All Chapters of ในเงาของหัวใจ: Chapter 91 - Chapter 100

ปกรณ์หัวเราะในลำคอ ส่ายหน้าอย่างไม่แยแส “ในเมื่อฉันยื่นข้อเสนอผูกมิตรไปแล้วแต่เขากลับปฏิเสธ ก็ไม่เห็นจะต้องแคร์ ลาริสาอ่อนหัดเกินไปสำหรับฉันอยู่แล้ว แม้แต่วันนั้นฉันยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ว่ารสชาติของเธอมันเป็นยังไง" ส่วนพ่อเธอ…ก็ใช่ว่าจะกล้าทำอะไร” เขาขยับตัวเข้าใกล้ โน้มตัวลงเล็กน้อย เสียงของเขาต่ำลง…แต่แฝงไว้ด้วยความโอหัง “จะบอกความลับอะไรให้…เดชาสกุลวงศ์เมื่อก่อนเคยช่วยเขาปิดเรื่องฉาวไว้หลายเรื่อง ท่านรัฐมนตรีวิศรุตคนนี้เบื้องหลังมีแต่เรื่องดำมืด แล้วก็นะ ตอนที่บริษัทเดชาสกุลวงศ์ของเรา ถูกคนปล่อยข่าวและถูกสอบสวนจากหลายๆ หน่วยงานเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ก็รัฐมนตรีคนนี้นั่นแหละที่ใช้เส้นสายทางการเมืองเข้ามาช่วยเหลือ ไม่ใช่เพราะเขาอยากช่วยเหลือหรอกนะ แต่เพราะถ้าหากล้วงลึกเข้าไปจริงๆ แล้ว มันก็จะสาวถึงตัวของเขาด้วย ไม่อย่างนั้น เดชาสกุลวงศ์ไม่มีวันฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้หรอก” ภานุวัฒน์พยักหน้าช้า ๆ น้ำเสียงยังคงนุ่มสงบเหมือนเดิม “แบบนี้…นายก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาสินะ” ปกรณ์ยิ้มกว้าง ราวกับเพิ่งชนะอีกเกมหนึ่งในใจตัวเอง เขาเอนหลังพิงพนัก พร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มอย่

เสียงของนาราดังขึ้นอีกครั้ง เสียงที่เยือกเย็นจนบาดเข้าไปถึงกระดูก “คุณใช้ความร่วมมือครั้งนี้ เป็นเครื่องมือในการยักยอกผลประโยชน์ และบั่นทอนความน่าเชื่อถือของบริษัทฉัน” เธอหันไปมองกรรมการรอบโต๊ะ “วันนี้ ฉันไม่ได้เรียกประชุมเพื่อพิจารณาข้อต่อรอง แต่เพื่อแจ้งว่า…วรเมธินทร์กรุ๊ปจะยุติความร่วมมือกับเดชาสกุลวงศ์เอ็นเตอร์ไพรส์ทันที พร้อมทั้งดำเนินคดีทางกฎหมายในทุกมิติตามหลักฐานที่มี” เธอเว้นจังหวะ ก่อนเอ่ยช้า ๆ “คุณสามารถกลับไปรอรับหมายเรียกได้ที่บริษัทของคุณ” ปกรณ์นิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง เสียงในห้องเหมือนหายไปจากโลก ใบหน้าของเขาเครียดจัด จากชายผู้ชนะ…กลายเป็นคนที่ถูกปอกเปลือกกลางแสงไฟ เขาพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ริมฝีปากกลับแข็งเกินกว่าจะเปล่งคำใด ในที่สุด เขาก็สะบัดตัวลุก เสียงเก้าอี้ครูดพื้นอย่างแรงจนทุกคนสะดุ้ง เขากระชากแฟ้มเอกสารจากโต๊ะด้วยความกราดเกรี้ยว ก่อนจะเดินก้าวฉับ ๆ ออกไปจากห้อง เงาหลังของเขาเต็มไปด้วยเพลิงแค้น ในอกกำลังร้อนรุ่มเหมือนจะระเบิด เขาไม่เคยเชื่อว่านาราจะเดินเกมลึกขนาดนี้ เขาเคยดูถูกว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่เก่งเรื่องงานแต่ไม่ทั

อีกด้านหนึ่งของบริษัทซาเลียน อินโนเวชั่น เสียงฝีเท้าเร่งร้อนสะท้อนไปตามทางเดินหินอ่อน ธีภพ พุ่งตัวออกจากอาคารโดยไม่สนสายตาใครทั้งสิ้น โทรศัพท์แนบอยู่ข้างหู มืออีกข้างกำแน่นกับพวงกุญแจรถ “ติดสาย…อีกแล้วเหรอ!” "รับสายผมสักทีสิ..นารา!" เขากดโทรซ้ำ สายที่ห้า…เจ็ด…สิบ ไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่เสียงฝากข้อความ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดจนแทบไม่หลงเหลือสีเลือด หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมากลางอก เขาเหวี่ยงประตูรถเปิดอย่างรุนแรง สอดตัวเข้าไปหลังพวงมาลัย เหยียบคันเร่งกระชากรถออกไปทันที ในหัวมีเพียงชื่อเดียว นารา! ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่นาที คีรณัฐ โทรมา เสียงของเพื่อนสนิทนิ่งผิดปกติ แต่เฉียบคมจนน่าขนลุก “ธีภพ…เราจับภาพได้จากกล้องวงจรปิดในลานจอดรถของวรเมธินทร์ มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวเป็นช่างบำรุง เข้าทำอะไรบางอย่างใต้รถของนารา แล้วตอนนี้…นาราขับรถคันนั้นออกไปแล้ว” คำพูดนั้นทำให้สติของเขาแทบขาดห้วง “เธอจะไปไหน?” “เห็นว่าเมื่อกลางวันเธอไปซื้อของฝาก เหมือนเธอจะกลับบ้านพ่อแม่ที่ชานเมือง” ทันทีที่ได้ยิน…ธีภพไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เขาไม่คิดถึงแผนการ ไม่คิดถึง

แต่แล้ว สายตาเขาก็สะดุดเข้ากับบางสิ่ง…บางคน ห่างออกไปจากรถบรรทุกไม่กี่เมตร ร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงข้างทาง ท่ามกลางหมอกควันบาง ๆ เธอ…นารา ร่างของเธอสั่นระริก ใบหน้าเปื้อนฝุ่น เลือดซึมจากข้างขมับ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ตามตัวมีร่องรอยของบาดแผล แต่ดวงตาคู่นั้นยังลืมขึ้น และเธอ…ยังหายใจ ธีภพไม่พูดสักคำ เขาวิ่งพรวดเข้าหาเธอ อ้อมแขนของเขารวบเธอไว้แน่นในวินาทีเดียว “นารา!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโล่งอก ปนสั่นไหว เหมือนคนที่เพิ่งได้หัวใจตัวเองกลับคืนมา เขาประคองเธอออกห่างจากจุดอันตรายนั้น ดวงตาเขาสำรวจร่างเธอทีละส่วน “คุณเจ็บตรงไหน? เดินได้ไหม? หายใจสะดวกไหม?” นาราพยักหน้าทั้งที่น้ำตาคลอ เสียงเธอแหบพร่า แต่ยังคงมีพลัง “ฉันยังไม่ตาย…” ธีภพไม่พูดอะไรอีก เขาช้อนเธอขึ้นในอ้อมแขนแล้วพาเธอเดินฝ่าฝูงชนไปยังรถของเขา ทันทีที่ประตูปิดลง เขาก็สตาร์ทรถ และเหยียบออกไปให้ไกลจากกลิ่นน้ำมันกับควันที่ยังคงลอยฟุ้ง ทิ้งความอันตรายไว้เบื้องหลัง และพาหัวใจของเขา…ที่เขาเกือบจะสูญเสียไปอีกครั้ง กลับคืนมาไว้ในอ้อมแขน เมื่อรถแล่นพ้นเขตรถติดและเสียงไซเรน ธีภพจึงค่อย ๆ ชะล

นารายังคงเงียบ แต่สายตาเธอไม่เคลื่อนจากใบหน้าเขาเลย เหมือนเธอฟังทุกคำ พร้อมกับชั่งน้ำหนักมันในใจ “หลังจากนั้นคุณหายไป” เธอพูดขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงนุ่ม แต่แฝงแววระแวง “แล้วตอนที่คุณหายไป…คุณไปทำอะไร” เธอมองเขาอย่างแน่วแน่ “คุณไม่ได้หลบไปเฉย ๆ แน่ คุณกำลังทำอะไรอยู่ ใช่ไหม” ธีภพนิ่งไปอีกครั้ง แววตาเขาขยับเพียงเล็กน้อย ก่อนหลบลงต่ำ “ตอนนี้คุณพยายามทำอะไรอยู่กันแน่” นาราถามต่อ เสียงเธอยังสงบ…แต่ทุกรอยนิ่งนั้นเต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำ ธีภพไม่ตอบในทันที ความเงียบระหว่างทั้งสองกลับหนักอึ้งกว่าทุกประโยคที่ผ่านมา เขาลอบมองเธออีกครั้ง ในแววตาของเธอนั้นไม่มีความโกรธ มีแต่ความจริงจัง ที่เธอพร้อมจะฟัง…และอาจพร้อมจะยอมรับ เขากลืนน้ำลายลงช้า ๆ ก่อนจะพูดออกมาเหมือนคำสารภาพอย่างมีเงื่อนไข “ถ้าผมเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง…” “คุณจะให้อภัยผมได้ไหม…” เสียงของเขาแผ่วราวกับไม่อยากได้คำตอบ “…เรื่องของกานต์” ชื่อของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นในห้องอย่างแผ่วเบา แต่มันเหมือนเสียงระเบิดเงียบ ๆ ในใจของใครบางคน คำพูดของธีภพยังคงลอยอยู่ในอากาศ 'ถ้าผมเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง…คุณจะให้อภัยผม