All Chapters of ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา: Chapter 41 - Chapter 50

ซูเจินเดินเข้าไปที่ฝายกั้นน้ำ นางเพ่งจิตทั้งหมดไปที่ก้อนหินเพื่อทำลาย แต่อาจจะเป็นเพราะด้วยอารมณ์ของนางที่มีโทสะอยู่เต็มท้องทำให้เกิดแรงระเบิดส่งเสียงดังไปทั่วผืนป่า แม้แต่ชาวเมืองซีจวงและเมืองที่อยู่ใกล้กันต่างก็ได้ยินอย่างชัดเจนใต้เท้าหานกับซูเต๋อที่ยังวุ่นวายอยู่ที่ว่าการ ต้องลุกพรวดวิ่งออกมาด้านหน้าที่ว่าการด้วยความตกใจ ทั้งสองมองไปทางทิศเหนือของเมืองด้วยความกังวลเพราะครั้งนี้ไม่มีแสงสีขาวปรากฏเช่นที่เมืองเหอโจว แต่กลายเป็นเสียงที่ดังสะเทือนไปทั่วแผ่นดินแทนซูเต๋อได้แต่หวังว่าบุตรสาวของเขาจะปลอดภัย เขาได้แต่โทษตนเองที่ปล่อยให้นางไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเองทางด้านซูเจินนางไม่ได้รับอันตรายตรงที่ใด เพราะหลันฮวาใช้พลังของนางปกป้องทั้งหมดเอาไว้ได้ทันพอฝายกั้นน้ำที่ทำจากหินพังทลายลง มวลน้ำขนาดใหญ่ก็ไหลไปตามเส้นทางน้ำแม่น้ำซีจวงทันที ถึงจะมองจากตรงที่นางยืนอยู่จะดูน่ากลัวราวกับว่ามวลน้ำจะซัดซูเจินที่ยืนริมตลิ่งหายไปกับสายน้ำแต่เมื่อน้ำจวนจะมาถึงตัวนางกลับม้วนตัวลงไปตามเส้นทางน้ำตามเดิม แม้แต่ละอองยังไม่กระเด็นมาโดนตัวนางเลยสักนิดซูเจินเดินไปที่ผืนป่า นางวางมือลงอีกครั้ง พร้อมทั้งเพ

สุดท้ายก่อนที่ขบวนคุมตัวเดินทางจะเข้าเมืองหลวงจึงได้เกิดการปะทะกับกลุ่มของมือสังหาร เพราะตลอดการเดินทางที่เข้าใกล้เมืองหลวงไม่มีที่ลับตาให้สามารถปกปิดกลุ่มขบวนเดินทางที่ใหญ่ได้จำต้องเปิดเผยตัวแต่เรื่องนี้เห็นทีจะไม่ง่ายนัก เพราะใต้เท้าหานส่งสารไปแจ้งเรื่องกับฮ่องเต้ไว้ก่อนแล้ว ฮ่องเต้จึงส่งองครักษ์เสื้อแพรมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเองเมื่อกลุ่มมือสังหารเปิดเผยตัวออกมา องครักษ์เสื้อแพรที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วก็เข้ามาจัดการ ซูเจินนางให้เสี่ยวมี่คอยคุ้มกันท่านเจ้าเมืองกังมิให้เขาโดนสังหารได้เสียก่อนในตอนนี้รอบรถม้าที่คุมขังท่านเจ้าเมืองกัง จึงมีนกหลายร้อยตัวล้อมไว้รอบ แทบจะมองไม่เห็นว่าด้านในขังผู้ใดเอาไว้ มือสังหารที่บุกเข้ามาใกล้รถม้าที่ท่านเจ้าเมืองกังถูกขังอยู่ก็ถูกนกจิกกัดเล่นงานจนเลือดอาบไปไม่น้อยถึงจะเป็นเหตุการณ์ที่น่าประหลาด แต่จะมีผู้ใดอยากจะคิดหาคำตอบในเวลานี้ ได้แต่เร่งจัดการภารกิจที่ได้รับให้เรียบร้อย เมื่อมีองครักษ์เสื้อแพรเข้ามาจัดการเรื่องนี้ เสี่ยวสือจึงนำองครักษ์ทั้งหมดมาล้อมรอบรถม้าของใต้เท้าหานเอาไว้ด้วยกลัวว่าจะมีมือสังหารเข้ามาโจมตีทางด้านใน ผิดกับคนที่นั่งในรถม้าทั

ทั้งเรื่องที่ตลอดทั้งวัน ใต้เท้าฟู่ต้องการหาตัวเขาเพื่อพูดคุยเรื่องของฟู่อินอี้“หึ คงต้องถามเสียก่อน ว่าท่านต้องการรับนางเข้าจวนหรือไม่” ซูเจินกอดอกมองบิดาอย่างจริงจัง“เห้อ เจ้าก็รู้ว่าพ่อมิต้องหารแต่งสตรีนางใดเข้าจวนอีก” “หากเป็นดั่งเช่นที่ท่านบอกข้า เรื่องที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเองเจ้าค่ะ แต่หากข้ารู้ว่าท่านพ่อคิดจะรับสตรีเข้าจวน ข้าจะพาท่านแม่และอาจ้านหนีหายไปจากท่านเสีย” ซูเจินหยุดคิดก่อนจะเอ่ยออกมานางเชื่อว่าสายตาของบิดาที่มองนางอย่างรู้สึกผิด เขาคงไม่ต้องการแต่งฟู่อินอี้อย่างแน่นอน แต่ก็ต้องพูดดักคอไว้เสียก่อน เผื่อว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกในอนาคตเมื่อบอกกล่าวบิดาว่านางจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตอนเอง ซูเจินก็แยกตัวกลับไปที่เรือนของนาง เพื่อวางแผนร่วมกับสหายของนางนางตัดสินใจแล้วว่าเรื่องที่จะไปดูตัวฟู่อินอี้นางคงไม่คิดที่จะไปแล้ว ปล่อยให้สัตว์ในปกครองของนางจัดการเรื่องนี้ไปเลยเสียดีกว่าเย็นวันนั้นภายในจวนตระกูลฟู่ก็เกิดเรื่องขึ้นทันที ไม่ว่าตัวฟู่อินอี้ นางจะเดินไปที่ใดก็จะมีนกที่ไม่รู้ว่าบินมาจากไหนขี้ใส่ที่หัวของนาง ทั้งเสื้อผ้าของนางก็เต็มไปด้วยแมลงจะหยิบขึ้นมาสวมใส่

เมื่อพูดคุยเรื่องออกเดินทางได้แล้ว ทั้งหมดก็เดินทางออกจากวังหลวงไปจัดการเรื่องเตรียมตัวออกเดินทางทันทีใต้เท้าหานยังเป็นอีกคนที่เดินทางไปพร้อมกับสองคนพ่อลูกด้วย เพราะมีเขาอยู่ขุนนางทางหัวเมืองย่อมต้องเกรงใจอยู่ไม่น้อย ซูเจินนางจะได้ไม่ต้องเหนื่อยจัดการเรื่องปัญหาเล็กน้อยด้วยตัวเองการเดินทางครั้งนี้ นางต้องการไปให้ถึงโดยเร็วที่สุด นอกจากเสี่ยวสือที่เป็นคนของใต้เท้าหานแล้ว ก็มีองครักษ์ที่ออกเดินทางไปด้วยอีกห้าคนเท่านั้นทั้งหมดใช้ม้าของซูเจินเพื่อออกเดินทาง จำนวนคนที่ไม่ได้มาก และมีม้าของซูเจินทำให้การเดินทางเพียงวันเดียวก็ผ่านหัวเมืองทั้งสามที่อยู่ติดกับเมืองหลวงไปได้แล้วหากเดินทางเช่นปกติ คงใช้เวลาเดินทางถึงสองวันกว่าจะผ่านหัวเมืองทั้งสามไปได้ หากเป็นเช่นนี้คงถึงหัวเมืองเหนือในเวลาเพียงไม่เกินสิบห้าวันเท่านั้นจิ่วเม่ยกับซูจ้านที่รออยู่ที่จวนก็มีป้าหวงมาคอยอยู่เป็นเพื่อน ทั้งยังมีฮูหยินผู้เฒ่าหานที่แวะเวียนมาเที่ยวหา และจิ่วเม่ยก็เดินทางไปเที่ยวหานางที่จวนตระกูลหานด้วย ซูเจินจึงหมดห่วงเรื่องมารดาและน้องชายของนางไปทันทีเมื่อออกเดินทางมาได้สิบวันก็เริ่มเข้าเขตแดนของหัวเมืองเหนือ อากา

ก่อนที่เยี่ยนเฟยหยางจะคว้าแขนของซูเจิน นางก็เตะเข้าที่ขาของเขา ตำแหน่งเดิมที่เขาถูกเตะในครั้งนั้นพอดี“โอ๊ยยย เจ้า” เยี่ยนเฟยหยางล้มไปกองกับพื้นหิมะ กุมขาอย่างเจ็บปวด“ข้าก็นึกว่าเจ้าจะเก่งขึ้นแล้วเสียอีก ที่ไหนได้ ก็ยังเป็นเช่นเดิม” ซูเจินยื่นหน้าไปพูดกับเยี่ยนเฟยหยางอย่างเยาะเย้ย“เจ้า เจ้าบังอาจนัก กล้าพูดกับเปิ่นหวางเช่นนี้รึ” เขาร้องออกมาเสียงดัง จนผู้อื่นที่พูดคุยกันอยู่ภายในห้องโถงต้องรีบวิ่งมาดูทันที“แล้วอย่างไร ท่านจะเขียนสารไปฟ้องเสด็จพ่อของท่านหรือไม่เล่า” ซูเจินผายมือเช่นที่เขาทำตอนอยู่ในห้องโถง“เกิดเรื่องอันใดขึ้น อาเทียนเจ้ายังไม่ไปช่วยประคององค์ชายห้าอีกเล่า” แม่ทัพจ้าวหันไปตำหนิบุตรชาย“เจินเออร์ เจ้าทำอันใดลงไป” ซูเต๋ออดที่จะตำหนิบุตรสาวไม่ได้ซูเจินก้มหน้าลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบิดา ด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำอย่างน่าสงสาร“ข้าเพียงแค่ป้องกันตัวเจ้าค่ะ องค์ชายห้าจะเข้ามาทำร้ายข้า” นางแสร้งทำท่าทีหวาดกลัวเยี่ยนเฟยหยางมีเพียงซูเต๋อและใต้เท้าหานที่ส่ายหัวออกมา ทั้งสองรู้ดีว่านางมิได้หวาดกลัวองค์ชายห้าสักนิด เยี่ยนเฟยหยางกับจ้าวลู่เทียนอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อว่าน