All Chapters of หว่ออ้ายหนี่ พี่ชายที่รัก: Chapter 21 - Chapter 30

แม้จะย้ายมาทำงานอยู่ในทีมประมูลแล้วก็ตาม แต่หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายของเยี่ยฟางก็ยังคงเป็นหน้าที่เดิม นั่นคือการศึกษารายละเอียดของวัตถุโบราณทุกชิ้นหากมีคนถามข้อมูลของวัตถุโบราณชิ้นไหน เธอต้องสามารถตอบทุกคำถามได้ เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่กำลังอ่านรายละเอียดกันอยู่อย่างเคร่งเครียด“สวัสดีครับทุกคน” หลงเสี่ยวซานเดินมาที่แผนกงานประมูล แล้วยิ้มทักทายทุกคน“มีอะไรหรือเปล่าครับเลขาหลง” ผู้จัดการแผนกกล่าวถามเมื่อเห็นว่าเขาลงมาด้วยตัวเอง“ท่านประธานอยากจะพูดคุยกับพวกคุณ ตอนเลิกงานให้อยู่รอพบประธานอี้ก่อน ใช้เวลาไม่นานอย่างแน่นอน” เขาแจ้งข่าวที่สำคัญนั้น ส่งยิ้มให้เยี่ยฟางเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไป“หลังเลิกงานอีกแล้ว ทำไมอี้เฟิงจะต้องเข้ามาหลังเลิกงานด้วยนะ ตอนกลางวันเขาเอาเวลาไปทำอะไรกัน”“ก็คงเอาเวลาไปหาวัตถุโบราณเข้ามาซื้อขายในบริษัทไงล่ะ ไม่อย่างนั้นเราจะเอาวัตถุโบราณพวกนี้มาขายจากที่ไหนล่ะ หากไม่อี้เฟิงที่เป็นคนหามา”“แต่ฉันได้ยินว่า เขามีตระกูลใหญ่หนุนหลังอยู่ ไม่แน่ว่าอาจเอาเวลาตอนกลางวันไปทำงานให้ตระกูลใหญ่ที่ว่านั่นก็เป็นได้” พนักงานสามคนในแผนกพูดคุยกันลืมไปว่ามีเยี่ยฟางนั่งอยู่ด้วยจากนั

ใบหน้าที่ดูตระหนกและเต็มไปด้วยความสับสนของเยี่ยฟาง ทำให้อี้เฟิงมีความลังเลเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าหลังจากนี้แล้วเธอจะเปลี่ยนไปในแนวทางไหน หรือบางทีเขาจะยังไม่บอกเธอหญิงสาวมองใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากาก แววตาที่เขามองกลับมาดูมีแววตาของความสับสนอะไรบางอย่างอยู่ “นี่จะค่ำแล้วนะคะ ฉันต้องรีบกลับ ไม่ทราบว่าประธานอี้ต้องการจะพูดอะไรก็รีบพูดธุระมาเถอะค่ะ” หญิงสาวถามแล้วจ้องสบตา เขาต้องรู้อะไรมาไม่มากก็น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดชื่อของจางซีเหอออกมาอย่างแน่นอน“อาฟาง...” อี้เฟิงเอ่ยชื่อเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเยี่ยฟางรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี เธอมองแววตาของเขาที่ตอนนี้ดูต่างออกไป แล้วอี้เฟิงก็เริ่มเล่าเรื่องราวบางอย่างออกมา“เด็กผู้ชายคนหนึ่งมีความแค้นเพราะถูกอาแท้ๆ โกงเอาทรัพย์สินที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนตายไป เขากับแม่ต้องอยู่อย่างลำบาก เงินที่เหลือมีไม่มาก โชคดีที่พวกเขายังมีบ้านเก่าของแม่ ทั้งสองย้ายไปอยู่ด้วยกันสองคน และเริ่มต้นชีวิตใหม่”ตอนนี้เยี่ยฟางวางมือที่ตักแล้วจับมือตัวเองบิดไปมา ตั้งใจฟังสิ่งที่เขาจะพูด หัวใจเริ่มเต้นแรงเมื่อสิ่งที่ได้ฟัง มันคล้ายเรื่องที่ลู่จินหรงเคยเล่าให้มารดาของเ

สัปดาห์หน้างานประมูลก็จะถูกจัดขึ้นแล้ว แต่การเตรียมงานก็เสร็จสิ้นลงตั้งแต่สัปดาห์นี้ตามความต้องการของอี้เฟิงเขาเป็นคนที่ชอบทำอะไรให้พร้อมเบ็ดเสร็จก่อนกำหนดเสมอ เพื่อป้องกันความผิดพลาดสถานที่จัดงานประมูลคือห้องโถงชั้นแรกของบริษัท ทุกคนเตรียมงานกันอย่างแข็งขันจนตอนนี้สถานที่พร้อมแล้วเหลือแค่นำวัตถุโบราณหายากเหล่านั้นเข้ามาในงาน พร้อมกับแขกคนสำคัญที่ลงทะเบียนเข้าร่วมงานประมูลในครั้งนี้ ก็จะเป็นอันเสร็จสิ้นหลังจากนั้นทุกคนก็เตรียมความพร้อม โดยการอ่านทวนเอกสารรายละเอียดวัตถุโบราณทุกชิ้น พร้อมกับการเปลี่ยนกันถามตอบ เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่ตนเอง“วันนี้ที่บริษัทเตรียมอาหารกลางวันเตรียมไว้ให้ทุกคนแล้ว หลังจากกินเสร็จตอนบ่ายประธานอี้ให้เจอกันที่ห้องประชุม ยกเว้นคุณเยี่ย ประธานอี้ให้ขึ้นไปรับประทานอาหารด้วยบนห้องครับ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” หลงเสี่ยวซานประกาศให้ทุกคนรู้ แล้วหันมาพูดกับเยี่ยฟางด้วยน้ำเสียงที่สุภาพทุกคนมองมาที่หญิงสาวเป็นสายตาเดียวกัน แต่สายตาเหล่านั้นไม่ได้แสดงความอิจฉาหรือว่าตำหนิเธอที่มีอภิสิทธิ์มากกว่า แต่กลับเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยการล้อเลียนอย่างเอ็นดู“ค่ะ เลขา

ในตอนเช้าวันอาทิตย์ จางซีเหอมีอาการไข้อ่อนๆ จากพิษบาดแผล เขาตัดสินใจที่จะแต่งตัวไปทำงานและทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพราะหากอยู่ที่บ้านอย่างไรมารดาก็ต้องรู้แน่เมื่อคืนนี้เขากลับมาถึงบ้านในยามดึก เพราะไม่อยากให้มารดาสงสัยเพราะไม่ได้แจ้งเอาไว้ล่วงหน้าว่าจะไม่กลับเขาหยุดยืนแล้วเงยหน้ามองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องของเยี่ยฟาง แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา เธอคงจะนอนหลับไปแล้ว เนื่องจากตอนนั้นก็เป็นเวลาค่อนข้างดึก แต่ก็ดีแล้วที่เธอไม่เห็น เพราะใบหน้าเขาเมื่อคืนนี้ซีดไร้สีเลือดและดูอิดโรยมากเขามองดูเสื้อผ้าของเมื่อคืนนี้ที่เปลี่ยนชุดกลับมาที่บ้าน โชคดีที่เลือดไม่ซึมออกมาด้านนอกไม่อย่างนั้นตอนซักผ้ามารดาคงได้ตกใจอย่างแน่นอน“วันอาทิตย์นี้ก็ยังทำงานอีกเหรอลูก”“ครับแม่”“ไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอ” ลู่จินหรงเรียกลูกชายที่ถือกระเป๋าเดินผ่านไป ไม่มานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างเช่นทุกครั้ง“ไม่หรอกครับแม่ วันนี้ผมมีงานด่วน” พูดจบเขาก็รีบเดินออกจากประตูบ้านรถของบริษัทยังไม่มาจอดรับเยี่ยฟาง เธอคงกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ ดังนั้นเขาจึงฝืนขับรถออกไปได้สักพัก ก็จอดเรียกคนของตนที่ซุ่มดูอยู่บริเวณบ้านเพื่อปกป้องดูแลมารดาและคร

งานประมูลของบริษัทหลี่โถวได้ถูกจัดขึ้นในวันเสาร์ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นตามที่ได้วางแผนเอาไว้วัตถุโบราณถูกนำออกมาประมูลขายทีละชิ้น เริ่มจากชิ้นที่ราคาถูกที่สุดไล่ไปจนถึงชิ้นสุดท้ายที่เป็นดาวเด่นของงาน นั่นก็คือคทามังกรซึ่งมีราคาประมูลขั้นต่ำที่ตั้งเอาไว้ที่สองล้านหยวนเป็นราคาที่สูงพอสมควรแต่กลับเป็นที่ต้องการของระดับมหาเศรษฐีนักธุรกิจ เพราะเชื่อว่าเป็นสิ่งนำโชคที่จะทำให้ธุรกิจเจริญรุ่งเรือง ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้ถึงเวลานำออกมาประมูลจางเสิ่นและลูกสาววัยยี่สิบสามปีของตน จางเฟยหรง ทั้งคู่มาร่วมงานนี้เพราะได้รับการ์ดเชิญจากบริษัทหลี่โถว และจางเฟยหรงก็อยากเข้าสังคมที่มีแต่เศรษฐีจึงรบเร้าบิดาให้พามาอี้เฟิงต้อนรับสองพ่อลูกด้วยตนเอง พาเดินชมวัตถุโบราณที่เป็นรูปถ่ายติดเอาไว้แทนของจริงที่รอการประมูลอยู่แววตาของเขามองจางเฟยหรงอย่างชื่นชม พร้อมทั้งชวนพูดคุยจนหญิงสาวนั้นรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีใจให้แก่ตนแขกที่มาร่วมงานเป็นระดับมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยทั้งนั้น แต่เขากลับเลือกที่จะมาต้อนรับแต่เธอกับบิดาเป็นการส่วนตัวหากจะบอกว่าคิดเข้าข้างตัวเองก็คงไม่ใช่“ประธานอี้ คุณฟู่อยากจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว” เล