All Chapters of ข้ามเวลามามีสามีแสนดี: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากกินอาหารเย็นกันเสร็จแล้ว ไป๋เหลียนก็ง่วงนอนอีกแล้ว อาจเพราะเธอใช้พลังปราณมากเกินไปในวันนี้ ทำให้ง่วงเร็วกว่าปกติ หวังจุนเหยาที่ยังมีงานกองอยู่ไม่น้อยได้แต่พาไป๋เหลียนเข้าไปนอนพักในห้องด้านใน ก่อนที่เขาจะออกมานั่งทำงานจนลืมเวลา“เอ่อ… เจ้านายครับ ตอนนี้สี่ทุ่มแล้วนะครับ เจ้านายไม่พานายหญิงน้อยกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเหรอครับ เหลืองานอีกนิดหน่อย พรุ่งนี้เจ้านายค่อยมาทำต่อก็ได้นะครับ” หลินซินรีบเตือนหวังจุนเหยาที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่จนลืมเวลา“ห๊ะ! สี่ทุ่มแล้วเหรอ?” หวังจุนเหยาเงยหน้าขึ้นมองหลินซินอย่างต้องการคำตอบ“ใช่ครับ เจ้านาย” หลินซินตอบอย่างระอา“เฮ้อ… ขอบใจที่เตือนฉันนะ ฉันลืมไปว่าไป๋เหลียนนอนรออยู่ในห้อง”หวังจุนเหยารีบเก็บเอกสารส่งให้หลินซินก่อนที่จะลุกจากเก้าอี้เดินกลับเข้าไปในห้องด้านในเพื่อปลุกภรรยาตัวน้อย“อื้อ&h

วันนี้ไป๋เหลียนไม่ได้ให้บอดี้การ์ดตามมาด้วย เธอไม่ชอบคนเดินตามจนไม่เป็นส่วนตัวนัก เธออยากเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องการมีสามีว่ามันดียังไง เผื่อว่าสาวโสดอย่างเพื่อนทั้งสองของเธอจะอยากมีแฟนสักคนบ้าง พวกเธอจะได้มีเรื่องเล่าสู่กันฟังมากขึ้นนอกจากเรื่องเรียนที่น่าเบื่อ“นี่ ฉันบอกเรื่องที่พวกเธอจะไปอ่านหนังสือด้วยกันที่บ้านให้คุณย่ากับสามีฉันฟังแล้วนะ พวกเขาบอกว่ายินดีต้อนรับพวกเธอล่ะ ฮิ ฮิ”“ว้าว พวกเขาใจดีกับเธอมากเลยนะไป๋เหลียน”“นั่นน่ะสิ หายากนะที่ครอบครัวฝ่ายสามีจะใจดีแบบนี้น่ะ”“ใช่แล้ว พวกเขาดีกับฉันมากเลยล่ะ คุณย่ายังบอกว่าจะให้คนเตรียมขนมเอาไว้ให้พวกเธอกินด้วย”ทั้งสามคุยกันเสียงเจื้อยแจ้วโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองพวกเธอยังไง จนทั้งสามคนไปหาที่นั่งในห้องเสร็จก่อนเวลาเริ่มเรียน 15 นาที พวกเธอยังคงคุยกันอย่างสนุกสนาน แตกต่างจากนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่ไม่กล้าเอ่ยปากแขวะกลุ่มของไป๋เหลียน

“สามี!!! หยุด!” ไป๋เหลียนรีบเข้าไปกอดหวังจุนเหยาทางด้านหลัง ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปซ้ำพวกเจิ้งซินอี๋อีกครั้งหวังจุนเหยาพอได้รับอ้อมกอดอุ่นของภรรยา เขาก็กลับมาเป็นปกติในทันทีแล้วรีบสำรวจร่างกายไป๋เหลียนจนเธอเวียนหัวแทบแย่ หลังจากเห็นว่าภรรยาตัวน้อยของเขาไม่เป็นอะไร หวังจุนเหยาค่อยผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอกได้เสียที ตอนนี้เหล่าผู้หญิงในห้างที่คิดจะเข้าห้องน้ำเห็นสถานการณ์ด้านในก็ไม่มีใครกล้าเข้าห้องน้ำ จึงได้แต่ยืนมองกันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร“ภรรยา ผมเป็นห่วงคุณมากรู้ไหม” หวังจุนเหยากอดไป๋เหลียนเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน“ฉันรู้ค่ะ ขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วงนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก แค่พวกเธอคิดจะรังแกฉันกับลูกเท่านั้นเอง ดีที่ฉันยังไหวตัวทันตอบโต้ไปบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ”เหล่าคนที่ได้ยินเช่นนั้นแล้วมองสภาพของพวกเจิ้งซินอี๋ต่างไม่อยากจะเชื่อว่านี่แค่เป็นการตอบโต้เล็ก ๆ น้อย ๆ หวังจุนเหยาที่เข้าข้างเมียรักกลับไม่สนใจ เขายังคาดโทษ

ไป๋เหลียนนำกล่องเครื่องประดับออกมาให้หวังซูหุยดูพร้อมรอยยิ้ม แต่กลับถูกหวังซูหุยบ่นเสียอย่างนั้น“ของแค่นี้ยังกล้าซื้อให้หลานสะใภ้ฉันนะ ไม่ได้ ๆ ย่าคิดว่ามันไม่เหมาะกับหลานสะใภ้ตระกูลหวังสักเท่าไหร่ วันหลังไป๋เหลียนไปกับย่านะลูก ย่าจะเลือกให้เอง”“โธ่ คุณย่าครับ ของพวกนี้ผมให้น้องเป็นคนเลือกเองนะครับ ถ้าคุณย่าเลือกให้ใหม่แล้วน้องจะใส่ไปเรียนได้ยังไงกันล่ะครับ เครื่องเพชรแต่ละชุดของคุณย่ามันเล็กเสียเมื่อไหร่กันเล่า”“อ้าว นี่แกหาว่าย่าจะเลือกของไม่ถูกใจไป๋เหลียนหรือยังไง ฮึ!” หวังซูหุยหันหนีเจ้าหลานชายที่พูดไม่เข้าหูอย่างงอน ๆ“เอ่อ… คุณย่าคะ หนูคิดว่าแหวนกับกำไลที่พี่จุนเหยาช่วยเลือกด้วยมันใส่สะดวกดีนะคะคุณย่า ถ้าใส่ชิ้นใหญ่เกินไป หนูกลัวว่าคนอื่นจะหมั่นไส้เอาน่ะค่ะ”“ชิ เห็นแก่ไป๋เหลียนหรอกนะ ถ้าอย่างนั้นย่าจะไม่บังคับก็ได้ แต่งานประมูลเครื่องประดับและของเก่าโบราณ

นานหลายสิบปีแล้วที่เขาส่งคนออกตามหาลูกสาวที่หายไป แต่กลับไม่มีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมเลยแม้แต่น้อย เขาไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมภรรยาของเขาถึงอยากรับเลี้ยงเสิ่นหยูเว่ยนัก ทั้งที่หน้าตาเด็กผู้หญิงอายุสามขวบก็เหมือน ๆ กันหมด แต่ที่เขาต้องจำใจรับเธอเข้ามาเพราะภรรยาเอาแต่ร้องไห้ไม่เป็นอันกินอันนอนที่ลูกสาวของพวกเขาหายตัวไป อีกทั้งนิสัยส่วนตัวบางอย่างของเสิ่นหยูเว่ยเขาก็ไม่ค่อยชอบใจนักเสิ่นฉางเวินมองสองแม่ลูกอย่างระอา พวกเธอคุยกันเป็นตุเป็นตะเหมือนกับว่านายหญิงผู้เฒ่าหวังจะรับเสิ่นหยูเว่ยเป็นหลานสะใภ้แล้วอย่างนั้นแหละ ยิ่งเขาหันไปมองหวังจุนเหยาที่เอาอกเอาใจเด็กคนนั้น เขาก็ยิ่งคิดว่าสิ่งที่ภรรยากับลูกเลี้ยงเขาเพ้อฝันอยู่คงไม่มีทางเป็นจริงได้แน่หวังจุนเหยาไม่รู้เลยว่ามีคนแอบมองเขากับภรรยาอยู่ ตอนนี้เขาตื่นเต้นมากที่จะได้พบหน้าลูกครั้งแรก อายุครรภ์ของไป๋เหลียนเข้าสู่เดือนที่สี่แล้ว ซึ่งเขารู้ดีว่าจะสามารถทราบเพศและทราบพัฒนาการทางร่างกายว่าลูกของพวกเขาแข็งแรงดีหรือไม่ด้วยหวังจุนเหยาที่แสนจะหวง