Semua Bab ข้ามเวลามามีสามีแสนดี: Bab 41 - Bab 50

หม่าหลันในร่างไป๋เหลียนพอรู้ความจริงก็ยิ่งนึกสงสารร่างเดิมที่ต้องทนทุกข์มานานตั้งแต่ยังเด็กเพราะสองแม่ลูกชั่วร้ายนี้ ส่วนหวังจุนเหยาอยากรู้ว่าภรรยาเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันแน่นั้นยินดีที่จะจ่ายเงินแค่หนึ่งล้านหยวนให้คนโลภพวกนี้ไปเพื่อจะได้นำสร้อยเส้นนั้นไปตามหาว่าเจ้าของเป็นใคร“สามี คุณไม่จำเป็นต้องเสียเงินมากมายแบบนั้นหรอกนะคะ ถ้าเธอมีสร้อยที่ว่าจริงๆ ฉันคงเคยเห็นมาตั้งนานแล้ว ฉันคิดว่าเธอแค่อยากหลอกเอาเงินคุณมากกว่า” ไป๋เหลียนรีบหยุดหวังจุนเหยาที่กำลังจะกวักมือเรียกหลินซินให้มาจ่ายเงิน“ชิ เด็กอย่างแกจะไปรู้อะไรนังไป๋เหลียน สร้อยนี่ฉันซ่อนเอาไว้มาตลอด ไม่อย่างนั้นแกคงรู้เรื่องไปนานแล้วว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกของฉันน่ะ ใครจะโง่เอามาให้แกดูกันเล่า ไม่เชื่อก็ถามลูกชายฉันดูสิว่าสร้อยนี้มีจริงไหม”ไป๋จินมองไป๋เหลียนอย่างดูถูก เธอคิดว่าเด็กอย่างไป๋เหลียนไม่สมควรรู้เรื่องนี้จนกว่าเธอจะขายไป๋เหลียนออกไปแล้วได้เงินมาจำนวนมาก ส่วนลูกชายเธอนั้น เธอบอกความจริงเขาตั้งแ

จางเหยากับหลี่ซินพอได้รับสายจากหวังเหลียนแล้วก็รีบเก็บสิ่งของเตรียมตัวเดินทางไปอ่านหนังสือกับเพื่อน ทั้งสองตรวจสอบจนเห็นว่าไม่มีลืมสิ่งใดแล้วจึงได้พากันลงไปรอบอดี้การ์ดที่กำลังเดินทางมารับพวกเธอที่ด้านล่างหอพักระหว่างนั่งรอ ทั้งสองยังคุยกันอย่างตื่นเต้นเพราะคิดว่าบ้านของสามีเพื่อนนั้นจะต้องใหญ่โตราวกับวังแน่ ในเมื่อเขามีบอดี้การ์ดคอยติดตามจำนวนมาก“เธอคิดว่าคนในบ้านจะดูถูกพวกเราไหม จางเหยา”“ฉันคิดว่าไม่นะ ก็หวังเหลียนบอกแล้วไงว่าคุณย่าของสามีเธอสั่งคนเตรียมของอร่อยๆ เอาไว้ให้เราตั้งเยอะแยะน่ะ ฉันคิดว่าคนในบ้านคงให้เกียรติเรามากกว่า”“อืม… ฉันกังวลนิดหน่อยน่ะ เธอก็รู้ว่าพวกเราเป็นแค่เด็กที่บ้านฐานะธรรมดา ๆ ฉันเลยกลัวว่าพวกเขาที่รับใช้ผู้ดีอย่างตระกูลหวังจะดูถูกเอาน่ะสิ”“เธอก็คิดมากเกินไป ขนาดหวังเหลียนเป็นเด็กที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกัน พวกเขายังยอมรับเธอเป็นนายหญิงของบ้านเล

กว่าบรรดาแขกก่อนหน้าจะเดินนวยนาดเข้าไปกันจนถึงคิวรถของตระกูลหวังมาถึงหน้าประตูโรงแรมก็กินเวลาไปเกือบ 20 นาที หวังเหลียนซึ่งตื่นเต้นอยู่ก็ชักจะปวดฉี่ขึ้นมาเสียด้วย เธอกระซิบบอกหวังจุนเหยาว่าให้พาเธอไปห้องน้ำก่อนเข้างานตั้งแต่ยังไม่ทันได้ลงจากรถ“ตกลงครับที่รัก คุณอดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวเราก็ได้ลงกันแล้ว”“เฮ้อ เจ้าตัวเล็กนี่ทำให้ฉันฉี่บ่อยมากเลยในช่วงที่ผ่านมา”“ลูกรัก อย่าทำให้คุณแม่ลำบากรู้ไหมครับ เป็นเด็กดีนะลูก” หวังจุนเหยาลูบท้องหวังเหลียนแล้วพูดกับลูกชายที่อยู่ในนั้นเบา ๆ“แหม คุณทำอย่างกับว่าลูกเราจะรู้เรื่องอย่างนั้นแหละ” หวังเหลียนพูดอย่างหมั่นไส้“รู้เรื่องสิที่รัก ลูกเราก็ต้องฉลาดเหมือนเราแน่นอน อ่า… เรารีบลงรถกันเถอะ”หวังจุนเหยาเห็นรถเคลื่อนมาถึงหน้าประตูโรงแรมตามหลังรถหวังซูหุยพอดี เขาจึงรีบชวนภรรยาลงจากรถจะได้พาเธอไปห้องน

หวังซูหุยได้ยินพร้อมกับเพื่อนทุกคนก็ถึงกับเปลี่ยนจากหน้าตาปกติเป็นบูดบึ้งขึ้นในทันใดด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่หวังซูหุยจะเอ่ยปากทำให้สองแม่ลูกถึงกับหน้าหม้านอับอายคนด้วยเสียงอันดังจากความไม่พอใจที่เกิดขึ้น“เฮอะ! พวกเธอไปเอาข่าวเน่า ๆ แบบนั้นมาจากไหน หลานสะใภ้ของฉันเป็นเด็กดีถึงแม้จะมีครอบครัวที่ไม่ดีนักก็เถอะ แถมตอนนี้เธอยังกำลังมีหลานให้ฉันด้วย ทำไมฉันจะต้องรับลูกสาวเธอเข้ามาในตระกูลให้เสียชื่อ อีกอย่างหลานชายฉันก็รักกันกับหลานสะใภ้ของฉันมาก เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ที่อยู่ ๆ ถึงได้เสนอหน้ามาเรียกร้องให้ฉันรับลูกสาวเธอมาเป็นหลานสะใภ้น่ะ!!” หวังซูหุยมองเหยียดสองแม่ลูกอย่างไม่ไว้หน้าเสิ่นอี้หลินไม่คิดว่าหวังซูหุยจะหักหน้าเธอท่ามกลางผู้คนมากมายแบบนี้จึงทำได้เพียงหน้าซีดตัวสั่นอย่างโกรธไม่น้อยเช่นกัน เสิ่นหยูเว่ยที่ได้ยินใช่ว่าจะไม่โกรธ เพียงแต่เธอไม่สามารถแสดงออกแบบนั้นได้ เธอจึงทำเพียงบีบน้ำตาออกมาเพื่อขอความเห็นใจจากหวังซูหุยเท่านั้น แต่มีหรือที่เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายจะมองไม่ออกว่าเสิ่นหยูเว่ยเพียงแ

หวังเหลียนเห็นสามีเงียบไปพักใหญ่หลังจากอ่านข้อความในโทรศัพท์ก็นึกสงสัยขึ้นมา เพียงแต่เวลานี้ไม่เหมาะที่จะคุยเรื่องส่วนตัว เธอจึงเอื้อมมือเล็กไปจับมือสามีเอาไว้เพื่อให้เขาอุ่นใจว่ายังมีเธอกับลูกอยู่ตรงนี้หวังจุนเหยาพอได้รับไออุ่นจากมือเล็กก็เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วเก็บใส่กระเป๋าไป เขากระซิบบอกหวังเหลียนว่าไม่มีเรื่องอะไร จากนั้นจึงชวนเธอดูของโบราณที่ถูกนำมาประมูลกันต่อในช่วงท้ายของการประมูลซึ่งสิ่งที่หวังเหลียนเห็นบนเวทีในตอนนี้กลับเป็นกระบี่ของนางที่เคยใช้ในชาติภพก่อนถูกนำมาประมูลเสียอย่างนั้น หวังเหลียนไม่รอช้าเธอรีบกระซิบบอกสามีให้ประมูลมันกลับมาให้เธอ“ที่รัก คุณแน่ใจเหรอว่าอยากได้กระบี่เล่มนี้น่ะ ผมคิดว่ามันเหมือนของปลอมมากกว่านะครับ” หวังจุนเหยาที่มองของโบราณอย่างกระบี่ไม่เป็นลองถาม“ฉันแน่ใจว่าเป็นของจริงค่ะ เชื่อฉันเถอะ ฉันอยากได้มาไว้เป็นของขวัญให้ลูกชายเราด้วยยังไงล่ะคะ”“อืม…