All Chapters of สตรีเช่นข้าไม่มีหรอกสามีเดียว: Chapter 31 - Chapter 40

เมิ่งสิงโจวมองหน้าหย่งคัง" เจ้าไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ฉิงฮวาทำผิด นางต้องได้รับโทษสาสม รวมกับครั้งก่อนที่นางก่อเรื่องให้คนไปลักพาตัวพี่สาวเจ้าไปทำร้ายด้วย"" แล้วฝ่าบาทกับฮองเฮาจะยอมหรือพะย่ะค่ะ"" เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง ฉิงฮวาเอาแต่ใจแล้วยังโหดเหี้ยม หากไม่ลงโทษนางภายภาคหน้าไม่รู้นางจะก่อเรื่องใหญ่อีกแค่ไหน"" คุณชายเมิ่งข้ามีความคิดหนึ่ง"หว่านเอ๋อพูดขึ้นมา" ท่านหมอซูเป็นอาจารย์ของหลานเอ๋อ ข้าอยากพานางไปหาหมอซู บางทีหมอซูอาจช่วยได้ "" หมอซู หมอเทวดาซู ข้าเคยได้ยินชื่อเสียงของเขา แต่เขาไม่เคยอยู่กับที่หาตัวยาก"หมอหลวงกู้กล่าว" แต่ที่เขาไท่ซานมีลูกศิษย์หมอซูอยู่ ถึงหมอซูไม่อยู่ แต่ก็พวกเขาก็ต้องรู้ว่าหมอซูไปที่ใด"" งั้นข้าจะพาพี่สาวของข้าไปเขาไท่ซานบางทีอาจโชคดีเจอหมอซู"" รออีกสองวันได้หรือไม่ ให้ข้าจัดการเรื่องฉิงฮวาให้เรียบร้อยก่อน ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย"" องค์ไท่จื่อ จะดีรึพะย่ะค่ะ"" ข้าแค่อยากไปเที่ยวเขาไท่ซาน หากโชคดีจะได้เจอหมอเทวดาซูที่ผู้คนร่ำลือด้วย"" งั้นข้าขอพาหลานเอ๋อไปรอพวกท่านที่นอกเมืองได้หรือไม่ คือว่าข้าได้ข่าวว่าคุณชายจางออกตามหาหลานเอ๋อไปทั่ว ข้าไม่อยากให้เข

" เจ้า พวกเจ้าโกหก ไม่จริงเพคะพวกมันใส่ร้ายหม่อมฉัน"" จนขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะแก้ตัวอีกรึ"หยุนเสียงตะคอกเสียงดังจนฉิงฮวาสะดุ้งน้ำตาคลอ นางเชิดหน้าไม่ยอมรับผิดชี้ไปที่ต้าหวัง" เจ้า ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้า ยิ่งไม่เคยพบกันเป็นการส่วนตัว แล้วจะมาว่าข้าสั่งให้เจ้าทำได้ยังไง"" จริงที่ท่านไม่ได้มาพบข้าเป็นการส่วนตัวแต่ท่านก็ให้นางคนนี้เอาคำสั่งมาบอกข้า"ต้าหวังชี้ไปที่ชุ่ยเสีย" แล้วยังให้คนเอาหีบตำลึงเงินตำลึงทองมาให้อีก หรือท่านจะบอกว่านางไม่ใช่คนของท่าน"" ใช่ นางเป็นนางกำนัลของข้า แต่ข้าไม่รู้เรื่องที่นางทำ"" องค์หญิง"" เป็นเจ้าที่ทำเรื่องทั้งหมดเองไม่เกี่ยวกับข้า ข้ารู้ว่าเจ้าจงรักภักดีกับข้า เห็นว่าข้าเสียใจที่นางมาแทรกกลางระหว่างข้ากับจางฮั่นเจ้ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมแต่งงานกับข้า เลยทำเรื่องเช่นนั้นลงไป ในเมื่อเจ้าทำผิดเองก็ต้องรับโทษคนเดียวสิ อย่าดึงข้าไปข้องเกี่ยวด้วย "ชุ่ยเสียจ้องมองฉิงฮวาด้วยความผิดหวัง นางไม่น่ามารับใช้ฉิงฮวาเลย ทั้งที่นางจงรักภักดีทำตามคำสั่งทุกอย่าง แต่สุดท้ายกลับถูกทอดทิ้ง นึกถึงตอนที่มัวเอ๋อถูกลากไปตัดลิ้นแล้วจับโยนลงบ่อ นางก็น่าจะคิดได้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าองค์

จางฮั่นลาออกจากหน่วยอินทรียกตำแหน่งหัวหน้าให้เจียเหริน เพราะเรื่องฝีมือความเฉลียวฉลาด เจียเหรินเหมาะสมกว่าคนอื่นแต่เจียเหรินปฏิเสธ บอกว่าจะลาออกเหมือนกันเพื่อไปตามหาหว่านเอ๋อ เซิ่งเทียนจึงรับตำแหน่งหัวหน้าชั่วคราว จนกว่าจะมีการคัดเลือกคนใหม่ในเวลานี้จางฮั่นกับเจียเหรินกำลังปิ้งปลาอยู่ในป่า พวกเขากำลังจะเดินทางไปเขาไท่ซานตามหาคนรัก เพราะจางฮั่นคิดว่าเมิ่งอันหลานน่าจะถูกส่งตัวไปให้หมอเทวดาซูอาจารย์ของนางรักษาอยู่ที่นั่น ส่วนเจียเหรินคิดว่าเมิ่งอันหลานอยู่ที่ไหนหว่านเอ๋อก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วยสายลมพัดโชยกิ่งไผ่ลู่ไหวโอนเอียง ผ้าม่านหน้าต่างปลิวสะบัดตามแรงลม หย่งคังลุกออกไปดู เห็นลมพัดแรงขึ้น สงสัยฝนจะตกเขาปิดหน้าต่าง คนอื่นลงเขาไปเก็บสมุนไพรกันหมด วันก่อนเขาลื่นตกเขาได้รับบาดเจ็บยังเดินกระเผลกอยู่ เลยต้องรับหน้าที่เฝ้าเมิ่งอันหลานเมิ่งอันหลานลืมตาขึ้นมามองไปรอบตัว ก่อนจะหยุดมองชายตรงหน้า ที่กำลังจ้องมองนางอยู่เหมือนกัน ต่างคนต่างจ้องมองกันไม่มีใครพูดจา ก่อนที่หย่งคังจะพูดออกมาก่อน" ตื่นแล้วเหรอ"เมิ่งอันหลานค่อยๆลุกขึ้น หย่งคังเข้าช่วยพยุงนาง ทั้งสองสบตาในระยะใกล้ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกน

" สามี ข้าเจ็บ"เขาเดินเข้าไปลูบผมนางเบาๆ" วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้พวกข้าจะมานวดให้ศิษย์พี่ใหม่"พอเอามือเอาเท้าออกจากอ่างว่านยาสมุนไพร นางรู้สึกเบามือเบาเท้ามาก" เป็นอย่างไร"" ไม่เจ็บแล้ว"หย่งคังอุ้มนางขึ้นมาพาเดินกลับไปห้องพักเมิ่งสิงโจวจะตามแต่หว่านเอ๋อขวางเอาไว้"ข้ารู้ว่าเจ้าทั้งห่วงและหวงพี่สาวเจ้ามาก ข้าเองก็ห่วงนางเหมือนกัน แต่ตอนนี้ข้าอยากให้นางมีความสุข แม้ระยะเวลาสั้นๆ ไว้ให้นางหายดีก่อนถึงเวลานั้นค่อยบอกความจริงกับนางก็ยังไม่สาย"เมิ่งสิงโจวครุ่นคิดนัก เว่ยหลงมาตบไหล่"ข้าก็คิดเช่นเดียวกันกับแม่นางหว่าน เจ้าไม่เห็นรึว่าพี่สาวของเจ้าเวลาอยู่กับคุณชายของเรา นางดูยิ้มแย้มมีชีวิตชีวาแค่ไหนแต่ละวันเรียกหาแต่ สามี สามี"เมิ่งสิงโจวถอนหายใจ ตั้งแต่เมิ่งอันหลานฟื้นขึ้นมานางก็เอาแต่ติดหย่งคังแจ คำก็สามี สองคำก็สามี สามีกำมะลอหน่ะสิ ไหนบอกว่าความทรงจำของนางหยุดลงเมื่อสามปีก่อนไง ตอนนั้นนางมีอะไรก็ อาโจว อาโจว นางไม่เคยรู้จักพบเจอหย่งคังมาก่อน เขาไม่เข้าใจว่าพอนางฟื้นมา ทำไมถึงได้เข้าใจว่าหย่งคังเป็นสามีไปได้ ทำไมไม่คิดถึงห่าวตี้หลุนสามีคนแรกของนาง " คุณชายเรามาถึงแล้ว เขาที

ยามเซิน จางฮั่นกับเจียเหรินก็มาถึงบ้านพักบนยอดเขา มองดูสมุนไพรที่วางตากอยู่น่าจะใช่ที่นี่ไม่ผิดแน่ มีคนออกมาเลือกเก็บสมุนไพรที่ตากอยู่ใส่ตะกร้า เจียเหรินรีบเข้าไปถามทันที" รบกวนสอบถามหน่อย ที่นี่คือบ้านพักของหมอซูใช่หรือไม่"เชี่ยนฝูกับหม่าหยูมองหน้ากัน ก่อนที่หม่าหยูจะถามกลับ" ใช่ ท่านมาหาอาจารย์รึ "" เปล่าข้ามาหาหว่านเอ๋อ"" ส่วนข้ามาหาหลานเอ๋อ"" เชี่ยนฝู หม่าหยู ได้หรือยัง ทำไมออกมานานจัง"ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเจียเหรินรีบหันควับกลับไปดู แล้วก็ได้พบกับคนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวัน" หว่านเอ๋อ"หว่านเอ๋อขมวดคิ้วมองเจียเหริน เขามาที่นี่ได้ยังไง มองเลยไปข้างหลังยังมีจางฮั่นอีกคน นี่มันวันอะไรกันเนี่ย ทั้งห่าวตี้หลุนทั้งจางฮั่นถึงได้มาที่นี่พร้อมกัน นางถอนหายใจหนักๆ ห่าวตี้หลุนไม่เท่าไหร่เพราะเมิ่งอันหลานบอกว่าไม่ได้รักเขาแค่สงสาร ยังไงเรื่องของนางกับเขาก็จบแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มต้นใหม่ แต่จางฮั่น เมิ่งอันหลานรักเขาหากได้พบกันอีกครั้งไม่รู้ว่านางจะเป็นเช่นไรเชี่ยนฝูกับหม่าหยูถืออ่างน้ำแช่ว่านสมุนไพรเข้าไปวางลง เมิ่งอันหลานก็เอามือเอาเท้าลงแช่ " หือ พวกเจ้ามองข้าทำไมไม่ต้องกลัวข้า