Semua Bab มายาสีฝุ่น: Bab 61 - Bab 70

บ้านพักส่วนตัวของรัชภาคย์ มองจากภายนอกดูคล้ายรีสอร์ต สร้างด้วยไม้ซุงทั้งหลัง แต่พอเข้ามาข้างในเธอถึงกับเบิกตาโต มองรอบแล้วยิ้มกว้างเครื่องเรือน เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งบ้านล้วนทำอย่างประณีต...ข้าวของราคาแพงรูปแบบสมัยใหม่แต่สามารถปรับให้เข้ากับลวดลายธรรมชาติของเนื้อไม้ได้อย่างกลมกลืนงดงาม “ใครออกแบบคะ” พราวพิชชาถามขณะยกมือไล้โคมไฟแสงสีนวล มีไม้เปลือยเปลือกไขว้สานเป็นฐานรองรับอยู่“ธนัท...เพิ่งทำไม่นาน เผื่อไว้ให้คุณมาพัก เมื่อก่อนไม่ได้เป็นอย่างนี้ ผมอยู่มาไม่รู้กี่ปี หมอนั่นไม่เคยทำอะไรให้สักอย่าง” รัชภาคย์ทำหน้าเบื่อๆ พราวพิชชาเดินมาหา ยกมือโอบรอบลำคอหนาแล้วเขย่งขึ้นจูบปลายคางสากระคายอย่างประจบประแจง“ฝากขอบคุณเขาด้วยค่ะ เพราะเขารักเจ้านายอย่างคุณ แหววเลยพลอยได้น้ำใจจากเขาด้วย”พราวพิชชาปากหวานใส่คนขี้งอน ได้ผลว่าเขาสีหน้าดีขึ้นทันตา“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เถอะ จะพาไปกินข้าวที่สโมสร คุณคงหิวแล้ว”รัชภาคย์ดูใจดี อ่อนโยนและเอาใจเธอ ผิดกับตาคนหื่นที่คอยแต่จะกระโจนเข้าใส่ตอนอ

“คุณบอกฉันได้ไหมว่าที่ทำอยู่ตอนนี้เพื่ออะไร” เพียงวาดโพล่งถามทำลายความเงียบ หลังจากทนความอึดอัดไม่ไหว “ยายแหววต้องกลับ ผมไม่ยอมให้ลูกมาจมปลักอยู่ในบ้านป่าเมืองเถื่อนนี่เด็ดขาด” ...ที่สำคัญให้พราวพิชชาเลิกยุ่งเด็ดขาดกับคนในสกุลราชเกียรติกูรทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ปิ่นลดา และยกเลิกที่จะแบกรับหนี้สินโง่ๆ กลับมาเป็นของตัวเองด้วย!“คุณก็เห็นแล้วว่ามันไม่ใช่ เชียงราชไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันหรือคุณเคยเข้าใจ”“แต่มันก็แค่เมืองเล็กๆ เมืองของพวกเศรษฐีใหม่ไร้อารยธรรม ให้อย่างไรมันก็สู้สังคมเมืองใหญ่อย่างเพิร์ทไม่ได้ ถ้ายายแหววจะอุดอู้อยู่ที่นี่ สู้ให้กลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพฯ เสียดีกว่า”ฟังความตั้งใจของสามี เพียงวาดก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเป็นครั้งแรก ตลอดมาเธอคอยสนับสนุน ทำตัวเป็นช้างเท้าหลัง เพราะเชื่อในสามีตัวเอง เขาไม่เคยทำให้เธอต้องเสียใจ แม้ในส่วนของการงานจะไม่ประสบความสำเร็จจนเชิดหน้าชูตาได้ แต่วัฒนะก็ไม่เคยให้สิ่งเหล่านั้นกระทบกับครอบครัว เขาจะเป็นเกราะที่แข็งแกร่ง คอยปกป้องเธอกับลูกสาวเอาไว้เสมอนี่แหล

ท่านชายพัชระตัดสินใจฉับไว เดินทางมายังเชียงราชในบ่ายวันนั้น พอลงจากเครื่อง นั่งในรถที่หลานชายส่งมารับ สักพักก็ได้รับโทรศัพท์จากเจ้าตัว น้ำเสียงตื่นเต้นร้อนรนนั่นพลอยทำให้ท่านชายนั่งไม่ติดไปด้วย“ลดากำลังจะคลอดครับท่านลุง...ท่านลุงตรงมาโรงพยาบาลเลยนะ”“ฉันจะถึงบ้านแกอยู่ละ เดี๋ยวเก็บของให้เรียบร้อยแล้วค่อยตามไป”“จะเก็บทำไมล่ะครับ มาโรงพยาบาลตอนนี้เลย ผมจะตายอยู่แล้ว สงสารลดา ท่านลุงไม่สงสารผมหรือไง”ถ้อยคำวกไปวนมาของหลานชายผู้กุมบังเหียนธุรกิจระดับหมื่นล้านที่ออกคำสั่งทีหนึ่ง สลับกับอ้อนวอนให้สงสารทีหนึ่ง ทำให้ท่านชายพัชระปรับอารมณ์ไม่ถูกว่าจะรู้สึกอย่างไรดี แต่สุดท้ายก็ทำไปตามคำขอนั่นละ เพราะท่านเองก็ตื่นเต้นที่จะได้เห็นเจ้าตัวเปี๊ยกเหมือนกัน“งั้นฉันให้รถตรงไปโรงพยาบาลเลยแล้วกัน แล้วแม่หนูลดาล่ะ หมอ พยาบาลดูแลดีไหม แล้วพ่อแม่เขาอยู่เชียงราชด้วยไม่ใช่หรือ ส่งข่าวไปหรือยัง พี่สาวเขาด้วยสิ”รัชตะพูดคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องพิเศษในโรงพยาบาลชั้นนำของเชียงราชที่เขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่อยู่ สายตามองเมียรักที่นอนกำหนดลมห

“คุณวาด พูดอะไรของคุณ เข้าห้องไปเดี๋ยวนี้” นายวัฒนะตกใจซ้ำ หลังจากเห็นภรรยาที่เขาเสนอให้ลงไปเดินเล่นข้างล่างแก้เบื่อ แท้จริงเพื่อจะขอพื้นที่คุยกับรัชภาคย์นั่นเอง แต่เธอก็ขึ้นมาเร็วเกินไปจนได้ยินในเรื่องที่เธอคงรู้อยู่แล้ว หากเขาก็ไม่อยากให้ได้ยินจากปากเขา...แต่ก็พลาดจนได้ “พอเถอะค่ะ จบเรื่องนี้ไปเถอะ จะไม่มีการเรียกเงินจากคุณเล็กสักบาทเดียว ส่วนหนี้สิบล้าน ฉันไม่อยากให้คุณไปยุ่งกับลูก ถ้ายายแหววตั้งใจจะใช้คืนคุณใหญ่ ฉันขอสั่งห้ามคุณไปบังคับกะเกณฑ์แกอีก แค่นี้ชีวิตลูกก็ป่นปี้ไปหมดแล้ว”ไม่เคยมีสักครั้งที่เพียงวาดจะขึ้นเสียงกับสามี แต่ครั้งนี้สุดจะทนจริงๆ ละอายใจกับเรื่องเก่าก่อนยังไม่พอ ยังสร้างเงื่อนใหม่ให้เป็นมลทินกับชีวิตลูกสาวคนเดียวไม่จบสิ้นนายวัฒนะไม่ได้เห็นด้วย และไม่คิดจะยอมทำตามเงื่อนไขของภรรยา มันไร้สาระเกินกว่าที่จะมายกเลิกกันตอนนี้ ทั้งที่รัชภาคย์ก็ตอบรับไปแล้วแต่พอเห็นร่างของคนสองคนที่เดินตรงมาหา คนนำหน้ามีท่าทีเหมือนจะอ่อนพับอยู่รอมร่อ ส่วนคนข้างหลังเดินตามอย่างเนิบช้า แม้อยู่ในวัยชราแต่ก็ยังสง่างาม...

ใกล้ค่ำแล้ว สองข้างทางมืดมิด สายลมหนาวกระโชกแรงจนกิ่งไม้โน้มเอนลู่ไปทางเดียวกัน นึกถึงวันแรกที่มาในเส้นทางนี้ พราวพิชชามีแต่ความหวาดหวั่นใจ นั่งคาดเดาตลอดทาง กระทั่งความตกใจสุดขีดก็ประดังเข้ามาหา เมื่อตระหนักว่าคนที่พาตัวเธอมาในครั้งนั้นไม่ใช่รัชตะผู้เป็นน้องเขย หากเขาคือรัชภาคย์แฝดผู้น้องที่เคยมีเรื่องประคารมกันต่างหากในความตกใจนั้น พราวพิชชาไม่ได้รู้สึกถึงความกลัวเมื่อรู้ความจริงนั้นแล้ว แม้บ้านหลังใหญ่ของเขาที่พาเธอมาจะปลูกสร้างท่ามกลางขุนเขา มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ใหญ่และทิวเขาไกลๆ อีกทั้งเจ้าของบ้านตัวใหญ่ก็ตีหน้ายักษ์ สีหน้าไม่เคยเป็นมิตรกับแขกอย่างเธอพราวพิชชานึกถึงเหตุการณ์เหล่านั้นแล้วนึกกระวนกระวายใจ ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ธนัทที่บอกว่าติดต่อเจ้านายไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะมีความคืบหน้าอย่างไรเพิ่มเติมเข้ามาบ้างรถแล่นนิ่งเงียบ ฝ่าความมืดมิดลึกไปเรื่อยๆ จนเห็นบ้านคนเป็นกลุ่มชุมชนที่เธอเคยจดจำได้...มองแล้วเลยผ่านไป เพราะรู้ว่าอีกไม่ไกลก็จะถึงบ้านของรัชภาคย์ จุดหมายปลายทางของเธอจนรถมาจ่อตรงประตูรั้ว พราวพิชชายิ่งกระวนกระวายหนัก เธอนึกอยากจะรู้