All Chapters of มายาสีฝุ่น: Chapter 31 - Chapter 40

หญิงสาวพลิกกายเหยียดร่างไล่ความเมื่อยขบ เปลือกตาบางปรือเปิด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนนอนหลับไปนั้นมีใครอยู่ด้วย แต่พอหันมองด้านหลัง...เพราะรู้สึกถึงไออุ่น หากพบแต่ความว่างเปล่าความหวิวโหวงก่อเกิดในอก...ความอบอุ่นที่ซุกซบอยู่ทั้งคืนคงเป็นสิ่งที่เธอคิดไปเอง พราวพิชชามองทั่วห้องนอนที่อยู่ในความสลัวรางด้วยแสงไฟข้างนอกส่องผ่านเข้ามา ยังงุนงง ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่นาฬิกา แต่รู้สึกว่าตัวเองนอนหลับเต็มตื่น...แม้ร่างกายจะยังเจ็บอยู่ก็ตามหญิงสาวกดเปิดสวิตช์ไฟ แล้วเดินลากขาไปยังบานหน้าต่างที่เปิดแง้ม มองอย่างครุ่นคิด สงสัยอยู่ว่าทำไมหน้าต่างถึงได้เปิดอยู่ตลอดเวลาที่เจอ แม้อากาศข้างนอกจะเย็นสบายและแสนบริสุทธิ์ แต่ด้วยความเคยชินเธอจึงปิดมันสนิทอยู่เสมอ...และก่อนนี้ก็เหมือนกันเสียงเคาะประตูดังขึ้น หล่อนไม่สงสัยอีกแล้วว่าจะเป็นใคร แม้เสียงเคาะคราวนี้จะเป็นจังหวะหนักกว่าเมื่อช่วงค่ำก็ตามลูกบิดประตูถูกเปิดออก พราวพิชชาหยิบหมอนมากอดไว้แน่น เป็นเชิงปกป้องตัวเอง ดวงตาจับมองเขาที่เดินเข้ามา สีหน้ายิ้มกริ่มชวนให้โมโหตงิดๆ“เห็นไฟในห้องเปิด เลยรู้ว่าตื่นแล้ว”&n

หญิงสาวเข้าห้องน้ำ ไม่อยากอ้อยอิ่งนาน เพราะไม่อยากเห็นเนื้อตัวตัวเองที่ยังปรากฏรอยจ้ำอยู่ โดยเฉพาะทรวงอกที่เคยขาวเนียน ตอนนี้มีแต่รอยสัมผัสของเขาทั่วไปหมดความวาบหวามเกิดขึ้นในช่องท้องโดยพลัน ยอดอกแข็งชูชันแค่นึกถึง พราวพิชชาหน้าร้อนผ่าว นึกละอายใจที่เกิดความรู้สึกนี้ ยิ่งเมื่อภาพเนื้อกายหนาหนั่นทาบทับลงมา สัมผัสบดเบียดแทบเป็นเนื้อเดียวกันตลอดช่วงการโรมรัน หญิงสาวก็อยากจะตายเสียให้ได้ทำไมภาพและความรู้สึกจึงยังตรึงอยู่ในหัวของเธอนะ...และยิ่งน่ากลัวคือเธออยากเกลียดเขาใจแทบขาด แต่มันกลับไม่มีเลยหญิงสาวรีบออกจากห้องน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้า หาเครื่องแต่งกายที่ปิดบังเนื้อกายได้มากที่สุด จนได้เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวผ้ายืดมาวางบนเตียง เอียงคอมองก็เห็นว่ามันคงตลก เพราะอากาศช่วงสองวันมานี้ไม่ได้หนาวเย็นสักนิด ติดจะร้อนเสียด้วยซ้ำ...แต่ช่างเถอะ ดีกว่าจะให้หลักฐานบนร่างกายโชว์หราให้คนอื่นเห็นรัชภาคย์นั่งทำงานในสำนักงานใกล้ขุมเหมือง หลังจากที่ออกไปตรวจงานตั้งแต่เช้ามืด ก่อนคนงานจะเข้ามา ยอมรับว่าวันนี้สมาธิที่จะจดจ่อกับงานคอยจะปลิวหายอยู่ตลอด สมองของเขามีแต่ภาพเจ้าเนื้อนวลผ

รัชภาคย์ไม่อยู่ให้เห็นหน้ามาถึงสี่วัน แรกๆ พราวพิชชาก็พอใจอยู่ แต่พอพ้นวันที่สองและสามก็เริ่มนั่งไม่ติด ในใจสงสัยไปหมดเขาตั้งใจหลบหน้าหรือมีธุระติดพันจริงๆ เพราะจำได้ว่าเด็กรับใช้เคยเล่าว่าปกติเขาก็ออกไปทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุดให้ตัวเองอยู่แล้ว แต่ช่วงแรกก็พบหน้าอยู่ทุกวัน ตอนเช้าในมื้ออาหาร และเวลาเขากลับบ้านช่วงค่ำ แต่หลายวันมานี้รัชภาคย์ออกไปตั้งแต่เช้ามืด กว่าจะกลับมาก็หลังเที่ยงคืน เขามีความจำเป็นอะไร หรือว่างานมีปัญหาหญิงสาวปิดสมุดบันทึกลง ชั่งใจว่าจะนำขึ้นไปเก็บในห้องพักหรือว่าวางไว้บนโต๊ะตรงนี้ก่อนดี ข้างในสมุดบันทึกเล่มนี้เธอใช้จดงานเป็นหลัก มันจึงไม่ได้มีความลับอะไร นอกจากวันนี้ที่เพิ่งเขียนบางเรื่องลงไป...และเป็นเรื่องที่ไม่ควรมีใครเห็นพราวพิชชาได้ข้อสรุปสำหรับแผนการที่คิดมาตลอดทั้งวัน เธอมีบางเรื่องต้องทำ เริ่มจากการติดต่อกับใครคนหนึ่ง เธออยากใช้วิธีการพูดคุยต่อหน้ามากกว่าผ่านทางโทรศัพท์มือถือ เพราะมันน่าจะเข้าใจ และได้ผลกันมากกว่าแต่ปัญหาว่าเธอจะไปที่นั่นได้อย่างไร... พราวพิชชานั่งตัดสินใจอยู่ว่าระหว่างรอคุยกับรัชภาคย์กับการ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันเกลียดคุณจริงๆ เลย”“...แต่ผมรักคุณใจแทบขาด”เขาสวนมา น้ำเสียงมีร่องรอยเดิม แต่ทำให้หัวใจของพราวพิชชากระตุกหล่อนไม่กล้าสบตาเขาแล้วละ จึงแสร้งเบือนหนีไปทางอื่นแต่พราวพิชชาคงพลาด รัชภาคย์กำลังรอคอย แม้น้ำเสียงจะดูเย้าหยอก และรื่นเริง...คงเพราะความสุขที่ผุดแทรกกลางความหงุดหงิด ดวงตาคมดูจริงจัง แค่หล่อนต่อปากต่อคำเปิดทางให้เขาได้พูดความในใจสักนิด เขาจะไม่พลาดโอกาสเลยแต่หญิงสาวยังคงเงียบ เบือนหน้ามองทางอื่น ทั้งที่ยังนั่งอยู่กลางเตียงเขารัชภาคย์ทอดมองร่างงามกลมกลึงที่เข้ามาตรึงหัวใจเขาตาปรอย ตลอดสี่วันเขาคอยหลบหน้าเพราะรู้ว่าร่างกายเธอยังคงบอบช้ำจากการร่วมรักอย่างร้อนแรง เขาคอยแต่คิดถึงเธออยู่ทุกลมหายใจ...วันนี้พราวพิชชาอยู่ในชุดเสื้อยืดเนื้อบางพอดีตัวที่เห็นใส่บ่อยๆ กับกางเกงขาสั้น เธอจะรู้ไหมว่าเครื่องแต่งกายง่ายๆ แค่นี้ แต่กลับเย้ายวนหัวใจเขาเป็นที่สุด “รอผมสักสิบนาทีได้ไหม”หญิงสาวถึงหันมาหา แววตามีคำถาม“จะอาบน้ำ เหม็นตัวเองจะแย่”“เรื่องอะไรจ

“มา จะพาเข้าห้องน้ำ คิดอะไรอยู่ หน้าแดงเชียว” พราวพิชชาอ้าปากหวอกับแรงกระเซ้า อยากจะเถียงนัก หากก็ได้แต่อึกอักด้วยจนคำพูดรัชภาคย์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวแทบม้วนตัวหนีด้วยความอาย เขาคงรู้ทันความคิดเมื่อครู่ ก็เธอเผลอจมกับมันจนไม่ทันได้ระวังตัวเองชายหนุ่มเดินมาดึงผ้าห่มที่หญิงสาวใช้ห่อกาย พริบตาเดียวไม่ทันที่เธอจะคว้ากลับ เขาก็โยนไปทางปลายเตียง ช้อนร่างเปลือยขาวโพลนสู่อ้อมแขนแล้วก้าวยาวๆ ไปยังห้องน้ำ อายแสนอาย...พราวพิชชาได้แต่หลับตาปี๋ สองมือปิดบนล่างพัลวัน ไม่อยากให้เรือนกายกลายเป็นอาหารตาของเขา...แม้เขาจะเห็นมาทุกซอกทุกมุมแล้วก็ตามเถอะชายหนุ่มปล่อยเธอยืนบนพื้นห้องน้ำ พราวพิชชารู้สึกขาอ่อนยวบ เธอคงทรุดกองกับพื้นถ้าไม่มีมือแข็งแรงโอบไว้ทันท่วงที“ท่าจะไม่ไหวแล้วมั้งคุณ ผมต้องให้คุณออกกำลังกายบ้างแล้ว นิดๆ หน่อยๆ ก็จะเป็นลม เดี๋ยวก็ขาอ่อนจะทรุดอยู่เรื่อย”เขาเย้า พราวพิชชาไม่ทันรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ แล้วต้องห่อกายหนี ซุกกับอกเขาอย่างอัตโนมัติ เมื่อสายน้ำอุ่นจัดพร่างพรมลงบนกาย“คุณทำอะไร”“