Semua Bab The Contractual Wife 2: The Cold Hearted Attorney: Bab 31 - Bab 40

Pagkauwi nila mula sa ospital, hindi na muling nagsalita si Chantal at Calvin. Tahimik ang biyahe. Tila ba kapwa nila nararamdaman na kahit anong sabihin ay hindi sapat para punan ang lamat sa pagitan nila—isang lamat na unti-unting pinalalim ng mga tanong na wala pang kasagutan.Pagkarating sa kanilang tahanan, sinalubong agad sila ni Gab, bitbit ang laruan at naka-ngiting tila walang anumang mabigat na nangyayari sa mundo. Niyakap siya ni Chantal ng mahigpit, pinilit ang ngiting walang kasamang alinlangan."Mommy, ba’t ka ngayon lang?" tanong ng bata."Sorry, anak... may inalagaan lang si Mommy," sagot niya.Tahimik lamang si Calvin sa isang sulok, pinapanood ang dalawa. Sa loob-loob niya, mas lalo niyang naisip kung gaano kahalaga ang anak nila—at kung gaano kalaki ang responsibilidad na nakaatang sa kanya para maprotektahan sila, lalo na kung mapatunayang may masama nga sa likod ng biglaang paglitaw ni Roberto.KINABUKASAN....Kinabukasan, maagang umalis si Calvin. Hindi siya puma

Pagkakasara pa lang ng pinto ng opisina, halos ibagsak na ni Chantal ang sarili sa swivel chair niya. Kinusot niya ang sentido, pilit pinapakalma ang sarili.Hindi pa nga tuluyang lumalamig ang alaala ng huling pagtatanggol nito sa kanya ni Robert. Hanggang ngayon ay sariwa pa sa isipan niya ang dugong dumanak, ang sugatang katawan nitong isinugod sa ospital, at ang pilit niyang pagbura sa lahat ng emosyon para manatiling matatag sa harap ng anak nilang si Gab. Subalit sa kabila noon, ang magapgkunwaring kabaitan nito..At ngayon? Heto na naman si Calvin—tila hindi nadala, tila walang pinagdadaanan, tila hindi niya winasak ang dati nilang mundo.Makalipas ang ilang minuto ay kumatok ang secretary niyang si Rhina. "Ma'am, nandiyan pa rin po si Sir Joaquin. Gusto raw pong malaman kung matagal pa kayo.""Magtimpla ka ng pinaka-mapait na kape, yung walang asukal, walang gatas. Tapos dalhan mo siya. Tignan natin kung gaano ka-kapal mukha niya."Hindi napigilang matawa si Rhina, pero agad d

Pagkapasok ni Chantal sa kanyang kwarto, pinikit niya ang mga mata, pilit pinapakalma ang sarili. Tumigil siya sa may pinto, pinatong ang noo sa malamig na kahoy, habang pilit nilulunok ang bumubulwak na emosyon sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung anong mas nakakainis—ang biglaang pagsulpot ni Calvin, o ang katotohanang kahit paano, may bahagi pa rin sa kanya na nag-aalala kung nakainom nga ba ito nang sobra.Sa salas, tahimik lang si Calvin. Naririnig ni Chantal ang mahinang pag-ubo nito, kasabay ng paggalaw sa sofa—palatandaan na nag-aayos na ito para mahiga. Hindi niya alam kung sinadya ba talaga ni Calvin na guluhin ang gabi niya, o kung sadyang wala lang itong pakialam sa mga hangganang matagal na niyang itinayo.ALAS dos ng madaling araw.....Mahimbing na ang tulog ni Gab sa kanyang kwarto. Tahimik na rin ang paligid. Ngunit si Chantal, hindi pa rin dinadalaw ng antok. Nakahiga lang siya, nakatingala sa kisame, habang paulit-ulit na sumasagi sa isipan ang sinabi ni Calvin—an

"Mommy, sabi ni Daddy, kailangan niya daw maging malapit sa akin sa lahat ng pagkakataon, kaya binili niya ang unit na yan, yung katapat natin," nakangiting pagbabalita ng bata sa kanya.Parang naguluhan siya sa sinabi ng kanyang anak. Anong sinasabi nito?"Ang daddy mo ang naglilipat diyan?" nanlalaki ang kanyang mga mata."Opo, kasi, sabi niya, maganda daw na lumalaki ako na may mga magulang na kasama sa paligid, tutal naman daw, hindi kayo magkasama sa bahay, kaya humanap na lang siya ng bahay na malapit para mas makita niya daw ang aking paglaki.." kwento pa ni Gab sa kanya.Tumindig ang balahibo ni Chantal habang pinagmamasdan ang anak.  Ano naman kayang naisipan ng dati niyang asawa at nagdisisyon naman natumira malapit sa kanila.“H‑hindi mo nabanggit ’yan noong huli tayong nagkita ng daddy mo,” maingat niyang tugon, pilit inaalis ang panginginig sa boses.  Ayaw niyang isipin ng anak niya na tumututol siya sa paglapit ng daddy nito sa kanila.“Surprise daw po, Mommy! Para raw m

Nanlaki ang mata ni Chantal. Hindi niya inaasahan ang tanong na iyon—direkta, puno ng pananabik, ngunit may halong pait. Alam niyang hindi ito simpleng selos. Ito'y pagkasukat, pag-uusig, at marahil… pag-amin ng hindi pa kayang sambitin.Hindi siya agad sumagot. Umiling siya nang marahan. “Hindi tungkol sa ibang lalaki, Calvin. Tungkol ito sa akin. Sa kung anong kaya ko… at sa kung anong hindi ko na kayang balikan. Kung maaari lang sana, ang usapan na lang natin ay tungkol sa ating anak.”Nanatiling nakatitig si Calvin. “Kaya mong i-welcome ako sa bahay mo para sa anak natin, pero hindi mo kayang harapin ang sarili mong damdamin. Hindi mo ba nararamdaman, Chantal? Sa bawat hapunan, sa bawat tingin natin sa mga lumang litrato, sa bawat gabing nagkakasalubong tayo sa hallway—nandoon pa rin tayo. Pero ikaw lang ang ayaw tumingin. Hindi mo ba nais subukang muli?”“Ikaw ang nagkulang, Calvin,” mahina ngunit mariing sagot niya. “Hindi ko ‘yan kinalimutan. Kung mayroon mang nagdulot ng prob