All Chapters of โซ่รักภรรยาชิงชัง: Chapter 61 - Chapter 70

คุณกรกนกได้ฟังน้ำตาเอ่อล้นขอบดวงตากลมโต ก่อนหลั่งไหลออกมาเป็นทาง ความรู้สึกผิดมากมายถาโถมเข้ามาจนปวดหนึบไปทั้งใจเช่นเดียวกับราเชนทร์ที่รู้สึกปวดแน่นหน้าอกไปหมด ร่างกายแข็งทื่อ น้ำตาลูกผู้ชายพลันไหลออกมาอย่างไม่อาย ทุกภาพที่เขาทำร้ายจิตใจเธอและลูกชายเข้ามาในสมอง ภาพแล้วภาพเล่าไม่มีภาพที่เขาจะทำดีกับเธอเลยสักครั้ง"เพื่อนรักที่คุณพี่ว่าคือคุณเอกชัย เพื่อนชาวไทยคนนั้นงั้นเหรอคะ""ใช่แล้ว เอกชัยเคยมีบุญคุณกับผม เพราะเขาเคยช่วยชีวิตผมเอาไว้" เสียงคุณเจสันอ่อนลงอย่างเหนื่อยล้า"แล้วทำไมคุณพี่ ถึงไม่บอกตั้งแต่ต้น ฮึก ปล่อยให้อิฉันกับลูกทำผิดต่อหนูแอมมี่มากมาย ฮึก แล้วแบบนี้ดิฉันกับลูกจะมองหน้าหนูแอมมี่ได้ยังไง" ดวงหน้าที่เคยสวยงามซีดเผือกลงกล่าวเสียงแหบสะอื้น"แล้วคุณกับลูกเคยฟังผมหรือเปล่า นอกจากโวยวายและเกลียดชังหนูแอมมี่ขนาดนั้นตั้งแต่ก้าวแรกที่หนูแอมมี่เข้ามาอยู่ในบ้านนี้""แด๊ดครับ ผมสัญญา ผมจะไปตามเเอมมี่กลับมาเอง และผมจะไม่ทำผิดต่อเธออีก ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วครับ ว่าผมรักเธอ ถึงแม้มันอาจจะสายไปหน่อย แต่ผมสัญญาครับ หากน้องเเอมมี่ยังรักผมอย่างที่แด๊ดบอก สักวันเธอคงให้อภัยผมได้ ฝากงาน

ด้านหน้าอพาร์ทเม้นท์ที่มีสภาพเสื่อมโทรม หากเทียบกับเมืองไทยแล้วไม่ต่างกับสลัมดี ๆ นี่เอง“แย่ขนาดนี้ ยังกล้าพาลูกมาอยู่ได้ แอมมี่พี่ต้องทำโทษเธอแน่” ชายหนุ่มคาดโทษหญิงสาว โดยที่ไม่คิดว่าตนเองก็มีส่วนผิดอยู่ด้วย ที่ทำให้หญิงสาวต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้นิคนึกว่ามารดาคงลืมของอะไรและกลับมาเอาเป็นแน่“เอ๊ะ หรือว่าหม่ามี๊จะลืมของ” หนุ่มน้อยทำหน้าสงสัยพึมพำกับตนเอง ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูปลดล็อคค่อย ๆ เงยหน้าเล็กมองสบตาร่างสูงใหญ่โต เมื่อดวงตาของเขาของทั้งสองคนมองสบตากันนิ่ง ก่อนที่หนุ่มน้อยจะรีบดันประตูเพื่อปิด แต่สู้แรงของคนตัวโตกว่าไม่ได้ ราเชนทร์ใช้แรงเพียงน้อยนิด ก็สามารถผลักประตูให้เปิดออกกว้าง จนเด็กน้อยถึงกับร่นถอยหลังไม่เป็นท่าจนเกือบล้ม“คุณมาที่นี่ทำไมฮะ พวกเราไม่ได้นำของมีค่าในบ้านของคุณมาด้วยสักหน่อย” นิคหน้าซีดความกลัวเข้ามาถาโถม“ใครบอก พวกเธอนำของมีค่าในบ้านของฉันไปตั้งสองอย่าง”“ว่าไงนะฮะ เป็นไปไม่ได้หรอกฮะ ขนาดเงินของคุณปู่เจสัน คุณยังยึดไปหมดเลย ผมกับหม่ามี้ก็มีเพียงแค่กระเป๋าเสื้อผ้าเอกสารเดินทางและเงินที่เหลืออีกนิดหน่อย ถึงเราจะ

"ได้ครับเจ้านาย""ผลตรวจดีเอ็นเอ ฉันต้องการรู้ไวที่สุด" "ครับ" ร่างเล็กของนิคที่หลับไหลไปนานสองชั่วโมงกว่า ค่อย ๆ ขยับตัวด้วยความหิว เพราะต้องประหยัดของกินในห้องให้มากที่สุด เขารู้ฐานะของตนเองและแม่ว่ากำลังจะไม่มีเงินเหลือพอให้ถึงสิ้นเดือนนี้แล้ว กว่าเงินเดือนของมารดาจะออก เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกับแม่จะใช้ชีวิตยังไงต่อไปเพราะมารดาเพิ่งไปทำงานได้เพียงแค่สามวันเท่านั้น ระหว่างเขากับมารดาไม่เคยมีความลับอะไรต่อกันยกเว้นบางเรื่อง ที่เป็นเรื่องน่าหนักใจจนเครียด มารดามักจะเก็บเอาไว้กับตัวเพียงคนเดียว เพราะไม่อยากให้หนูน้อยต้องเคร่งเครียดคิดมาก แต่นิคก็รู้อยู่เสมอถึงความทุกข์ใจของมารดา"ตื่นแล้วเหรอนิค มาสิ มากินอาหาร ฉันซื้อของอร่อยมากมายเชียวนะ"ราเชนทร์แทบอยากจะเรียกนิคว่าลูกสักครั้ง แต่ตอนนี้เขายังไม่มีหลักฐานอะไร จึงทำได้แค่เพียง ใจเย็นก่อนเท่านั้น จนกว่าผลดีเอ็นเอจะออกมา"ทำไมคุณยังไม่ไปอีกล่ะฮะ หรือว่าคุณยังหาของสองชิ้นนั้นไม่เจอ ในห้องนี้ก็มีเพียงเท่านี้ล่ะฮะ แต่ถ้าคุณไม่พอใจ อยากจะทำให้มากกว่านี้ จะแจ้งตำรวจมาจับผมกับแม่ก็ได้นะฮะ จะได้สาแก่ใจของคุณ"หนูน้อยกล่าวอย่างเย็นชาปนสิ

"นายหัวไม่สบายหรือเปล่าคะ" เธอมองชายหนุ่มเหมือนเห็นตัวประหลาด ทั้งที่ใจกำลังเจ็บปวดเมื่อเห็นเขาอีกครั้ง รักที่เธอรู้ว่าไม่มีวันได้ครอบครอง"ไม่ พี่สบายดี"คำเรียกตัวเองของราเชนทร์ ทำให้ชนิดาภาทำหน้าเหลอหลาวางตัวไม่ถูกกับความเปลี่ยนไปของร่างสูง กลิ่นน้ำหอมแบรนด์เนมของบุรุษทำให้เธอวิงเวียนเล็กน้อย"หม่ามี๊ฮะ คนพึ่งรู้จักสำนึกผิด หม่ามี้อย่าไปสนใจเลยฮะ"นิคเดินเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างทั้งสอง หันหน้าไปหามารดา มือเล็กของนิคเอื้อมมาจับกุมมือของมารดาสบตาแป๋ว กระพริบตาเป็นสัญญาณบางอย่าง แต่หญิงสาวกลับไม่เข้าใจกับสัญญาณที่ลูกชายตัวน้อยส่งให้ รวมถึงคำพูดของลูกน้อยด้วย"สำนึกผิด สำนึกผิดอะไรเหรอลูก""ไม่มีอะไรหรอกฮะ หม่ามี๊ ผมอยากไปเดินเล่นที่สนามสาธารณะด้านหน้าหมู่บ้าน พาไปหน่อยสิฮะผมไม่อยากอยู่ในห้องนี้แล้ว เหมือนห้องนี้มีไอชั่วร้ายยังไงก็ไม่รู้"นิคทำหน้าออดอ้อนชวนมารดาไม่คิดชวนผู้เป็นบิดาเลยสักนิด"ได้สิ ขอหม่ามี๊เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเราค่อยออกไปกัน"หญิงสาวยิ้มให้ลูกแต่ทำหน้าเย็นชาใส่ชายหนุ่มเดินเลี่ยงร่างสูงที่ยืนตัวแข็ง เพราะไม่คิดว่าเธอจะมีโหมดท่าทางแบบนี้ด้วย สงสัยง้อครั้งนี้คง

นิคยกมือทั้งสองขึ้นกอดอกหันหน้าหนีทั้งที่แอบลอบกลืนน้ำลายลงคอ เมื่ออาหารบนโต๊ะทั้งน่ากินน่าอร่อย แต่หนูน้อยก็ไม่วายที่จะเล่นตัว“ฉันก็ไม่หิวเหมือนกัน เชิญคุณทานไปคนเดียวเถอะค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นจะจากไป“นั่งลง”“ว้าย คนบ้า นี่คุณจะทำอะไรคะ” ดวงหน้างามแดงระรื่น เมื่อคนตัวโตดึงข้อมือเธอกระชากจนล้มลงนั่งบนตักอุ่น ถูกชายหนุ่มกอดรัดไว้แน่น “ไม่อยากนั่งตรงนั้น ทำไมไม่บอกพี่ พี่ก็ชอบนะถ้าต้องนั่งกอดเมียป้อนข้าวให้กัน เลือกเอาว่าจะให้พี่ป้อนหรือจะนั่งดี ๆ แล้วกินเอง เห็นมั้ยลูกมองใหญ่แล้ว”“คนนิสัยไม่ดี” กลีบปากสวยแดงชมพูตามธรรมชาติขบเม้นเข่นเขี้ยวออกมาอย่างโกรธ ๆ“เออ หม่ามี้ฮะ ผมว่า...”“ปล่อยสิ ฉันจะกินเอง”ร่างบางนั่งที่ตนเองอย่างกระแทกกระทั้นไม่พอใจเมื่อถูกบังคับทั้งสองลอบกลืนน้ำลายด้วยความหิว เพราะอาหารบนโต๊ะนั้นช่างยั่วยวน น้ำย่อยเสียเหลือเกิน แต่ความอยากเอาคืนมีมากกว่า“อาหารอร่อยทั้งนั้นเลยนะ ถ้าแอมมี่กับลูกไม่ทานกับพี่ พี่จะทานคนเดียวหมดได้ยังไง ถ้าเหลือก็ทิ้งเสียดายของเปล่า ๆ”“ถ้ากลัวเสียดายของก็เอาไปเทให้หมากินที่สวนสาธารณะด้านล่างด้านหน้าหมู่บ้านก็ได้นี่คะ เพราะการทำบุญให้สัตว์