Lahat ng Kabanata ng ในเงาของหัวใจ: Kabanata 81 - Kabanata 90

สายตาของเขาลดต่ำลง แววตาหยาบโลนจ้องมองเธออย่างหื่นกระหาย ก่อนจะกลับมาสบตาเธออีกครั้งพร้อมน้ำเสียงที่เจือความเย้ยหยัน “จริง ๆ แล้ว...ผู้หญิงสวยระดับคุณ ไม่น่าจะต้องยืนเหงาอยู่แบบนี้เลยนะครับ” “คุณควรกลับไปที่ของคุณจะดีกว่า” ลาริสาตอบเรียบ ๆ “หรือว่ากลัวจะเผลอใจ?” เขาเลิกคิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณอาจไม่รู้...แต่ผมน่ะ มักได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ” “ฉันไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะได้หรือไม่ได้ค่ะ” “คำพูดแบบนั้น ฟังดูน่าท้าทายดีนะครับ” เขาโน้มหน้าเข้าใกล้เล็กน้อย แววตาคล้ายกำลังหยั่งเชิง “บางที...คุณอาจจะต้องเปิดใจกับวิธีการปลุกเร้าอารมณ์ของผมซะก่อนนะครับ คุณอาจจะติดใจจนลืมไม่ลงและเปลี่ยนความคิด” เพี้ยะ! เสียงฝ่ามือฟาดใบหน้าดังลั่น ลาริสายืนนิ่ง ดวงตาสั่นไหวแต่เด็ดขาด “อย่าก้าวล้ำเกินกว่าที่ควรอีกค่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณจะมองข้ามศักดิ์ศรีได้ง่าย ๆ” ปกรณ์ในความเมาและอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขามองเธออย่างคุกรุ่น ก่อนจะคว้าแขนเธออย่างแรง พยายามลากไปยังทางเดินด้านในที่เชื่อมกับห้องพัก “มานี่!...อย่าทำตัวหยิ่งไปหน่อยเลย!” เขากระชากเธออย่างแรง จนเธอต่องร้องออกมาเบา ๆ แม้ว่าเธอจะขัดขืน

ธีภพนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยถามขึ้นว่า "แกแน่ใจแล้วเหรอที่ดึงลาริสาเข้ามาในเกมนี้" ภานุวัฒน์เหยียดยิ้มบาง ๆ แววตาฉายประกายเยียบเย็นขณะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงความมั่นใจเจือเย้ยหยัน "คนตระกูลนั้นไม่ได้ขาวสะอาด อย่างที่แสดงออกมาต่อสายตาภายนอก" “พรุ่งนี้…เมื่อข่าวแพร่ออกไป คุณพฤกไพศาลกับรัฐมนตรีวิศรุตจะไม่มีวันมองหน้ากันได้อีก จากมิตรสู่ศัตรู…ก็แค่เกมที่เราจัดฉากไว้แล้วอย่างดี” ธีภพนิ่งฟัง ไม่พูดอะไร แต่ปลายนิ้วเคาะลงบนโต๊ะอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังนับจังหวะของเกมที่กำลังจะพลิกผัน แผนการที่ดำเนินอย่างไร้ที่ติ เบื้องหลังความวุ่นวายที่กำลังจะระเบิด…คือการเดินหมากของพวกเขา และเมื่อแสงเช้าของวันใหม่มาถึง โลกที่เคยมั่นคงของสองตระกูล…จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ............................ รุ่งเช้าในห้องพักของโรงแรม ปกรณ์ขมวดคิ้ว ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ศีรษะหนักอึ้ง ร่างกายปวดร้าวราวกับผ่านอะไรบางอย่างที่เขานึกไม่ออก เขาสะบัดตัวลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่สติกลับมา เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ดวงตาเบิกโพลงมองสภาพรอบห้องที่ยุ่งเหยิง กลิ่นน้ำ

คำพูดนั้นแทงใจของทั้งพ่อและแม่เหมือนคมมีด คุณภาวินีรีบวิ่งขึ้นไปโอบลูกสาวไว้ ขณะที่วิศรุตนิ่งงันไปหลายวินาที ความโกรธที่กำลังจะพุ่งออก กลับถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดรุนแรง เขาค่อย ๆ เดินขึ้นบันได ยกมือวางบนไหล่ลูกสาวเบา ๆ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาจากดวงตา “พ่อขอโทษนะลูก…พ่อจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายลูกได้อีกแล้ว…พ่ออยู่ตรงนี้ พ่ออยู่ตรงนี้นะลูก อยู่ข้างลูกเสมอ ลูกต้องเข้มแข็ง ห้ามคิดอะไรสั้น ๆ นะลูก...” ทั้งสามคนกอดกันแน่น ภายในห้องโถงที่เคยโอ่อ่า บัดนี้มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ กับความเงียบที่เต็มไปด้วยรอยร้าว ขณะที่ลาริสายังคงสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดของแม่ คุณภาวินีก็ยังคงปลอบโยนลูกสาวด้วยเสียงอ่อนโยน มือหนึ่งลูบผมของลูกอย่างแผ่วเบา ส่วนอีกมือโอบกอดแน่นราวกับจะปิดบังโลกใบนี้จากเธอ ท่านวิศรุตนั่งนิ่งข้าง ๆ สายตาจับจ้องลูกสาว แววตาที่เคยเฉียบคม มั่นคง และเต็มไปด้วยอำนาจทางการเมือง ตอนนี้กลับปนเปื้อนด้วยความเจ็บปวด…และโทสะที่ค่อย ๆ ลุกไหม้ บรรยากาศภายในห้องเงียบราวกับหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงสะอื้นของลาริสาคนเดียวที่ดังก้องท่ามกลางความเงียบงัน จนกระทั่ง... ก๊อก ๆ ๆ

ปกรณ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล เหลือบตามองพ่ออย่างไม่รู้สึกสลด ใบหน้าเขายังคงเชิดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างมั่นใจ “แล้วไงล่ะครับ…เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว” “เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับเรา เราก็ไม่ต้องง้อ” พฤกษ์ไพศาลแทบจะพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อลูกชาย เสียงของเขาสั่นด้วยความกรุ่นแค้น “แกยังจะกล้าพูดแบบนี้ออกมาอีกเหรอ! แกทำให้พันธมิตรที่สำคัญที่สุดของฉันกลายเป็นศัตรู!” “ต่อจากนี้ความร่วมมือที่เคยมี ความช่วยเหลือทางการเมืองทุกอย่าง…จบ!” “แล้ววันไหนที่บ้านนั้นมันเล่นงานกลับมา อย่าหวังว่าฉันจะกันแกได้!” แต่ปกรณ์กลับหัวเราะเบา ๆ เขาเดินไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะอย่างไม่สะทกสะท้าน น้ำเสียงมั่นหน้าและแฝงความเย้ยหยันอย่างชัดเจน “พ่อพูดเหมือนผมต้องพึ่งเขา…” “ตอนนี้ผมกำลังจะได้ดีลกับซาเลียนเข้ามาร่วมทุน” “บริษัทเรากำลังจะก้าวกระโดดขึ้นไปอีกระดับ ธุรกิจของผมจะเติบโตกว่าที่พ่อเคยคิดไว้เสียอีก” เขาหันมาเผชิญหน้าพ่ออย่างตรงไปตรงมา “และผมจะเป็นนักธุรกิจอันดับต้น ๆ โดยไม่ต้องง้อรัฐมนตรีกระจอก ๆ ที่วันไหนจะหมดอำนาจก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ” น้ำเสียงของเขาดังก้องอยู่กลางห้อง ขณะที่พฤกษ์ไพศา

คุณสุวิมลยิ้มบาง ๆ อย่างเข้าใจ แววตาที่ทอดมองหญิงสาวไม่ได้เอ่ยคำปลอบใด ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความรักแบบที่แม่มีให้ลูกคนหนึ่ง คุณสุวิมลหันกลับไปเปิดเตา ก่อนจะหันมากล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ถ้าอย่างนั้น…ต่อไปก็มาทานข้าวที่นี่นะลูก แม่ชอบทำอาหารอยู่แล้ว เดี๋ยวแม่จะทำไว้ให้หนูทุกวันเลย” นาราชะงักไปชั่วครู่ แววตาที่เคยนิ่งไหววูบเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะคำพูดนั้นหรอก…แต่เพราะความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นต่างหาก มันอบอุ่นเสียจนใจเธอเต้นช้าอย่างแปลกประหลาด หลังอาหารเย็นผ่านไป ทั้งสองนั่งเคียงกันตรงระเบียงบ้านเล็ก ๆ ที่เปิดรับลมเย็นยามค่ำ กลิ่นหอมของดอกพุดในสวนลอยมาแตะจมูกเบา ๆ คุณสุวิมลทอดสายตามองออกไปที่ความมืดเบื้องหน้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งนุ่ม “ตอนธีภพยังเด็ก เขาไม่ใช่เด็กพูดเก่ง แต่เขาเป็นคนตั้งใจ…ตั้งใจจนบางทีแม่ก็สงสาร อะไรที่เขาทำ เขาจะทำให้ดีที่สุด ไม่เคยครึ่ง ๆ กลาง ๆ เขาไม่เคยขออะไรจากแม่เลย…แม้แต่คำเดียว” เธอเงียบไปชั่วขณะ สูดลมหายใจเข้าเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ เสียงของเธอสั่นลงเล็กน้อย…ไม่ใช่เพราะลมเย็น แต่เพราะหัวใจที่ยังอ่อนไหว “ชีวิตเขา…