All Chapters of มายาสีฝุ่น: Chapter 51 - Chapter 60

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและง่ายดาย กว่าพราวพิชชาจะรู้ตัวก็พบว่าตนเปลือยเปล่าอวดสายตาเขาอยู่ หญิงสาวร้องกรี๊ดเมื่อต้องรับมือกับอารมณ์พัดแรงปานพายุ เนื้อกายหนาหนั่นที่อุดมด้วยกล้ามเนื้อก็เปลือยเปล่า อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน เสื้อคลุมนอนตัวใหญ่ที่เห็นห่อหุ้มร่างกายเขาตกอยู่ปลายเตียง...ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงนึกทึ่งในฝีมือการกำจัดของเขาแล้ว“คุณเล็ก แหวว...อุ๊บ” คำพูดที่อยากบอกไม่สามารถหลุดออกมาจนเต็มประโยค ริมฝีปากหยักฉกหมับเข้ากับเรียวปากอิ่มสวย สอดเรียวลิ้นร้อนๆ สากระคายเข้าสู่โพรงปากเธอ ดูดดึงซอกซอนจนพราวพิชชาตัวสั่นระริก ได้แต่อึกอักแล้วครางอือในลำคอเขารุกประชิดอย่างไม่ยอมรามือ บดเบียดกายเข้าหาจนเธอร้อนราวจะลุกเป็นไฟไปทั้งร่าง...พราวพิชชาไม่มีสติเหลือให้สงสัยแล้วว่าอะไรทำให้รัชภาคย์ร้อนแรงดุดันได้ขนาดนี้ ร่างกายเธอยังถูกเขารุกเร้าในทุกทาง พราวพิชชาได้แต่คอยตามและตอบสนอง...สำหรับเธอเกิดด้วยความเต็มอกเต็มใจ นึกถึงแต่ความสุขและความต้องการทั้งตัวเขาและตัวเธอเองกระทั่งชายหนุ่มถอนจุมพิตออก พราวพิชชารู้สึกเรียวปากกำลังบวมเจ่อ ดวงตาหวานทอดมอง

“เอาไว้ให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยว่ากัน”“ได้ค่ะแม่”ตัดสายจากกันแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะออกหัวหรือก้อย แต่พราวพิชชาก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องเก็บเรื่องราวหนักอกให้อยู่แค่ในใจอีก หญิงสาวยกมือกอดอกเมื่อลมหนาวพัดผ่านมา เช้าวันนี้อากาศเย็นลงกว่าปกติ พราวพิชชามองรอบตัว เริ่มเคยชินกับการเห็นทิวเขาไกลๆ ที่โอบล้อม คุ้นกับบ้านหลังใหญ่ที่มีอาณาบริเวณกว้างขวาง มองเห็นกำแพงสูงล้อมรอบไกลๆ ยังมีอีกหลายส่วนของบ้านที่หล่อนยังเดินไปไม่ถึง...วันนี้เกิดนึกอยากรู้ อยากรู้จักมันทุกตารางนิ้วความมั่นคงและความตรึงใจกำลังคืบคลานมาหาพราวพิชชา ต่อจากนี้เธอจะเดินหน้าในเส้นทางที่เลือกแล้วด้วยหัวใจ...หากสัญญากับตัวเองว่าถึงอย่างไรก็จะไม่ทิ้งหน้าที่ของลูกที่ดีเช่นกันหญิงสาวหันกายกลับ ชั่วขณะหนึ่งปรายตาไปยังมุมซึ่งอยู่เยื้องทางด้านหลังของบ้าน ด้วยรู้สึกเหมือนตนตกเป็นเป้าสายตาของใครอยู่ผู้ชายเรือนกายล่ำสันที่เปิดเปลือยเนื้อตัวท่อนบนจนเห็นกล้ามเนื้อหนั่นแน่นไกลๆ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอน...ห้องนอนที่เธอเพิ่งจากมา และเขากำลังทอดสายตามองเธออยู่พราว

เมื่องานของพราวพิชชาเป็นตามแผนที่รัชภาคย์คุยกับไรวินทร์ จึงไม่มีอะไรให้ห่วง ส่วนหญิงสาวที่ตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์จากมารดา อยากรู้ความคืบหน้าที่บอกว่าจะคุยกับบิดาให้เองนั้นผลจะเป็นอย่างไร แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับ“อย่าคิดมาก คุณแม่คุณรู้เรื่องของเราแล้ว ถือว่าผู้ใหญ่รับรู้ ท่านบอกจะคุยกับคุณพ่อของคุณให้ คุณก็รออีกหน่อย เดี๋ยวก็ติดต่อกันมาเอง”รัชภาคย์บอกเสียงเรียบ แม้จะคิดว่าสาเหตุที่แม่ของพราวพิชชาเงียบไปแบบข้ามวัน เพราะยังไม่อาจทำใจมากกว่า เรื่องมันคงปุบปับเกินไป อีกอย่างพ่อกับแม่เธอจะหายเงียบไปได้อย่างไร ทางนี้ก็ลูกสาวคนเดียวทั้งคนแต่เขาก็ไม่ได้บอกเหตุผลนี้กับเธอ เพราะเชื่อว่าหญิงสาวคิดอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่อยากย้ำให้คิดมากขึ้นไปอีก“ผมว่าไหนๆ คุณต้องอยู่เชียงราชอยู่แล้ว...บอกน้องสาวสักทีดีไหม” รัชภาคย์หยั่งเสียงถาม รู้ทันว่าหล่อนกำลังลืมเรื่องที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันบางอย่าง และเป็นจริง พอได้ยินพราวพิชชาถึงกับออกอาการตกใจ“ตายจริง แหววลืมลดาไปเลย โอ๊ย! ปวดหัวจัง แหววไม่น่าโกหกน้องบ้าๆ แบบนี้เลย&rdq

นายวัฒนะขยับตัวเมื่อสำเหนียกถึงบางอย่างที่ดูผิดปกติอยู่บนรถลีมูซีนคันยาวเฟื้อยที่ไปรับเขามาจากสนามบินนานาชาติเชียงราช ตั้งแต่อยู่บนเครื่องก็มีพนักงานต้อนรับของสายการบินคอยเดินมาถามไถ่ว่าเขาและภรรยาต้องการอะไร คอยดูแลอย่างไม่พร่อง จนเครื่องบินลงจอดเทียบท่าก็ยังมีพนักงานของท่าอากาศยานสนามบินพาไปยังห้องรับรองพิเศษ นั่งอยู่สักห้านาทีก็มีผู้ชายใส่สูทสีดำสองคนตรงมาค้อมตัวแล้วบอกว่ามีหน้าที่คอยบริการเขา และจะพาไปยังห้องพักของโรงแรมหรูที่สุดของเมืองเชียงราชนายวัฒนะนึกชอบใจ ลำพองตนอยู่ว่าคนพวกนั้นคงเห็นบางสิ่งในตัวเขาฉายชัดออกมา จึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ...แต่พอตอนนี้กลับฉุกคิดระแวงขึ้นเป็นครั้งแรกเชียงราช ถิ่นของรัชตะเจ้าหนี้เก่า รวมถึงรัชภาคย์ที่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันมาแต่หนหลัง แถมเมื่อวานซืนเขาเพิ่งรู้จากภรรยาว่ารัชภาคย์ได้ทำเรื่องที่เรียกว่าขยี้หัวใจของเขาจนแหลกไปแล้วนายคนป่าเถื่อนคนนั้นล่อลวงลูกสาวที่แสนดีของเขาไปพราวพิชชาเป็นเด็กดีเสมอมา ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย ไม่เคยคบหาเพศตรงข้ามมาก่อน เขารู้ทุกเรื่องของลูกสาวผ่านภรรยา อีกทั้งยังติดตามสอบถามจากคนที่

ในเส้นทางกลับสำนักงานของเหมืองที่รัชภาคย์เคยพาพราวพิชชามา เธอนั่งมองวิวข้างทางเพลินตาอยู่ จนเกือบถึงจุดหมายก็เห็นรถเก๋งสีขาวจอดเลียบไหล่ทาง คงเลยผ่านไปถ้าพราวพิชชาไม่เห็นใครสักคนที่คุ้นตาว่าเปิดประตูก้าวลงจากรถ แค่เสี้ยววินาทีที่ประตูปิดได้ รถคันนั้นก็กระชากตัวออกอย่างรวดเร็ว“คุณญาณิน ลูกน้องคุณนี่คะ”พราวพิชชานึกประหลาดใจ ระยะทางจากนี่กว่าจะถึงสำนักงานเหมืองก็เกือบกิโลเมตร แต่ทำไมรถคันนั้นถึงไม่ไปส่งพนักงานสาวสวยของรัชภาคย์ให้ถึงที่เสียก่อน มาจอดทิ้งกลางทางทำไม“จอดค่ะ เธอคงอยากไปด้วย” พราวพิชชารีบบอกรัชภาคย์เพราะเห็นญาณินมองมายังรถอยู่ รถคันสีน้ำตาลชะลอความเร็วแล้วจอดตรงที่หญิงสาวร่างโปร่งบางหยุดยืนอยู่ ผมยาวสลวยในวันนี้ถูกรวบมัดเป็นหางม้า เผยให้เห็นวงหน้ารูปไข่งดงามนั้นชัดเจนขึ้น พวงแก้มขาวสุกปลั่งแดงระเรื่อ แม้อากาศจะเย็นลงกว่าหลายวันก่อนแต่ก็ยังแสงแดดส่องอยู่ โดยเฉพาะตอนใกล้เที่ยงวันแบบนี้พราวพิชชามองเห็นความงดงามของญาณินฉายชัด นึกตำหนิเจ้าของรถคันนั้นว่าช่างไม่คิดหน้าคิดหลังที่ปล่อยให้เธอเดินกลับในเส้นทางเปลี่ยวๆ คนเดียว