Semua Bab เวียงแสนพรหม: Bab 1 - Bab 10

ลมเหนือพัดผ่านไหล่เขา เสียงใบไม้เสียดสีกันดังก้องในความเงียบ หมู่บ้าน “เวียงขมิ้น” ตั้งอยู่กลางหุบเขาภาคเหนือติดชายแดนพม่า เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ถูกโอบล้อมด้วยภูเขาสูงชันและแม่น้ำสายเล็กที่ไหลรินตลอดปี บ้านเรือนปลูกสร้างจากไม้สักเก่าแก่ หลังคามุงจากเรียงตัวเป็นระเบียบ ราวกับเป็นสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลือจากกาลเวลาในยามเช้า… หมอกสีขาวจางปกคลุมทั่วทั้งหมู่บ้าน คล้ายผ้าคลุมบางเบาที่บดบังความลับของสถานที่แห่งนี้จากโลกภายนอกที่เรือนปลายหมู่บ้าน หญิงชรานั่งเคี้ยวหมากอยู่หน้าชานบ้าน “แม่อุ้ยคำก๋อง” ผู้เฒ่าที่ใคร ๆ ต่างขนานนามว่าผู้เฝ้ามองอดีต“แสงคำ! สูอยู่ตี้ไหนน่ะ อุ้ยบ่ะหัน” เสียงแม่อุ้ยคำก๋องดังขึ้นและเสียงดังกว่ากลองสะบัดชัยที่ใช้ตีในงานบุญเสียงฝีเท้าตึงตังดังมาจากในเรือน ก่อนที่เด็กสาวคนหนึ่งจะโผล่หน้าออกมา ผมยุ่งเหยิงเหมือนรังนกกระจอก“ฮานี่บ่ะเห้ย ! อุ้ยจะฮ้องหาข้าเจ้าแต่เช้าตรู่ไปยิหยัง? ข้ายังบ่ะได้ล้างหน้าล้างต๋าเลย!”“ก่อดูหน้าต๋าสูฮั่น ! เหมือนผีกะยักษ์หลุดมาจากป่าช้าขนาดนี้ ยังจะอู้ว่าเป็นคนแหมกานิ?”แสงคำมุ่นคิ้ว เธอเป็นเด็กสาวอายุสิบหกที่เติบโตมากับแม่อุ้ยคำก๋อง คำพูดติดป

“แม่ ! ช่วยข้าเจ้าโตย!”เสียงของแสงคำดังลั่นขณะที่ร่างของเธอ ร่วงดิ่งลงไปในเงามืดลมแรงปะทะหน้า ต้นไม้สูงใหญ่เบื้องล่างพุ่งเข้ามาเร็วขึ้นทุกขณะ“ข้าจะต้องต๋ายแน่ ๆ! ฮือ ๆๆๆ อิแม่มาช่วยข้าเวยเวย!!”แต่แล้ว…“ตุบ!”แสงคำไม่ได้ตกกระแทกพื้น แต่ตกลงไปบนกิ่งไม้ใหญ่“โอ๊ยยย!” เธอกลิ้งหลุน ๆ กระแทกกิ่งไม้หลายต่อหลายครั้ง“โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย!”สุดท้ายเธอก็ตกลงมากองอยู่บนพื้น ในสภาพที่แทบไม่เหลือเค้าแสงคำผู้ปราดเปรียวและแข็งแกร่งเลย“แม่คำปัน ข้าจังอิแม่ขนาดเน่อ ยะหยังบ่ะช่วยข้าเจ้าเลย!”เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างบนแสงคำเงยหน้าขึ้นทันเวลา เห็นแม่คำปันกระโดดลงมาตามหลังอย่างสง่างาม ราวกับนางเป็นนกที่กำลังร่อนลงพื้น“ตุ๊บ!”แม่คำปันย่อตัวลงก่อนจะยืนขึ้นอย่างสงบนิ่ง สง่างาม ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนแสงคำมองตาปริบ ๆ ก่อนจะก้มดูแขนขาตัวเอง มีแต่รอยถลอกเต็มไปหมด“บ่ะยุติธรรม! ผ่ออิแม่ยังบ่ะเป๋นอะหยัง แต่ข้ามีก้ารอยเถิก เจ็บไปหมด”แม่คำปันมองลูกสาวที่หงายหลังลงนอนแผ่กับพื้น ก่อนจะถอนหายใจ“เจ้าควรจะขอบคุณที่โชคดียังมีชีวิตอยู่”“ข้าเจ้าบ่ะขอบคุณไผทั้งนั้น ข้าจังแม่ จังแมงผีบ้าตั๋วนั้น มันยะฮื่อข้าเจ็บ ฮือออ!

“โอ๊ย!ข้าบ่ะอยากเป็นนักรบ! ข้าอยากปิ๊กบ้านไปนึ่งข้าวเผาปลาให้อุ้ยคำก๋องกิ๋นลำ ๆ ฮึ !นี่แน่ะ ๆ ต๋ายไปให้หมด หมู่ผีบ้า!”แสงคำกรีดร้องขณะที่เหวี่ยงท่อนไม้ไปมา ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความสับสนและความหวาดกลัวสุดขีด“เจ้ามีทางเลือกก๋า”มังคละตะโกน ก่อนจะฟันดาบเหล็กใส่ร่างประหลาดอีกตัวที่พุ่งเข้ามาฟั่บ!“ข้าบ่ะอยากเลือกอะไรทั้งนั้น!”“งั้นเจ้าก่อเลือกเป็นข้าวต้มกล้วยใส่ถั่วดำสำหรับพวกมันเหียเต๊อะ น่าจะดีที่สุด !”“ฮึบ! ข้าจะตีแล้วนะ!”แสงคำตั้งท่ายืนให้มั่นแล้วตวัดท่อนไม้เต็มแรง“ปั่ก!”ไม้ฟาดเข้ากลางหน้าของร่างประหลาดตัวหนึ่ง เสียงกระแทกดังสะใจ ก่อนที่มันจะกระเด็นไปกลิ้งลงข้างทาง“เฮ้ย !นี่ข้าทำได้แหมแล้วกานิ!”“ข้าว่าเจ้าอาจมีพรสวรรค์ด้านการตีหัวคน”บุญปั๋นพูดขึ้น ขณะที่ใช้หอกจ้วงแทงศัตรูที่ใกล้เข้ามา“ข้าไม่ต้องการพรสวรรค์แบบนี้!”“แต่เจ้าใช้มันได้ดี” จันทร์ผาเสริมพลางยิงลูกธนูใส่เป้าหมายที่พุ่งมาจากอีกด้าน“ข้าขอพรสวรรค์ในการนึ่งข้าวให้นุ่มกว่านี้ได้ก่อ?”มังคละหัวเราะเสียงดัง“ไม่ได้แล้วล่ะ! ตอนนี้เจ้าเป็นนักรบไปแล้ว!”แสงคำหน้าบิดเบี้ยว “ฮึ!ข้าบ่ะอยากเป็น!”“งั้นก็ตายไปแล้วไปเกิดใหม่ ยอ

“มันต้องมีเหตุผลอื่น…”“มันต้องมีใครบางคนทำให้ข้าต้องเลือกแบบนี้!”“ถูกต้อง”เสียงของอินทร์แปงเยือกเย็น เขาหันมามองแสงคำอย่างจริงจัง“และเจ้าจะได้เห็นว่า… ใครคือคนที่ทำให้เจ้าเลือกทางนี้”แสงคำกลืนน้ำลาย เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมหรือไม่แสงคำหลับตาลง ทำดวงจิตให้นิ่ง ภาพในอดีตถูกฉาย เธอเห็นมังคละ เคยเป็นองครักษ์ผู้ซื่อสัตย์ที่สุดของเจ้านางสร้อยคำบุญปั๋น เป็นขุนนางผู้กล้าหาญที่ยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องเวียงสร้อยคำจันทน์ผา เป็นผู้คุมคลังสมบัติและเป็นผู้ดูแลเจ้านางสร้อยคำแต่เมื่อเธอมองไปที่ภาพอดีตอีกครั้งเธอเห็นตัวเองในอดีตหันไปมองใครบางคนที่ยืนอยู่กลางพระราชวังบุคคลหนึ่ง… ที่ทำให้เธอตัดสินใจเผาเมืองร่างนั้นยืนอยู่ท่ามกลางเงา สีหน้าสงบนิ่ง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยเล่ห์กลเธอเพ่งมอง และเมื่อร่างนั้นก้าวออกมาจากเงามืด…เธอเห็นใบหน้าของจันทน์ผา“จันทน์ผา… เป็นคนทรยศงั้นหรือ?”แสงคำหันขวับไปมองจันทน์ผาในปัจจุบัน หญิงสาวผู้นั้นยืนนิ่ง สีหน้าของนางไม่ได้แสดงความตกใจเลยแม้แต่น้อยแต่ดวงตาของนาง… เต็มไปด้วยบางอย่างที่ยากจะคาดเดาแสงคำหายใจลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทุกคน ราวกับเธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้

“เจ้าก็ยังไม่ลืมข้าจริง ๆ”คำพูดของเจ้าทิพย์อมร ยังคงดังก้องในหูของแสงคำเธอยืนหอบหายใจ เหงื่อชื้นไหลซึมอยู่บนใบหน้า แม้ปีศาจเสือดำจะหายไปแล้ว แต่ในอกของเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดเหมือน… มันยังไม่จบ“ข้าว่า… เราควรกลับไปพักก่อนดีไหม?”มังคละเอ่ยขึ้น ดวงตาของเขามองแสงคำด้วยความเป็นห่วง“ข้าก็คิดแบบนั้น”บุญปั๋นพยักหน้า“ข้ารู้สึกเหมือนพวกเราเพิ่งวิ่งหนีผีมาเป็นร้อยเป็นพันตัว”“พวกเจ้าลืมไปหรือว่า…”จันทน์ผาแทรกขึ้นมาช้า ๆ ดวงตาของเธอหรี่ลงอย่างไม่ไว้ใจ“เรื่องนี้… ยังไม่จบ”“จบสิ!”แสงคำโพล่งขึ้นมาทันที“ข้าปราบปีศาจไปแล้วนะ! เห็นกับตาแล้วว่าเจ้าอสุรกายดำ ๆ ผีเสือดำตัวเหม็นสาบ นั่น แหลกเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว!”“แต่เจ้าเคยเห็นอะหยังในชีวิตนี้… ที่ง่ายขนาดนั้นก๋า?” จันทน์ผาเลิกคิ้ว น้ำเสียงของเธอแฝงความไม่ไว้ใจเต็มที่“เอ่อ…” แสงคำอ้ำอึ้งไปพักใหญ่ก็จริง… ตั้งแต่มาเวียงแสนพรหม ไม่มีอะไรสักอย่างที่ง่ายเลยเจ้าทิพย์อมรยังยืนมองพวกเธออยู่จากมุมห้อง สายตาของเขายังเต็มไปด้วยเจ้าเล่ห์และบางอย่างที่คาดเดาได้ยาก“เจ้านาง…” เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ“เจ้าจำข้าได้จริง ๆ ใช่ไหม?”“เจ้าก่อดายพร่ำแต่ถา