บททั้งหมดของ Reincarnated To Raise The Protagonist's Twin : บทที่ 11 - บทที่ 20

AL CYRIEL'S POV:Matapos kong ihatid ang magkambal sa paaralan nila, saka na rin ako nagsimulang dumiretso sa aking pinagtatrabahunan.Ilang buwan na nga ba kami nanatili rito? Siguro apat na buwan na.Matagal-tagal na rin pala." Cy!" Biglang tawag sa aking palayaw ng manager ng restaurant nang buksan ko ang glass door.May kasama itong lalaki na matangkad. Medyo tanned ang kaniyang balat pero kahit na gan'on ay angat na angat pa rin ang kulay ng mga mata niya.Contact lenses lang ba ang nasa mga mata niya?Imposible kasi na may tao na may dilaw na kulay ng mga mata, napakabangis pa. Nakatitig kasi sa akin na parang anytime ay gusto akong lapain gamit lang ang kaniyang mga mata."Hello, Manager." Magalang kong bati rito sabay yuko pa sa harapan niya."Goodluck for today, Cy. And as you can see, this is Sinian, the new employee. Ikaw na ang bahala sa kaniya ng mga dapat gawin niya sa restaurant. Ayos lang ba? Kaya mo ba?" Sunod-sunod na tanong nito sa akin kaya tipid naman akong ngum

AL CYRIEL’S POV:"Uncle Nian! Uncle Nian!" Tawag ng dalawang bata sa lalaking kumatok sa aming bahay kinaumagahan.Nakangiti siya sa mga anak ko pero napansin ko na may hawak-hawak siyang donuts na nakalagay sa lalagyan nito."Here's my peace offering for not coming with your dad." "Yey! Thank you, Uncle!""Thank you, Uncle!" Medyo nahihiya pa na turan ni Zefhan kay Sinian.Si Kidlat lang talaga ang walang hiya-hiya. Grab kung grab. As long as he know that person's well.Pero kahit na ganiyan siya, mas close pa ni Sinian si Zefhan kaysa kay Kidlat. Dahil ang gusto lang naman ni Kidlat sa kaniya ay ang mga ibinibigay niya na pasalubong.Pagkain is life ika nga!"Pupunta ba kayo ngayon sa kompanya?" Tanong nito sa akin nang mapansin na ayos ang suot namin."Yes.""Napapansin kong napapadalas na ang pagpunta ninyo ro'n. Why don't you relax?" May pag-aalala na turan nito. Pero napansin ko rin na parang may kakaiba sa ikinikilos niya o pananalita niya.Noon naman hindi siya ganiyan. Sa ka

AL CYRIEL'S POV:"You didn't realize anything or just pretending to be blind?" Tanong ni Linran sa akin pero hindi ko pa rin maintindihan ang ipinupunto niya.Ano ba? Can he just be straight to the point?"Do I look like pretending? Hindi ako magtatanong kung may nalalaman ako. I thought you're the fathers, so I thought you will start to steal my kids." Mahabang paliwanag ko naman."Stealing your children? You don't need to think about that. We're not that evil. But you are." Nakangiting pahayag ni Linran pero nahihimigan ko sa huli niyang sinabi na seryoso siya ro'n.Anong tinutukoy niya na evil? Ako? "Evil? How come that I've become evil?" Malamig na turan ko.Kahit na gusto kong maging kalmado, hindi ako nasiyahan sa itinawag ni Linran sa akin."I don't know if you're just pretending to not know us or not knowing what you did back then. Even though I'm mad at the old you, I can't let slip this chance to know the other you." Para naman akong natuod sa aking kinauupuan. Ngayon ko l

AL CYRIEL'S POV:Simula ng malaman ko ang nakaraan ng katawang ito sa magkakambal na Jin. Ginawa ko na lang din ang lahat upang mapalapit ang magkambal sa dalawa. Malapit na malapit naman na ang loob nila sa ama nila kaya hindi na iyon problema.Noong una ay hindi nila gusto ang hinaing ko, kaya hinayaan ko sila, basta ang sabi ko lang ay kapag gusto nila na makilala pa sila, I'll let them be close with them.Ayokong pilitin ang mga anak ko sa bagay na hindi talaga nila gusto.Kaso hindi ko alam kung ano bang nakain ng mga bata, nag-ta-try sila na kausapin sina Jin Linran at Jin Weilan.Kaya ako naman na may alam kung ano ang ikinakabahala ng dalawa, sinabihan ko si Sinian na turuan sila kung paano ba mag-alaga ng mga bata.Kahit na alam kong hindi maganda ang ekspresyon nila sa isa't isa dahil sa Dreiz na iyon, siguro ito ring mga bata na ito ang magiging dahilan upang bumalik ang samahan nilang magkakapatid.Pili lang ang may ganito na samahan sa magkakapatid. Kahit na illegitimat

AL CYRIEL'S POV: Nakaupo lang ako ngayon sa upuan sa may park. Kinakain ang cotton candy na binili ng mga anak ko sa naglalako habang pinagmamasdan ang mag-aama na naglalaro sa isa't isa kasama na rin ang mga tito nila. Kitang-kita ko talaga sa magkakambal na Jin na bumabalik na sila sa dati. Tumatawa, nakiki-akbayan sa isa't isa, at wala na ring yabangan patungkol sa pera o karangyaan. Mas napansin ko ang saya sa mukha ni Weilan, because he's the youngest among the triplets. Lumapit pa siya sa akin one time to say thank you. Salamat dahil dumating ako sa buhay nila. Salamat dahil gumawa ako ng paraan upang bumalik sila sa dati. Kahit sa totoo lang ay wala naman talaga akong ginawa. Ipinaubaya ko lang kay Sinian ang lahat. Alam ko naman na may parte pa rin sila sa puso niya. Sadya lang na nababahiran iyon ng galit at sakit. Naging daan lang ang dalawang bata para 'yung emosyon na bumabalot sa kaniyang dibdib ay mawala nang dahan-dahan. Sa tingin ko ay sina Zefhan at Kidlat a