All Chapters of อ้อนรักหนุ่มบ้านไร่ : Chapter 41 - Chapter 50

กว่าที่รจนาจะรู้สึกตัวอีกที แสงที่นอกหน้าต่างก็พลันเปลี่ยนสีแล้ว หญิงสาวขยับตัวอย่างอึดอัด เมื่อรู้สึกถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ที่ล้อมรอบกายเธอไว้ ก็พลันได้สติพอลืมตาขึ้นมาก็ตกใจเมื่อได้พบใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ ทั้งเธอและเขานอนเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ ลมหายใจสม่ำเสมอของชายหนุ่มบอกว่าเขากำลังหลับสนิท วันนี้เธอทำให้เขาไม่ได้การได้งานสักอย่างเพราะมัวแต่มาขลุกกินน้ำปลาหวานแซ่บๆ กันในห้องนอนถามว่าเสียใจไหม รจนาตอบได้ทันทีว่าไม่ เธอชอบเขาแน่ แต่ถ้าถามว่าชอบพอจะใช้ชีวิตร่วมกันไปจนแก่เฒ่าไหม ก็ยังไม่แน่ใจเท่าที่ควร หญิงสาวมองใบหน้าอันหล่อเหลาไล่ตั้งแค่คิ้ว ตา จมูก ก่อนมาจบที่ริมฝีปากได้รูป ที่ผ่านมาเธอแกล้งทำหมาหยอกไก่กับเขา แต่ก็ไม่ยอมให้เขาจูบริมฝีปากนี้ เพราะอยากจะลองใจว่าเขาจะทนอดใจได้แค่ไหน แต่ตอนนี้รจนากลับรู้สึกว่าใช่แต่เขาหรอกที่ถูกลองใจ เธอเองก็เช่นกันไหนๆ ก็ไหนๆ ในเมื่อเขายังไม่ตื่น เธอก็ควรถือโอกาสนี้ลองสำรวจใจตัวเองดูอีกสักครั้งแล้วกันคิดดังนั้น หญิงสาวก็ค่อยๆ ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงทาบบนเรียวปากของเขาจนแนบสนิท ตอนนั้นเขาทำยังไงนะ ต้องเอาลิ้นสอดเข้าไป

รจนาหันไปมองชายหนุ่ม เมื่อเห็นเขานิ่งไม่ตอบก็แอบมีใจแป้วกำลังจะอ้าปากตอบอีกฝ่ายไปว่าเพื่อนบ้าน แต่กลับมีเสียงคนข้างกายแทรกขึ้นเสียก่อน“นี่รจนาแฟนพี่เอง”คำนั้นทำให้รจนาใจเต้นแรง และดีใจที่เขาพูดแบบนั้นต่อหน้าคนรักเก่าแห๊มมมม มันสะใจอีรจนัก ต้องให้ได้อย่างนี้สิ ค่อยสมเป็นแฟนอีรจหน่อย นึกว่าจะกินหญ้าเป็นอาหารเหมือนพวกพระเอกส่วนใหญ่ในละครหลังข่าวที่แม่ชอบดูเสียแล้ว“แฟนพี่...เด็กกะโปโลแบบนี้น่ะเหรอคะ”คำพูดไม่เข้าหูแบบนี้ ตบมะ จะได้จบๆ ไป แต่เอ๊ะ! เธอเป็นนางเอกนี่หว่าจะมาทำตัวร้ายต่อหน้าพระเอกไม่ได้“ถึงจะหน้าเด็ก แต่ฉันก็พ้นวัยเบญจเพศแล้ว คุณล่ะ ตีนกาขึ้นครบสี่เส้นแบบนี้อายุเท่าไหร่แล้วคะ”สาธุคุณต้องกลั้นขำ เมื่อเห็นฤทธิ์แฟนสาว“พี่สาจ๋า...ทำไมรจไม่เห็นรู้ว่าตอนนั้นพี่ชอบผู้หญิงแก่กว่า”กรรณิกากำมือแน่น คำก็แก่สองคำก็แก่ ก็ไม่ใช่เพราะคำว่าแก่หรือถึงทำให้เธอโดนอีเด็กรุ่นใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้าวงการเหยียบหัว แล้วถีบส่งให้นางเอกอย่างเธอต้องเลื่อนไปรับบทแม่ทั้งที่อายุเพียงแค่สามสิบด้วยซ้ำ และด้วยเหตุนี้เมื่อเธอเห็นคลิปของอดีตคนรักในโลกออนไลน์กลายเป็นกระแส แต่ก่อนเขาและเธอเคยเป็นคู่จิ้นกันใ

ฝ่ายรจนาเมื่อกลับถึงบ้านเธอก็เข้าห้องปิดประตูเงียบ รวมถึงปิดโทรศัพท์แล้วโยนมันลงในตะกร้าผ้าเตรียมซัก เผื่อว่าใครโทรมาก็คุยกับตะกร้าผ้านั่นไปแล้วกัน เชอะหญิงสาวนอนตาลอยมองเพดาน พลางคิดถึงเหตุการณ์วาบหวามระหว่างเขาและเธอก่อนหน้า ไออุ่นของเขา สัมผัสของเขา รสจูบของเขา ไหนจะคำหวานที่กระซิบข้างหูนั่นอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดไม่น่าเลย เธอไม่น่ายอมให้เขาใกล้ชิดลึกซึ้งขนาดนั้น ถึงจะยังไม่ทันได้มีอะไรกันจนสุดทางก็เถอะ ทำไมนะ ยัยปากแดงนั่นถึงไม่ยอมมาให้ไวกว่านี้ เธอจะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นทุกข์คิดมากแบบนี้เฮ้อ...ป่านนี่สองคนนั่นกำลังทำอะไรกันอยู่นะ ไม่แน่ว่า ยัยนางเอกนั่นอาจจะกำลังออดอ้อนออเซาะขอคืนดีกับสาธุคุณสำเร็จแล้วก็เป็นได้คืนดีกันแล้วไง เลิกๆ เลิกคิดถึงเขาให้ปวดใจซักทีไอ้รจ ใช่ว่าไม่เคยอกหักสักหน่อย ไม่กี่เดือนก่อนตอนเลิกกับจักริน เธอก็ยังไม่ตายนี่นา มันก็แค่ต้องทำใจให้ได้ ลุกให้ไวเท่านั้น ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ถลำตัวมากไปกว่านี้นอนไปก็คิดฟุ้งซ่าน อย่ากระนั้นเลยลองเปิดคอมดูดีกว่า ไวเท่าความคิด หญิงสาวรีบคว้าโน้ตบุ๊กมาเปิดดูอีเมล์ และดูตามเว็ปที่เธอฝากใบสมัครไว้ ตั้งแต่ที่คบกับสาธุเธอก็เลิก

พอไปถึงหน้าบ้านสาวที่คิดถึง ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม บ้านปิดเงียบเชียบราวกับไม่มีคนอยู่ ชายหนุ่มชะเง้อคอยาวมองเข้าไปในบ้านหวังจะเห็นใครออกมาเปิดประตูให้“มีใครอยู่ไหมครับ”“โฮ่ง!” ชายหนุ่มหันขวับไปทางเสียงทักทายจากใต้แคร่ไม้ไผ่ก็เห็นเจ้าหมาบีเกิ้ลของเธอนอนพังพาบอยู่ ดูเหมือนมันจะอ้วนขึ้นกว่าตอนที่เห็นครั้งสุดท้ายจนแปลกตาสาธุคุณขมวดคิ้วคำนวนเวลาในใจ หรือว่า...หมาของเธอจะท้องลูกเจ้าวายของเขาเสียแล้ว“เอริ...มานี่มา”เพราะความคุ้นเคยที่มุดรั้วเข้าบ้านเขาอยู่เป็นเดือนๆ ทำให้เจ้าหมาน้อยยอมเดินมาหาชายหนุ่มอย่างดีใจ หากพูดได้มันคงถามหาแฟนหนุ่มที่นอนเหงาซึมกระทืออยู่ที่บ้านเขาเป็นกระบุงไปแล้ว“คิดถึงเจ้าวายล่ะสิ ไม่ได้เจอกันกี่วันแล้วเนี่ย”“โฮ่งๆ!” ชายหนุ่มเผลอยิ้ม ก่อนที่ทำหน้าเซ็ง“ฉันก็คิดถึงเจ้านายแกเหมือนกัน แกรู้ไหมว่าเขาหายไปไหน”“รู้สิ!”คราวนี้ไม่ใช่เสียงหมา แต่เป็นเสียงของ...“น้องเมรี...”คนถูกเรียกยืนหน้าบึ้งไม่ยิ้มแย้มให้เขาเหมือนเคยเอาล่ะสิ ไม่ใช่แค่แฟน กระทั่งน้องสาวแฟน หรือพ่อแม่ของเธอก็คงจะโกรธเขาเหมือนกัน งานเข้าแล้วไอ้สาธุ!“พี่สาธุมาทำอะไรที่นี่เหรอ มาหาใคร” เมรีถามเสียง

“รจจะทิ้งพี่ได้ลงคอจริงเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงเว้าวอน“ใครทิ้งใครกันแน่ โอ๊ย! ช่างเถอะ เอาเป็นว่าต่างคนต่างอยู่แล้วกัน เรายังเป็นเพื่อนบ้านกันได้”“แต่พี่ไม่อยากเป็นเพื่อนบ้านกับรจแล้วนี่”รจนาถอนหายใจพรืด อะไรวะ ขนาดสถานะเพื่อนบ้านเขาก็ไม่อยากให้ งกอะไรขนาดนั้น“งั้นเป็นศัตรูเลยดีไหม จะได้จบๆ ไม่ต้องเห็นหน้า ตายไปไม่ต้องเผาผี จะเอาแบบนี้ก็ได้นะ” บอกว่าจะพูดจาดีๆ แต่ไหงอินเนอร์มาเต็มอีกแล้วนี่“รจพูดจบหรือยัง”“อืม...จบแล้ว งั้นก็แยกย้ายเนอะ” หญิงสาวเอ่ยพลางจะตรงไปอุ้มหมากลับบ้าน แต่ยังไม่ทันเดินไปไหน ก็ถูกอุ้มจนตัวลอยขึ้นจากพื้นเสียก่อน“นี่! จะทำอะไร”“ทำน้ำปลาหวานให้เมียกินไง”“ไปทำให้ยัยนางเอกปากแดงนั่นกินสิไป เขาอาจจะชอบ ปล่อยฉันลงนะ”“พี่ไม่ได้กลับไปคบกับลูกเกด!”“ก็เรื่องของคุณสิ มาบอกฉันทำไม...เอ๊ะ! เมื่อกี้คุณว่าไงนะ” หญิงสาวชะงักกึก หน้าตาเหรอหราอย่างน่าเอ็นดูในสายตาชายหนุ่ม“พี่บอกว่าพี่ไม่ได้กลับไปคบกับลูกเกด ไม่มีทางกลับไปคบเขาด้วย เลิกแล้วเลิกเลยลาขาด” รจนาขมวดคิ้วแน่น“แล้วรูปที่คุณไปกอดแฟนเก่านั่นล่ะคืออะไร”“เขาขอให้พี่ช่วยเรื่องงานในวงการ พี่ก็ช่วยไปตามประสาคนเคยรู้จั