Semua Bab ลิขิตกามเทพ-อาริตา: Bab 11 - Bab 20

กานพลู ‘ช็อก’ ไปชั่วอึดใจทีเดียวเมื่อคุณนายจันทร์เพ็ญพยักหน้ารับ แถมยังสำทับด้วยอีกว่า“แกจะเป็นผู้หญิงโชคดีที่สุดในรอบปีนี้อีกคนเชียวนะ รู้มั้ย...ว่าเขาร่ำรวยแค่ไหน...แต่งงานมีใบทะเบียน...จะได้มั่งมีศรีสุข ป้าเลี้ยงแกมาก็อยากจะให้ได้ดิบได้ดี สมัยนี้เมื่อเอาดีทางหาความรู้สูงๆ ไม่ได้ เอาดีด้วยตัวเองไม่ได้ ก็ต้องหาทางลัด ใช้ผัวนี่แหละเป็นบันได”หล่อนได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง แต่ยังนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพราะร่างกายชาดิกไปหมด อยากจะอ้าปากบอกปฏิเสธ แต่ริมฝีปากเจ้ากรรมมันกลับหุบนิ่งพูดไม่ออก เสียงคุณนายจันทร์เพ็ญยังคงสาธยายอีกต่อไปอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง“เขาก็เอ็นดูแกนะ เห็นปุ๊บก็ชอบใจปั๊บ...คุณบดินทร์น่าจะไม่ใช่ขี้ไก่ เขาเชี่ยวชาญมาพอตัว แต่นี่เขายอมปลงใจจะจดทะเบียนด้วย...แปลว่าเขาเองก็ไว้เนื้อเชื่อใจว่าแกจะเป็นเมียที่ดีได้”กานพลูก้มหน้าลงน้อยๆ น้ำตาค่อยๆ ร่วงพรูลงมาต้องหลังมือตัวเอง“อ้าว...แม่กาน เรื่องเท่านี้ ดีใจจนน้ำตาตกทีเดียวหรือ” แล้วนางก็หัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่ “ได้ดิบดีคราวนี้ก็อย่าลืมป้าซะแล้วกัน...”หล่อนอยากกลั้นลมหายใจ อยากตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หล่อนไม่อยากแต่งงาน“กาน..

เสื้อผ้าสีทึมๆ นั่นดูเหมือนจะกลืนไปกับความสลัวที่เปิดไฟ สีเหลืองดวงน้อยเอาไว้เพียงดวงเดียว ตรงระเบียงกว้างของเรือนไม้ชั้นเดียว...หากไม่มีกลิ่นบุหรี่และไฟที่แดงวาบๆ ที่คนสูบอัดบุหรี่เป็นครั้งคราวก็คงจะไม่ทันเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นแน่แท้“ไงวะ...” นายบดินทร์ทักเสียงห้าวจัด “แกมาถึงบ้านแล้วแทนที่จะขึ้นไปเรือนโน้น กลับต้องให้พ่อลากสังขารมาหาแกที่นี่” เขาก้าวขึ้นบันไดมา สังขารที่อ้วนเกินไปก็ทำให้เกิดความเหนื่อยได้ง่าย เพียงแต่เดินจากเรือนใหญ่มาเรือนนี้ในระยะทางประมาณแค่ห้าสิบเมตร... “ไอ้ลูกบังเกิดเกล้า”แต่น้ำเสียงของเขาตำหนิไปอย่างนั้นเอง เมื่อเข้ามาใกล้ลูกชายคนเดียว เขาก็สวมกอดชายหนุ่มเอาไว้กอดรัดแรงๆ“อืม...คราวนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่มีกลิ่นสาบป่าติดตัวมาด้วย”“ผมเพิ่งขึ้นมาจากกรุงเทพฯ”“กรุงเทพฯ...”“ครับ...ไปเยี่ยมเยียนเพื่อนพ้อง หาซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น กลิ่นกรุงเทพฯ ยังอยู่”“มิน่าล่ะ...” เขาคลายวงแขนออก “ค่อยยังชั่วหน่อย...”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนให้บิดานั่งลงแทนที่เขา“คุณจินดาบอกผมว่า พ่อมีแขกพิเศษต้องรับรองบนโน้น ผมเลยไม่อยากจะเสนอหน้าขึ้นไป...”“แกมาพอดี พ่อกำลังอ

นั่นอะไร...มองเห็นขาวโพลนอยู่ในความมืดของระเบียงบ้าน แล้วกำลังเคลื่อนลงมาตามบันไดลงมาสู่พื้นดินเบื้องล่าง พินิจนัยนิ่งอยู่กับที่เพื่อรอดูให้แน่ใจ แต่ก็ไม่ได้นึกถึงภูติผีแต่อย่างใด แม้บ้านไม้หลังนี้จะเป็นบ้านเก่ามีประวัติอันยาวนาน มีคนเอาไปร่ำลือว่าเห็นทั้งวิญญาณเก่าแก่เห็นทั้งภูติผีนางไม้อะไรหลายต่อหลายอย่าง เขาก็ยังเฉยๆ รอจนกระทั่งร่างในชุดสีขาวๆ เข้ามาใกล้ เขาจึงตระหนักยิ่งขึ้นว่าเป็นคน แล้วก็คนผู้หญิงเสียด้วย“ใคร”หลุดปากถามออกมาด้วยเสียงห้าวหนัก ที่ทำให้กานพลูสะดุ้งโหยง เพราะหล่อนมองไม่เห็นผู้พูด ฟ้ายังมืด แล้วก็ยังมีละอองหมอกบางๆ กั้นอยู่อีกด้วย“คนค่ะ”กานพลูตอบ เป็นคำตอบไม่เข้าท่าแน่ๆ เพราะได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ“รู้ว่าเป็นคน...ไม่ใช่ผี เธอเป็นใคร...เด็กมาใหม่หรือไง”ฟังจากเสียงของเขา บอกว่ามีอำนาจไม่น้อย กานพลูกำมือเข้าหากันแน่น อยากเห็นหน้าเขา แต่ก็ไม่เห็นถนัดนอกเสียจากเงาของร่างสูงที่ตะคุ่มอยู่เบื้องหน้า ดูสูงจนเหลือหล่อนตัวเล็กลงไปอีก“ฉันชื่อกานพลู”“กานพลู...” เขาทวน “อ้อ...เธอใช่ไหมที่จะมาเป็นเมียพ่อฉัน”กานพลูพยักหน้า รู้สึกอดสูอย่างบอกไม่ถูก แต่พินิจนัยไม่เห็นอาการพย

“คราวนี้เกิดอะไรขึ้นคะ ทุกทีไม่เคยเห็นคุณนิจจะขัดขวาง เวลาท่านจะมีเมียสักคน”“เพราะผมรู้ว่าแค่ของเล่นมังครับ นี่เกิดจะเอาจริงขึ้นมา อายุก็ปาเข้าไปปูนนี้แล้ว บอกจริงๆ นะครับ ตัวผู้หญิงน่ะยังพอจะวางใจได้ว่าซื่อๆ แต่ป้าของเขานั่นตะหาก ผมว่าท่าแกจะเค็มไม่เบา พาหลานสาวมาทำแบบนี้ก็นับว่าร้ายนะครับ...ไม่ใช่หวังดีหรอก”“เด็กไม่มีทางเลือกค่ะ” คุณจินดาบอก “แล้วก็กำลังมีปัญหามาด้วยซิ...”ชายหนุ่มหวนคิดถึงคืนนั้นที่เขาพากานพลูออกมาจากเธค แล้วไปที่โรงแรม แต่เขาก็ไม่ได้แตะต้องล่วงเกินหล่อนเลย เพียงแต่ยังไม่แน่ใจเท่านั้นว่า ก่อนหน้าคืนนั้นหล่อนเคยผ่านผู้ชายคนใดมาบ้าง...แล้วที่ป้าของหล่อนกลัวหล่อนจะท้องนั้น มันมีมูลความจริงเพียงใดกัน“คุณนิจรับปากดิฉันก่อนแล้วกันว่า จะไม่ไปหาเรื่องเธอ”ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย “นี่คุณจินดาเตรียมกางกั้นหล่อนเอาไว้แล้วหรือครับ”“ถ้าคุณกานจะต้องแต่งกับท่าน อยู่ที่นี่กับท่าน ดิฉันคิดว่าเธอควรจะมีใครสักคนเป็นพี่เลี้ยง แล้วการเป็นคุณนายบ้านนี้ เธอก็ควรอยู่บนลำแข้งตัวเอง ไม่ใช่เป็นหุ่นเชิดของคุณป้าเธอเอง...ไม่อย่างนั้นคุณเพ็ญแกคงจะสูบเลือดเอาไปจนหมดนั่นแหละ อย่างที่คุณนิ

แม่กาน เฮ้อ...เป็นอะไรกันแน่นะ ดูซิ นอนตาปรอยเชียว”คุณนายจันทร์เพ็ญบ่นออกมาเมื่อเข้ามาเห็นหลานสาวนอนซมปากแห้งซีด ดวงตาลอยคว้างจับเฉพาะเพดานเหมือนไม่ยินดียินร้ายใดๆ อีกแล้ว อังมือดูตามหน้าผากและเนื้อตัวของกานพลูก็พบว่าเย็นชืดไปหมด “ไม่มีไข้นี่ ค่อยยังชั่วหน่อย เด็กบอกว่าข้าวเที่ยงก็ไม่อยากกิน กินแต่ยาแก้ปวดหัวไปหลายเม็ดแล้ว”“คุณป้า” หล่อนคว้าจับมือนางขึ้นมาบีบแน่น จ้องมองสบตากับนางเขม็งแล้วนางก็ได้เห็นน้ำตาเต็มตาของหลานสาว “กรุณากานสักหนได้ไหมคะ พากานกลับไปกรุงเทพฯ อย่าให้กานอยู่ที่นี่ มันเหมือนนรก”นางหันมองรอบๆ ตัวก่อนที่จะเอ็ดกานพลูด้วยเสียงเด็ดขาดนัก“พูดบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน ใครมาได้ยินเข้าเอาไปรายงานท่าน จะพลอยชวด”“กานไม่อยากอยู่ที่นี่ กานยังไม่อยากมี...สามี...”หล่อนกระดากปากที่จะใช้คำว่า ‘ผัว’ แต่คุณนายจันทร์เพ็ญมองหล่อนด้วยแววตาดุๆ ติดจะเหี้ยมเกรียมเล็กน้อย พร้อมกับมือหนึ่งผลักร่างที่ผงกขึ้นมาของกานพลูให้นอนราบลง“ป้าน่ะหาทางออกที่ดีให้กับแก พูดมาได้ว่าไม่อยากมีผัว...คุณบดินทร์เขาไม่ใช่คนเลวเกวอะไร...ทีเวลาแกวิ่งไปหาผู้ชายข้างถนนมาทำผัวได้ ทำไมไม่เอามาคิดเทียบกันมั่งหรือ