All Chapters of ตัวแทนสถานะเมีย: Chapter 21 - Chapter 30

“ค่ะ” เมื่อเอ่ยรับเสร็จมารีญาก็ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านวิชญ์ออกไป เป้าหมายของเธอคือห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนของชายหนุ่ม เมื่อมาถึงก็จัดการเตรียมน้ำให้เหมือนที่เคยทำ กระทั่งน้ำได้ระดับแล้วจึงหมุนตัวเพื่อจะกลับออกไป ซึ่งเป็นจังหวะที่วิชญ์เดินเข้ามาพอดี โดยชายหนุ่มสวมเพียงกางเกงทำงานเท่านั้น ส่วนเสื้อที่ใส่ไปทำงานถอดทิ้งลงตะกร้าไปได้หลายนาทีแล้วแม้จะตกใจที่หันมาเห็นวิชญ์อยู่ในสภาพกึ่งเปลือย แต่ทว่ามารีญากลับเก็บสีหน้าและอาการไว้ได้ดี เพราะตลอดทั้งวันเธอเอาแต่บอกตัวเองว่าห้ามแสดงท่าทางปลื้มหรือเขินอายต่อสิ่งที่วิชญ์ทำ ไม่ว่าเขาจะพูดหรือแสดงออกแบบไหนเธอต้องเฉยให้ได้มากที่สุด นั่นเพราะเธอไม่อยากให้วิชญ์รู้ว่าเขามีอิทธิพลกับเธอ “น้ำได้แล้วค่ะ” น้ำเสียงที่ฟังดูเป็นปกติของมารีญาเอ่ยบอก พลอยทำให้คนที่ตั้งใจแกล้งหงุดหงิดเล็กๆ เพราะเขาอุตส่าห์ลงทุนถอดเสื้อโชว์ซิกแพคที่เธอได้ลูบได้ไล้เมื่อคืนเพื่อยั่วแท้ๆ แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับ...ว่างเปล่าแต่มีหรือที่คนอย่างวิชญ์จะถอดใจง่ายๆ “อาบน้ำด้วยกันสิ”“ฉันอาบแล้วค่ะ”

เสียงออดที่ดังขึ้นจากหน้าประตูทำให้มารีญาเดินออกไปเปิด เพราะคิดว่าคนของวิชญ์เอามื้อเที่ยงมาส่งอย่างที่เคยทำในทุกๆ วัน แต่ทว่าเมื่อเปิดประตูออกกลับเจอวิชญ์ก็ต้องตกใจ ซึ่งชายหนุ่มถือกล่องอาหารเต็มไม้เต็มมืออีกต่างหาก“คุณวิชญ์”“ตกใจอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามแล้วเดินถือมื้อเที่ยงเข้ามาภายในเพนต์เฮาส์ ปกติภูมิจะเป็นคนถือมาส่ง แต่วันนี้เขากลับทำเอง“ไม่คิดว่าจะเป็นคุณ” วิชญ์ไม่ตอบอะไร ชายหนุ่มวางมื้อเที่ยงลงบนโต๊ะตรงโซนรับประทานอาหาร จัดการหยิบกล่องอาหารออกมาว่างอย่างคล่องแคล้ว เมื่อตะเกียบในมือพร้อมก็เอ่ยเรียกให้มารีญามานั่ง“ไม่หิวหรือไง”“คุณวิชญ์ลืมของหรือคะ” มารีญาเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะไม่คิดว่าเที่ยงวันนี้วิชญ์จะกลับมากินข้าวด้วย“เปล่า”“แล้วทำไมถึง...”“จะถามอีกนานไหม ถ้านานฉันจะได้กินให้หมด” วิชญ์เอ่ยแทรกขึ้นก่อนจะยื่นตะเกียบมาให้มารีญา ซึ่งเธอก็เดินเข้ามารับมันไว

สองเดือน!เวลาช่างผ่านไปเร็ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าความโกรธแค้นในใจของวิชญ์ที่มีต่อแก้วกาญและพศินจะหายไป มันแค่จางลงนิดหน่อยเท่านั้นเอง เขาทำเป็นหูหนวกตาบอด ยังปล่อยทั้งสองคนให้เสพสุขมาจนถึงวันนี้ ไม่ราวีลามไปถึงลูกเมียของพศินก็ถือว่าบุญหัวคนทรยศเท่าไหร่แล้ว เพราะมั่นใจว่าลูกกับเมียของพศินไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าเขาคิดผิดเดี๋ยวกรรมก็คงทำหน้าที่ของมันเองวิชญ์ยอมรับว่ามารีญามีส่วนช่วยทำให้ความโกรธแค้นในใจเขาจางลง แต่มันก็ปะทุขึ้นมาใหม่ในบางครั้งที่เห็นเธอนั่งซึมไม่สดใส ผิดจากอีกคนที่ยังคงใช้ชีวิตสุขสบายไม่ได้ทุกข์ร้อน“แต่งตัวสิ”“จะไปไหนหรือคะ” มารีญาเอ่ยถามขึ้น “จะออกไปกินข้าวข้างนอก เบื่อบ้านเต็มทนแล้ว” เขานะไม่เบื่อแต่ที่ตอบคือตอบแทนมารีญามากกว่า “ฉันไม่ไปได้ไหม”“ไม่ได้” น้ำเสียงห้วนๆ ของวิชญ์แย้งขึ้น ทำให้  มารีญาต้องรับคำอย่างช่วยไม่ได้ “ค่ะ” เอ่ยรับเสร็จเธอก็กลับ

“อย่าทำให้ฉันขายหน้า ไม่งั้นคืนนี้ฉันจะลงโทษเธอ...มารีญา” คำขู่ของวิชญ์ทำให้ใบหน้าสวยของมารีญาเห่อร้อนขึ้นมา เพราะจู่ๆ สมองก็จินตนาการไปถึงการลงโทษที่แสนเร่าร้อนจากวิชญ์อย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้เขาจะบอกว่าลงโทษแต่เป็นการลงโทษที่บางครั้งเธอก็เผลอตัวโอนอ่อนยอมเขาไปเสียทุกอย่างการปรากฎตัวของนักธุรกิจหนุ่มหล่อมาแรงอย่างวิชญ์เป็นที่สนใจของบรรดาสื่อ เพราะต่างเข้ามารุมล้อมเพื่อถ่ายรูป ยิ่งชายหนุ่มควงคู่มากับหญิงสาวหน้าตาสวยด้วยแล้ว สื่อต่างๆ ก็ยิ่งอยากรู้จักเป็นพิเศษว่าเธอเป็นใคร ทำไมวิชญ์ถึงควงออกงานสังคมเช่นนี้ แม้ก่อนหน้าจะมีภาพหลุดของวิชญ์กับผู้หญิงบ่อยๆ แต่เขาก็แทบจะไม่เคยเอ่ยถึง ใครถามก็บอกเป็นเรื่องส่วนตัว ยิ่งพามาเปิดตัวด้วยแล้วก็แทบไม่มี นอกจากบรรดาสื่อที่ให้ความสนใจ บรรดาสาวสวยในสังคมไฮโซที่ปลื้มวิชญ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ให้ความสนใจเช่นเดียวกัน คนเหล่านั้นต่างเพ่งมองมายังมารีญาด้วยความสนอกสนใจแกมจับผิด กระทั่งสบโอกาสที่เป้าหมายอยู่ตามลำพัง จึงมีคนหนึ่งเดินเข้าไปหาหมายทำความรู้จัก ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันแน่ รวมถึงจับผิดว่าเธอคู่ควรกับวิชญ์แ

บรรยากาศตอนไปว่าเงียบแล้วตอนกลับเงียบยิ่งกว่า ขนาดเสียงหายใจยังแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำ วิชญ์ทำหน้าที่ขับรถในขณะที่มารีญาก็นั่งเงียบมาตลอดทางเช่นกัน ก่อนที่เธอจะหน้าตาตื่นเมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็เลี้ยวเข้าปั๊ม เมื่อจอดรถเสร็จวิชญ์ก็เปิดประตูแล้วก้าวลงไป มารีญามองตามจึงเห็นว่าชายหนุ่มเดินเข้าไปยังร้านสะดวกซื้อ ก่อนจะหายไปสิบกว่านาทีแล้วกลับมาพร้อมของกินเต็มมือ และเมื่อกลับเข้ามานั่งในรถได้ก็ยื่นแซนวิชที่อบมาร้อนๆ ให้มารีญา “กินสิ”“ฉัน...”“ไม่ต้องโกหกว่าไม่หิว เพราะในงานฉันไม่เห็นเธอหยิบอะไรเข้าปากนอกเสียจากน้ำเปล่า” นั่นเพราะวิชญ์เองก็คอยสังเกตมารีญาอยู่เช่นกัน “ก็ไม่รู้จะกินอะไรนี่ค่ะ” มารีญาตอบอย่างซื่อๆ แม้อาหารในงานจะน่ากินมาก แต่เธอกลับเก้อเขินจนไม่กล้าแม้แต่จะถือจานไปตักใส่ เพราะประหม่ากับสายตาใครหลายคนจับจ้องอยู่“ไม่รู้ว่าจะกินอะไรหรือทำตัวไม่ถูกกันแน่”“ทั้งสองอย่าง ส่วนเรื่องที่เกิดวันนี้..