All Chapters of พ่ายรักชายาตัวแทน: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 หอมหวาน ฝั่งด้านจิวหลินหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้นางได้รู้ความจริงวันนั้น มันทำให้นางเข้มแข็งและไม่โศกเศร้าอีกต่อไปเพราะข้างกายของนางมีเสี่ยวหลงที่คอยเอาใจใส่แถมช่วงนี้ดูแลนางเป็นอย่างดี และนางยังมีซือเล่อที่คอยอยู่เคียงข้าง ๆ จิวหลินยิ้มกว้างออกมาอย่างสุขใจจนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พลอยมีความสุขไปด้วย "พระชายาเจ้ามีเรื่องอันใดน่ายินดีหรือ ?""หม่อมฉันมีความสุขเพคะ หากเป็นความฝันหม่อมฉันเองก็ไม่ขอตื่นเลยเพคะ " "นี่มิใช่ความฝันเสียหน่อยต่อจากนี้ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขในทุก ๆ วันเอง เจ้านั่งอยู่นิ่ง ๆ สักครู่ อากาศร้อนเช่นนี้แต่เจ้ากลับมีความสุข เจ้าคงชอบออกมานอกเมืองสินะ" เสี่ยวหลงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนมาเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาบนหน้าของจิวหลิน ตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่บนเกี้ยวโดยเป็นขบวนเสด็จของราชวงศ์ วันนี้มีงานรื่นเริงที่ถูกจัดเตรียมขึ้น มีการแข่งขันควบม้าเร็วตามมาด้วยการฟันดาบ ผู้ที่ชนะสามารถขอสิ่งที่ปรารถนาจากฝ่าบาทได้ "ไม่ว่าที่ใดมีท่านพี่ที่ตรงนั้นข้าก็มีความสุขได้ทั้งนั้นเพคะไม่ว่าจะร้อนหรือหนาว" จิวหลินมองเสี่ยวหลงตาหยาดเยิ้ม "เจ้านี่เอ่ยอันใดก็ไม่รู้ ทำตัวให้สมกับเป็นสตรี

บทที่ 23 ตัดขาด ฝั่งด้านท่านป้าที่เดินทางมาจากเรือนของตนก็ได้มาถึงเรือนของใต้เท้าจิว นางมาถึงก็พบเพียงฮูหยินที่อยู่เรือนไม่พบใต้เท้าจิวกับจิวซิน นางตำหนิต่อว่าฮูหยินนางเองน้อมรับผิดและสำนึกตนร้องห่มร้องไห้จนท่านป้ามิอาจจะโกรธนางได้ นางจึงทำได้เพียงรอน้องชายกับหลานตัวดีกลับมา จิวซินกลับมาถึงเรือนเมื่อเห็นหน้าของท่านป้านางชะงักเล็กน้อยพร้อมหยุดเดินทันที ส่วนท่านป้าเมื่อเห็นใบหน้าของจิวซินนางเองก็เก็บความโมโหเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป "ฮึ! หยุดเดินทำไม? เห็นหน้าข้าเหตุใดเจ้าต้องมีสีหน้ากังวลเช่นนั้นด้วยเล่าจิวซิน" นางลุกเดินเข้ามาใกล้จิวซินอย่างเชื่องช้าทำให้จิวซินรู้สึกเสี่ยววาบเล็กน้อย "เอ่อ ...ท่านป้ามาที่เรือนเหตุใดไม่แจ้งก่อนล่ะเจ้าคะ ข้าจะได้ให้สาวใช้จัดเตรียมห้องไว้ให้""เจ้ายังมีใจมาจัดห้องให้ข้าอยู่อีกหรือ แล้วดูสิข้าวของในมือของแม่นมของเจ้ามากมาย เจ้าคงออกไปเดินเที่ยวเตร่อย่างสบายใจสินะ ช่างไร้ยางอายไม่ละอายใจที่หลอกลวงน้องสาวของตนเองหน่อยหรือ " ท่านป้ากวาดตามองพบเห็นแม่นมที่ถือของเดินตามหลังของจิวซินก็ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม "ท่านป้า คือว่าเรื่องทั้งหมดข้าอธิบายได้นะเจ้าคะ"จิวซิน

บทที่ 25 กราบทูลขอรางวัลเสี่ยวหลงเดินมาถึงตำหนักของท่านพ่อมองเห็นแสงสว่างจึงได้รู้ว่าท่านพ่ออยู่ที่ตำหนักเขาเดินเข้าไปเมื่อขันทีเห็นองค์ชายเขาเอ่ยถาม"องค์ชายมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทหรือพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเห็นว่าเวลานี้ยังไม่สมควรเข้าเฝ้า องค์ชายเสด็จกลับไปก่อนแล้วรุ่งสางค่อยมาใหม่นะพ่ะย่ะค่ะ" เสี่ยวหลงคิ้วขมวดชนกันอย่างฉงนใจ หรือว่าท่านพ่อจะโกรธเคืองเขามากขนาดไม่อยากพบหน้าเขาเลยหรือ หากเข้าไม่เอ่ยคำขอโทษวันนี้เขาเองก็คงนอนหลับตาไม่ลงเช่นกัน เสี่ยวหลงไม่รอให้ขันทีได้เอ่ยอันใดต่อ เขาผลักประตูเขาไปก็พบฮองเฮาที่นั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ต่อหน้าท่านพ่ออย่างสะอึกสะอื้น ฝ่าบาทแม้จะไม่เอ่ยอันใดในคราที่เสี่ยวหลงแข่งขันแต่เขาก็ใช้สายตาเหลือบมองฮองเฮาบ่อยครั้งแถมยังได้ยินคำที่ฮองเฮาพึมพำออกมา เมื่อกลับมาถึงวังหลวงเขาก็ได้ให้ฮองเฮาเข้าเฝ้าและไตร่ความถามเรื่องที่เขาได้ยินนางเอ่ย เสี่ยวหลงผลักประตูเข้ามาทุกคนในห้องต่างพากันหันมองฮองเฮารีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วนางจะให้เสี่ยวหลงเห็นว่านางในสถานการณ์เช่นนี้ไม่ได้ "เสี่ยวหลงเจ้าเข้ามาโดยไม่แจ้งได้อย่างไร" น้ำเสียงเรียบเฉยที่ฟังแล้วน่าเกรงขามเสี่ยวหลงรีบตอบกลับท

บทที่ 27 ท่านแม่ล้มป่วย หลายวันต่อมา ระหว่างที่รอเรือนที่ฝ่าบาทสั่งการให้ทหารไปสร้างให้ จิวหลินมีความสุขมากจริง ๆ นางได้รับการดูแลเอาใจใส่ของเสี่ยวหลงเป็นอย่างดี จนนางกำนัลในตำหนักพากันเบิกบานหัวใจ สาย ๆ ของวันอากาศเย็นสบายจิวหลินได้ออกมาเดินรับลมด้านนอกเรือนมองดูเหล่าผีเสื้อที่บินดอมดมเกสรดอกไม้ส่วนเสี่ยวหลงนั้นวันนี้ได้เดินทางไปดูเรือนว่าเสร็จไปถึงขั้นไหนแล้ว"วันนี้ช่างอากาศดีเสียจริงว่ามั้ยซือเล่อ" จิวหลินยืนมองทอดสายตาไปด้านหน้าพร้อมเอ่ยถามซือเล่อที่เดินตามหลังมาติด ๆ"เพคะ คงเป็นเพราะะทุกอย่างกำลังลงตัว หม่อมฉันเห็นพระชายามีความสุข หม่อมฉันเองก็พลอยมีความสุขเช่นกัน อย่าให้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นอีกเลยนะเพคะ ""เหตุใดเจ้าถึงเอ่ยเช่นนั้นเล่า ""ก็หม่อมฉันอดคิดไม่ได้นี่เพคะ ในเมื่อตอนนี้องค์ชายเสี่ยวหลงเปิดใบหน้าที่แท้จริงให้ทุกคนได้เห็นหม่อมฉันคิดว่าถ้าหากคุณหนูจิวซินรับรู้คงคิดหาทางทวงคืนแน่ ๆ ""เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่มีทางให้เกิดเรื่องนั้นขึ้นแน่ ในเมื่อท่านพี่ไม่ได้ต้องการมันตั้งแต่แรกแถมยังผลักไสไล่ส่งข้าเข้ามาแทน มีหรือที่ข้าจะยอมให้ข้ามิใช่จิวหลินคนเดิม" ดวงตาจริงจังน้ำเสี

บทที่ 29 พระชายาเปลี่ยนไปเมื่อเกี้ยวเคลื่อนขบวนจิวซินก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจในที่สุดนางก็จะได้ครอบครองทุกอย่างที่เคยเป็นของนางมาก่อน ฝั่งด้านเสี่ยวหลงที่กลับมาจากเขาซกมู เขาก็รีบร้อนมาหาจิวหลินที่ห้องของนางแต่กลับไม่พบแม้แต่เงา ขันทีจางที่เดินเข้ามาเห็นองค์ชายเสี่ยวหลงก็ได้เข้ามาบอก "องค์ชายตามหาพระชายาหรือพ่ะย่ะค่ะ""ใช่แล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าพระชายาอยู่ที่ใด""ช่วงสาย ๆ มีสาวใช้จากสกุลจิวมาเข้าเฝ้าพระชายาไม่นานนักพระชายาก็ให้กระหม่อมเตรียมเกี้ยวออกไปที่เรือนสกุลจิวอย่างรีบร้อนพ่ะย่ะค่ะใบหน้าของพระชายาเป็นกังวลยิ่งนักคงมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นเป็นแน่""อย่างนั้นหรือ นี่ก็ใกล้ตะวันลับฟ้าแล้วปานนี้คงจะเดินทางกลับแล้ว ข้าจะรออยู่ที่นี่เจ้าให้นางกำนัลไปจัดเตรียมอาหารมาเถิดนางกลับมาจะได้กินพอดี " "พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย" ขันทีจางโค้งคำนับรับคำสั่งพร้อมเดินหันหลังจากไป เสี่ยวหลงจ้องมองไปด้านนอกสายตาของเขาก็เหลียวไปเห็นเกี้ยวของจิวหลินได้เคลื่อนเข้ามาหยุดอยู่หน้าตำหนักเขารีบออกไปหานางทันทีด้วยความคิดถึง จิวซินลงจากเกี้ยวกวาดตามองดูตำหนักที่นางจะต้องมาอยู่ต่อจากนี้นางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "พระชายาเ