All Chapters of You're my sunshine เธอคือดวงดาว..ของหัวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

11. คนดีที่เธอ (ไม่) รัก“สวัสดีค่ะพี่หมอตาม ดาวนะคะ” ฉันกรอกเสียงไปตามสาย[ ครับน้องดาว ]“ดาวอยากจะรบกวนพี่หมอตาม ช่วยไลน์ตารางเข้าเวรของพี่ซายน์ให้ดาวด้วยค่ะ” ในเมื่อฉันรับปากแม่พั้นซ์กับยัยพายว่าจะดูแลและช่วยพี่ซายน์ให้รอดพ้นจากการปีนต้นงิ้ว ฉันจึงคิดแผนการคร่าวๆในใจ[ ได้ครับน้องดาว ]ฉันได้ยินจากยัยพายมาว่าพี่หมอตามเป็นสายให้แม่พั้นซ์อยู่แล้ว จึงส่งข้อมูลที่ฉันต้องการให้โดยไม่ถามอะไรมากความ ไม่ถึงสองนาทีตารางเวรพี่ซายน์ก็ถูกส่งเข้ามาในไลน์ของฉัน วันนี้พี่ซายน์ไม่มีเวรดึกเลิกงานสี่โมงเย็นโดยประมาณ ตั้งแต่ที่ย้ายมาบ้านใหม่พี่ซายน์ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เขาเข้าเวรดึกติดกันสองวันแล้ว ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารเอาไปให้พี่ซายน์ที่โรงพยาบาลโดยฝากไปกับพี่หมอตาม จากนั้นฉันก็ทำความสะอาดห้องนอน ซักผ้าและงานบ้านอื่นๆ“คุณดาวไม่ต้องทำก็ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง” ป้าสมใจทำหน้าลำบากใจเมื่อเห็นฉันทำงานบ้านแทบจะทุกอย่างด้วยตัวเอง“ไม่เป็นไรค่ะป้าสมใจ ดาวอยู่บ้านเฉยๆ เหงาน่ะค่ะ” อยู่ที่บ้านฉันก็ตื่นแต่เช้าทำงานบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว พอให้อยู่บ้านเฉยๆจึงไม่ค่อยชิน อาหารทุกอย่างที่เอาไปให้พี่ซายน์ที่โรงพย

13. สายลับจับชู้ (1)วันนี้พี่ซายน์เข้าเวรดึก ฉันจึงขนอุปกรณ์และเสื้อผ้าที่ซื้อแบบขายส่งราคาถูกมาขายที่ตลาดนัดโต้รุ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน ตอนออกมาฉันดูทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี ห้องป้าสมใจกับน้องมิ้นท์ปิดไฟมืดสนิทแล้ว รับรองว่าไม่มีใครรู้ว่าฉันออกมาขายเสื้อผ้าแน่นอน ฉันทำการตั้งร้านในพื้นที่ว่างที่ได้ติดต่อเช่ากับเจ้าของตลาดที่คิดค่าเช่าเป็นรายวันเสื้อผ้าที่เลือกมาขายก็เป็นเสื้อผ้าที่สาวๆทำงานออฟฟิสน่าจะชอบ มีกระโปรงทรงเอสีต่างๆ เสื้อเชิร์ตใส่ทำงานและเสื้อแฟชั่นใส่เที่ยวก็ได้ใส่ทำงานก็ดี“พี่คะ เสื้อตัวนี้ราคาเท่าไหร่คะ” ผู้หญิงน่าจะอายุราวๆยี่สิบ สวมชุดนักศึกษาเอ่ยถามพลางจับเสื้อแฟชั่นแขนยาวด้วยความสนใจ“ตัวนี้ร้อยเก้าเก้าค่ะ มีหลายสีนะคะ” ฉันชี้ชวนให้น้องศึกษาดูสีอื่นด้วยเพื่อประกอบการตัดสินใจ“แพงอ่า ร้อยเจ็ดสิบได้มั้ยคะ” เสื้อตัวนี้ฉันรับมาก็ตัวละร้อยสามสิบแล้ว ถ้าขายราคานี้ได้กำไรสี่สิบบาทเอง“เสื้อแบบนี้พี่รับมาแพง ร้อยแปดสิบละกันค่ะ” วิญญาณแม่ค้าชักจะเข้าสิงขึ้นมา“ร้อยเจ็บห้านะคะ พี่สาวคนสวย” น้องศึกษาทำตาวิ้งๆ ติดจะอ้อน“ก็ได้ค่ะ” ฉันปลดเสื้อออกมาจากไม้แขวนเอาใส่ถุงพลาสติกส่งใ

15. การเตือนครั้งที่หนึ่งเพล้ง!! เสียงจานกระเบื้องที่ฉันกำลังถือ อยู่ๆ มันก็ร่วงไปจากมือ แตกกระจายเต็มพื้น“หนูดาว ถอยมาค่ะเดี๋ยวป้าจะกวาดเศษจาน ประเดี๋ยวจะเผลอเหยียบ” ป้าสมใจเดินไปคว้าไม้กวาดกับที่ตักผงออกมาเพื่อจัดการทำความสะอาดพื้นที่เต็มไปด้วยเศษกระเบื้อง วันนี้ตั้งแต่เช้าฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุอะไรอย่างที่โบราณท่านว่าหรือเปล่านะ ฉันเตรียมอาหารกลางวันอันประกอบด้วยผัดยอดฟักแม้วหมูสับ ยำคะน้ากุ้งสด ของหวานเป็นมันเชื่อมและมีผลไม้อย่างมะละกอสุกและแอปเปิ้ลที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำ พอเตรียมอาหารเสร็จฉันก็เอาสัมภาระขึ้นรถ ระหว่างที่เดินผ่านห้องรับแขก รูปของพี่ซายน์ก็ตกลงมาจากตู้โชว์กรอบกระจกแตกละเอียด ฉันก้มลงไปเก็บรูปนั้น ภาพของหมอหนุ่มรับปริญญา ดวงตาสีเข้มคู่นั้นไม่มีรอยยิ้มแต่ทว่า..กลับดูหล่อเหลาในสายตาของฉันฉันมองภาพนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม“พี่ดาว ทำอะไรคะ” น้องมิ้นท์เดินเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ด้วยความตกใจฉันเผลอจับกรอบรูปที่แตกนั้นเป็นผลให้กรอบกระจกที่แตกบาดเข้ากับนิ้วเป็นแผลลึก“อู้ยยย!!” ฉันเผลอสูดปากด้วยความเจ็บ เลือดไหลออกมาราวกับท่อประปาแตก“พี่ดาวกดแผลไว้ก่

17. ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิต (2)รถกู้ภัยและรถพยาบาลมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าหน้าที่กู้ภัยใช้เครื่องตัดถ่างเข้าให้การช่วยเหลือฉันกับพี่ซายน์ ร่างสูงยังนอนไม่ได้สติ แต่เจ้าหน้าที่ในรถพยาบาลบอกฉันว่าชีพจรยังเต้นเป็นปกติอยู่ น่าจะโดนแรงกระแทกจากถุงลมนิรภัยทำให้หมดสติ ฉันจับมือพี่ซายน์แน่นใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา จนกระทั่งรถพยาบาลจอดหน้าห้องฉุกเฉิน พ่อไพรซ์ แม่พั้นซ์และยัยพายยืนรออยู่ด้านหน้า ทุกคนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักแต่ก็ยังส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ฉัน ฉันไม่กล้าสู้หน้าใครเลยเพราะฉันเป็นต้นเหตุทำให้พี่ซายน์ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ พอเวรเปลเข็นคนเจ็บเข้าไปในห้องฉุกเฉินเรียบร้อยแล้ว ยัยพายเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง พ่อไพรซ์กับแม่พั้นซ์ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ “ดาวเป็นยังไงบ้าง”“ฉันไม่เป็นอะไรแต่พี่ซายน์...ฮือ..” แล้วน้ำตาฉันก็ไหลราวกับท่อประปาแตกอีกครั้ง“แกส่องกระจกดูรึยัง ไม่เป็นอะไรแน่เหรอ?” หลังจากออกจากรถยนต์ที่ชนต้นไม้คันนั้น อาจเพราะมัวแต่สนใจความปลอดภัยของพี่ซายน์ ฉันจึงไม่ได้สังเกตตัวเอง ฉันมีแผลถลอกบริเวณต้นขายาวไปถึงน่องเพราะคอนโซลหน้ารถกดทับ ใบหน้าบวมแดงจากแรงกระแทกและเศษกระจกบาดที่แก้มแต่รอย

19. ผู้ชายปากแข็ง (2)Sine talksช่วงเช้าขณะที่กำลังเดินราวน์วอร์ดผู้ป่วยแผนกศัลยกรรม โดยมีแพทย์ที่เป็นสตาฟคือแพทย์หญิงลดา ก่อตั้งสกุลชัยหรือหมอพลอย คนรักในความลับของผมคอยให้ความรู้ในส่วนที่ยังไม่เข้าใจและให้คำแนะนำควบคู่กันไป พอเสร็จการราวน์วอร์ดเช้า ขณะที่ทุกคนกำลังจะแยกย้ายกันไปพักรับประทานอาหารกลางวัน“คุณหมอลดาครับ” ผมเรียกหมอพลอยที่เดินรั้งท้ายกลุ่มแพทย์อินเทิร์นคนอื่นๆ ตั้งแต่วันที่ผมคุยกับเธอด้านหลังตึกศัลยกรรมในครั้งนั้น ผมจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้คุยกันแบบเป็นจริงเป็นจัง“ว่าไงคะ คุณหมอมหาสมุทร” หมอพลอยยิ้มพราย รอยยิ้มที่ผมเคยชอบมองตอนที่เธออธิบายและคอยสอนผมในเคสผู้ป่วยที่ยากๆ ด้วยความเอาใจใส่ เราใกล้ชิดกันจนความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์เพิ่มพูนทักษะกับอาจารย์แพทย์หรือสตาฟมันเกินเลย ผมลุ่มหลงหมอพลอยจนมองข้ามสถานะของเธอแถมยังหน้าด้านไปขอร้องให้เธอหย่าขาดจากหมอต่อพงษ์ พอคิดย้อนไปตอนนั้นผมมันก็สมควรปืนต้นงิ้วอย่างที่แม่พั้นซ์กับยัยพายบอก เลวได้ใจมากที่คิดไปทำลายครอบครัวคนอื่น“เราไปหาที่คุยกันเงียบๆสักครู่ได้ไหมครับ” ผมต้องจบเรื่องนี้อย่างจริงจัง..“ไปคอนโดพี่ตอนนี้แล้วค่