Semua Bab กระถางบำเพ็ญเพียรของโม่เหนียง (และรวมเรื่องสั้น): Bab 21 - Bab 30

เขาวางนางลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะตัวเล็กกลางห้อง ตัวเดียวกับเมื่อตอนบ่าย เดินไปหยิบขวดยาหลังบ้านเช่นเดิม และมานั่งใส่ยาให้นางเช่นเดิม ไม่ยอมพูดกับนาง หมิงอันได้แต่นั่งนิ่งๆยื่นมือให้เขาใส่ยาให้ ใส่ยาเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อมาคลุมให้นาง“ข้าไปส่ง” เขาพูดออกมาในที่สุด“ข้าไม่กลับ” “เจ้าโง่หรือไร” เขาหันมาดุนาง“ข้าไม่กลับ หากเจ้าไปส่งข้า ข้าจะปีนกลับขึ้นมาอีกครั้ง จะตามติดเจ้าจนกว่าเจ้าจะหยุดไล่ข้า” หมิงอันตอบอย่างแน่วแน่เยว่สือเห็นแววตาของนางที่บอกเขาว่านางเอาจริง เขาโกรธมากเพียงใดก็ได้แต่กระแทกตัวเองนั่งลง“เจ้าจะทำเช่นไร อยู่กับข้าเช่นนี้ไปจนกว่าข้าจะตายหรือ” เขาตัดสินใจพูดเรื่องที่เขากลัวในที่สุด“ข้าจะอยู่กับเจ้า ตายพร้อมเจ้า” หมิงอันพูด“เพราะเรื่องนี้ใช่หรือไม่ที่ทำให้เจ้าพูดคำพล่อยๆเช่นตอนบ่าย!” เขาถามโกรธๆ น้ำเสียงเริ่มสั่นเล้กน้อย“ไม่ใช่ ข้ารักเจ้ามานาน นานมากแล้ว เจ้าน่าจะรู้ แต่ข้ายอมรับว่าความจริงเรื่องเจ้าจะตายทำให้ข้ากล้าหาญมากพอจะพูดความในใจ เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไว้ ข้าไม่บอกรักเจ้าเพราะทุกครั้งที่เราพบกัน เจ้าทำหน้าตาคล้ายว่าไม่อยากอยู่ใกล้ข้า ข้าแค่ไม่ต้องการให้เจ้

“ข้าต้องการเจ้า อยากเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้า แต่ข้ากลับทำไม่ได้ ถึงแม้ข้าจะรู้ตัวดีว่าใกล้ตาย แต่ข้าก็ยังเห็นแก่ตัว กอดกกเจ้าเอาไว้ทั้งคืน ข้ารู้ดีว่าต่อไปเจ้าจะต้องถูกผู้คนดูแคลน แต่ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ อยากกอดเจ้าไว้ในอ้อมแขน เจ้าก็โง่เขลานัก ไม่รู้จริงหรือว่าข้าเป็นสามีของเจ้าไม่ได้ ไม่รู้หรือข้าเป็นตัวประหลาดในสายตาผู้คน ต่อให้ข้ารักเจ้าแทบสิ้นใจ ในภพนี้ข้าก็ไม่อาจเห็นแก่ตัวชิงตัวเจ้ามาครอบครอง ต่อให้ข้าบังอาจอาจหาญชิงตัวเจ้ามา ข้าก็ไม่สามารถครอบครองเจ้าได้ ข้ามันโง่นัก รู้ทั้งรู้ว่าตัวข้าจะต้องตาย แต่ก็ยังดึงให้เจ้ามาแปดเปื้อน ข้ามันสารเลว ที่ไม่รู้จักเจียมตัว เป็นเพียงมดแดง แต่อาจหาญจะขย่มไม้ใหญ่” เยว่สือตะโกนด่าทอตัวเองและโชคชะตาสำหรับหมิงอันตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดยาวเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงอารมณ์ออกมาอย่างไม่ต้องพยายามเก็บเอาไว้ นางรับรู้ถึงความโกรธเคืองของเขา รับรู้ถึงความน้อยเนื้อต่ำใจที่เขาไม่อาจครอบครองนาง ในที่สุดนางก็ได้รู้ว่าเขาก็รักนาง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นเพราะเขาถูกบีบจึงไม่อาจอยู่เคียงข้างนางได้ และเป็นครั้งแรกที่เขาพูดว่ารักนาง “อื้ม ข้าก็

“หยุด เจ้าจะไปไหน มานั่ง ต้องเช็ดผมก่อน” นางบังคับเยว่สือแม้สีหน้าจะนิ่งเฉย แต่แววตาเป็นประกาย เขาค่อยๆนั่งลง นั่งหันหลังปล่อยให้นางหาผ้าแห้งมาเช็ดผมของเขา ในความฝันของเขา ในอีกชีวิตหนึ่ง หรือภพอื่น เขาเฝ้าฝันว่าเขาไม่ต้องเป็นตัวประหลาด ไม่ถูกย่ำยี เขาได้เรียนวิชาดาบตัดวายุของสำนักตวนอู่ เขาได้แต่งงานกับอันอันผู้เป็นที่รักของเขา ได้ใช้ชีวิตปกติ ยามค่ำคืนหลังมื้ออาหาร หลังจากอาบน้ำ นางจะเช็ดผมให้เขาเช่นนี้ และเอ่ยชื่นชมผมสลวยของเขาอย่างหลงใหลโง่งม“ผมของเจ้า งดงามราวกับเส้นไหมเลย ข้าชอบมากเวลาได้สัมผัส” หมิงอันพูดขึ้น“หึ..” เขายิ้มขำอย่างลืมตัวเขานึกอยู่แล้วว่านางต้องพูดคำชื่นชมโง่ๆเช่นนี้ แต่หมิงอันกลับตกใจกับเสียงหัวเราะของเขา รีบจับไหล่เขาบังคับให้เขาหันมาเผชิญหน้า“เมื่อครู่..เจ้าหัวเราะเยาะข้าหรือ?” นางถามเขายื่นสองมือไปจับสองแก้มนุ่มของนาง ดึงหมิงอันลงมาจูบ คราแรกหมิงอันตกใจเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ แม้เขาจะล้างปากไปแล้ว แต่กลิ่นคาวเลือดยังคงฟุ้งในปาก หมิงอันไม่อยากใส่ใจ ยกสองมือคล้องคอเขาไว้ ทิ้งตัวนั่งบนตักของเขา ปล่อยให้เขากลืนกินริมฝีปากของตัวเองเยว่สือรู้ว่าไม

ไป๋อวิ๋นเหยา เป็นหญิงสาวที่เกิดในครอบครัวขุนนางในเมืองหลวง บิดาของนาง ไป๋เหวินหยาง เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นผู้มีปัญญาและความสามารถ แม้จะไม่มีอำนาจมากนัก แต่ก็ทำให้ครอบครัวของนางมีเกียรติและฐานะในสังคม ได้รับการยกย่องจากผู้คนนางเป็นบุตรสาวคนโตที่เกิดมาจากมารดาผู้มีความงามและความสมบูรณ์พร้อม มีพี่น้องหญิงห้าคน ทุกคนล้วนเป็นหญิงงามที่มีบุคลิกต่างกันไป ทุกคนล้วนได้รับการยกย่องจากภายนอกว่าเป็นสตรีดีงาม จวนไป๋ไม่เคยขาดแขกเหรื่อและแม่สื่อมาเยือนแม้สักวันแต่เพราะไป๋เหวินหยางไร้วาสนามีบุตรชาย เขาจึงส่งเสริมให้บุตรสาวคนโตอย่าง ไป๋อวิ๋นเหยา ก้าวขึ้นมาเป็นผู้รับหน้าที่ดูแลการงานในจวน บางครั้งก็ต้องทำหน้าที่แทนบิดา นางจึงเติบโตท่ามกลางภาระหนักหน่วงตั้งแต่ยังเด็ก ความรับผิดชอบที่มากมายทำให้นางกลายเป็นหญิงสาวที่เย็นชา เข้มงวดและห่างเหิน ไป๋อวิ๋นเหยาไม่เคยได้สัมผัสช่วงเวลาหอมหวานของฤดูวสันต์จากใคร บุรุษในเมืองหลวงต่างเคารพนางในฐานะที่เป็นผู้มีความรู้และความสามารถ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้นาง ไม่ใช่เพราะนางหยิ่งทะนงหรือไร้ความงามของสตรี แต่เป็นเพราะความฉลาดที่เต็มเปี่ยมและท่าทางเย็นชาอย่างไร้ที่ติของนาง

ในค่ำคืนที่แสนสับสนเหน็ดเหนื่อย ความฝันเกาะกุมจิตใจของไป๋อวิ๋นเหยา นางนอนหลับอย่างกระสับกระส่าย ท่ามกลางความมืด เสียงลมหายใจของนางหนักหน่วงราวกับกำลังวิ่งหนีสิ่งที่มองไม่เห็น ภาพความฝันเริ่มต้นด้วยสะพานไน่เหอ เฉินซูเหยาในชุดฟ้าสดใสยังยืนอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มของเขาส่งมาถึงนาง ทว่าภาพค่อยๆ บิดเบี้ยว และกลับกลายเป็นงานแต่งงานในวัยเยาว์ นางเห็นตัวเองในชุดเจ้าสาวงดงาม แต่ภาพกลับสลับกับงานแต่งขององค์หญิงหว่านหนิงในชุดหรูหรา ชายหนุ่มในทั้งสองภาพคือคนเดียวกัน เฉินซูเหยา ใบหน้าอ่อนโยนของเขา มองนางในวันแต่งงาน ค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยสายตาหลงใหลที่เขามอบให้องค์หญิง ภาพในความฝันเคลื่อนเร็วขึ้น ราวกับกาลเวลาบิดหมุน นางเห็นตัวเองค่อยๆ แก่ตัวลง ทุกริ้วรอยบนใบหน้าเป็นดั่งร่องรอยแห่งความเจ็บปวด ขณะที่เฉินซูเหยายังคงเป็นชายหนุ่มรูปงาม น่ารัก ยิ้มแย้มไม่เปลี่ยนไปเลย เสียงหัวเราะขององค์หญิงหว่านหนิงดังขึ้นแทรกกลางฝัน ความฝันพานางกลับไปยังคืนหนึ่งที่ไม่มีวันลืม.. เวลานั้นดึกมากแล้ว แต่ไป๋อวิ๋นเหยาได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากเรือนนอนขององค์หญิง นางลังเลแต่ความรู้สึกบางอย่างผลักดันให้นางเดินไป มือของนางสั่นเมื