Lahat ng Kabanata ng พรางพิษ: Kabanata 91 - Kabanata 100

“แม่ไนท์ถูกขังเป็นอาทิตย์แล้วนะตามัตถ์ ทำอะไรสักอย่างเถอะ”“ทนายของฉันกำลังเดินเรื่องค่ะ รับรองว่าอดีตหลานสะใภ้คุณดิ้นไม่หลุดแน่ๆ” ผกากรองได้โอกาสประชดหญิงชรา ความโกรธของนางนั้นลดลงไปกึ่งหนึ่งยามเห็นว่าโอบนิธิกำลังดีวันดีคืน“ตามัตถ์...แกต้องช่วยยัยไนท์นะ ต้องช่วย” ศรีสุรางค์รบเร้า สมัตถ์หนักใจ และคิดไว้แค่ว่าจะช่วยเต็มที่แค่หาทนายให้ราตรี และเขาจะจัดการทันทีในวันพรุ่งนี้“กินข้าวเถอะครับ กับข้าวเย็นหมดแล้ว” ว่าพลางตักกับข้าวให้คนเป็นย่า ปิดทางมิให้นางได้ถามเรื่องราตรีอีก เขาปลงแล้วกับความเป็นไปของมนุษย์โลก อะไรจะเกิดก็เกิดไปเถอะ เขาเหนื่อยจริงๆ“เราก็กินสิยัยเทียน พักนี้ผอมไปนะ กินอะไรซะบ้าง”“หนูกินอยู่ค่ะแม่ จริงๆ” ว่าแล้วตักผัดผักเข้าปากคำเล็กๆ มันฝืดคอจนต้องดื่มน้ำตามอึกใหญ่ อิ่มขึ้นมาทั้งที่ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้อง“พี่เทียนอิ่มแล้วเหรอ”โอบนิธิท้วง มื้อค่ำแสนอร่อยแต่พี่สาวกลับรับประทานไปเพียงคำเดียวเท่านั้นทุกคนที่โต๊ะอาหารหันมองเทียนห

“คนเป็นเจ้านาย ยืมเงินลูกน้องมันน่าเกลียดออก เธอว่าไหม”เทียนหยดสะอึก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระปุกออมสินบางๆ ที่ถูกเขาใช้ไม้เบสบอลทุบจนแตก เขาต้องการอะไรจากการสั่งสอนเธอกันล่ะ ให้เธอสำนึกที่ตัวเองเป็นคนสะเพร่างั้นหรือ ก็ได้...สมัตถ์“ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณอเนก ฉันว่า...ฉันกลับไปเอากระเป๋าจะดีกว่า” บอกแล้วยิ้มบางๆ ทั้งที่ร่างกายไม่อยากยิ้มแม้แต่น้อย ลำคอเธอแห้งเป็นผงและท้องก็ร้องหนักขึ้น ทว่าสุดท้ายก็พาสองขาก้าวออกมาจากร้านอาหาร เชื่อไหมว่าแม้ท้องจะร้องครวญคราง แต่ปากกลับไม่รู้สึกอยากกินอะไรอีกแล้ว มันขมปร่าไปทั่วลำคอ แน่นจนคล้ายๆ กับมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ และแม้ว่าสิบนาทีให้หลัง เธอกลับมาถึงห้องทำงานแล้ว เธอก็ไม่ได้ลงไปหาอะไรรับประทาน ไม่ใช่ว่าไม่อยากหาอะไรใส่ท้อง แต่เพราะสิ่งที่เขาทำมันชวนให้เธออยากประชดเขา และยิ่งกว่าการประชดก็คือ เธอเวียนหัวจนตาลาย ไม่อยากทำอะไรนอกจากนั่งนิ่งๆ รอเวลากลับบ้านเท่านั้น___________ บ่ายโมงเศษๆเทียนหยดผลักประตูเข้าไปช้าๆ พร้อมกับสูบลมเข้าปอดแรงๆ อเนกกลับมาแล้ว เดาว่าสมัตถ์คงกลับมาเช่นกั

“โธ่เอ๋ย...เทียน...” ผกากรองทอดถอนใจ ช่วยปาดน้ำตาบนใบหน้าบุตรสาว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกก็คือลูก จะปล่อยมือจากลูกได้อย่างไร คนเป็นแม่ก็ยังต้องโอบอุ้มค้ำชูลูกจนสุดลมหายใจนั่นล่ะ“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมที่ดังอยู่หน้าประตูห้องครัว ทำให้สองแม่ลูกต้องรีบป้ายปาดน้ำตา ผกากรองหันมาทางต้นเสียงก็เห็นศรีสุรางค์ยืนอยู่ ดวงตาของหญิงชราก่ำแดงไม่แพ้พวกเธอสองแม่ลูก“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณ” ผกากรองถาม“เปล่า ฉันแค่หิวน่ะ ตั้งโต๊ะเลยได้ไหม ตามัตถ์ก็มาแล้ว ฉันได้ยินเสียงรถ”ศรีสุรางค์เอื้อนเอ่ย ไม่ได้รู้สึกหิว แต่ไม่อยากให้สองแม่ลูกต้องมาคร่ำครวญด้วยเรื่องที่นางสามารถช่วยเหลือได้ มีเรื่องราวมากมายที่ทำให้นางเป็นทุกข์ แต่เรื่องหนึ่งที่พอทำให้นางเป็นสุข ก็คือเรื่องเด็กในท้องของเทียนหยด นางเลี้ยงสมัตถ์มากับมือ นางรักเขาเหมือนหลานแท้ๆ นางย่อมดีใจที่ในที่สุดเขาก็มีทายาท มีเหลนตัวน้อยๆ รอให้นางชื่นชม“ค่ะ ฉันจะเรียกเด็กตั้งโต๊ะเดี๋ยวนี้”_____________ บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเป็นไปด้วยความอึ

 สมัตถ์จำต้องนั่งลงที่ว่างข้างๆ นาง ที่แท้ผกากรองหรอกหรือที่ช่วยกันเทียนหยดออกไปจากเรื่องวุ่นวาย ด้วยหัวอกของคนเป็นแม่ นางต้องทำทุกวิถีทางเพื่อลูกสินะ ในขณะที่เขาเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดพลาดของเทียนหยดแท้ๆ“แล้วตำรวจ ก็เลยสรุปเอาว่าสามีคุณเป็นคนขับ และตั้งข้อหาขับรถโดยประมาท”“ใช่ แต่รุ่งรดิศในตอนนั้นแม้แต่หายใจด้วยตัวเองยังทำไม่ได้เลย ฉันวิ่งเต้นหาผู้หลักผู้ใหญ่ จนในที่สุดเรื่องมันก็เงียบลง ใช้เงินไปไม่ใช่น้อย ทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นเพราะอุบัติเหตุ คุณเองก็อย่าโกรธยัยเทียนเลยนะ”“ผมไม่ได้โกรธนะครับ ผมแค่รู้สึก...น้อยใจสวรรค์ละมั้ง ที่ให้เทียนหยดเป็นคนขับรถ แต่พอมาถึงตอนนี้ ผมกลับดีใจที่เทียนหยดเป็นคนขับรถนั่น เพราะถ้าสามีคุณเป็นคนขับ เขาคงเป็นคนที่ทำให้แม่ผมตาย และพอถึงตอนนี้ที่ผมรู้ความจริงว่าเขาเป็นพ่อแท้ๆ มันคงเจ็บปวดพิลึก”“เวลาอาจช่วยเราได้ค่ะคุณสมัตถ์ ไม่มีใครอยากให้เรื่องร้ายๆ มันเกิดนี่คะ”“จริงครับ” สำทับประโยคนั้นของว่าที่แม่ยายราว มันคงถึงเวลาที่เขาต้องทำใจ ทำใจให้ชิน

เธอพยักหน้า จีรวัฒน์เคลื่อนกายออกจากโต๊ะตัวสูงมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาเขามีหยาดน้ำตารื้นอยู่ในนั้น“โชคดีนะจี ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”จีรวัฒน์มองเทียนหยดอย่างอาลัยอาวรณ์“ขอกอดสักทีได้ไหม ครั้งสุดท้าย...”เทียนหยดยิ้มน้อยๆ ดวงตามีหยาดน้ำใสไม่แพ้จีรวัฒน์ การจากกันด้วยดีย่อมน่าพิศสมัยกว่าการลาจากแบบโกรธเคือง อ้อมกอดของจีรวัฒน์อบอุ่นเสมอ ทว่าเธอไม่ต้องการมันอีกแล้ว หากมิได้อ้อมกอดของสมัตถ์มาครอบครอง เธอก็ขอแค่กอดตัวเองตลอดไปหวืด! โครม!ความโกลาหลเกิดขึ้นชั่วขณะ อะไรสักอย่างพุ่งมาทางด้านหลังเทียนหยดแล้วจับแยกหญิงสาวกับจีรวัฒน์ออกจากกัน จีรวัฒน์ถูกผลักจนล้มหงายหลัง ชนเข้ากับโต๊ะเก้าอี้โครมคราม แต่คนต้นเหตุยังไม่สาแก่ใจ ตามไปประเคนหมัดใส่จีรวัฒน์อีกสามทีซ้อนพลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!“คุณสมัตถ์!? หยุดนะ! คุณสมัตถ์ฉันบอกให้หยุด!”พลั่ก!หมัดสุดท้ายกระแทกใบหน้าจีรวัฒน์จนเลือดกบปาก ด้วยว่าไม่นิยมออกกำลังกาย ร่างกายจึงมิใช่หุ่นนักกีฬา ไม่มีลวดลายพอจะต่อกรกับหมัดแกร่งของอีกฝ่ายสมัตถ์ลุกจ