All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาเจ้าของร้านชำในยุค70: Chapter 21 - Chapter 30

เพราะกิจการร้านชำที่ขายดีเกินคาด และงานไม้ของเฉินเซียนมีผลตอบรับเป็นอย่างดี ทำให้มีรายได้มากในระยะเวลารวดเร็วตอนนี้เฉินเซียนจึงพาภรรยาไปดูที่ดินในเขตผู่ตงที่เธออยากได้ โดยไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้แก่มารดารู้พวกเขาใช้โอกาสในวันหยุดที่เข้าไปซื้อของมาขาย ขับรถข้ามแม่น้ำหวงผู่ไปยังเขตผู่ตงแล้วเลือกดูที่ดิน โดยมีนายหน้าที่ติดต่อเอาไว้ล่วงหน้าพาทั้งสองไปชมที่ดินหลายแปลงในตอนนั้นเองที่หญิงสาวนึกได้ว่าที่ดินตรงหน้านี้เป็นที่ตั้งของศูนย์การค้าขนาดใหญ่ ต่อไปบริเวณนี้จะมีความเจริญรุ่งเรืองในอนาคต เธอจึงจะตัดสินใจที่จะซื้อที่ดินแปลงนี้มาครอบครองเอาไว้“ที่ดินแปลงนี้ทั้งหมดจำนวนสี่ไร่ กว้างขวางมาก เหมาะสำหรับที่จะเอาไว้ปลูกผักทำสวน ปลูกข้าว” นายหน้ากล่าวเช่นนั้น เพราะตอนนี้แถบนี้ยังคงเป็นชนบทที่ไม่มีย่านธุรกิจ จึงโน้มน้าวไปทางเกษตรกรรมหญิงสาวรู้ดีว่าบริเวณนี้ปลูกอะไรก็ไม่งอกงาม แต่เธอไม่ได้หวังจะปลูกพืชผลทางการเกษตรอยู่แล้ว“ที่ดินจำนวนสี่ไร่ ไร่ละสามพันหยวน หากคุณทั้งสองอยากซื้อจริงๆ สามารถต่อรองได้” นายหน้าพูด พยายามจะขายให้ได้“ทั้งหมดสี่ไร่หนึ่งหมื่นสองพันหยวน ฉันต่อรองเหลือแปดพันหยวนได้หรือไ

ในยามดึกสงัดของคืนเทศกาลโคมไฟ ที่ร้านขายของชำที่ปิดแล้วคนลึกลับคนหนึ่งกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้าน ภายใต้ความมืดคือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้าย ในมือถือโคมไฟ สายตามองที่ร้านขายของชำสกุลเฉินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นโคมไฟในมือถูกวางลงที่หน้าร้านชำ พร้อมกับกระดาษจำนวนหนึ่งที่ฉีกออกมาจากตำราเพื่อใช้เป็นเชื้อเพลิง จากนั้นคนลึกลับนั่นก็หย่อนกระดาษลงไปในโคมไฟให้เกิดการเผาไหม้ มองไฟที่ลุกจากโคมไฟยังกระดาษที่ตนเองวางไว้ก่อนจะรีบหนีออกไป“ไฟไหม้ ไฟไหม้” เสียงของคนที่เห็นเปลวเพลิงลุกโชนร้องขึ้นมาเฉินเซียนอยู่ในบ้านกำลังนอนหลับได้ยินเสียงนั้นก็รีบลุกขึ้นออกไปดู เห็นประตูร้านขายของชำมีไฟกำลังลุกไหม้จึงรีบไปหาน้ำมาเพื่อที่จะดับไฟโชคดีที่ไฟลุกแค่ตรงประตูยังไม่ลามเข้าไปในร้าน ทำให้เขาสกัดต้นเพลิงไว้ได้ทันเวลา รวมถึงเพื่อนบ้านที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ก็ช่วยสกัดไฟไว้ตั้งแต่แรก“ขอบคุณท่านน้าอี้ที่ช่วยเหลือ” เขาบอกแก่เพื่อนบ้านที่ใจดีหลี่หยุนฟางได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและสามีไม่อยู่ที่เตียงจึงเดินออกมาดู เธอเห็นที่หน้าประตูร้านชำมีควันขึ้นเป็นจากไฟที่ดับมอดลงไป และเห็นสามีกับเพื่อนบ้านฝั่งตรงข้า

เฉินอ้ายเฟย ทารกวัยหกเดือนกำลังนั่งบนรถหัดเดินที่เลียนแบบรถหัดเดินในยุคปัจจุบัน ถูกทำขึ้นโดยฝีมือของเฉินเซียนและการออกแบบของหลี่หยุนฟางบริเวณที่นั่งถูกเจาะรูตรงกลางแล้วใส่ผ้าผูกเอาไว้สำหรับนั่ง ความสูงอยู่ในระดับที่ขาแตะพื้นพอดีทำให้เจ้าตัวน้อยสามารถใช้เท้าไถไปมาวิ่งเล่นได้อย่างอิสระในพื้นที่คับแคบอย่างในร้านขายของชำ ตอนนี้จึงได้แต่นั่งนิ่งไม่สามารถขยับไปไหนได้ แต่เท้าก็ยังแตะพื้นโยกไปมาพร้อมทั้งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากด้วยความชอบใจ อารมณ์ดีทั้งวันเป็นที่รักและเอ็นดูแก่ผู้พบเห็นรถหัดเดินสำหรับเด็กจึงถูกถามหาเป็นจำนวนมาก มีบางคนบอกว่าเคยเห็นเก้าอี้แบบนี้วางขายในเมืองเป็นสินค้าจากต่างประเทศ ทำให้หลี่หยุนฟางรู้ว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ของแปลกใหม่สำหรับยุคนี้ เพียงแค่ที่นี่เป็นชนบทของสิ่งนี้จึงยังมาไม่ถึงเท่านั้นเองแต่ถึงอย่างนั้นก็ได้รับความสนใจของบ้านที่มีเด็กวัยไล่เลี่ยกันกับลูกชายของเธอ ดังนั้นจึงมีคนสั่งทำอยู่จำนวนหนึ่งเพื่อที่จะให้เด็กน้อยได้นั่งและหัดเดิน ในยามที่ผู้ใหญ่กำลังกินข้าวหรือว่าทำงานบ้านจะได้ไม่ต้องคอยอุ้มอยู่ตลอดโจวชิงหลินที่ตอนนี้สามารถเดินได้อย่างคล่องแคล่วราวกับคนที่ไม่เคยเจ็บป่

ข้าวของในร้านของร้านขายของชำสกุลเฉินเริ่มร่อยหรอลงไป แต่ก็ไม่มีการซื้อเข้ามาเพิ่ม หลายคนต่างพูดถึงเรื่องนี้ในวงกว้างแม้โจวชิงหลินจะพยายามบอกว่าขายของเพื่อเตรียมจะย้ายบ้านแต่ก็ไม่มีใครเชื่อ และคิดว่าบ้านสกุลเฉินนั้นกำลังตกอับไม่มีเงินซื้อของเข้ามาขายในร้านบ้างก็เชื่อว่าอีกฝ่ายจะย้ายเพื่อหนีหนี้ หากมีเงินเก็บจริง ทำไมบ้านหลังเก่าทรุดโทรมแห่งนี้ถึงไม่ได้รับการต่อเติมให้ดูดี ยิ่งคำพูดออกมาจากปากแม่หม้ายกู่สองแม่ลูก ก็ยิ่งทำให้ชาวบ้านเริ่มพูดถึงเรื่องนี้อย่างหนาหูเฉินเซียนและเจียงหมิง ในช่วงนี้พวกเขาก็ไม่รับทำงานไม้ เดินทางออกไปตั้งแต่เช้าและกลับมาตอนเย็นแทบจะทุกวันเพื่อดูแลงานก่อสร้าง แต่ชาวบ้านกลับมองว่าทั้งสองออกไปหางานทำที่อื่นเพราะว่างานไม้นั้นไม่สามารถขายออกได้แล้ว“อยากรีบไปแล้ว เมื่อไหร่เราจะได้ไปจากที่นี่เสียที” โจชิงหมิงพูดด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอึดอัด เธอยังใจไม่แข็งพอที่จะรับฟังคำนินทาจากพวกเพื่อนบ้านเหล่านั้นแม้ลูกสะใภ้และลูกชายจะปลอบใจอยู่บ่อยครั้งว่าที่ใหม่นั้นจะดีกว่าที่เดิม แต่เธอยังไม่เห็นกับตา มันจะจริงเท็จแค่ไหนก็ไม่รู้รู้แต่ว่าเงินในบัญชีของบ้านนั้นถูกใช้

โรงงานไม้ของเฉินเซียนมีคนในเมืองนั้นมาสมัครงานช่างไม้ หยวนคังพอมีฝีมืออยู่บ้างเฉินเซียนจึงรับมาช่วยงานดูก่อนเฉินเซียนและลูกมือของเขาช่วยกันทำชุดโต๊ะและเก้าอี้เอาไว้เตรียมขาย ขณะที่หน้าร้านยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง โดยใช้ไม้ของตนที่ตัดเอาไว้ตอนปรับปรุงพื้นที่ และขอซื้อต่อจากเจ้าของที่ดินที่กำลังปรับปรุงที่ดินบริเวณใกล้เคียงในราคาถูก เพราะดีกว่าขนเอาไปทิ้งที่อื่นโต๊ะไม้ที่หลี่หยุนฟางช่วยออกแบบดูแปลกตาและทันสมัย โต๊ะอาหารแบบมีแป้นหมุนตรงกลางแปลกใหม่สำหรับผู้คนแถบนี้มาก เพียงทำตัวอย่างออกมาชุดเดียวยังไม่ทันขัดไม้และลงเงาด้วยซ้ำ คนที่มาซื้อของที่มินิมาร์ทเดินผ่านไปเห็นก็ถึงกับสั่งจองทันทีเฉินเซียนจึงได้โอกาส เสนอลิ้นชักไม้ ชั้นวางของ เตียง และตู้เสื้อผ้าแบบเข้าชุด ทำให้ลูกค้าเศรษฐีที่กำลังวางแผนสร้างบ้านพักในแถบนี้ตัดสินใจที่จะให้เขาทำเฟอร์นิเจอร์ไม้ให้แก่บ้านทั้งหลัง เพราะนิยมงานไม้มากกว่างานของต่างชาติกิจการมินิมาร์ทก็ทำกำไรเป็นกอบเป็นกำ จนต้องสั่งสินค้าให้มาส่งที่ร้านทุกๆ สามวันเพราะสินค้าแทบไม่พอต่อความต้องการจากเงินเก็บที่มีหลักหมื่น เพิ่มเป็นหลักแสนเพียงระยะเวลาไม่ถึงสองเดือน