั้งสองข้าง ควบเอวซอยถี่ยิบส่งน้องถึงฝั่งฝัน กระตุกสั่นเร่า ๆ“ของหนูตอดพี่ไม่หยุดเลยนะคะ” ตอดจนเขาเองก็ไม่ไหว กระตุกฉีดอัดความสุข ปล่อยในตัวเธออย่างช่วยไม่ได้ “อ่าาาส์”“พะ พี่คิณ” รับรู้ถึงแรงดันที่พ่นใส่ผนังมดลูก ขณะขยับกายหนีแต่คนพึ่งเสร็จสมกลับล้มตัว ทิ้งน้ำหนักใส่“โทษทีค่ะ พี่เอาออกไม่ทัน” อันนี้ไม่ได้โกหกแต่มันคือเรื่องจริง “ก็หนูเล่นขย่มพี่จนเงี่ยนจัด พี่ก็เลยถอดไม่ทัน” คนฟังมองบนใส่อย่างแง่งอนแต่ก็โอบกอดรอบลำคอหนา ถึงจะขัดใจเล็กน้อยแต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน บวกกับอาการขาสั่นและเหนื่อยล้า จึงไม่อยากพูด

เมื่อได้ของที่ต้องการครบอคิณก็ทำหน้าที่จ่ายเงินแล้วรวบของทั้งหมดไว้ในมือ คนน้องจะช่วยก็ไม่ยอม เถียงกันเล็กน้อยก็พากันไปที่รถเดินผ่านร้านตุ๊กตาที่มีกล่องสุ่มเล็ก ๆ วางเรียงรายกันอยู่ ปลาทูจะไม่สนใจเลยหากกล่องสุ่มที่ว่าไม่ใช่...น้องเป็ดเหลืองหน้าบูดเด็กน้อยรีบเข้าไปดูในทันที ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ นั่งลงพร้อมประสานมือไว้กลางอก ที่จริงโมเดลน้องเป็ดเธอมีแทบจะทุกคอลเลกชัน รวมไปถึงตุ๊กตาตัวเล็กไปหาตัวใหญ่เท่าคน เธอมีหมดแต่เหมือนความต้องการก็ไม่สิ้นสุด เห็นเมื่อไหร่เป็นต้องวิ่งเข้าหาทุกครั้งไป“คอลเลกชันนี้เธอมีแล้วหนิ” อคิณนั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ บอก เขาค่อนข้างจะจำได้หมดว่าแบบไหนที่น้องมีแล้วบ้าง เพราะส่วนใหญ่ทั้งตู้โชว์ในห้องนอนและที่นอนเกยบนเตียง เขาเป็นคนซื้อให้แทบจะทั้งหมด“แต่อยากได้อีกค่ะ” เธอชอบตอนเวลาเปิดกล่องแล้วลุ้นว่าได้ตัวอะไรมา จนบางทีได้ซ้ำกันเป็นสิบตัวก็มี อาจมีเฟลบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร มันตื่นเต้นดี “พี่คิณเลือกให้หน่อยค่ะ ปลาทูอยากได้”อคิณส่ายหัวหน่อย ๆ ยิ้มบาง ๆ แต่ก็ยอมเลือกให้ ดวงตาคมกริบเพ่งมองไปทุกกล่องแล้วหยิบขึ้นมาหนึ่งอัน ส่งให้น้อง มือเล็กจับพลิกกล่องไปมาก็พยักหน้า“

“เช้าถึง กลางวันถึง เย็นก็ถึง” ปลาทูนั่งปุ๊บ การินก็เอ่ยแกล้งให้คนทั้งคู่เห่อร้อนปั๊บ“กูว่าเผลอ ๆ ตอนนอนก็ถึง ใช่ไหมปลาทู?” อาเธอร์เอียงคอถาม ก่อนจะหันไปยิ้มให้สาวน้อยน้องรหัสตัวเอง สำหรับเขายิ้มเป็นเหมือนน้องสาวอีกคนหนึ่ง“พอเลยพวกมึง อย่าแซวมากเดี๋ยวเมีย เอ๊ย เดี๋ยวน้องกูเขิน” หันไปปรามเพื่อน แต่ตัวเองกลับจงใจแกล้งน้องเสียเอง เห็นเมียเด็กเขินจนหน้าแดงแล้วมันกระชุ่มกระชวย อยากฟัดแรง ๆ“พี่คิณ” คนเสียอาการย่นจมูกใส่ พลางหยิกเข้าที่หน้าท้องคนพี่ที่นั่งข้างกัน มือหนาจึงจับไว้ไม่ได้จะดึงออกแต่เอานิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือน้อยเบา ๆ มันยิ่งเพิ่มระดับความร้อนที่หน้าจนแก้มสีหวานระเรื่อแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศให้ตาย! ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูเหมือนเขาจะคุมทุกอย่างเอาไว้หมด“พี่คิณคนบ้า!”“ตายซะดีไหมกูเนี่ย” มาวินเห็นคนหวานกันก็รู้สึกตาร้อน“จริง” อาเธอร์เสริม รู้สึกเหมือนความอิจฉามันกำลังทำงาน “ขอร้องล่ะ อย่าให้พวกกูต้องกลายเป็นอากาศธาตุกันเลยนะเพื่อนนะ นะปลาทูนะ”เพทายกับการินก็แสดงสีหน้าไม่ต่างกัน อีกนิดพวกเขาคงได้อิ่มทิพย์แทนข้าวกันแล้ว ส่วนหนึ่งก็หลอนตาเพราะที่ผ่านมาเห็นแต่คนทั้งสองทะเลาะกัน แต่ว

ปากคอเราะร้ายทำหลายคนถึงกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างพร้อมเพรียง คำพูดมันช่างตรงข้ามกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาซะเหลือเกินแม้แต่ปลาทูยังสะดุ้งกับคำพูดของเขา แต่ก็ขืนตัวเมื่อคนเป็นพี่ฉุดให้ออกไปพร้อมกัน “ปล่อย ปลาทูไม่ไปไหนทั้งนะ...”หมับ!เด็กน้อยดีดดิ้นไม่เลิก ฝ่ามือหนาจึงรวบเอวเล็กเข้ามาไว้แนบตัวพร้อมกดเสียงต่ำถาม “เธอแน่ใจเหรอว่าจะขัดใจพี่?”ปลาทูรู้ได้ทันทีว่าหากยังดื้อด้านคนที่จะแย่ก็คงเป็นเธอเอง จึงได้แต่ปล่อยให้เขาลากเธอออกไป โดยไม่สนใจอีกคนที่กำลังกรีดร้อง“กรี๊ด!!! ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ฉันของให้อีนั้นทิ้งนายเหมือนที่ทำกับฉัน” ชมพูตะโกนด่าตามหลังด้วยความอับอายและคับแค้นใจ สองครั้งแล้วที่เขาทำเธออายแทบแทรกแผ่นดินหนี ก่อนจะวิ่งหนีไปในที่สุดปลาทูถูกพามาตรงบริเวณสระน้ำหลังตึก ช่วงเวลานี้ค่อนข้างปลอดคน แต่อคิณก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ก่อนจะรั้งให้ลงมานั่งบนตักแล้วกอดเอวคอดกิ่วไว้จนแน่น ไม่ยอมให้ได้หนี“ปล่อย ปล่อยปลาทูนะ”“พี่ไม่ปล่อย เธอเป็นแบบนี้พี่จะปล่อยได้ไงวะ”“ปล่อยสิ!” ตะคอกใส่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ มันแย่ตรงที่พี่อคิณกับผู้หญิงคนนั้นสามารถทำให้เธอกลายเป็นคนงี่เง