All Chapters of Ang Lihim Na Dalaga ng Amo: Chapter 51 - Chapter 60

Pinunasan ni Sofia ang mga luhang patuloy na umaagos dahil kanina lamang ay ikinuwento niya ang lahat ng nangyari sa kanyang pagsasama kay Damien.Si Ana, asawa ni Jordan, ang kanyang naging sandalan sa kanyang kalungkutan.Iniisip ni Sofia, kung sasabihin niya ang lahat kay Ana, na asawa naman ng kaibigan niyang si Damien, tiyak na maaawa ito at hihingi kay Jordan na sawayin si Damien at layuan na ang kanyang kabit.Totoo nga, si Ana ay isang babaeng mahinahon at madaling maawa sa kapwa. Nang marinig niya kung gaano kahirap ang buhay may-asawa ni Sofia, naramdaman niyang kailangan niyang tulungan ang asawa ng kaibigan ng kanyang asawa. Oo, kahit na siya rin ay nakararanas ng parehong pag-aalala at kalungkutan sa kanyang pagsasama, ang pagkakaiba ay ayaw ni Ana na ikwento ang kanyang mga personal na problema sa iba, kahit kailan man ay hindi niya naikwento ang mga ginagawa ni Jordan sa likuran niya.Hinawakan ni Ana ang kamay ni Sofia, at pinisil ito habang nakatingin ng mataman at s

"Hindi mo ba nararamdaman na sobra-sobra ka na, Damien?" tanong ni Sofia na may matatalim at dismayadong mga mata.Tumayo si Sofia, maliwanag na ayaw na niyang ituloy ang ginagawa niya kanina.Sandaling natahimik si Damien. Oo, nakokonsensya siya, pero ano pa nga ba ang magagawa niya? Hindi naman niya sinasadya ang lahat ng ito. Kung gusto siyang pagalitan, ano pa ang magagawa niya? Mag-sorry? Hindi naman iyon magpapabuti ng sitwasyon. At isa pa, wala rin siyang gana makipagtalik kay Sofia."Saan na ba umabot ang inyong dalawa?" tanong ulit ni Sofia, na may pag-asang makuha ang sagot na gusto niya.Huminga nang malalim si Damien. Bakit pa niya itatanong ang isang bagay na masasaktan lang siya? Ang gagawin na lang niya ay manahimik at hindi magsasalita tungkol kay Bellerien. Hindi sa hindi siya makasagot, pero ayaw niyang sabihin ang anumang bagay na lalo lang masasaktan si Sofia."Bakit tahimik ka lang? Hindi mo masagot dahil nga ba malayo na ang narating ninyo ng kabit mo?" sabi ni S

"Belle!" sigaw ni Terra na lubos ang pagkagulat nang makitang nakahandusay ang kaibigan na walang saplot, at naroon ang isang estrangherong lalaki na hindi niya kilala na may matinding pasa sa mukha.Mabilis na tumakbo si Terra para takpan ang katawan ni Bellerien gamit ang kumot na naroon, pagkatapos ay tinitigan si Bellerien na mukhang walang laban at may dugong umaagos sa labi."Anong nangyari? Belle!" tanong ni Terra na puno ng pag-aalala ang mukha.Hindi niya nakuha ang sagot na gusto niya dahil hindi na kayang imulat ni Bellerien ang kanyang mga mata.Agad na tumalikod si Terra, tumawag ng ambulansya mula sa pinakamalapit na ospital, saka niya lang naalala ang lalaki kanina, walang iba kundi si Jordan na nakaayos na pala ng damit, hindi niya man lang napansin."Sino ka?! Anong ginagawa mo sa kwarto ni Belle?" galit na tanong ni Terra.Syempre, naintindihan ni Terra kung bakit lumabas ng bahay na iyon si Damien na galit na galit ang mukha. Nang makita ang kalagayan ni Belle, naun

"Buksan mo ang pinto, pakisama. Si Jason ang nag-iisang anak ko, pakisama huwag niyo kaming paghiwalayin ng matagal. Hindi talaga ako mabubuhay kung wala ang anak ko, sobrang hirap ko na, nahirapan akong huminga kapag wala ang anak ko sa tabi ko. Pakisama, pakibksan mo ako ng pinto!" sambit ni Bellerien habang umiiyak dahil tatlong araw na siyang hindi pinapasok at nakakasama ang anak niya.Napabuntong-hininga na lamang si Terra sa nakikitang paghihirap ng matalik niyang kaibigan dahil sa pagka-miss sa anak. Hindi na niya kaya pang pigilan ang sarili, kailangan na niyang tulungan ang kaibigan na makasama ulit ang anak nito.Tiningnan ni Terra si Bellerien, lumapit dito at nagsabi, "Belle, umuwi na muna tayo. May gagawin pa ako, at maghintay ka na lang sa bahay para magawa ko ng maayos ang dapat kong gawin."Kinagat ni Bellerien ang pang-ibabang labi niya, maupo at kumalma sa bahay? Paano niya magagawa iyon? Tatlong araw na parang tatlumpung taon kung wala ang anak niya. Kahit na man

"Nanay, Nanay, gusto ko si Nanay. Nanay, nauuhaw ako, Nanay, nilalamig ako, gusto ko yakap ni Nanay,"Ganito ang hikbi na lumalabas sa labi ni Jason habang nakapikit ang mga mata. Tulog nga si Jason, pero kanina pa siya hindi mapakali at tahimik. Paulit-ulit niyang tinatawag ang pangalan ng kanyang Ina, umiiyak ng walang tigil na para bang siya ay nasasaktan ng husto at ang kanyang Ina lamang ang lunas sa sakit na kanyang nararamdaman noon.Kitang-kita sa mukha ng ina ni Damien ang awa sa kanyang apo, sinabi na niya sa Doktor na bigyan ng pinakamagandang gamot ang kanyang apo para gumaling agad at maging malusog na muli. Ngunit, ang gamot na pang-medikal ay hindi kasing epektibo ng gamot na kailangan ni Jason ngayon."Ginoo, Ginang, mukhang hindi komportable ang bata at pakiramdam niya ay ligtas siya sa piling ng kanyang Ina o sa yakap ng kanyang ina kaya naman patuloy niya itong hinahanap. Bagama't totoo na ako ay isang Doktor, ang galing at kapangyarihan ng isang Doktor ay hindi kai