หวนรักเด็กเก่ามาเฟีย

"แม่ มีเงินให้ยืมอีกสักห้าหมื่นไหม เดือนนี้พราวไม่พอจริงๆ เดี๋ยวได้เงินอาทิตย์หน้าจะรีบคืนให้ ขอเอาไปจ่ายค่าบ้านกับค่ารถก่อน"

ผู้ที่ถูกเรียกว่าแม่ถอนหายใจหนักๆ ไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่ายคนตรงหน้า แต่เป็นเสียงถอนหายใจที่บ่งบอกถึงความสงสารเห็นใจ เพียงแต่ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไรได้ นอกจากจำนวนเงินที่เจ้าตัวเอ่ยปากออกมา

พราวฟ้า ฟังเสียงถอนหายใจนั้นแล้วก็รู้สึกละอายใจไม่น้อย แต่นอกจากแม่เมย์แล้วเธอก็ไม่มีใครที่ไหนอีก ที่จะกล้าเอ่ยคำพูดน่าอายพวกนั้นออกมาได้

แม่เมย์ คือสาวประเภทสองอายุแก่กว่าเธอเกือบยี่สิบปี และเป็นผู้ที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการบันเทิงมากว่าสามสิบปี เริ่มไต่เต้าตั้งแต่การเป็นช่างแต่งหน้าในกองถ่ายจับพลัดจับผลูจนมาเป็นผู้จัดการดารามือทองอย่างในทุกวันนี้

ไม่ว่าแม่เมย์จะจับใครคนไหนปั้น ทุกคนล้วนแต่กลายเป็นดาวจรัสฟ้า แต่ทุกอย่างมันคงมีข้อยกเว้น

และเธอ…ก็คงเป็นหนึ่งในข้อยกเว้นนั้น เมื่อดาวจรัสฟ้าอย่างเธอ มีเวลาเฉิดฉายในท้องฟ้าราตรีสีนิลได้เพียงไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ ก็กลายเป็นดาวตกร่วงสวรรค์ ไร้งาน ไร้เงิน อย่างทุกวันนี้

เพียงเพราะข่าวฉาวที่ว่า...แย่งผัวชาวบ้าน

"ไอ้พราว เรื่องเงินน่ะไม่ยากหรอก ฉันให้แกได้ แต่ถ้าแกจะเอาไปให้พ่อแกถลุงเล่นอีก คนที่จะไม่ไหวก็คือแกนะ"

"อันนี้ไม่ได้ให้พ่อแล้ว พราวจะเอาไปจ่ายค่ารถกับค่าบ้านเย็นนี้ครบกำหนดแล้ว เดี๋ยวมันจะเข้าเดือนที่สามซะก่อน เงินที่ลูกค้านัดจะจ่ายก็เลื่อนเป็นอาทิตย์หน้า"

"แกแน่ใจนะว่าไม่ได้เอาไปให้พ่อแกถลุงในบ่อนอีก"

"แน่ใจแม่"

เมย์มองหน้าเด็กสาวในสังกัด เห็นดวงตาใสซื่อของคนตรงหน้าแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ใบหน้าสวยหวานแต่ก็ดูเก๋ไก๋มีเสน่ห์ นอกจากจมูกโด่งที่สวยด้วยมีดหมอ อย่างอื่นก็ล้วนเป็นของจริง ดวงตากลมโตที่เคยสดใสบัดนี้กลับกลายเป็นดวงตาของคนที่มองอย่างไรก็เหมือนคนอมทุกข์ไว้ตลอดเวลา ริมฝีปากอิ่มที่เคยยิ้มกว้าง ตอนนี้แทบจะไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน เมย์มองเธออยู่อึดใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยเรื่องที่ค้างคาใจมาตลอดทั้งสัปดาห์

"มีคนติดต่อมา ถามว่าแกรับงานกินข้าวไหม"

"งานกินข้าว" พราวฟ้าเบิกตากว้างถามกลับคล้ายไม่อยากเชื่อเรื่องที่ได้ยิน

"อืม แต่ฉันยังไม่ได้ตอบกลับเขา เลยลองถามแกดู ที่จริงฉันไม่อยากพูดให้แกรู้ด้วยซ้ำ"

"เขาให้เท่าไรน่ะแม่"

"สามแสน"

"สามแสน" พราวฟ้าทวนราคาค่ากินข้าวตาโต "ยังมีคนสนใจอยากกินข้าวกับพราวอีกหรือเนี่ย ตลกดี" เธอได้แต่ยิ้มหยันให้ตัวเอง ก่อนจะเอ่ย "อ้อ หรือเพราะข่าว ว่าแต่ใครน่ะแม่"

"คุณอธิป" คนฟังได้แต่ขมวดคิ้ว เพราะไม่เคยได้ยินชื่อ

"เป็นนักธุรกิจน่ะ แต่เขาจะอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ นานๆ จะกลับมาไทยสักที"

"รับเลยแม่"

"อะไรนะ นังพราว แกเข้าใจไอ้งานกินข้าวใช่ไหมว่ามันจะไม่ได้จบที่โต๊ะอาหารแต่มันไปจบที่เตียง"

"รู้"

"แกแน่ใจ"

"อื้อ"

"ที่ฉันบอกไม่ได้หมายความว่าให้แกรับงานหรอกนะ..."

"พราวเข้าใจแม่ แต่แม่ก็ต้องเข้าใจพราว ถ้าไม่รับงานนี้ เดือนหน้าก็ยังไม่รู้จะมีงานอะไรมาให้ทำบ้างเลย รับไลฟ์สดขายของไปเมื่อวานก็ขายไม่ค่อยดี มีแต่คนมาคอมเมนต์ด่า จนลูกค้าเลื่อนจ่ายค่าจ้างเนี่ยแหละ"

"แกแน่ใจนะ"

"อืม แน่ใจ"

การตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาที เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ นอกจากงานในวงการบันเทิงจะหาไม่ได้ แม้แต่แม่เมย์ที่กว้างขวางอยู่ในวงการยังแทบจะหางานให้เธอไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะคู่กรณีของเธอที่เป็นลูกสาวเจ้าของช่องสถานีโทรทัศน์อย่าง...อลินา

นางเอกสาวดาวรุ่งที่กำลังมีชื่อเสียงจากละครพีเรียดเรื่องล่าสุด ตกเป็นข่าวแย่งสามีลูกสาวเจ้าของช่อง ฝ่ายชายก็ยังเป็นผู้จัดละครชื่อดัง

ข่าวฉาวสะเทือนวงการบันเทิงเมื่อหนึ่งปีก่อนทำให้ชื่อของ พราวฟ้า เขมิทัต หายไปจากวงการบันเทิงทันที จะมีเห็นหน้าคร่าตาตามสื่อบ้างเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่เป็นข่าวก็ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก หรือถึงจะเป็นเรื่องดีก็มีแต่คนด่า

จะมีก็เพียงรับงานรีวิว ไลฟ์สดขายของเท่านั้น และลูกค้าที่มาจ้าง ส่วนมากเพราะต้องการกระแสดรามาจากเธอเสียมากกว่า ไม่ได้ต้องการยอดขายหรอก แต่ต้องการให้คนมาด่าเพื่อคนจะได้รู้จักสินค้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ เพียงแต่ก็ต้องยอมทำเพื่อเงิน

กลับออกมาจากบ้านแม่เมย์ยังไม่ได้ครึ่งทาง เสียงแจ้งเตือนข้อความที่ดังขึ้นทำให้เธอละมือจากพวงมาลัยรถมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากแม่เมย์ ก็รีบตีไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางทันที

แม่เมย์ : คุณอธิปโอเคแล้วนะ

แม่เมย์ : พรุ่งนี้ทุ่มตรงให้แกไปที่บ้านเขา เดี๋ยวฉันส่งโลเคชันให้

พราวฟ้า : ขอบคุณค่ะแม่

มือบางกำโทรศัพท์ในมือแน่น เมื่อตัดสินใจไปแล้ว เธอก็ถอยไม่ได้

"เรียบร้อยไหม อธิป"

"เรียบร้อยครับ พรุ่งนี้ทุ่มตรงเธอจะมาที่นี่"

"ดีมาก"

บุรุษร่างสูงผู้มีใบหน้าหล่อคมคายอย่างคนเชื้อสายยุโรป แต่กระนั้นก็ยังมีเค้าโครงของความเป็นเอเชียปะปนอย่างเข้มข้นไม่น้อย ล้วนผสมผสานกันอย่างลงตัว ส่งให้คนที่ยืนหันหน้าทอดสายตามองทิวทัศน์ของกรุงเทพในยามค่ำคืนจากชั้นสูงสุดของตึกกลางมหานครดูหล่อเหล่าราวประติมากรรมชิ้นเอกของโลก ภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มยิ่งส่งให้ร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม

ดวงตาคมเข้มเหลือบสายตามอง อธิป ลูกน้องคนสนิทที่กำลังถอยตัวออกห่างหลังจากรายงานเรื่องที่ได้รับมอบหมายและทำสำเร็จ ก่อนจะหันสายตามองผ่านกระจกบานใหญ่ไปยังท้องถนนด้านล่างที่เห็นเพียงแสงไฟระยิบเล็กๆ ไปตลอดทาง พลางยกแก้วเหล้าทรงเพชรที่มีน้ำสีเหลืองอำไพเข้มข้นในแก้วขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมด ยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆ

พราวฟ้า จอดรถสัญชาติยุโรปราคาหลายล้านที่ยังผ่อนไม่หมดตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์แถวชานเมือง บรรยากาศยามโพล้เพล้ชวนให้จิตใจเธอสั่นไหวด้วยความกลัวไม่น้อย ยังไม่ทันดับเครื่องยนต์ บอดี้การ์ดหนึ่งในหลายคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็ตรงมาเปิดประตูรถให้เธอ หญิงสาวก้าวลงมารถมาด้วยความงุนงง และชายชุดดำคนนั้นก็ขับรถเธอออกไป คิดเพียงว่าเขาคงจะนำไปจอดให้ที่โรงจอดรถหน้าบ้านที่เธอเพิ่งจะผ่านมาเมื่อครู่

รู้จากแม่เมย์ว่าคุณอธิปเป็นนักธุรกิจที่รวยมาก เธอพยายามหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตแต่ก็ไม่พบข้อมูลอะไรสักอย่าง ในครั้งแรกที่มายังแอบคิดว่าจะถูกหลอกหรือเปล่า เพราะเงินที่ตกลงก็ยังไม่ทันได้รับสักบาท อาศัยความเชื่อใจจากแม่เมย์เท่านั้นเอง