Semua Bab สายลับทะลุมิติ ไปเป็นคุณหนูที่ถูกทิ้ง: Bab 11 - Bab 20

7สิ่งที่ควรมีก็ไม่มี อย่าได้โอ้อวดเกินตัว“ข้ามีการแสดงหนึ่งมาช่วยให้พวกนายท่านพิจารณากันเจ้าค่ะ ถือว่าเป็นการพักสายตากับของสวย ๆ งาม ๆ แล้วมาชมความแปลกตากันบ้าง...นายท่านเห็นเหรียญทองแดงในมือของข้าใช่ไหมเจ้าคะ อีกประเดี๋ยวข้างน้อยจะร่ายมนต์ทำให้เหรียญนี้หายไปทันตาเห็นเจ้าค่ะ...”สิ้นคำพูดของนางในชุดเหลืองอร่ามงดงามตาก็ถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะจากทั่วสารทิศทันที จะดังมากโดยเฉพาะที่ชั้นล่างนี้เองแหละ แต่คนบนเวทีไม่ได้สะทกสะท้านอันใด ยังพยายามเคลื่อนไหวมือไปมาหลอกล่อคนให้มองตามพร้อมเคลื่อนย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเสียงพิณที่มีคนบรรเลงคลอมา“มิคิดว่าหอโคมแดงนอกเมืองอย่างนี้จะมีการแสดงแปลกประหลาดเยี่ยงนี้ด้วย ข้าน้อยว่าแม่นางคนนี้คงต้องการใช้คำพูดหลอกล่อให้คนสนใจเท่านั้นล่ะ มิได้ตั้งใจเสกมนต์อันใดหรอกขอรับ”คำพูดของบุรุษชุดสีขาวอันเป็นผู้ติดตามที่ยืนมองอยู่ข้างหลังเอ่ยตามสิ่งที่เห็น เพราะเมื่อสักครู่แม่นางชุดเหลืองทำทีเป็นทำเหรียญตกและบอกว่าหายไปแล้วอย่างต้องการเรียกเสียงขบขัน ผู้คนที่มองดูอยู่พากันเริ่มสั่นหัวมองตามแบบผ่าน ๆ ไม่จ้องเหมือนอย่างเคยแล้ว เพราะส่วนใหญ่ย่อมคิดแบบที่ผู้ติดตามชุดขาวข

“คุณหนูซุนไม่ตามไปหรือขอรับ”ขันทีฉีที่ยืนเฝ้าดูแลความเรียบร้อยมาโดยตลอดเป็นคนสะกิดให้เฟยเมี่ยวตื่นจากภวังค์นั่นเองเมื่อครู่เขาบอกว่าจะสอนขี่ม้านางอีกด้วยอย่างนั้นหรือ ? เพียงสอนขี่ธนูนางยังขาสั่นไม่คลายเลย นางไม่ได้มีวรยุทธิ์อย่างเขาเสียหน่อย นางมีเพียงวิชาการต่อสู้และการใช้อาวุธเท่านั้น ที่สามารถปีนป่ายหลังคาได้ก็เพราะใช้ตัวช่วยที่นางสั่งช่างตีเหล็กผลิตขึ้นเฉพาะ ไหนเลยจะมีวิชาตัวเบาเยี่ยงคนที่ฝึกมาแต่เด็กได้“ชินอ๋องไม่มีกิจที่ต้องทำอื่นใดแล้วหรือเพคะ เดี๋ยวซ้อมขี่ม้าหม่อมฉันซะ...” ซ้อมเอง“ไม่มี เจ้าขึ้นม้าตัวนี้เถอะ”เฟยเมี่ยวชะงักงันทั้งที่พูดไม่จบ ตอนนี้เกิดปัญหาใหม่ขึ้นเสียแล้ว นั่นคือ ม้าตัวที่ว่าไม่ใช่ม้าตัวเดิมของนาง สีขนที่ดำทมึนและขนาดตัวม้าที่กำยำดูโดดเด่นนี้นางรู้อยู่เต็มอกว่าเป็นม้าส่วนตัวของชินอ๋องแน่นอน“ใช้ม้าของหม่อมฉันเองดีกว่าไหมเพคะ หม่อมฉันไม่บังอาจขี่ม้าของพระองค์หรอกเพคะ”บุรุษชุดดำหน้ากากก็ดำเข้ากับม้าสีดำยิ่ง นางยืนข้างม้าตัวนี้ยังรู้สึกไม่เข้ากันอย่างไรไม่รู้ แม้นในใจจะแอบตื่นเต้นที่จะได้ขี่ม้าที่ขึ้นชื่อว่าฝีเท้าเร็วเป็นหนึ่งของแคว้นรองเพียงม้าทรงของฮ่องเ

10องค์หญิงสาม ธิดาคนโปรดและ ซุนเฟยเมี่ยว คุณหนูที่บุพการีทอดทิ้ง !การสอบรอบบ่ายถูกจัดที่ลานฝึกซ้อมในวังหลวงนี่เอง ฝ่ายพิธีการช่วยจัดอุปกรณ์สำหรับการสอบทักษะต่าง ๆ แยกไว้แล้ว โดยจะมีที่นั่งรอบเวทีสำหรับให้เหล่าครอบครัวของลูกหลานขุนนางที่เข้าร่วมสอบมาชมได้ และก่อนเวลาเริ่มการสอบ ทั้งฮ่องเต้และชินอ๋องนั้นมาเข้าร่วมตัดสินด้วยก็มาประทับยังที่เรียบร้อยแล้วการสอบภาคปฏิบัตินี้จะเหมารวมทุกศาสตร์ดังต่อไปนี้ วาดภาพ แต่งกลอน เล่นดนตรี ยิงธนู และขี่ม้า โดยให้ผู้เข้าสอบสามารถเลือกแสดงสิ่งที่ได้เรียนรู้มาอย่างน้อยสองศาสตร์ คะแนนที่ได้จะมาจากไท่ฝูและแขกกิตติกรรมศักดิ์ทั้งสองคนเป็นผู้ให้หลังจากเสร็จสิ้นการแสดงความสามารถ เมื่อได้คะแนนแล้วก็นำไปรวมกับคะแนนช่วงเช้าเป็นอันเสร็จสิ้นองค์รัชทายาทหวงลู่เลือกทักษะแต่งกลอนและขี่ม้าได้คะแนนเต็มสิบทุกคนยกเว้นชินอ๋องที่ให้เพียงแปดคะแนนและฮ่องเต้ให้เก้าคะแนน ส่วนองค์หญิงสามนั้นเลือกบรรเลงพิณและแต่งกลอน ได้เก้าคะแนนจากทุกคนยกเว้นชินอ๋องที่ให้เพียงห้าคะแนนเท่านั้น และคนทำการสอบคนสุดท้ายคือเฟยเมี่ยวเอง นางเลือกศาสตร์การวาดภาพและขี่ม้า ได้เก้าคะแนนจากทุกคนไม่เว้นแม

12รับไออุ่นที่เมี่ยวเมี่ยวควรได้รับในที่สุดวันที่กองทัพของซุนเหวินเชาที่ได้รับชัยชนะก็เดินทางถึงเมืองหลวงแล้ว เหล่าชาวเมืองต่างยืนเต็มสองข้างทางโห่ร้องแสดงความยินดี บุรุษใบหน้าคมเข้มสวมชุดเกาะดูองอาจขี่ม้านำขบวนผู้นั้นน่าจะคือซุนเหวินเชา บิดาของเฟยเมี่ยวเอง ส่วนบุรุษที่หน้าตาละม้ายคล้ายกัน ขี่ม้าตามมาคงเป็นพี่ชายของนางกระมัง เขามีนามว่าเฟยหลง และคนในรถม้าที่ตามหลังมานางเห็นคนข้างในเปิดม้านตรงหน้าต่างออกดู เป็นมารดาของนางนามหลิงฟาง โอบกอดคนบนตักแน่นแย้มยิ้มรับเสียงโห่ร้องไปด้วยกัน น้องชายของนางนาม เฟยฉี เขาอายุเพียงสิบปี ใบหน้าดูอ่อนวัยอยู่เลย แต่ก็ได้ไปร่วมรบกับครอบครัวแล้วจากที่เคยคิดว่าไม่ใช่ครอบครัวของนางเองเสียหน่อย เป็นครอบครัวของเฟยเมี่ยวคนเดิมต่างหาก แต่พอได้มองเห็นพวกเขามีความสุขในขณะที่นางต้องฝ่าฟันเอาตัวเองให้รอดในวังหลวงแล้วก็รู้สึกเศร้าและน้อยใจอยู่เหมือนกันอาจเป็นเพราะอารมณ์ตกค้างจากเฟยเมี่ยวคนเดิมกระมัง...“ท่านแม่ทัพซุนช่างเก่งกล้าเสียยิ่งกว่าใคร อีกทั้งยังโชคดีสุด ๆ ที่ได้บุตรชายถึงสองคน อนาคตย่อมไม่ต่างจากผู้เป็นบิดาแน่แท้”“จริงอย่างเจ้าว่า ข้าน่ะอยากเป็นซุนฮูหยิ

14ไปวังหลวงอีกครั้งณ ตำหนักส่วนหน้า หลังจากว่าราชการแล้วเมื่อมีความเครียดจ้าวฮ่องเต้ก็ต้องหาคนมาร่วมเล่นหมากล้อม โดยผู้ที่ต้องเผชิญชะตานั้นก็คือ ผู้เป็นพระอนุชาที่มีอายุห่างกันนับสิบปีเยี่ยงชินอ๋อง เต๋อรุ่ยนั่นเอง เล่นหมากล้อมไปสักพักความเครียดเริ่มคลายลง เมื่อหัวโล่งความคิดหนึ่งก็วาบขึ้นมาแทน“เจ้าอยากสร้างครอบครัวของตนตอนไหนหรือ ?”ชินอ๋องหยุดชะงักไปชั่วพริบตาก็กลับมาทำอย่างที่กำลังทำอยู่อย่างปรกติต่อ“กระหม่อมอยู่ตัวคนเดียวก็มีความสุขดีพะยะค่ะ จึงยังไม่คิดเรื่องนี้เลย”“ไม่ได้นะ หากเจ้ามิได้มีสตรีใดหมายปองอยู่เดียวให้ไท่ผินช่วยจัดการเรื่องดีไหม มารดาเจ้าก็คงหวังให้เจ้าสร้างครอบครัวเช่นกัน”เต๋อรุ่ยรู้เพราะยามใดที่เขาไปเยี่ยมไท่ผิน หรือมารดาของเขา ก็มักจะถูกถามเรื่องนี้เช่นกัน ไม่แน่ว่าที่ฮ่องเต้พูดขึ้นมาคราวนี้ก็อาจเป็นเพราะมารดาเขามาขอร้องให้ช่วยก็เป็นได้“กระหม่อมไม่รบกวนเวลาดูแลแคว้นของพระองค์หรอกพะยะค่ะ เรื่องนี้จะ...”“เราไม่บอกให้ไท่ผินหาสตรีให้กับเจ้าก็ได้ แต่ให้นางลองส่งภาพวาดสตรีที่คู่ควรมาให้เจ้าพิจารณาดูก่อนก็แล้วกัน เรื่องนี้เราไม่ได้ถามความเห็นเจ้า แต่เพียงแจ้งให้รู้