Lahat ng Kabanata ng ปราบร้ายซ่อนรัก: Kabanata 101 - Kabanata 110

ร่างสูงสง่าเดินเข้ามาในห้องทำให้ทีมงานทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว แต่ชายหนุ่มกลับทำมือส่งสัญญาณให้ทุกอย่างรันต่อไปโดยไม่ต้องสนใจการมาของเขา พลางเดินมาหย่อนกายนั่งไขว่ห้างข้างๆ ดีไซเนอร์สาวสวยบนโซฟาตัวเดียวกัน“บอส!” พอเห็นว่าเป็นใคร วิศราก็ส่งยิ้มบางๆ ทักทาย“ผมขอโทษนะที่มาช้า ไปถึงไหนกันแล้วครับ” อลันยิ้มทักทายหญิงสาวและเผื่อแผ่ไปยังยุทธนาที่นั่งถัดไป โดยหารู้ไม่ว่าภาพนั้นทำให้ใครบางคนลดกล้องลงมามองด้วยดวงตาแข็งกร้าวอย่างไม่รู้ตัว “ผ่านไปเกินครึ่งทางแล้วค่ะ ก็มีเข้าตาหลายคนอยู่เหมือนกัน แต่ชุดฟินาเลเท่าที่ดูยังไม่มีใครเหมาะเลยค่ะ” วิศราตอบตามความรู้สึก เธอกำลังมองหานางแบบลุคสวยคมตามสไตล์คนเอเชีย แต่มีรูปร่างเย้ายวน มีเอกลักษณ์โดดเด่นสะดุดตาเหมาะกับชุดที่เธอตั้งใจออกแบบอย่างสุดฝีมือ“แล้วคนนั้นล่ะเป็นยังไง...”วิศราหันขวับไปมองหญิงสาวร่างสูงโปร่ง เจ้าของใบหน้าเรียวเล็กสวยคมตามแบบฉบับของสาวเอเชีย แต่ที่เด่นสะดุดตาเห็นจะเป็นเรือนร่างเพรียวบางมีส่วนเว้าส่วนโค้งงดงามยั่วเย้าและน่ามอง ผิวสีน้ำผึ้งของเจ้าหล่อนเนียนสวยรับกับชุดที่สวมใส่ ท่วงท่าการเดินทิ้งสะโพกเป็นจังหวะเซ็กซี่ก็สามารถดึงดูดสาย

“ผมขอร้อง!”ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกตะลึงไปชั่วขณะกับสิ่งที่ได้ยิน นึกว่าตัวเองหูฝาดที่ได้ยินนายตัวร้ายอย่างเขาเอ่ยปากขอร้องดีๆ ผิดวิสัยเพียงเพื่อช่วยนางแบบสาวสวยคนนั้น เขาคงรักเธอมากสินะฮึ! รักหรือ...คนอย่างหมอนี่น่ะหรือรักคนอื่นเป็น นอกจากตัวเอง“ถ้าโกรธเกลียดผมนักก็มาลงที่ผมคนเดียว อย่าไปดึงคนอื่นมาเดือดร้อนด้วย พรีมเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย ถือว่าผมขอร้อง ได้โปรด...”“แล้วถ้าฉันไม่รับคำขอร้องนี่ล่ะ!”“วิศรา!” ปราบดาเค้นเสียงเข้ม“ถ้าวันนั้นนายรู้จักคิดหรือขอร้องกันดีๆ แบบนี้ก่อนจะทำอะไรลงไป...ก็คงดี” น้ำเสียงสั่นๆ แต่เจือด้วยรอยร้าวที่ซ่อนลึกลงไป ทำให้คนฟังสะอึกอึ้งปราบดามองสบตาคู่งามที่มีละอองน้ำใสๆ รื้นขึ้นบางๆ ตะกอนความรู้สึกบางอย่างที่ถูกสะกดไว้ถูกก่อกวนให้หวนระลึกถึงห้วงเวลาที่แสนหวานซึ่งเขาคิดว่าลบเลือนไปนานแล้วขึ้นมาอีกครั้งมือหนาคลายจากต้นแขนเรียวมาแตะที่แผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน เขาคงบ้าไปแล้วที่นึกอยากรวบร่างของยายตัวร้ายตรงหน้าเข้ามากอดและประทับจูบที่ริมฝีปากงามที่แสนหวาน ดังเช่นในวันวานก่อนที่เธอจะหนีจากไป เหลือทิ้งไว้แต่ไออุ่นที่ทำให้เขาเก็บไปฝันถึงวิศรา...ยายตัวร้าย

“บัดซบ!”“พี่ปราบว่าไงนะคะ ว้าย! เลือดออกใหญ่แล้ว” จิราภาร้องลั่น “จีจี้ว่าเราไปหาหมอกันดีกว่านะคะ ไว้ค่อยมาตามเก็บภาพวันหลังก็ได้”“มีอะไรกันเหรอครับ” ยุทธนารีบเข้ามาถาม โดยมีร่างสูงสง่างามและหญิงสาวอีกคนตามเข้ามาสมทบห่างๆ“คือพี่ปราบโดนแก้วบาดน่ะค่ะ ดูท่าแผลจะลึก เลยคิดว่าจะพาไปให้หมอดูอาการที่โรงพยาบาล สงสัยวันนี้จะถ่ายต่อไม่ไหวแล้ว ถ้ายังไงทางเราต้องขอโทษด้วยนะคะ และขออนุญาตนัดคิวเข้ามาอีกทีได้ไหมคะ หรืออาจจะมาเฉพาะช่างภาพ ตามมาถ่ายบรรยากาศตอนพวกคุณทำงาน แล้วก็ค่อยพบกันอีกทีวันงานแฟชั่นโชว์เลย”“ไม่มีปัญหาครับ นัดเวลากับทีมงานได้เลย แต่ผมว่าตอนนี้รีบพาคุณปราบไปหาหมอดีกว่า เดี๋ยวผมให้รถของเราพาไป” อลันมองบาดแผลเลือดโชกด้วยความเป็นห่วงในฐานะเจ้าของสถานที่“ผมไม่เป็นไรครับ” ปราบดาตอบเสียงเรียบ นัยน์ตาคมกล้าแลมองร่างโปร่งระหงของหญิงสาวที่ยืนเยื้องไปด้านหลังของอลันอย่างคันยิบๆ ในหัวใจ อดนึกเปรียบเทียบไม่ได้ว่าหากคนที่เจ็บตัวเป็นยุทธนาหรือว่าอลัน บางทีอาจทำให้เธอคนนั้นหันมาสนใจเป็นห่วงเป็นใยได้บ้าง เพียงแค่คิดทำไมหัวใจถึงเจ็บแปลบขึ้นมาได้ก็ไม่รู้แต่ก็นั่นแหละ วิศราก็คือวิศรา คนใจแข็งที

“อลิศครับ ไอศกรีมของหนูจะละลายแล้วน้า ลุงว่าให้พี่แอนนี่พาไปใส่ถ้วยก่อนดีกว่านะครับคนเก่ง”“โอเคค่า” หนูน้อยยิ้มแป้น ก่อนเดินตามพี่เลี้ยงเข้าครัวไปพร้อมถุงไอศกรีม ทิ้งให้ผู้ใหญ่อีกสองคนอยู่กันตามลำพัง“ดูเหมือนผมจะให้งานคุณเยอะไปจริงๆ สินะ”วิศราเงยหน้ามองคนพูดอย่างรู้ทัน“คุณสงสัยเรื่องวันนี้ก็ถามมาตรงๆ เถอะค่ะ”“ถ้าคุณอยากเล่า ผมก็ยินดีรับฟัง” ชายหนุ่มทอดสายตามองเธอนิ่งๆ จากที่เคยใจเย็นมาตลอด เพราะเชื่อมั่นอยู่ลึกๆ ว่าสักวันอีกฝ่ายจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้ จนกระทั่งได้เห็นรอยบางอย่างในดวงตาของช่างภาพคนนั้นยามที่เผลอมองวิศราในวันนี้ เบื้องหลังทีท่าไม่ลงรอยกันมีอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งซุกซ่อนอยู่ลึกๆ โดยที่เจ้าตัวก็อาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่ผู้ชายด้วยกันย่อมดูกันออกไม่ยาก แม้จะไม่ใช่คนขี้หึง แต่ด้วยสถานะที่ไม่เคยชัดเจนระหว่างเขากับเธอ บ่อยครั้งเข้ามันก็ทำให้หัวใจหวั่นไหวได้เหมือนกันหลายคนอาจคิดว่าเขาเป็นคนใจกว้าง แต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าความใจกว้างนั้นก็มีขีดจำกัดอยู่ และถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากหักหาญน้ำใจใครก่อน“ฉันเกลียดเขา นายช่างภาพคนนั้น ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเห็นหน้าด้วย

ถึงจะโดนเร่งปฏิกิริยาหัวใจจากยุทธนาไปชุดใหญ่ แต่จนแล้วจนรอดวิศราก็ไม่มีโอกาสได้คิดทบทวนเรื่องของตัวเองกับอลันอีกครั้ง เพราะเวลาสำหรับการเตรียมงานแฟชั่นโชว์ใหญ่ครั้งแรกในชีวิตในฐานะดีไซเนอร์เต็มตัวของเธอกำลังงวดเข้ามาทุกที งานที่ทำก็ดูเหมือนจะมีเรื่องจุกจิกเข้ามาให้ได้คิดได้แก้ปัญหากันแบบรายวัน ไหนจะเรื่องของบิดาที่เธอต้องหาเวลาปลีกตัวจากความยุ่งเหยิงไปดูแลท่านที่โรงพยาบาลให้บ่อยที่สุด จนเริ่มได้เห็นแนวโน้มอาการที่ดีขึ้นของคนป่วย หลังจากการกายภาพบำบัดครั้งล่าสุด วิศราก็ได้รับข่าวดีว่าพ่อของเธอก็มีกำหนดออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้หลังจากวันที่จัดงานแฟชั่นโชว์ของเธอเพียงสองวันร่างเพรียวระหงในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนแบบเรียบง่ายแต่แฝงด้วยดีเทลเก๋เดินตรวจเช็กความพร้อมต่างๆ ของชุดและเครื่องประดับที่นางแบบจะต้องสวมขึ้นเดินบนแคตวอล์กงานแฟชั่นโชว์ในค่ำคืนนี้อีกครั้ง แม้ยังมีรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ต้องแก้ไขอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วต้องถือว่าสมบูรณ์แบบตามที่ตั้งใจ ถึงจะเป็นครั้งแรกแต่เธอไม่ต้องการให้ใครมาว่าได้ว่า ดีไซเนอร์ของ Lewis ทำงานแบบสุกเอาเผากินหรือไม่ตั้งใจทำงาน“ไงยะมาดาม เจอตะเข