All Chapters of เกิดใหม่เป็นนายหญิงมากสามี: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 31 ท่านพ่อ ท่านแม่แม้จะอยู่ที่นี่มาเกือบจะครบปีแต่เฉียวเวยเวยก็ยังไม่ชินกับพิธีรีตองของคนในยุคโบราณเท่าไรนัก แต่กระนั้นนางก็พยายามปรับตัวตอนนี้อยู่ในวัยสดใส ทำสิ่งใดล้วนน่าเอ็นดู หากเมื่อวันเวลาล่วงเลยยังคงเป็นเช่นนี้อาจจะเป็นหญิงชราหยาบกระด้างเป็นได้ แม่นมฝูนางก็ส่งกลับตระกูลไปเยี่ยมบุตรหลานเพราะกลัวว่าคนแก่จะรับพฤติกรรมนางไม่ไหวตอนนี้ในจวนไม่มีสตรีอาวุโสสักคนพิธีการที่จัดจะไม่ขายหน้าผู้คนหลอกหรือ ขายหน้าก็ใช่ว่าจะสำคัญแต่ทำให้สะใภ้ใหม่คับข้องใจมันทำให้รู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก ขณะที่กำลังกลุ้มใจอยู่นั้น ชิงชิงก็เข้ามารายงานว่ามีคนมาจากวัง “รีบไปเชิญพวกเขาเข้ามา” พูดเสร็จนางก็รีบออกไปต้อนรับทันที เมื่อเหล่ามามาทั้งสี่คนเห็นเฉียวเวยเวยก็ต่างรีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม “คารวะนายหญิงเวย พระชายาถังเสวียนรุ่ยได้ยินข่าวว่านายหญิงเวยกำลังจะแต่งสะใภ้ของตระกูล จึงได้สั่งให้พวกข้ามาคอยรับใช้นายหญิงเผื่อมีสิ่งใดขาดเหลือจะได้ช่วยจัดการ” เฉียวเวยเวยเผยปากดวงตาเป็นประกาย “ขอบพระทัยพระชายา พระองค์ช่างเมตตาหม่อมฉันเหลือเกิน”

ตอนที่ 33 ต้องการแสดงฝีมือ เฉียวเวยเวยเมามายเพราะฤทธิ์สุราและฤทธิ์รัก นางนอนหลับไม่ได้สติจางผิงจึงอุ้มหญิงสาวกลับเรือนจันทร์หยก หลังจากส่งเฉียวเวยเวยเข้านอนเขาก็ปลีกตัวออก และเผยลู่เองก็ไม่กลับไปนอนที่เรือนจันทร์หยกและคิดว่าต่อไปหลังจากนี้ตนเองก็ควรจะถอยออกมาเผื่อนายหญิงเรียกบุรุษคนอื่นยามปกติหญิงสาวไม่ให้บ่าวไพร่นอนในห้องด้วยเพราะบ้างครั้งนางก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัว แม้อากาศข้างนอกจะหนาวเหน็บทว่าภายในห้องกลับอบอุ่นไม่ต่างกับยามฤดูใบไม้ผลิ ฤทธิ์สุรายังคงเหลืออยู่ร่างกายเฉียวเวยเวยรู้สึกร้อนจึงคลายเสื้อออกเหลือเพียงผ้าโปร่งบาง ในห้องอันเงียบสนิทยังปรากฏชายร่างสูงใหญ่กำยำผู้หนึ่ง เขาคือแม่ทัพตอนกลางวันผู้นั้น สายตาคมกริบมองไปยังเรียวขาขาวเนียนสายตาแม่ทัพที่สามารถมองเห็นทุกอย่างชัดเจนแม้กระทั่งยามค่ำคืนเผลอกวาดสายขึ้นมองไปอย่างไม่อาจจะห้ามใจก้นสะโพกอวบอิ่มภายในซอกเร้นเขามองเห็นกลีบเนื้อผลิบานส่งกลิ่นหอมคาวยั่วยวนเขาฝืนดึงสายตากลับสตรีผู้นี้แม้กระทั่งตอนนอนยังล่อลวงบุรุษ เฉียวเวยเวยรู้สึกกระหายน้ำ ขณะลืมตาสะลึมสะลือก็ตกใจตื่นเมื่อเห็นร่างบุรุษในห้องนอนตนเองใคร เข้ามาในห

ตอนที่ 35 คนของข้า เฉียวเวยเวยซุกตัวหลับในอ้อมกอดของหลี่เว่ยหลางอย่างไร้เรี่ยวแรง นางทั้งอิ่มเอิบพอใจกับรสรักของชายหนุ่มไม่น้อย ทว่าน่าเสียดาย “ข้ายอมรับว่าติดอกติดใจท่านไม่น้อย แต่ว่าน่าเสียดาย” เห็นหญิงสาวเอ่ยพูดเช่นนั้น มือใหญ่ของหลี่เว่ยหลางจึงบีบก้นงอนของหญิงสาวอย่างหมั้นเขี้ยว “ทำไมหรือแรงกระแทกของข้าไม่กระแทกถึงใจเจ้าหรือ”คำพูดบัดสีของชายหนุ่มไม่ทำให้เฉียวเวยเวยเขินอาย นางตอบกลับทันที “ก็เพราะแรงกระแทกนั้น ข้าถึงได้บอกว่าเสียดาย” เฉียวเวยเวยรู้สึกถึงความแข็งขืนตรงชอกข้าจึงพูดขึ้น “ท่านยังไม่พออีกหรือนี่จะห้ารอบแล้วนะ...ข้าเหนื่อยแล้ว” หลี่เว่ยหลางเสียบเข้ามาทันทีแล้วพูดตอบ “ข้ายังไม่หมดแรง ทว่าก็เกรงใจเจ้าอยู่บ้างแต่ขอเสียบค้างไว้ก็พอแล้ว” “อ่า...แล้วอย่างนี้จะคุยกันได้อย่างไร” “เจ้าก็พูดมาสิ...แต่ว่า..แม้เจ้าจะบอกว่าเหนื่อยแล้วแต่ตรงนั้นเหตุใดยังตอดรัดข้าไม่หยุดเล่า..ช่องรักของเจ้าคงชอบข้าเข้าแล้ว” ยิ่งพูดหลี่เว่ยหลางยิ่งเต็มไปด้วยถ้อยคำหยาบโลน

ตอนที่ 37 เปิดเผยตัว หลังจากมอบองค์รักษ์เงาให้เฉียวเวยเวย หลี่เว่ยหลางก็ไม่ได้มาหานางอีกเลย จนกระทั่งหญิงสาวได้รับเทียบเชิญจากตำหนักบูรพาเข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับบุคคลสำคัญจากแคว้นต้าเหิง แม่ทัพหลี่เว่ยหลางนางถึงได้เจอชายหนุ่มอีกครั้งเสียงดนตรีขับกล่อมคลอบรรยากาศเสียงพูดคุยครื้นเครงเหล่านางรำล้วนงดงามอรชน ยามพวกนางกรีดกรายล้วนดั่งนกโผบินขับขาน หลี่เว่ยหลางยกจอกสุราแล้วจอกเล่ามีหลายครั้งที่ชายหนุ่มส่งสายตาคมกริบมองมาที่เฉียวเวยเวยแสดงเจตนาอย่างชัดเจน เว่ยซาติดตามเฉียวเวยเวยมาร่วมงานด้วย เขาเองก็สังเกตเห็นแววตาของหลี่เว่ยหลาง จึงกระซิบถามมารดาบุญธรรม“ท่านแม่คนผู้นั้นหรือ” “อืม...เจตนานี้ข้าเองก็ยังไม่กระจ่างใจนัก” การที่ไม่ได้เป็นคนควบคุมเกมทำให้เฉียวเวยเวยไม่สบายใจนัก ทว่าชีวิตโชคดีอย่างไรก็ต้องมีช่วงลำบากบ้าง เฉียวเวยเวยกังวลใจได้ไม่นานก็สลัดความกังวลทิ้ง นางหันกลับไปพูดคุยกระซิบกระซาบกับเหล่าฮูหยินต่อ “นายหญิงเวย เมื่อวานข้าไปที่ร้านเว่ยเฟยตั้งใจจะไปซื้อครีมหอมสักหน่อย ทว่าหลงจู้ที่ร้านบอกว่าตอนนี้ที่ร้านไม่มีครีมหอมเสียแล้ว ข้ารู้ส

ตอนที่ 39 ต้อนรับแขกพิเศษ อากาศยามเช้าเริ่มเหน็บหนาวขึ้นกว่าทุกวัน แม้ภายในห้องจะอบอุ่นดั่งวสันตฤดู เฉียวเวยเวยก็รู้สึกเกียจคร้านนางซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มอุ่นนอนแช่ตัวในเตียงนอน สูดดมกลิ่นอายความหนาวนับได้ว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่ง ทว่าเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกข้างนอกทำให้นางเผยหน้าออกมา “เวยเวย ข้ามารอทานข้าวต้มร้อนกับเจ้าอยู่นะ” “เล่อเล่อหรือเข้ามาสิ” คุนเล่อเปิดประตูเข้ามาพร้อมบ่าวไพร่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงหยิบผ้าอุ่นซับเช็ดหน้าหญิงสาว เฉียวเวยเวยเอนกายกอดเอวอีกฝ่ายพูดเสียงอ้อน “เล่อเล่อ เจ้าไปไหนมาเหตุใดไม่ยอมกลับเรือน” คุนเล่อพลางซับใบหน้าหญิงสาวด้วยมืออันอ่อนโยน “นายหญิงเวย ท่านไม่อายผู้อื่นหรือ ตอนนี้นับว่าท่านมารดาผู้อื่นแล้วนะ” “เช่นนั้น คุนเล่อเจ้าเป็นท่านพ่อบุญธรรมด้วยดีหรือไม่” “ตามใจเจ้าสิ” คุนเล่อกล่าวอย่างไม่ขัดข้อง ทว่ากลับเป็นเฉียวเวยเวยที่คิดขัดแย้งขึ้นมา “ไม่ได้สิ หากเจ้าแต่งเป็นนายท่านของบ้าน ถ้าเจ้ามีคนที่ชื่นชอบจะยุ่งยากเกินไป”