All Chapters of รักอันตราย (FWB: Friend With Benefits): Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอสารวัตรอีกเลยไม่ใช่ว่าเขาหลบหน้าผมหรืออะไรแบบนั้น แต่เพราะผมติดต่อเขาไม่ได้ต่างหากโทรไปไม่รับ ข้อความก็ไม่อ่าน!แรกๆ ผมคิดว่าเขาอาจจะต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ หรือไม่ก็ยังโกรธผมอยู่ แต่พอเวลาผ่านไปหลายวันเข้า ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆมันไม่เหมือนกับเขาเลย...ผมรู้ว่าสารวัตรเป็นพวกหัวแข็ง เอาแต่ใจ และไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของตัวเอง แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะเมินเฉยหรือหนีปัญหาแบบนี้“เฮ้ ฮิลล์ มึงติดต่อสารวัตรได้บ้างไหม?” ผมถามเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งเช็กเอกสารบางอย่างอยู่ อย่างไม่รู้จะถามใครฮิลล์เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความงุนงง “เปล่า มึงถามกูเนี่ยนะ”“แล้วที่สถานีตำรวจล่ะ?” ผมยังคงถามต่อ ถึงแม้จะรู้คำตอบจากมันแล้วก็ตาม ก็ผมไม่รู้จะถามใครได้นี่นา“กูไม่ได้ไปบ่อยๆ เหมือนมึงนะ”ผมขมวดคิ้ว ลองคิดทบทวนดูอีกครั้ง มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆสุดท้าย ผมตัดสินใจขับรถไปที่สถานีตำรวจด้วยตัวเองสถานีตำรวจ“พี่ครับ สารวัตรศิรชัชอยู่ไหม?” ผมถามตำรวจนายหนึ่งที่กำลังเดินผ่านอีกฝ่ายหันมามองผม ก่อนจะพยักหน้า “อ๋อ สารวัตรเหรอ? เขาไปฝึกภาคสนามกับหน่วยปฏิบัติการพิเ

หลังจากที่สารวัตรพาผมมาถึงที่บ้านสวน ผมเดินตามเขาเข้าไปอย่างไม่พูดอะไร แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความเครียดและโกรธแค้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกยึดไว้ในวงจรที่สารวัตรเองก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ยอมพูดออกมาชัดเจนว่าเขาคิดยังไงกับผม หรือทำไมถึงต้องหลบหน้าแบบนี้“คุณจะเอายังไง?” ผมถามเสียงแข็ง ขณะที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกสารวัตรมองผมแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจและไม่พูดอะไร ผมเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังโดนทำให้ตัวเองรู้สึกไร้ค่าเหมือนเดิมเหมือนครั้งแรกที่เจอกันผมไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป จังหวะนั้นมันเหมือนทุกอย่างระเบิดออกมาในหัว“จะหลบหน้าผมไปอีกนานไหม?” ผมตะคอกใส่เขา สบตากันตรงๆ “ไม่เคยคิดเลยเหรอว่าเหตุผลที่ผมทำแบบนี้กับคุณ คืออยากให้คุณตอบอะไรให้ชัดเจน?”สารวัตรสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางของผมที่เริ่มไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ผมก้าวเข้าไปใกล้ เขาไม่ตอบอะไร ผมยืนอยู่ตรงหน้าของเขา พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้มันพุ่งออกมา“ทำไมไม่บอกผม?” เสียงผมสั่นเล็กน้อย แต่ยิ่งพยายามกดเสียงลงไปมากเท่าไหร่ ความโกรธของผมก็ยิ่งก่อตัว “ถ้าคุณไม่ต้องการผมก็พูดออกมาเลย!”สารวัตรหายใจหนักๆ พยายามหลีกเลี่ยงสายตาผม แต่ผมไม่ยอ

เช้านี้เงียบสงบกว่าที่คิดผมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของสารวัตร ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่มีผลอะไรกับเขาเลย ต่างจากผมที่แม้จะพยายามข่มตาหลับ แต่หัวใจก็ยังเต้นแรงไม่หยุดเมื่อคืน…ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นย้อนกลับมาในหัว ทั้งความเร่าร้อนที่เราแบ่งปันให้กัน สัมผัสที่รุนแรงจากความรู้สึกอัดอั้นที่สะสมมานาน จูบที่เหมือนจะกลืนกินกันไปทั้งตัวเชี่ยเอ๊ย…แค่คิดถึงมันผมก็รู้สึกถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาจากแก่นกายลามมาบนใบหน้าแล้ว ผมไม่ใช่คนขี้อายหรอกนะ แต่แม่ง… มันรู้สึกแปลกชะมัดครั้งแรก?ใช่แล้วล่ะ ครั้งแรก…กระดากปากมากหากจะพูดว่านี่เป็นครั้งแรกของผม แต่ก็ครั้งแรกจริงๆ นี่ ที่ผมไม่ใช่ฝ่ายกระทำฮึ่ย!..ผมแอบเหลือบตามองสารวัตร เขายังหลับตาอยู่ แต่แค่เห็นใบหน้าของเขาใกล้ๆ ผมก็รู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปเมื่อคืนมันคืออะไรกันแน่?เราแค่ระบายอารมณ์ให้กันเฉยๆ หรือว่ามันมากกว่านั้น?ผมขยับตัวเล็กน้อย หวังจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ขยับมาก แขนของสารวัตรก็กระชับแน่นขึ้น ความระบมแล่นแปลบจากข้างล่างขึ้นมา จนผมส่งเสียง ซี้ด..“หึ…” คุณสารวัตรหัวเราะในลำคอเหมือนชอบใจ “จะไปไหน”

เช้าวันต่อมาเสียงนกร้องปลุกให้ผมตื่นขึ้นจากการนอนหลับสนิทที่สุดในรอบหลายสัปดาห์ ผมหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแขนหนักๆ ที่พาดอยู่บนตัวสารวัตร…ผมหันไปมองเขาที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาของเขาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องกระทบผิวของเขาทำให้ดูสงบอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก“หึ…” ผมหัวเราะเบาๆ กับตัวเองเมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขายอมปล่อยให้ตัวเองอยู่นิ่งๆ แบบนี้ ไม่ต้องคิดเรื่องงาน ไม่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวผมยกมือขึ้นไปแตะใบหน้าของเขาเบาๆ ปลายนิ้วไล้ไปตามแนวกรามที่คมชัดและในจังหวะนั้นเอง…“จ้องขนาดนี้ คิดอะไรอยู่?” เสียงแหบพร่าดังขึ้น พร้อมกับเปลือกตาของสารวัตรที่ค่อยๆ เปิดขึ้น ดวงตาคมมองผมตรงๆผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเก็บสีหน้า “ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”“โกหก” เขาพึมพำพลางยื่นมือมาดึงผมเข้าไปใกล้จนแทบชิดกัน“เฮ้… อย่าดึงดิ”“ก็คุณเล่นจ้องหน้าผมแบบนี้ จะให้ผมทำไง”“แล้วคุณจะทำอะไรล่ะ?” ผมท้าทายกลับไป“อยากรู้?”“…”ผมรู้ทันทีว่าแววตาแบบนี้ของสารวัตรหมายความว่ายังไง ผมรีบดันหน้าอกเขาออกแล้วกลิ้งตัวลงจากเตียงทันที“ไม่เอาแล้ว! ผมจะไปอาบ

การเงียบในห้องยืดเยื้อไปอีกหลายวินาที เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงเบาๆ ของเครื่องปรับอากาศที่พยายามรักษาอุณหภูมิให้สบายและเสียงเพลงที่เล็ดลอดเข้ามา ท่ามกลางความตึงเครียดที่อบอวลอยู่ในอากาศพี่ริวยังคงนั่งอยู่ในท่าทางที่ไม่รีบร้อน สายตาเขายังคงจับจ้องไปที่สารวัตร โดยที่รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า ในขณะที่สารวัตรก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกลับไปไม่ลดละ ใบหน้าของเขายังคงนิ่งสงบ เหมือนกับการประลองที่กำลังเกิดขึ้นเงียบๆ“ถ้าไม่อยากพูด ก็ไม่เป็นไร” สารวัตรพูดเสียงต่ำ แม้จะมีความตึงเครียดในคำพูด แต่เขาก็ไม่ได้ถอนสายตาจากพี่ริวพี่ริวยักไหล่เบาๆ ก่อนจะหันไปหาเงาของตัวเองในกระจกของบาร์ที่อยู่ข้างๆ อย่างไม่สนใจคำพูดนั้น เขาค่อยๆ จับขวดเหล้าเทลงแก้วแล้วยกขึ้นดื่มอย่างสงบ“ผมไม่ได้พูดว่าไม่อยากคุยหรอก” พี่ริวพูดเสียงทุ้มขณะวางแก้วลงบนเคาน์เตอร์ “แค่คิดว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเท่านั้น”ผมที่ยืนอยู่ข้างๆ คุณสารวัตรฟังแล้วก็รู้สึกว่ามันเหมือนการพูดจาเป็นเชิงลึกมากกว่าการพูดคุยกันแบบปกติ เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แค่การคุยกันทั่วไป“หมายความว่าอะไรครับ?” ผมถามโดยไม่สามารถอดกลั้นความสงสัยได้พี่ริวหันมามองผ