All Chapters of เงาจันทร์ซ่อนพันฤดู: Chapter 11 - Chapter 20

เป็นคืนแรกที่หลินซือหยูได้นอนหลับพักผ่อนอยู่ในห้องนอนจริง ๆ เสียที ถึงแม้ว่าจะไม่ได้นุ่มสบายเหมือนกับห้องนอนของเธอในยุคปัจจุบันแต่มันก็เป็นหลักเป็นแหล่ง และรู้สึกปลอดภัยกว่านอนอยู่ในป่ามากทีเดียว มันเป็นห้องพักที่อยู่ในเรือนของแม่ทัพจ้าวหย่งเฉินในเมืองหลวงฉางอาน เขาพาเธอมาพักผ่อนที่นี่หลังจากที่เสร็จธุระจากเรือนใหญ่ตระกูลหลินโดยปกติเขาก็ไม่ค่อยจะได้อยู่ที่เรือนหลังนี้มากนัก เพราะต้องออกเดินทางลาดตระเวนไปทั่วราชอาณาจักร เพื่อดูแลความเรียบร้อยตามคำสั่งของฮ่องเต้ เขาจึงเคยชินกับการนอนในเต็นท์ตามค่ายพักชั่วคราวมากกว่าแสงตะเกียงสั่นไหวตามลมที่พัดผ่านเข้ามาภายใน ความเงียบทำให้ซือหยูได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารยามที่เดินไปมาด้านนอกดังเป็นจังหวะ แต่กลับดูคล้ายเสียงหัวใจของเธอที่เต้นระรัวราวกับกลองศึกที่ใกล้แตกสลาย เธอมองไปที่จดหมายลับบนโต๊ะไม้หยาบ ๆ ตัวอักษรจีนโบราณระบุชื่อ ‘ถังหย่งซาน’ และรายชื่อขุนนางที่สมคบกับเขาด้วยหมึกสีแดงจาง ๆ ราวกับเลือดที่แห้งกรังนี่คือหลักฐานที่หย่งเฉินต้องการ... แต่ถ้าองค์ชายสามรู้ว่าฉันมีมันล่ะความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวของเธอพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น ในชั่วขณะนั

หลินซือหยูรู้สึกถึงกลิ่นน้ำมันตะเกียงและกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ลอยคละคลุ้งในอากาศขณะยืนอยู่ในเรือนพักของแม่ทัพจ้าวที่เมืองฉางอาน หลังจากผ่านเหตุการณ์ถูกดักซุ่มโจมตีจากกองกำลังขององค์ชายสามครั้งล่าสุด เธอก็รู้สึกดีขึ้นมากเมื่อแผนตลบหลังของเธอมันใช้ได้ผล ทำให้หย่งเฉินและทหารสามารถโต้กลับจนคว้าชัยชนะมาได้ จากนั้นทั้งหมดก็พากันเดินทางมาที่เมืองฉางอานอีกครั้ง เพราะมีเป้าหมายว่าจะต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อจัดการองค์ชายสามให้ได้ทันเวลาก่อนที่เขาจะเริ่มก่อกบฏแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางบานหน้าต่าง เสียงฝีเท้าของทหารที่เดินไปเดินมาเพื่อเตรียมตัวเดินทางดังเป็นจังหวะแว่วมาจากลานกว้างด้านหน้าเรือน เธอมองไปที่จดหมายลับในมืออีกครั้ง“เราต้องหาหลักฐานเพิ่มในงานเลี้ยงของขุนนางคืนนี้” เธอเอ่ยพึมพำพลางเงยหน้าขึ้นมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกบานใหญ่ เธอจ้องที่จี้หยกที่ห้อยอยู่บนคอของเธอ เธอยกมือขึ้นจับมันและภาพในนิมิตก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง‘เธอเห็นภาพหลินซือเยว่ในชุดสีครามปลอมตัวเข้าไปในงานเลี้ยง ใบหน้าซีดเผือดขณะมองไปที่ถังหย่งซานที่ยืนยิ้มเย็นชา แววตาของเขาดูน่ากลัว’นี่คืองานเลี้ยงซือเยว่เคยไปอย่าง

ฝนที่ตกมาตลอดทั้งคืนหยุดลงแล้ว หลินซือหยูยังคงรู้สึกอ่อนเพลียไม่หายจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เธอนั่งอยู่บนพื้นหญ้าชื้นในทุ่งโล่งนอกกำแพงเมืองฉางอาน แสงจันทร์สีเงินสาดส่องลงมา ท้องฟ้าปลอดโปร่งหลังฝนหยุดตก เสียงหยดน้ำจากใบไม้รอบ ๆ ดังเป็นจังหวะ เธอมองไปที่จ้าวหย่งเฉินที่นั่งข้าง ๆ ใบหน้าคมเข้มของเขาเปียกชุ่มจากฝน ดวงตาที่เคยเย็นชายังคงมีแววของความอบอุ่นจากคำสารภาพและสัมผัสเมื่อครู่ เธอสัมผัสริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ รอยจูบของเขายังคงทิ้งความรู้สึกหอมหวานและรุ่มร้อนไว้ในใจนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?จู่ ๆ จี้หยกที่ห้อยคอเริ่มร้อนขึ้นอย่างรุนแรง เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์ และคว้าจับมันแน่น มันสั่นสะเทือนในฝ่ามือของเธอราวกับมีชีวิต แสงสีเขียวเข้มพุ่งออกจากรอยสลัก 林 (หลิน) อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน“หย่งเฉิน!” เธอร้องเรียกด้วยความตกใจขณะที่คว้ามือของเขาหย่งเฉินหันมามองทันที ดวงตาของเขามีแววตื่นตัว “เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความกังวล เขามองไปที่จี้หยกในมือของเธอ“มัน... มันร้อนมาก แล้วมันก็สั่นแรงมากด้วย!” เธอตอบ ขณะที่พยายามควบคุมความตื่นตระหนก แสงสีเขียวจากจี้หยกเริ่มพุ่งออกมาเ

กลิ่นคาวเลือดและฝุ่นควันที่ยังลอยคละคลุ้งอยู่รอบตัวภายในเต็นท์ของหย่งเฉิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ซือหยูยังรู้สึกตกอกตกใจไม่หาย เธอรีบบอกทหารให้พาหมอมาช่วยรักษาหย่งเฉินที่บาดเจ็บหนักจากการต่อสู้กับสายลับที่แฝงตัวอยู่ในค่าย เธอเริ่มรู้สึกว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่อยู่ในพื้นที่ของตัวเองแต่ก็ยังมีสายลับของศัตรูแฝงเข้ามาจนได้โชคดีที่ตามหมอมาได้ทันเวลา หย่งเฉินจึงได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที หมอบอกว่าบาดแผลที่โดนฟันไม่ได้โดนจุดสำคัญมากนัก ทำให้รักษาตัวอีกสักพักก็จะค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้น เธอได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก แต่เธอก็รู้ดีว่าคนอย่างแม่ทัพจ้าวคงไม่ยอมให้ตัวเองต้องมาตายง่าย ๆ แบบนี้แสงตะเกียงสลัวสั่นไหวราวกับพร้อมจะดับลงทุกเมื่อ สะท้อนเงาของเธอบนกำแพงไม้ที่ชำรุด เธอยืนอยู่หน้าโต๊ะไม้เก่าที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน หัวใจเต้นระรัวราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา เสียงฝีเท้าของทหารที่ลาดตระเวนด้านนอกดังก้องเป็นจังหวะ แต่ทุกย่างก้าวเหมือนตอกย้ำว่าเวลาของเธอและหย่งเฉินกำลังจะหมดลง เธอมองไปที่จ้าวหย่งเฉินที่นอนพักอยู่บนเสื่อที่ปูอยู่บนพื้นยกขึ้นสูงจากดินเล็กน้อยหลังจากที่หมอ

หลินซือหยูรู้สึกถึงความกดดันที่บีบรัดหัวใจแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ขณะยืนอยู่ในเงามืดของห้องโถงใหญ่ในวังหลวงเมืองฉางอาน แสงจากโคมไฟสีแดงนับร้อยดวงสั่นไหวราวกับพร้อมจะดับลงทุกขณะ เสียงดนตรีจากพิณและขลุ่ยดังก้องคลอเคล้ากับการสนทนาของขุนนางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นปนระแวงเธอมองไปรอบ ๆ ห้องโถงที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนในชุดผ้าไหมสีสันฉูดฉาด บางคนซุบซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา บางคนมองไปที่แท่นสูงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลิ่นเครื่องหอมและเหล้าสาลี่เริ่มถูกกลบด้วยกลิ่นเหงื่อและความกดดันเธอสัมผัสจี้หยกที่ห้อยคอ มันร้อนจัดและสั่นสะเทือนราวกับจะระเบิดออกจากมือของเธอจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นไหมนะ...เธอคิดพลางหันมองไปยังจ้าวหย่งเฉินที่ยืนข้าง ๆ เขาสวมชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้ม ซ่อนดาบสั้นไว้ใต้แขนเสื้อ ใบหน้าคมเข้มของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตัว ดวงตาที่แสนเย็นชาของเขาจ้องไปที่ฝูงชนราวกับเหยี่ยวที่พร้อมจู่โจม“ถึงเวลาแล้ว” หย่งเฉินกระซิบด้วยน้ำเสียงทุ้มที่สั่นสะท้านจากความกดดัน เขายกมือขึ้นแตะไหล่ของเธอแน่น ขณะที่มองไปยังแท่นสูงที่องค์ชายสามกำลังยืนอยู่ “ถ้าเราพลาด คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของเรา”ซือหยูพย