All Chapters of รักอันตราย (FWB: Friend With Benefits): Chapter 71 - Chapter 80

วันต่อมาผมเดินเข้าไปในบริเวณบูธดีเจของรุยด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง รุยนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ กำลังจัดของบางอย่างอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้ม“ไงไอ้โคลน มาทำไมแต่เช้า?”ผมยิ้มเจื่อนๆ “ก็แค่อยากแวะมาดู”รุยหัวเราะ “แปลกแฮะ ปกติไม่เห็นเคยเห็นมาเวลานี้”ผมเกาหัวแก้เก้อก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเหรอ?”รุยเลิกคิ้ว “ทำไมถามแบบนั้น?”“ก็… แค่รู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ”รุยนั่งลงฝั่งตรงข้ามและจ้องหน้าผมด้วยสายตาคมกริบ “มึงกำลังสงสัยอะไรอยู่กันแน่?”หัวใจผมเต้นแรงขึ้นทันที รุยกำลังจับสังเกตผมอยู่ และผมรู้ว่าถ้าผมไม่ระวังคำพูด เขาจะรู้ทันแน่ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตอบกลับไป “กูแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างที่มึงไม่ได้บอกกู”รุยนิ่งไปสักพักก่อนจะถอนหายใจยาว “กูเองก็มีเรื่องอยากถามมึงเหมือนกัน”“อะไร?”รุยเท้าแขนลงกับเคาน์เตอร์แล้วพูดเสียงต่ำ “เมื่อคืนริวคุยอะไรกับมึงบ้าง?”หัวใจผมกระตุกวูบบ้าชิบ!รุยกำลังจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ รอคำตอบที่ผมไม่แน่ใจว่าควรพูดยังไงดี ผมไม่อยากโกหกเขา แต่ก็ไม่สามารถบอกความจริงทั้งหมดได้ นั่นพี่ชายของมันเชียวนะเมื่อคืนริวคุยอะไรกับม

ผมนั่งอยู่หลังพวงมาลัย รถเคลื่อนตัวไปบนถนนกลางดึก มีเพียงแสงไฟริมทางที่ส่องเป็นแนวเส้นนำทางไปข้างหน้าเสียงเครื่องยนต์ดังสม่ำเสมอ แต่ในหัวของผมกลับเต็มไปด้วยความคิดมากมายชื่อของไอ้หมอนั่น…มันอยู่ทั้งในลิสต์ของพี่ริว และในข้อมูลที่รุยได้มาถ้าพี่ริวกำลังตามสืบหมอนี่จริง ทำไมเขาถึงไม่พูดให้ชัดไปเลย? แล้วถ้าเขารู้อยู่แล้วว่าหมอนี่เป็นหนึ่งในพวกที่ปล่อยของ ทำไมเขาถึงไม่จัดการเอง แต่กลับปล่อยให้ข้อมูลมันรั่วไหลมาถึงพวกผม?ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยมันเหมือนกับว่า…ผมกำลังถูกไล่ต้อนให้เดินเข้าสู่เส้นทางบางอย่างที่มีใครสักคนวางเอาไว้แล้ว…และผมเกลียดการเป็นหมากในเกมของคนอื่นที่สุดผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความที่ได้รับจากแหล่งข่าวที่เคยช่วยผมมาก่อน‘เจอหมอนี่ได้ที่โกดังร้างท้ายซอย 14 ตีสอง’ผมกดล็อกหน้าจอ นัยน์ตาจ้องไปที่ถนนเบื้องหน้าซอย 14 เป็นพื้นที่ค่อนข้างเปลี่ยว อยู่ตรงเขตอุตสาหกรรมเก่าที่ถูกทิ้งร้างไปหลายปีแล้ว พวกค้าของเถื่อนมักใช้สถานที่แบบนี้เป็นจุดนัดพบหรือลำเลียงของ ถ้าหมอนี่อยู่ที่นั่น ก็มีความเป็นไปได้สูงว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับการเคลื่อนย้ายของล็อตใหม่…หรือมันอาจจะกำลังรอ

เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องท่ามกลางความเงียบของถนนยามดึก ไฟหน้าของรถที่ไล่ตามพวกเราสาดแสงวูบวาบสะท้อนกระจกหลัง ฮิลล์ยังคงควบคุมพวงมาลัยอย่างมั่นคง แม้เส้นทางที่เขาพาเลี้ยวเข้ามาจะคับแคบและคดเคี้ยว“อีกไกลแค่ไหน?” ผมถามเสียงเครียด มือกำปืนแน่น“ไม่เกินห้านาที” ฮิลล์ตอบกลับโดยไม่ละสายตาจากถนน “แต่ปัญหาคือพวกมันมาเร็วเกินกว่าที่คิด ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ พวกมันต้องหาทางล้อมเราก่อนถึงจุดหมายแน่”“ให้ฉันจัดการก่อนเลยไหม?” ไต้ฝุ่นถามเสียงห้าว ขณะที่เขากำลังเลื่อนตัวไปชิดประตู“อย่าพึ่ง! มันยังเร็วเกินไป” สารวัตรห้ามเสียงเข้ม “เรายังไม่รู้ว่าพวกมันมีเท่าไหร่ ขืนโจมตีตอนนี้อาจเปิดโอกาสให้พวกมันไล่ต้อนเราได้” เขาพูดตามประสบการณ์และจากการฝึกมาไต้ฝุ่นสบถออกมาเบาๆ แต่ก็ยอมฟังคำสั่งโดยดี ในที่นี้นอกจากคุณสารวัตรก็คงมีเพียงพี่ริวที่ดูจะพอมีประสบการณ์กับเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้มาบ้าง“เอาแบบนี้” รุยเอ่ยขึ้น “เดี๋ยวฉันกับไต้ฝุ่นจะยิงเปิดทาง ให้พวกมันชะลอความเร็ว ส่วนฮิลล์ นายขับให้ถึงทางแยกที่เราเตรียมไว้เร็วที่สุด”ฮิลล์พยักหน้า “รับทราบ”“ส่วนแก” รุยหันมาทางผม ดวงตาของเขาทอแววครุ่นคิด “อย่าลืมว่าเราต้อง

ผม รุยและฮิลล์ที่ตอนนี้พวกเราอยู่ภายในห้องประชุมของหน่วยสืบสวนพิเศษ กำลังตั้งใจฟังสารวัตรพูดโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อหลังจากพวกเราทราบข่าวว่าหน่วยปฏิบัติการพิเศษได้เข้าช่วยเหลือพี่ริวกับรุยแล้ว คุณสารวัตรจึงพาพวกผมมารอกันที่นี่แทนไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ริวกับไต้ฝุ่นจะเป็นอย่างไรบ้าง พวกผมยังไม่กล้าติดต่อบอกใครสักคน ถ้าคุณลุงรู้เรื่องนี้ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าสภาพผมกับไต้ฝุ่นจะเป็นยังไง“ทีมบอกเจอตัวสองคนนั้นแล้ว กำลังพามาที่นี่”ฟู่ววว~พวกผมสามคนที่รอฟังข่าวแทบทรุดลงกับพื้น เหมือนอะไรที่หนักๆ ถูกยกออกไปจากอก“ปลอดภัยทั้งสองไหมคุณสารวัตร” ผมถามออกไปอย่างไม่วางใจชิ้ง~สายตาเย็นเฉียบถูกส่งมายังผม…นี่ผมทำอะไรผิดเหรอ ผมแค่ห่วงเพื่อนเองนะผมยืนงงอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยบรรยากาศกดดันและกลิ่นบุหรี่จางๆ จากที่ไหนสักแห่ง ผมไม่แน่ใจว่าผมกำลังเครียดเพราะเรื่องของไต้ฝุ่นกับพี่ริว หรือเพราะสายตาเย็นชาของสารวัตรที่จ้องมากันแน่“ดูเป็นห่วงกันดีนะครับ”น้ำเสียงเย็นเฉียบของสารวัตรทำให้ผมชะงักไปชั่วขณะ รุยที่ยืนอยู่ข้างๆ เหลือบมองผมนิดหนึ่งก่อนจะปรายตาไปที่สารวัตรด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก“แปลกตรงไหนเหรอครับที่เ

พี่ริวให้ทนายมาจัดการเรื่องทางกฎหมายของเหตุการณ์ยิงปะทะเดือดที่เกิดขึ้น ตำรวจกันพวกผมไว้เป็นพยาน แต่กว่าจะเคลียร์เรื่องเสร็จก็กินเวลามาจนสายๆ ของวันใหม่ ฮิลล์ รุย ไต้ฝุ่นและพี่ริวจึงแยกกลับไปนอนกันก่อนทุกคนผ่านเรื่องราวหนักๆ มาจนล้ากันทั้งคืน รวมทั้งสารวัตรด้วย แต่เขากลับอยู่เคลียร์งานต่อราวกับไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นคนมันก็ต้องพักป่ะวะผมมองสารวัตรที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก้มหน้าก้มตาเคลียร์เอกสารกับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ราวกับว่าเขาไม่ได้อดหลับอดนอนมาทั้งคืนเหมือนผม“คุณไม่คิดจะพักบ้างเหรอ?” ผมอดถามออกไปไม่ได้สารวัตรเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจกองแฟ้มต่อ “เดี๋ยวก็ได้พักเอง”“ตอนไหน? ตอนร่างพังเหรอ?” ผมขมวดคิ้ว“ไม่ถึงขนาดนั้น” เขายักไหล่ ก่อนจะหยิบบุหรี่มาคาบไว้ที่ริมฝีปาก ปกติผมไม่เคยเห็นเขาสูบเลย เรื่องที่เกิดขึ้นคงทำให้เขาลำบากใจมาก“คุณสารวัตร” ผมเอ่ยเสียงจริงจัง “ถ้าไม่พักแล้วจะเอาแรงจากไหนมาสืบสวนต่อ?”เขาหรี่ตามองผมนิดๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจยาวๆ แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ “จะว่าไป…นายเองก็ยังไม่กลับไปนอนเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?”“ผมแค่หงุดหงิดที่เห็นคนทำงานหนักเกินไ