All Chapters of มายาสีฝุ่น: Chapter 21 - Chapter 30

พราวพิชชาดวงตาขุ่นเขียว เสียดายอากาศสดชื่นของยามเช้าชะมัด หล่อนตื่นตั้งแต่ตีห้าด้วยเสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้ ดังขึ้นครั้งแรกก็ผุดลุกตื่นทันที ตั้งใจว่าจะดักรอพบรัชภาคย์ก่อนเขาออกไปทำงานแต่พอลงมาถึง กลับพบว่าบ้านทั้งหลังเงียบกริบ เดินสำรวจทั่วภายในบ้าน เห็นเพียงคนทำงานในครัวอยู่สองคน หล่อนเคว้งอยู่เป็นพัก เมื่อเยี่ยมหน้ามองออกนอกหน้าต่างก็เห็นยอดน้ำค้างเกาะพราวทั่วยอดหญ้า อากาศดูสดชื่นนัก จึงตัดสินใจวิ่งกลับขึ้นไปในห้องพัก เปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่เป็นเสื้อยืดสวมสบายกับกางเกงขาสั้นแค่โคนขาเพื่อความคล่องตัว แล้วฉวยรองเท้าผ้าใบมาออกกำลังกายเต้นแอโรบิกต่อด้วยการทำโยคะอยู่ข้างแปลงพืชทดลองปลูกตั้งแต่ตีห้ากว่าจนถึงตอนนี้ ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้วละ...แต่ไม่รู้ว่าตกเป็นเป้าสายตาของเจ้าของบ้านไร้มารยาทตั้งแต่ตอนไหนชีกอ เจ้าชู้ ชอบมั่ว มันฝังอยู่ในตัวนายเลยละสิ เห็นผู้หญิงไม่ได้ เป็นต้องแทะเล็ม แม้ทางสายตาก็ยังไม่เว้น ผู้ชายอะไรนิสัยเสียชะมัดพอนึกว่าตัวเขาไม่เห็นจะมีดีตรงไหน แต่ยังกล้าสบประมาทหล่อนอย่างเสียๆ หายๆ เมื่อวานนี้ ก็เบ้ปากกลอกตาอย่างหมั่นไส้เหลือทน‘

ใกล้เที่ยงวัน ธนัทจอดรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีน้ำตาลคันใหญ่มาจอดหน้าบ้าน เขาได้รับคำสั่งให้มาที่นี่เพื่อรอรับคำสั่งจากผู้หญิงที่เจ้านายพามาเมื่อสองวันก่อน‘คุณเล็กให้ผมไปรับคุณพราวพิชชาที่บ้านใหญ่แล้วไปส่งเธอที่รีสอร์ตแสงตะวันใช่ไหมครับ’‘กูแค่ให้มึงไปเสนอหน้าให้เขาเห็น ถ้าเขาให้ทำอะไร ก็ทำไปตามที่เขาต้องการ แต่ถ้าเขาไม่ออกปาก มึงก็ไม่ต้องเสือก’ธนัทไหวไหล่ ยิ้มกริ่มเมื่อถึงบางอ้อ นึกถึงอารมณ์บูดๆ ของเจ้านายที่เข้าสำนักงานใกล้ขุมเหมืองเมื่อเช้า แล้วด่าทอหัวหน้าคนงานที่กำลังออกอาการกะลิ้มกะเหลี่ยคนงานหญิงที่มาใหม่ ธนัทรู้ว่ารัชภาคย์ไม่ชอบเรื่องทำนองนี้ เห็นห่ามๆ อย่างนี้เถอะ ความเป็นสุภาพบุรุษในตัวของเจ้านายนั้นสูงลิบ ดูแลปกป้องลูกน้องหรือคนงานผู้หญิงดีอย่างกับอะไร ถ้ารู้ว่ามีใครบังอาจคุกคาม ไม่ให้เกียรติพวกเธอแล้วละก็...เจ้านายเขาไม่เคยละเว้นแต่ที่ผ่านมาก็เป็นการเรียกมาว่ากล่าวตักเตือน หนักข้อมากเข้าก็ลงโทษโดยการให้พักงานเสีย แต่ไม่เคยออกลีลาไล่เตะใครเหมือนเมื่อเช้าธนัทเตร่ไปมาหน้าบ้าน สลับการยืนอิงรถกระบะ พาหนะที่พาเขามาถึง ชะเง้อม

หลังจากบุกเข้าไปถามรัชภาคย์ในห้องทำงาน พราวพิชชาแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะต่อสายหาผู้ให้กำเนิดที่อยู่คนละทวีป แต่เมื่อมองเวลา คำนวณว่าทางนั้นคงหลับอยู่ หล่อนถึงได้ตัดใจข่มตาหลับ แล้วตื่นมาในเวลารุ่งสางโดยไม่รอช้า หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือมาค้นหาคำตอบที่ต้องการให้แน่ใจ ก่อนจะวางแผนรับมือการเป็นลูกหนี้หลักสิบล้านต่อด้วยตัวเองเธอโทร.เข้าเบอร์ของพ่อ แต่แม่เป็นคนรับสาย เสียงของแม่ดีอกดีใจ ถามความเป็นไปแม้เธอจากมาแค่ไม่กี่วัน ทำให้พราวพิชชาฝืดเฝื่อนในลำคอ ไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็ไม่เคยโกรธพ่อกับแม่ เธอจะรู้สึกอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อสิ่งที่พวกท่านทำลงไปล้วนก็เพื่อตัวเธอเองในฐานะลูก จึงเป็นหน้าที่ของเธอที่จะตามเคลียร์ปัญหาและชดใช้ให้กับทุกคนที่ครอบครัวติดค้างอยู่“เรื่องหนี้ แม่ไม่รู้เรื่องหรอก แหววคงต้องคุยกับคุณพ่อเอง แต่แม่เชื่อเลยว่าคุณพ่อต้องไม่ชอบใจที่แหววขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ มาถาม มันผ่านมานานแล้ว และมันก็จบไปแล้ว เราใช้คืนให้เจ้าหนี้เขาหมดแล้วนะลูก”“แต่แหววอยากรู้ค่ะ...แหววขอโทษที่พูดเรื่องพวกนี้ ทำให้แม่ไม่สบายใจ”“ตามใจ คุณพ่อม

รถจี๊ปสปอร์ตคันสีดำเคลื่อนด้วยความเร็วสูง จนรถญี่ปุ่นคันหลังตามเกือบไม่ทันอยู่หลายหน จนเข้าเขตที่ดินของตัวเอง รอบอาณาบริเวณเกือบพันไร่ รถคันหลังถึงชะลอตัว เคลื่อนตามช้าๆ เหมือนยังลังเล จนใกล้ป้อมด้านหน้าสักร้อยเมตร รถคันนั้นก็ถอยกลับออกไปรัชภาคย์บังคับรถผ่านเข้าสู่ประตูรั้วใหญ่ของเขตชั้นในของพื้นที่บ้านที่เขาสร้างไว้เกือบสองปี เมื่อรถจอดและดับเครื่องเสร็จจึงก้าวลงมา กวาดสายตาไปยังมุมหนึ่ง ไร้วี่แววว่าจะมีใครสักคนอยู่ตรงนั้นร่างสูงใหญ่ทอดเท้าเอื่อยไปยังแปลงทดลองปลูก นายดี๋เห็นเจ้านายก็รีบวิ่งมาหา “ทำไมถึงเละเทะอย่างนี้” รัชภาคย์ถามเสียงเรียบเรื่อย ชี้ไปยังมุมด้านนอกของแปลงทดลองที่มีร่องรอยการขุดจนไม่เป็นรูปเป็นร่างอย่างที่คนงานทำคนถูกถามทำหน้าแหย มองตามเจ้านาย ดินบางส่วนถูกขุดลึกกว่าหน้าดินพลิกขึ้นมา ซึ่งไม่มีทางเป็นฝีมือของคนทำงานอย่างพวกเขา“คุณผู้หญิงมาขุดอยู่สองวันแล้วครับ”“เขาทำอะไร”“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมไม่กล้าถาม” ...เพราะคุณผู้หญิงคนสวยแบกจอบมาแต่ละที ใบหน้าก็

ถึงอารมณ์หวามไหวที่น่าหวั่นกลัว ขณะเดียวกันก็เย้ายวนชวนให้โอนอ่อนตาม “คุณเล็ก...”เสียงครวญหลุดออกมา ดวงหน้านวลแหงนหงาย เสียงครางอือดังในลำคอระหงเมื่อเขาจูบไล้เนินเนื้อนวล ระเรื่อยลงกวาดชิมส่วนลี้ลับของกายเธอจนสัมผัสว่าหญิงสาวพรั่งพร้อมด้วยหยาดน้ำผึ้งหวานที่ฉ่ำเยิ้ม รัชภาคย์ปีนป่ายขึ้นมาทาบทับ ดันเรียวขางามเปิดกว้างเพื่อรองรับตัวตนของเขา พราวพิชชาผวาเฮือกขึ้นเมื่อความแข็งขึงร้อนผ่าวจดจ่ออยู่กับส่วนอ่อนนุ่มของตัวเอง หล่อนเม้มริมฝีปากแน่น สองมือเกาะไหล่กำยำแน่นอย่างหวาดหวั่นและจำยอม ความเจ็บตึงแผ่ซ่านเมื่อความใหญ่โตขยับเบียดแทรกสู่ช่องทางอุ่นนุ่มที่คับแน่น เสียงครางกระหึ่มดังในลำคอหนาเมื่อเขาต้องบอกตัวเองให้ใจเย็นและอดทนรอ ค่อยๆ ขยับดันแก่นกายตนเข้าสู่ร่างเธอ“พอ...เจ็บ ออกไป”รัชภาคย์กอดรัดร่างงามไว้แน่น กดแก่นกายลึกลง จมดิ่งในความอุ่นชื้นที่รองรับอยู่ “นอนนิ่งๆ อย่าต่อต้านผม ผ่อนคลายนะคนดี” เขากระซิบแผ่วเมื่อรู้สึกถึงความคับแคบในช่องทางที่พยายามแทรกผ่าน ข่มกลั้นอารมณ์ดิบที