Semua Bab หวนรักเด็กเก่ามาเฟีย: Bab 51 - Bab 60

ความเงียบที่ปกคลุมภายในห้องโดยสารของรถยนต์คันหรู ตลอดทางตั้งแต่สระบุรีมาถึงกรุงเทพ ชั่วเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง แต่สำหรับเธอมันเหมือนยาวนานกว่านั้น คนที่บอกว่า ชอบเธอ เอนตัวลงนอนราวกับเมื่อครู่คำที่มีความหมายมากมายคำนั้น ไม่เคยหลุดปากออกมา เธอเก็บถ้อยคำที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง กลับมาทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงแต่ยังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เท่านั้นเอง จนรถยนต์คันหรูจอดที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง คนไข้ก็ถูกรับตัวเข้าห้องตรวจ VVIP อีกครั้งทันที เธอได้ขึ้นมารออยู่ที่ห้องพักหรูหราก่อนคนป่วย ความคิดก็ยังคงวนเวียนแต่คำพูดคำนั้น แต่อีกใจก็อดเป็นห่วงฟาริสไม่ได้ รู้เพียงว่าหมอต้องตรวจใหม่ทุกขั้นตอนเท่านั้นเอง คนไข้เข้ามาที่ห้องอีกครั้งก็ตอนเย็น คราวนี้เขามีสายน้ำเกลือติดตัวมาด้วย "เดี๋ยวพยาบาลจะเอายากับอาหารเย็นมาให้นะครับ พรุ่งนี้หมอจะแจ้งผลตรวจอีกที" "ครับ" เสียงหมอที่เอ่ยบอกคุณอธิป เสร็จแล้วก็ออกไปจากห้อง และเพียงครู่เดียวอาหารเย็นพร้อมกับยาก็เข้ามาที่ห้อง แต่คนไข้ยังนอนซมไม่ขยับตัวลุกขึ้น "เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ" พราวฟ้าเอ่ยถามอธิปด้วยเสียงสั่นๆ เพราะเห

งานเลี้ยงที่กำลังจะเริ่มขึ้นภายในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า พราวฟ้าที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนตั้งแต่เช้า จนถึงตอนนี้ก็ยังวิ่งวุ่นไปทั้งบ้านไม่หยุด ทั้งประสานกับทีมออร์แกไนซ์ ทั้งเตรียมความพร้อมทุกอย่างภายในบ้าน เห็นคุณอธิปเข้ามาเมื่อช่วงบ่าย แต่ก็ไม่ทันได้คุยหรือสอบถามถึงเจ้าของบ้านที่เธอไม่เห็นหน้าตั้งแต่วันที่เขาออกไปนอนเพนต์เฮ้าส์ คุณอธิปออกไปดูแลในส่วนหน้าบ้าน ทั้งทีมบอดี้การ์ดและส่วนของความปลอดภัยที่ดูจะเข้มงวดเป็นพิเศษ ส่วนเธอก็วิ่งวุ่นอยู่หลังบ้าน "คุณพราว ผมฝากดูแลน้องๆ บันนี่เกิร์ลหน่อยนะครับ ผมจัดห้องชั้นหนึ่งไว้ให้แต่งตัวแล้ว" คุณอธิปเดินนำสาวๆ กว่าสิบคนเข้ามาในบ้าน ฝากฝังให้เธอช่วยดูแลสาวสวยกว่าสิบชีวิตนั่น หลังจากพามาที่ห้อง ก็หันไปสั่งในครัวให้เตรียมขนมและน้ำดื่มมาไว้บริการน้องๆ เสร็จ แล้วก็กลับไปดูความพร้อมตามส่วนต่างๆ อีกครั้งเพื่อรีเช็กความเรียบร้อย และกลับมาที่ห้องชั้นหนึ่ง ในครั้งแรกเธอคิดว่าสาวสวยพวกนี้จะมาทำการแสดงอะไรสักอย่าง ไม่ทันได้เอะใจกับคำว่าบันนี่เกิร์ล จนเมื่อเข้ามาอีกครั้งเห็นน้องๆ เริ่มแต่งตัวในชุดกระต่ายแสนเซ็กซี่จึงได้เข้าใจก็ต

"คุณฟาริส จะทำอะไรคะ" แสงไฟจากภายนอกที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องอาบน้ำจึงออกจะสลัว ในความมืดแต่กลับเห็นดวงตาคมที่จ้องมองอย่างชัดเจน แม้จะคุกรุ่นไปด้วยความโกรธแต่มันก็ยังแฝงไว้ด้วยความต้องการบางอย่าง "ก็ทำอย่างที่เธอต้องการไง" พูดจบฟาริสก็กดริมฝีปากตัวเองประกบปากอิ่มลงไปอย่างแนบแน่น จูบที่แสนหนักหน่วงยาวนานจนคนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นเพราะมือใหญ่ที่รั้งต้นคอให้แหงนสูงแทบจะหายใจไม่ทัน "อย่าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น" พราวฟ้ารีบเอ่ยห้าม เมื่อเสื้อบอดี้สูทเกาะอกตัวสวยถูกดึงลงจนอกอิ่มสองเต้าอวดมาอวดสายตา ฟาริสซุกไซ้ลงไปที่อกอิ่มทันทีราวกับคนหื่นกระหาย ดูดเม้มยอดอกสองข้างสลับไปมา "อื้อ...คุณฟาริสคะ เดี๋ยวใครมาเห็น" "ก็อยากทดสอบความอดทนฉันไม่ใช่หรือ แล้วก็รู้ไว้เลยว่าฉันไม่อดทนแน่ ตอนฉันบอกชอบทำเมินใส่ พอฉันหายไปก็มายั่ว" และดันยั่วขึ้นซะด้วย พอเห็นเธออยู่ในชุดบ้าๆ นี่ เขาตกใจแทบแย่ ยังจะนั่งให้ไอ้จอห์นมันโอบไหล่ไว้อีก ไม่รู้ตัวหรือไงว่าไอ้หน้าอกที่มันล้นออกมาเกือบจะทั้งเต้านั่นมันยั่วคนอื่นขนาดไหน ผ้าชิ้นเล็กข้างขาที่เว้าสูงจนแทบจะเห็นเนินโหนกด้านในนั่นอีก "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ อย

พราวฟ้ามองซองจดหมายสีขาวตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ "เงินเดือนของเธอ ที่เหลือจากหักใช้หนี้" "มีเหลือด้วยหรือคะ" "จะได้ไม่ต้องไปขออธิปอีก" "ค่ะ ขอบคุณค่ะ" พราวฟ้าเบะปากขึ้นนิดๆ พยักหน้าน้อย ได้ก็ดี "เห็นบอกว่าพรุ่งนี้เธอต้องไปงานเปิดตัวเพลงที่แสดงใช่ไหม" "ค่ะ" "อืม เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปด้วย" เธอจึงได้แต่พยักหน้ารับ "วันนี้วันหยุด ฉันขอออกไปซื้อของข้างนอกนะคะ" "ให้คนขับรถพาไป" หลังงานวันเกิดผ่านพ้นไปแล้ว ทุกอย่างในบ้านก็กลับคืนสู่ปกติ รวมถึงเธอกับเขา คำสารภาพของเธอในคืนนั้น ไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เพราะทุกอย่างมันก็คงยังดำเนินไปอย่างเดิมไม่มีอะไรที่พิเศษขึ้นมากกว่าเดิม มองซองเงินในมือหนึ่งหมื่นบาท ยิ้มน้อยๆ ให้ตัวเอง ของใช้ที่จำเป็นก็แค่เครื่องสำอาง ซึ่งมันก็ยังคงเหลือของเก่าอยู่ เธอจึงเลือกใช้เงินจำนวนนี้ซื้อขนมและเครื่องดื่มจำนวนมาก ไปฝากเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดของเขา รวมถึงคนงานในครัวทุกคน ถึงคนพวกนั้นจะยังไม่ชอบเธอแต่อย่างน้อยก็เผื่อว่าจะไม่เกลียดไปมากกว่านี้ รวมถึงซื้อวัตถุดิบสำหรับทำขนม พรุ่งนี้เธอต้องไปร่วมงานเปิดตัวเพลง จึงคิดหาขนมติดไม้ต

"คุณอธิปคะ พราวอยากเจอคุณฟาริสได้ไหมคะ" พราวฟ้าเอ่ยถามตอนที่ขึ้นมานั่งบนรถ "ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณพราวที่เพนต์เฮ้าส์นะครับ" "ขอบคุณค่ะ" ตึกสูงกลางกรุงกว่าห้าสิบชั้น คุณอธิปส่งเธอขึ้นมาถึงหน้าห้องแล้วก็หายไป เหลือเธอเพียงคนเดียวที่กำลังยืนเคาะประตูใหญ่อยู่หน้าห้อง ฟาริสออกมาเปิดประตูให้ สายตาที่สบกันกลายเป็นเขาที่เบือนหน้าหนีเดินกลับเข้าไปในห้องก่อน ใบหน้าหล่อเหลาดูมีแววคล้ายคนอ่อนล้า หนวดเคราเขียวครึ้มไปทั้งคาง ผมยุ่งๆ อย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน "รองเท้าอยู่ในตู้" เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็เดินตามคนตัวสูงเข้าไปในห้อง เวลาเกือบสี่โมงเย็น แต่เธอเห็นกระป๋องเบียร์วางไว้เกลื่อนอยู่ที่โต๊ะกลางโซฟา เป็นภาพที่ขัดตากับห้องหรูชั้นสูงสุดในตึกทีเดียว "ทำไมดื่มเบียร์เยอะจังเลยคะ" เอ่ยถามเสร็จก็เป็นเธอที่ถือวิสาสะหยิบกระป๋องเปล่าพวกนั้นเดินไปทิ้งถังขยะในครัว คนถูกถามไม่ตอบ ได้แต่เอนตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาว "คุณฟาริส ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนได้ไหมคะ" "ทำไม" เอ่ยถามทั้งที่แขนพาดอยู่ตรงหน้าผาก ดวงตาที่หลับลงคล้ายไม่อยากเห็นเธออย่างนั้นแหละ "ฉันเอาเงินมาใช้หนี้ให้คุณ"