บททั้งหมดของ ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!: บทที่ 191 - บทที่ 200

จูอ๋องตบไหล่บุตรชายแล้วเอ่ยต่อ“ฮ่องเต้แคว้นเจี่ยยังไม่รู้ว่าบุตรสาวของตนทั้งครอบครัวยังมีชีวิต ทว่าพ่อก็ไม่แน่ใจว่าฮ่องเต้ผู้นั้นให้ความสำคัญกับบุตรสาวมากเพียงใด พ่อจำต้องให้คนสืบข่าวให้ดี ชางหลางเจ้าเข้าใจใช่หรือไม่ ว่าบุตรสาวของศัตรูเจ้าไม่อาจยกย่องนางได้ ที่พ่อไว้ชีวิตเพราะคิดให้เจ้าใช้นางให้เกิ

หยางอี้หงกลั้นสะอื้น เด็กน้อยอายุเพียงสิบสองขวบปี ทั้งยังเป็นเพียงแค่เด็กหญิงจะอดทนได้มากเพียงใดกันสุดท้ายนางจึงได้แต่นั่งลงคุกเข่าต่อหน้ามารดา กอดขาคู่งามของมารดาเอาไว้แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นมารดายื่นแขนมาลูบหลังของนางแล้วเอ่ยว่า“เด็กน้อยเจ้าหลงทางมาหรือ ไม่ต้องกลัวนะข้าจะให้สาวใช้พาเจ้าไปกินข้าว

หยางอี้หงฝืนกายยืนขึ้นมาโดยมีจั่วเจี้ยนช่วยประคอง นางไม่อาจตายได้ตอนนี้หากนางตายบิดามารดาที่เลอะเลือนทั้งสองต้องไร้ที่พึ่งแล้วจั่วเจี้ยนเห็นว่านางยืนได้มั่นคงแล้ว ถึงแม้ว่าขาจะยังสั่นอยู่มากจึงเอ่ยขึ้นว่า“เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ซื่อจื่อห้ามเจ้าหลับตาเด็ดขาดไม่เช่นนั้นเจ้าจะโดนทำโทษเข้าใจหรือไม่ ทำใจให้

ค่ำคืนนี้หยางอี้หงอยู่ในอาภรณ์ตัวในสีขาวเรียบง่าย แม้ว่าการแต่งกายจะเรียบง่ายแบบบุรุษ กระนั้นดวงหน้านั้นยังงดงามเจิดจ้าจนพลอยทำให้ดวงจันทร์ต้องอับแสงหยางอี้หงเข้ามาปรนนิบัติจูชางหลางเข้านอนเช่นทุกวัน ในยามค่ำคืนเมื่ออยู่กันเพียงลำพังนางก็ไม่ได้ใส่หน้ากากเช่นปกติ“ซื่อจื่อเจ้าคะ”หลังจากจัดที่นอนให้

จูชางหลางถอนหายใจแล้วบอกกับจั่วเจี้ยนว่า“ทหารที่ติดตามออกรบครานี้ ต้องระวังให้มากเจ้าให้คนที่ไว้ใจได้ตรวจสอบรายชื่อหัวหน้านายกอง จัดการคนที่น่าสงสัยให้หมดอย่าได้ให้พวกเขาได้รู้ตัว วันมะรืนเราจะออกเดินทาง”“ขอรับ” แน่นอนว่าหยางอี้หงที่อยู่ในเรือนย่อมได้ยินกงกงประกาศราชโองการชัดเจน เมื่อซื่อจื่อของน