All Chapters of ปรารถนารักอันตราย: Chapter 61 - Chapter 70

ร่างหนาก้าวเดินออกจากคณะ วันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะเรียนแล้ว ใจก็อยากไปหามานิตาแต่คิดว่าเธอคงเกลียดเขาไปแล้ว “ทำไมต้องไปสนใจยัยนั่นด้วย โธ่เว้ย!!!” “ฮื้อ...” มานิตาวิ่งออกมาจากคณะด้วยความรู้สึกเสียใจ เธอเจ็บเหลือเกินกับคำพูดและการกระทำของเพทาย ทั้งๆ ที่ผ่านมาเธอควรหยุดรักเขาได้แล้ว แต่แค่ชายหนุ่มมาทำดีด้วยเธอกลับอ่อนระทวยไปเสียทุกครั้ง “มิลค์กี้ แฮ่กๆ” ญาณินเรียกชื่อเพื่อนพร้อมทั้งหแบกายใจแรงอย่างเหนื่อยอ่อนที่ต้องวิ่งตามเพื่อนรักเพราะกลัวมานิตาคิดสั้น เธอไม่รู้ว่าจิตใจของมานิตาตอนนี้มันย่ำแย่ไปแค่ไหนแล้ว “ทำไมวะ...ทำไมมันต้องทำร้ายฉันขนาดนี้ ทำไม!!” มือน้อยปาดน้ำตาข้างแก้มของตัวเองอย่างเสียใจ “ไม่เป็นไรนะแก ฉันจะอยู่ข้างๆ แกแบบนี้เอง” มือน้อยของญาณินยกขึ้นลูบแผ่นหลังของเพื่อนอย่างปลอบประโลม สิ่งที่มานิตาต้องเจอในวันนี้มันร้ายแรงมากเกินไป เพทายทำเกินไปจริงๆ “ทำไมมันถึงทำกับแกอย่างนี้ แกพอรู้ไหม” “มันคงเพราะเขาแค้นฉันมั้ง” มานิตาแค่นยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อนึกถึงเรื่องราวทั้งหมด ทั้งๆ ที่ตัวเองควรจะเอะใจ การกระท

บทที่ 13ใครอีกคนที่เอาใจใส่กว่า กลับมาที่ปัจจุบัน “แสดงว่าที่แกหายหน้าไปเกือบเดือนเพราะแกโดนทำร้ายอย่างนั้นเหรอ” ญาณินถามย้ำอีกครั้งเพราะจำได้ดีว่าตอนนั้นมานิตาไม่ได้มางานศพของอลิซ แท้จริงแล้วเธอเข้ารับการรักษาจากการโดนทำร้ายเกือบเดือน “ทำไมแกไม่บอกฉัน ทำไมถึงเก็บเรื่องนี้เอาไว้คนเดียว” “ฉันไม่อยากให้แกเป็นห่วง อีกอย่างตอนนั้นฉันก็ไม่ได้สติอยู่หลายวันจะเอาเวลาที่ไหนไปส่งข้อความหรือโทร.หาแกเล่า” “แต่ที่ฉันสงสัยทำไมแกไม่บอกเพไปตรงๆ ว่าไม่ได้ตั้งใจพาอลิซไปเจอพวกนั้น แกเข้าตาจน อีกอย่างแกก็เป็นคนพาอลิซออกมาจากที่นั่นด้วยซ้ำ “เมนี่ขู่ฉัน...” “ขู่...” “หลังจากฉันรู้ข่าวเรื่องของอลิซ ฉันตั้งใจจะไปบอกเรื่องที่อลิซโดนทำร้ายทั้งหมดกับเพทายและพี่แอชตัน แต่ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเมนี่ก็มาหาฉันพร้อมบอกว่าถ้าฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ใครฟัง มันจะทำร้ายแม่ของฉัน จะทำให้แม่ของฉันไม่มีลมหายใจอีกต่อไป” “มิลค์กี้” “ฉันกลัวจริงๆ นะ ฉันรู้ว่าเมนี่ทำได้ทุกอย่าง และแค่เมนี่คนเดียวไม่เท่าไหร่ แต่พ่อข

กลิ่นอันคุ้นเคยที่เธอไม่ชอบลอยเตะจมูกเล็กอีกครั้งจนเธอต้องลืมตาตื่นขึ้นมา ภาพแรกที่เธอหวังคือใบหน้าของผู้ชายใจร้ายคนนั้น ทั้งๆ ที่เขาทำร้ายเธอสารพัดแต่หัวใจกลับมีแต่เพทายไม่เคยเปลี่ยนแปลง เธอเหมือนคนโง่ที่ปล่อยให้เขาหลอกซ้ำๆ อย่างไม่หลาบจำ “เป็นยังไงบ้างตัวเล็ก...” ร่างสูงโปร่งดีดตัวเองขึ้นจากโซฟาจากนั้นก็เดินเข้าไปกุมมือบางของมานิตาอย่างเป็นห่วง ในรอบอาทิตย์กว่าหญิงสาวต้องเข้าโรงพยาบาลถึงสองครั้งสองคราโดยที่เขาไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอเป็นอะไรไป “พี่ซัน” เสียงหวานเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา “โอเคหรือเปล่า ทำไมเป็นลมไปอีกแล้วนะ” น้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงทำเอามานิตาน้ำตาซึม ทำไมนะผู้ชายคนนี้ถึงได้ดีกับเธอขนาดนี้ แล้วทำไมเธอถึงทำใจรู้สึกดีๆ กับเขาไม่ได้ ทำไมเราถึงไม่รักคนที่เขารักเรา “มิลค์กี้นอนน้อยค่ะ เลยวูบ” “แบบนี้ไม่เอาแล้วนะ มีอะไรให้พี่ช่วยบอกพี่ได้เลยนะ เมื่อกี้ถ้าพี่คว้าตัวมิลค์กี้ไม่ทันมีหวังต้องถูกรถชนแน่ๆ” ตะวันฉายเอ็ดคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ วันนี้จริงๆ เขาไม่ได้มาหามานิตาแต่มาหาเพื่อนที่คณะแพทย์และบังเอิญเห็นหญ

“มึง...ปล่อยนะเว้ย!!” วาโยเข้าไปแกะมือหนาของเพทายออกจากคอเสื้อของตะวันฉายทันที เพราะกลัวทั้งสองจะมีเรื่องชกต่อยกันที่โรงพยาบาลวาโยดันอกเพื่อนให้ออกห่างตะวันฉายที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ ส่วนเพื่อนตัวดีของเขาก็กำลังขบกัดกรามเสียงดังน่ากลัว เขารู้ว่าเพทายบทจะดีมันก็ดีใจหาย ส่วนบทจะร้ายก็ยิ่งกว่าพายุเสียอีก“มึงอย่ามายุ่งไอ้วาโย กูจะไปต่อยหน้ามึงโทษฐานที่คิดจะมาแย่งเมียกู!!”“เมีย...เหอะ...ถ้าบอกตัวเองเป็นผัวจริงๆ วันนั้นที่มิลค์กี้เกือบโดนไอ้พวกขี้ยาข่มขืนทำไมมึงไม่มาช่วยล่ะ ถ้าไม่ได้กูป่านนี้มิลค์กี้จะเป็นยังไง!” ตะวันฉายบอกเสียงนิ่งและจ้องมองเพทายอย่างเหลืออด เขาจำเสียงแผ่วเบาของมานิตาได้ก่อนที่เธอจะสลบไป เธอเรียกชื่อผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจของเธอ‘เพ...มาช่วยมิลค์กี้ด้วย เพอย่าทำร้ายมิลค์กี้เลย’ คำสุดท้ายที่มานิตาพูดมันยังฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเขา และมันยิ่งทำให้เขาสงสารเธอมากขึ้นจนอยากจะทะนุถนอมไม่ให้เธอต้องเจ็บปวดอีกต่อไป “มึงว่าอะไรนะ” เพทายเม้มปากของตัวเองแน่น และหัวใจที่กำลังเต้นตุบๆ อย่างรุนแรง “กูไม่รู้นะว่าเมื่ออาท

“ไม่เอา...ฉันนอนคนเดียวได้ ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย พรุ่งนี้ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว” “ไม่ได้ฉันอยากนอนเป็นเพื่อนแก” ญาณินพยายามยืนยันคำเดิม “ไม่...กลับบ้านไปทั้งคู่เลย ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้มันดึกมากแล้วแกจะมานอนเฝ้าได้ยังไง มีแค่โซฟาจะนอนเบียดกันสองคนหรือไง” มานิตามองวาโยและญาณินสลับกัน “งะ....งั้นก็ให้วาโยกลับไปส่วนฉันจะนอนเป็นเพื่อนแก” ญาณินทำท่าทางเลิกลั่กเพราะกำลังเขินกับการที่มานิตาแซวเรื่องการนอนบนโซฟาตัวเดียวกัน “อ้าวญาณิน...แล้วแกจะกลับยังไงวะ ฉันเป็นคนไปรับแกมาหามิลค์กี้นะ” “พรุ่งนี้เช้าฉันจะนั่งแท็กซี่พามิลค์กี้กลับหอเอง” “ไม่...ถ้าแกอยู่ฉันอยู่ด้วย” วาโยร้องโวยจนมานิตาส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของหนุ่มสาวทั้งสองคน “กลับไปทั้งคู่นั่นแหละ พวกแกไม่ต้องห่วงฉันหรอก นี่มันโรงพยาบาลนะ ฉันนอนคนเดียวได้ มีอะไรฉันแค่เรียกพยาบาลไม่ต้องกลัวแทนฉันหรอกน่ะ” “แต่” “ไปเลย...เตียงโรงพยาบาลนอนสบายจะตาย ฉันอยู่ได้ ไว้พรุ่งนี้พวกแกค่อยมารับฉันสายๆ ก็ได้” สองหนุ่มสาวมองมานิตาสลับไปมา